Volume 1 / Chapter 10

Volume 1 / Chapter 10

TL: LightNovelCafe

---

ชาจุนซังกลับมารู้สึกตัวขณะที่เขาได้รับอุปกรณ์ของเขา เขาลืมมันไปว่า นี่เป็นการกระทำของคนที่คิดจะกลับไป.

“ฉันกำลังจะกลับไป?”

กึกๆ.

หัวใจของเขาสั่น เพราะว่าเขากลัว? มันเป็นอย่างนั้น แต่ยัง...มีความคาดหวังออกมา?ตื่นเต้น?เหมือนกับตอนที่เขาได้เข้าไลฟ์มิชชั่นเมื่อ10ปีก่อน.

“มันเป็นแค่วันเดียวเท่านั้นที่ฉันบอกว่าจะไม่กลับไป แต่ฉันคิดว่ามันคงไม่เกินสามวัน”

เขาไม่สามารถปฎิเสธสันชาตญาณของเขาได้ ความมุ่งมั่นของเขาก็อ่อนลง

เขาต้องการภารกิจและก้าวไปอยู่ข้างหน้าผู้อื่น ตอนนี้เขาอยู่ข้างหน้าผู้อื่นแล้ว แต่ถ้าเขาไม่ได้หยุดที่นี่

“ตอนนี้สายเกินไปที่จะนอนแล้ว.”

อุปกรณ์ที่ปรากฎอยู่บนโฮโลแกรมที่เขามองและกำลังล่อลวงเขา พวกมันดึงดูดมากกว่าหญิงที่เปลี่ยนเปล่า มันกลายเป็นค่ำคืนแห่งความวิตก

***

“ฉันไม่รู้!”

อุปกรณ์ที่จุนซังได้ซื้อถูกส่งมาเมื่อกลางดึกและตอนนี้มันก็อยู่ข้างๆเขา

สูทกันกระแทกและเกราะพลาสติกก็โอเค แต่เขาจะถูกจับถ้าเขาเอาRed Fireและคาตานะเหล็กเดินไปด้วย.

มันเป็นอุปกรณ์ทั้งหมดที่เขาใช้เมื่อเริ่มเล่น LM.

“รายการภารกิจระดับE.”

-[กำลังค้นหาภารกิจมิชชั่นระดับE มีทั้หมด35122ภารกิจ.]

มีภารกิจมากมาย พวกมันทั้งหมดมีเป้าหมายและผลตอบแทนที่แตกต่างกัน

ต่ำสุดคือ3-400แต้ม แต่ก็มีบางส่วนที่เกิน1,500แต้มในระดับEสูงสุดคือ3,000แต่เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะหักโหมมันแต่แรก

“เนื่องจากไม่มีขีดจำกัดเกี่ยวกับจำนวนเข้าและออก งั้นก็ตั้งมันให้อยู่ในระดับต่ำสุดและทำไปตามแนวทางของเรา.”

เขาตัดสินใจที่จะเริ่มต้นด้วยภารกิจที่มีคะแนนต่ำกว่า400แต้ม โดยมีเป้าหมาย3แบบคือ 1.ฆ่าให้หมด 2.ทำอะไรสักอย่าง 3.หลบหนี

“มันดูดี.”

-[ภารกิจระดับE: คนแคระในความมืด] [เป้าหมาย: การทำลายล้าง]

-[สถานการณ์: ฆ่าคนแคระและผ่านบาร์เรียไปครองครองซุปเปอร์มาร์เก็ต.] [รางวัล: 350 แต้ม]

เนื่องจากมันเป็นภารกิจระดับE มันจึงง่ายเหมือนกับโหมดแนะนำ มันมีไม่มากในนั้น แต่มันจะกลายเป็นซับซ้อนมากขึ้นเมื่อเขาอยู่ในระดับที่สูงขึ้น

“มีอีกสองสามอย่างที่ฉันต้องซื้อหากต้องการบรรลุภารกิจอย่างแท้จริง.”

เขาไม่ค่อยมีคะแนนดังนั้นเขาจึงเลือกภารกิจระดับE ได้ไม่กี่อย่างเท่านั้น เขาไม่ต้องการหักโหมมาเกินไป

“แม้ว่าฉันต้องการรวบรวมข้อมูลของภารกิจ แต่มันก็มีไม่มากกว่านี้.”

นี่เป็นเพียงวันที่2หลังจากที่เวอร์ชั่นความเป็นจริงถูกปล่อยออกมา ทุกคนอยู่ในสถานะที่พวกเขาได้ก้าวเดินไปพร้อมกัน ไม่มีใครสามารถสอนคนอื่นได้ ทุกคนอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

“ฉันต้องก้าวออกไปขณะที่ทุกคนลังเล”

แม้ว่ามันจะเป็นขั้นตอนที่เรียบง่าย ตอนนี้มันก็จะกลายเป็นระยะทางที่ไม่สามารถทำให้มันสั้นลงได้

***

วิ้งงง

“สถานที่นี้คือ?”

-[ชั้น3 ของซุปเปอร์มาร์เก็ต]

จุนซังกำลังตรวจสอบสัญญาณ การเขียนที่ไม่คุ้นเคย

มันดูเหมือนกับภาษาของประเทศกำลังพัฒนา จากภายนอกดูเหมือนกับซุปเปอร์มาร์เก็ตของบริษัทรายใหญ่ในเกาหลี จากขนาดของมันก็ต้องมีการวางแผนตามที่มากเป็นเงาตามตัว.

“หากพวกมิวแทนเลเวล1ที่อาศัยอยู่ในความมืด พวกมันจะต้องเป็นแกรมลิน.”

พวกมันก้าวร้าวและมีลูกดอกอาบยาพิษ

เมื่อเทียบกับสายบพันธุ์อ่อนแออื่นๆ พวกมันสนุกกับการล่ามันเหมือนกับเป็นสัตว์ที่กินเนื้อ แม้แต่มิวแทนเลเวล2ก็ต้องหลีกเลี่ยงแกรมลินที่พยายามโจมตีในที่มืด.

“ฉันจะเริ่มต้นด้วยเรดไฟและใช้ดาบเมื่อเกิดการสู้รบ.”

นี่คือความจริงเขาไม่สับสนกับเวอร์ชั่นเสมือน

ในเวอร์ชั่นเสมือนเขาอาจจะเป็นโอเวอร์โหลดที่ฆ่ามิวแทนเลเวล9ได้ แต่ในความเป็นจริงเขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่ออกกำลังกายเพียงเล็กน้อย เขาจะตายถ้าเขาไว้วางใจอาวุธและใช้ท่าทางมากเกินไป

“ฉันควรจะรอจนถึงเช้า?”

มันเป็นตอนเย็น เขาไม่ได้มีอุปกรณ์ที่มองเห็นตอนกลางคืน แม้ว่าเขาจะเคยชินกับความมืดแต่เขาก็ไม่สามารถมองเห็นมันด้วยสายตาของมนุษย์

ในตอนเช้ามันจะมีแสงเข้ามาและเขาก็สามารถตรวจสอบรอบๆมาร์เก็ตได้.

หงึกๆ.

จุนซังตัดสินใจที่จะรอมัน ไม่มีอะไรจะเสียหากเขาจะรอคอย

คี๊คี๊!

เขาได้ยินเสียงหัวเราะที่ไม่ชอบนัก เหมือนบางอย่างกำลังหัวเราะเขา.

“ฮึ! พวกมันกำลังเดินไปรอบๆเพราะว่ามันเป็นเวลากลางคืนและฉันก็ไม่ค่อยมีสเปยร์ดับกลิ่น.”

แกรมลินออกหากินเวลากลางคืน พวกมันจะหลีกเลี่ยงแสงอาทิตย์และหลบซ่อนอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ต แต่พวกมันจะออกไปรอบๆหรือออกล่า เขาลืมมันไปแล้ว.

ปัง!

ซี่~!

จุนซังค้นหาตามตัวของเขาและพ่นใส่ตัวเอง เขาไม่สามารถหลอกพวกที่มันเห็นเขาได้ แต่มันจะดีกว่าถ้าจะฉีดตอนนี้ นั่น! มีลูกค้าเข้ามาอุดหนุดแล้ว.

“แกรมลินตัวเดียว?”

ฉึบ.

เขามองเห็นหัวแกรมลินในตึก จุนซังใช้เรดไฟพร้อมกับตัวเก็บเสียง มันอยู่ห่างออกไป30เมตร

เพียว!

ปัง!

แกรมลินถูกยิงเข้าที่หัว ไม่ว่าจะโชคหรือทักษะของเขา แต่มันก็ล้มลง มีเสียงดังเกิดขึ้น แต่มันก็ไม่มากพอที่จะทำให้เกิดปัญหา

-[คุณได้รับ12แต้ม.]

“ปืนนี่มันดีจริงๆ.”

มันง่ายมาก มันตายด้วยการยิง เขาสามารถฆ่ามันได้หลายสิบตัว

ซึกๆ.

จุนซังเข้าหาแกรมลิน มันถือกระบองหนักแต่มันไม่เป็นอันตราย มันเป็นสิ่งที่เกราะพลาสติกสามารถป้องกันมันได้.

ขณะที่เขาตรวจสอบศพเขาพบว่ามันมีลูกดอกและพยายามที่ตัดเสื้อผ้าของเขาจากสูทกันกระแทกไม่ให้สัมผัสกับศพ เขาต้องควบคุมทุกอย่างไม่ให้มันสัมผัสกัน ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าก็ตาม

“มันยังไม่ปลอดโปร่ง.”

มันไม่ได้กดดันเข้ามากเท่าไรนักเมื่อเขาเข้าไปข้างใน มันอาจจะเป็นไปได้ถ้าเขากดมันเข้ากับกำแพง แต่มันก็แทบจะไม่มีความเสี่ยงจากการโจมตีจากภายนอกเพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น.

“ฉันจะรอที่นี่.”

ความบังเอิญกลายเป็นกับดักและเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่ไปพร้อมกับแผนของเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่าการขาดความระมัดระวัง.

***

(photothermal magazine อันนี้แปลว่าอะไร ก็ไม่รู้ แต่จากการอธิบายเหมือนกับว่าเป็นแม๊กซีนมันส่งถ่ายความร้อนออกมาแต่ผมจะเขียนมันตรงตัวว่า โฟโตเทอร์มัล /ไรต์)

เปี้ยวๆๆๆ!

ฉีบๆๆๆ!

ทุกครั้งที่เขายิ่งออกมาจากความมืดของหน้าต่างซุปเปอร์มาร์เก็ตก็แตกออก เขาทำลายทุกตัวที่เขาเห็นอย่างไร้ความปราณี

ฮัก!

เคี๊ยกก!

แสงแดดส่องเข้ามา แกรมลินแตกตื่น เพื่อหาสถานที่ซ่อนจากแสง

นั่นเป็นโอกาสของเขา มันดูเหมือนเขาจะไม่รังเกียจแสงแดดที่มีต่อผู้บุกรุก เรดไฟไล่ยิงออกมาพร้อมกับการเคลื่อนไหวของเขาเหมือนกับฝูงผึ้ง

“พวกมันมีเป็นตัน.”

เขาหยุดนับหลังจากที่ฆ่ามากกว่า100ตัว.

เขากวาดสามชั้นแรกเรียบร้อยแล้วที่เหลือก็ชั้นใต้ดิน ไม่มีหน้าต่าง ไม่เป็นไร เขาใช้50แต้มสำหรับโฟโตเทอร์มัล.

แก๊ะ.

จุนซังเปลี่ยนแม๊ก เขาใช้มันเท่าที่จำเป็น แต่เขาก็ยังใช้กระสุนกว่า241ลูก ถ้าเขาล้มเหลวในการกวาดล้างชั้นใต้ดินเขาจะต้องเขาสู่สนามรบ

ชึบๆ.

เขาเอามีดออกและปาดคอของแกรมลินที่ยังมีชีวิตอยู่ อาจมีบางตัวซ่อนอยู่ แต่เขาจะตรวจสอบหลังจากที่กวาดล้างชั้นใต้ดินแล้ว

กึก กึก กึก.

จุนซังกำลังเดินลงบันไดเลื่อนโดยถือมีดไว้ที่มือซ้ายและเรดไฟที่มือขวา เขาไม่ได้เปิดเครื่องเขากำลังเดินไปตามทางของมัน

เขาลงบันไดเลื่อนเสร็จก็หยุดอยู่ที่เดิม มีดวงตาหลายสิบคู่จ้องมองเขาจากที่ห่างไกล

จุนซังหัวเราะเยาะขณะที่เขาเอาของออกจากอกของเขา

โฟโตเทอร์มัลจะส่งความร้อนมากที่สุด5นาทีเท่านั้น ถ้าเอามันออกไปมันก็เหมือนกับว่าจะมีแสงแดดในห้องใต้ดิน

ซึบ.

จุนซังใส่แว่นตาที่มาพร้อมกับเกราะพลาสติก มันสามารถป้องกันดวงตาจากความร้อนที่ส่งออกมาจากแม๊กซีนได้

บิบิบิ!

มันมีเวลา5วินาที ถ้าเขาไม่โยนมันจะระเบิดเมื่อถึงเวลา

ฟ้าว!

พรึบ!

เขาหลับตาลงเมื่อมีแสงแยงเข้ามาในแว่นตาของเขา ดวงตาและผิวหนังที่ได้รับการสัมผัสจากแม๊กซีนที่ถ่ายเท่ความร้อนถูกเผา

มันเจ็บปวดอย่างมากและตายทีละตัว

“ถ้าภารกิจที่ต่ำกว่า400เป็นแบบนี้ฉันสามารถทำหลายๆอย่างได้พร้อมกันได้”

มันเป็นข้อได้เปรียบที่จะมีแต้มมากขึ้น แต่จากการพิสูจน์แล้วมันไม่สามารถทำได้.

อุปกรณ์ที่เขาพกได้ก็มีจำกัด ถ้าเขาไม่ได้มี50,000แต้มในการซื้อกระเป๋ามิติ มันมีไอเทมจำนวนมากที่ขัดขวางการเคลื่อนไหวของเขาโดยไม่จำเป็น.

“ฉันไม่ค่อยพอใจ แต่จากสิ่งที่ฉันรู้สึก...ฉันอายที่ฉันรู้สึกกังวลมากเกินไป.”

เขารู้ว่ามันมาจากอุปกรณ์ นอกจากความอ่อนเพลียแล้วเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ ทั้งหมดที่เขาได้รับคือรอยขึดข่วนเล็กน้อยที่เกราะพลาสติก

เพียวๆ!

จุนซังใช้เรดไฟจัดการพวกที่ทุกข์ทรมาณจากการโดนโฟโตเทอร์มัลปล่อยออกมา เขาสามารถใช้มันได้ดีขึ้น

โฟโตเทอร์มัลไม่ได้ถูกโยนกับพื้น แต่มันก็ประทับใจ

ฉีบ.

แก๊ะ.

จุนซังโยนโฟโตเทอร์มัลขึ้นไปบนเพดาน มันเหมือนกับมีแม่เหล็กและยึดติดกับโครงสร้าง การตกแต่งภายในชั้นใต้ดินสว่างขึ้น.

เมื่อช่วงของแสงสว่างมากขึ้นความมืดก็หายไปเป็นธรรมชาติที่แกรมลินจะหลบหนีเข้าไปยังที่มีแสงอ่อน.

คี๊!

มันน่าสงสัยเมื่อมันกำลังดิ้นรนอยู่ภายในเงามืด

“งั้นแกก็คือหัวหน้า.”

ลึงลงไปในความมืดที่ซึ่งเหลือแกรมลินอยู่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น หัวหน้าของแกรมลินก็มองมาที่จุนซังด้วยสายตามุ่งร้าย

“ฝันดี”

เพียวๆ!