ตอนที่แล้วChapter 127: Shadow of Nothingness, Contegonom (2)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 129: Corruption (2)

Chapter 128: Corruption (1)


-คุณต้องการที่จะใช้สกิล ทุจริต (Ex Epic)ใช่หรือไม่?

นี่เป็นครั้งแรกที่มันถามผม แต่การที่ผมตัดสินใจผมจะไม่เปลี่ยนมัน.

ผมจะใช้มัน ผมค่อยๆเปิดปากของผม.

-นี่เป็นคำเตือนสุดท้าย ทุจริต...

"ทุจริต!"

ย๊ากกก!

โคลนของโอคูลอส ช่วงเวลานึงมันตะโกนเสียงดังใส่ผม.

-ดีม่อน ‘รัลดาล บิกิเซล’ ได้เปิดใช้งานทุจริต (Ex Epic).

คุณได้ใช้เวลาเกินกว่าระบบที่กำหนดให้ ได้ทำการล๊อคความสามารถแล้ว.

จนกว่าผลของทุจริตจะสิ้นสุดลง คุณจะไม่สามารถใช้ความสามารถของระบบได้.

ระวัง!! ดีม่อนที่อยู่นอกการ ‘ป้องกัน’ จะไม่ถูกเฝ้าระวังโดยสวรรค์.

-ระวัง.

ระวัง...

หน้าต่างเด้งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง มีข้อความเตือนมากมาย แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรที่เกินกว่าระบบ

อย่างไรก็ตาม ผมก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงทันที ผมรู้สึกว่ามีอะไรที่มาทะลวงสิ่งที่อัดอั้นในร่างกายของผม.

ร่างกายของผมสั่น. เขาทั้งสองข้างของผมปรากฎขึ้นที่หน้าผากของผมปีกทั้งสองข้างโปล่ออกมาจากข้างหลังผม ผมตัวใหญ่เหมือนสัตว์และเล็บของผมก็ยาวขึ้น ผิวที่ขาวของผมเปื้อนเป็นรอยสีดำ มีรอยสักแปลกๆออกมาจากร่างกายของผม.

และ..เกราะไร้เปรียบของผมก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว พลังเวทย์ความมืดมากมาย มันถูกดูดซึมและเปลี่ยนเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเกราะ เกราะและหมวกของผมเปลี่ยนไปเพื่อไม่ให้บดบังปีกปละเขา.

ตามหลักแล้วหน้าต่างข้อความจะปรากฎออกมาแต่นี่ไม่มี.

‘เราไม่ได้อยู่ในระบบ.’

ผมไม่สามารถตรวจสอบหน้าต่างสถานะได้ ผมตระหนักว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ในระบบแล้ว.

ผมมองไปรอบๆอย่างช้าๆ.

การปรากฎของผมเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ทุกสิ่งทุกอย่างเชื่องช้า แม้กระทั้งโคลนของโอคูลอสก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะโจมตี แม้แต่คอนทากอโนมและมาโกก็ยังมองมาที่ผม.

"ฉันรู้สึกถึงพลัง.”

ถูกต้อง มันแปลกจริงๆ แต่ผมไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนี้ได้.

การเคลื่อนปีกของผมดูเป็นธรรมชาติ การเปลี่ยนแปลงไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดใดๆเลย เหมือนกับว่ามันเป็นร่างกายดั้งเดิมของผม.

ในขณะเดียวกันผมก็ได้รู้ถึงความจริงที่ยิ่งใหญ่.

“…นี่มันปีศาจที่แท้จริง.”

อ๊ากกกก!

มันเป็นแรงบันดาลใจ.

ดีม่อนทุกตนเคยถามตนเองอย่างน้อยหนึ่งครั้ง ว่าทำไมดีม่อนถึงไม่มีปีกเหมือนเทวดา?

ดีม่อนดูเหมือนกับมนุษย์มากเกินไป บางครั้งอาจจะมีเขาเหมือนกับเอเรียล แต่นั่นเป็นกรณีที่มีสายเลือดของสองสายพันธุ์.

ดังนั้นดีม่อนเลยเกลียดมนุษย์เป็นอย่างมาก เนื่องจากพวกเขามีความคล้ายคลึงกันมากเกินไป แม้ว่าจะมีพลังต่างกันอย่างเห็นได้ชัด แต่มันก็ปรากฎว่า พวกเขาไม่ต้องการยอมรับมัน นั่นคือเหตุผลที่ดีม่อนปฎิเสธทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับมนุษย์ พวกเขาเกลียดที่เผ่าอื่นๆมองว่าพวกเขาคล้ายกัน.

ตอนนี้..ผมคิดว่าผมได้คำตอบแล้ว.

ตอนนี้ผมเป็นปีศาจที่แท้จริง ปีศาจที่มีเขาและปีก ด้วยเหตุผลบางอย่างพวกเขาถึงเหมือนกับมนุษย์ เนื่องจากว่าผมทะลวงข้อจำกัดออกมาได้มันจึงเป็นแบบนี้.

‘ทุจริตนี้มันก็คือการโกงดีๆนี่เอง.’

พลังเวทขั้นสุดยอด มันให้ความรู้สึกว่าผมสามารถครอบครองทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย.

ผมไม่ได้ตกเป็นเหยื่อ.

"ดีม่อนดั้งเดิม? นั่นมันไรสาระ, รัลดาล บิกิเซล!”

โอคูลอสกัดฟันแน่น ความผ่อนคลายของเขาหายไป มีความเกลียดชังปรากฎอยู่ในสายตา.

"ทำไมคุณถึงตื่นเต้นขนาดนั้น? ผมไม่สนใจว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระหรือไม่.”

ผมไม่ได้โน้มน้าวให้เขารู้สึกว่านี่เป็น ‘ความจริง’

โอคูลอสไม่สามารถยอมรับได้ เขาจ้องมองผมด้วยความเกลียดชัง แต่มันก็มีความอิจฉาอยู่ด้วย.

เขารู้ สัญชาตญาณของเขาบอกว่ารูปลักษณ์ของผมในขณะนี้คือปีศาจที่แท้จริง.

เขารู้สึกเหมือนกบในกะลา ไม่ว่าจะยังไงสถาพจิตใจของเขาก็ไม่ได้รู้สึกสูญเสียความเป็นดีม่อนเลย นี่เป็นเรื่องปกติที่เขาจะรู้สึกโกรธและเกลี้ยด.

“คุณ..ทำลายข้อห้าม!”

"โอคูลอส คุณเป็นคนเดียวที่ทำลายมันไม่ใช่ผม.”

“ลักษณะที่ปรากฎ หรือว่า..คุณกำลังใช้เคล็ดลับอะไรบางอย่าง วิวัฒนาการ? คุณข้ามเส้นและพัฒนามันได้สำเร็จอย่าแท้จริง!”

โอคูลอส.

เขากระหายการวิวัฒนาการ.

ผมรู้เรื่องนี้ เมื่อไม่นานมานี้ผมรู้สึกได้ว่าปกติแล้วโอคูลอสเป็นอย่างไร และนี่ไม่ใช่ตัวตนของเขา เขาต้องเปลี่ยนแปลง..ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เอาแต่กระหายคำว่าวัฒนาการและข้ามเส้น.

ผมพัฒนาได้อย่างรวดเร็วไม่แปลกที่เขาคิดว่าผมพัฒนาการ.

การดูดกลืนวิญญาณและรวมกับเหล่าสัตว์...ทีละนิดละน้อยเขาจะรู้ว่านี่มันเป็นเส้นทางที่ไม่ถูกต้อง. ดังเนี้นเขาจึงอัญเชิญเงาเพื่อมาหา ‘คำตอบ’ ในตอนนี้.

“น่าสงสารมากแค่ไหน.”

การรับรู้ของโอคูลอสที่มีต่อผมเปลี่ยนแปลง.

เขาเป็นบ้า. มันไม่ใช่วิตกจริต. โชคก็ไม่มี แต่เขาก็ยังเยาะเย้ยที่งานประมูล. แล้วเขาก็เข้าใจผิด. เขาก็แค่พยายามหา ‘แหล่งที่มา’

ดูเหมือนกับว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงตัวตนของเขา ไปเป็นกระหายสงครามและชั่วร้ายมากขึ้น

ผมรู้สึกเห็นใจเมื่อผมคิดถึงตัวตนของเขาที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าผมจะไม่ชอบแกร์นดยุคแต่ผมก็รู้สึกเครารพเขา.

ในชีวิตก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ทิ้งความประทับใจอะไรเลย เขาได้รับต้นไม้โลกเป็นคนแรกและเข้าก็ไม่มีแรงจูงใจและดูเหมือนกับว่าเขาไม่ต้องการจะเป็นเดวิล.

ผมเป็นจุดหักเหในชีวิตของเขา เนื่อจากศักยภาพของผมได้แสดงให้โอคูลอสเห็นในเส้นทางที่แตกต่างไปจากชีวิตก่อนหน้า โดนที่โอคูลอสสงสัยเกียวกับความแข็งแกร่งของผม.

ในชีวิตที่แล้วผมไม่ได้แสดงพลังแบบนี้.

“ไม่ห็นพวกมันหรือไง? เอามันออกไป. หรือว่าจะให้ผมจับแบบบังคับ. ผมจะลบคุณออกจากโลก!”

"การเดินทางของคุณสิ้นสุดลงแล้ว.”

มันเป็นการเดินทางที่ยาวนาน.

โอคูลอสเริ่มน่าเบื่อ นี่คือขีดจำกัดของเขา ความปราถนาของเขากำลังหลุดออกจามือ ก่อนหน้านั้นผมจะช่วยให้คุณไปหาสู่ความสงบ.

ความกังวลของโอคูลอส กำลังรอให้ผมปลดเปลื้อง.

"หุบปาก!"

โอคูลอสตะโกนและเคลื่อนไหว เขาไม่สนใจสายฟ้าพระเจ้าและโคลนของเขา มันเป็นการต่อสู้อย่างสิ้นหวัง เขาทำทุกอย่างเพื่อฆ่าผม.

อย่างไรก็ตามผมได้กลับเข้ามาสู่ธรรมชาติของผม และที่จริงแล้วเขาไม่สามารถต่อกรกับผมได้.

ปึงง.

ผมเหวี่ยงปีกของผม ผมดูเหมือนจะรู้ว่าต้องทำอะไรต่อจากนี้.

เขาทั้งสองข้างบนหน้าผากของผมเป็นแหล่งพลังงานเวทย์มน ตวามแตกต่างของเวทย์มนได้ถูกแทนที่.

เมื่ออำนาจของพลังเวทย์มนบนเขาทั้งสองถูกส่งออกมา มันก็ได้เปลี่ยนเป็น พลังเวทย์จากแสงจันทร์

เฮเลน มูน. ตอนนี้มันเป็นไปได้ที่จะใช้เทคนิคแบบเดียวกับเข้าประมาณ 99% .

ฉัวะะะ!

วาธและดาบจักพรรดิได้เร่าร้อนขึ้น การเคลื่อนไหวไม่ใช่เพียงแค่ให้ศัตรูเข้าใจผิด แสงจันทร์หมองลงไปมากเมื่อผมใช้มัน.

"ตาของผมไม่พลาดอะไรก็ตามในโลกนี้! ทำไมถึงอ่านการเคลื่อนไหวของคุณไม่ได้?”

สกิลของเขา ‘ตาของโลก (Epic).’ มันเป็นสกิลที่สะท้อนมัทอายมาที่ผมด้วยสายตาหากเขายังมองอยู่.

แต่..ไม่ใช่ตอนนี้?

ซู่มมม!

โคลนถูกเอาออก เขาพยายามสร้างโคลนเพิ่มบางส่วน แต่มันไม่มีประโยชน์ ปีกของผมไปโดนโคลนของเขาแลัวบดขยี้มัน โคลนถูกละลายด้วยพลังเวทย์จากปีกของผม.

"ฉันไม่สามารถอ่านมันได้...!”

โอคูลอสกัดไปที่ริมฝีปาก.

“โอคูลอส. มันเป็นเรื่องโชคร้าย แต่คุณไม่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม.”

บางครั้งมันอาจล้มเหลวมันมีหลายกรณี.

โอคูลอสที่ได้รู้เรื่องนี้มันทำให้เขาไม่มีความสุข.

"หุบปาก!!”

โอคูลอสเรียกโคลนที่เหลือของเขา ไม่ช้าก็มีต้นไม้ปรากฎขึ้นมาจากร่างของเขา.

มันดูเหมือนกับว่ามันจะแผ่กระจายไปทั้งชั้นในดันเจี้ยน กิ่งและรากที่เคลื่อนที่ราวกัวแส้.

ฟ้าว! ฟึบ! เคร้งงงง!

มันไม่สามารถกันได้.

ผมกางปีกออกกว้างๆ.

ผมบินเหนือรากนับหมื่น มันไม่เหมือนในอดีต แต่ตอนนี้ผมมีปีก.

ผมกระพือปีกและลอยออกไปในอากาศ ความเร็วของผมเร็วกว่าแส้ของเขาและผมก็มาถึงด้านหน้าหัวใจของเขา.

“ตอนนี้..นอนให้สงบ.”

ผัวะ!

ผมแทงหัวใจของเขาด้วยดาบจักพรรดิ

0 0 โหวต
Article Rating
9 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด