Chapter 123: Yihi’s Bizarre Adventure (2)
Chapter 123: Yihi’s Bizarre Adventure (2)
ยิฮิจับดาบแล้วมองไปรอบๆ.
โลกสีชมพู.
หุบเขาที่มีแดดส่องกับน้ำผึ้งหววานๆและมีคุกกี้หลากหลายรูปแบบ มีสายรุ้งขนาดใหญ่อยู่บนท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ที่เหมือนกับคุกกี้ยักษ์ น่าแปลกที่มีแสงแดดออกจากคุกกี้.
ยูนิคอร์นสีชทพูดที่กำลังวิ่งเล่นอยู่บนลานหญ้า เห็ดและดอกไม้สีชมพู หมาและแมววรวมทั้งดอกไม้ก็สีชมพูหมดเลย.(ไม่ได้อวยบอดี้สแลมนะครับ มันมาอย่างนี้/ไรต์)
นั้นมัน..สวนสีชมพู.
สถานที่ที่เธอไม่คุ้นเคย แม้แต่ยิฮิยังต้องตื่นตระหนก.
“โอโบโบ. นะ-นี่มันสถานที่อะไรเนี่ย?”
เธอกลืนน้ำลาย มือที่จับดาบอยู่สั่นไหว.
เธอจำได้แล้วมีประตูออกมาแล้วเธอก็ถูกลากเขาไปในที่ไหนสักแห่ง มันจะไม่ให้เธอตกใจได้อยังไง?
“มาสเตอร์? คุณอยู่ไหน? คุณหายิฮิเจอไม๊...?”
เธอซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้สีชมพูและเห็นซากของหนู มีสิ่งเดียวที่อยู่รอบๆตัวเธอคือตัวยูนิคอนสีชมพูและสิ่งมีชีวิตสีชมพูอื่น ๆ.
วิ้งง~
ยูนิคอร์นที่แลบลิ้นอยู่หูของมันก็พึ่งกางออกมา สายตาของมันเขียวปั๊ดในขณะก้มกินหญ้า ดูจากท่าทางใครก็ตามที่เห็นก็จะต้องพูดเป็นเสียงเดียวว่ามันบ้าแน่นอน.
"ยิฮิจะไม่ปลอดภัยหาดถูกจับโดยยูนิคอร์บ้าๆนั่น.ฉะ-ฉันจะต้องซ่อนตัวเพื่อดูสถานการณ์.มาาสเตอร์สอนฉันแบบนั้น. เอ่อ...เข้าไปในถ้ำเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเสือกินใช่มั๊ย? อ่า, ไม่. มันไม่ใช่แบบนั้น. แล้วมันเป็นอะไร?”
เธออยู่ในสภาพเลวร้ายและตื่นตระหนก มีความคิดมากมายไหลผ่านหัวของเธอ เธอพยายามที่จะลืมความเป็นจริง แต่เวลาผ่านไปยูนิคอร์นสีชมพูก็ยังอยู่ที่นั่น.
แม้แต่ดวงอาทิตย์คุกกี้นั่น.
"ฉันจะนับ1-ล้าน. ยูนิคอร์นนั่นต้องเบื่อและไปที่ไหนสักแห่ง. 1 2 3...5 100 และ 99 ...1 2 3..."(นับวนไปค่ะยิฮิปีไหนครบกะบอด้วยนะ/ไรต์)
เมื่อเธอนับแบบนั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่ายูนิคอร์นก็เริ่มเคลื่อนไหว.
ฮี้~~!
มันเยี่ยว มันโกรธและเยี่ยวไปทั่วบริเวณนั้น เยี่ยวของมันไหลออกจากยูนิคอร์นเหมือนกับน้ำพุ.
"ยูนิคอร์ตัวนี้บ้าจริงๆ อย่างไรก็ตาม มาสเตอร์มีอาวุธ2ชิ้นตอนนี้ก็เพิ่มเป็นสามแล้ว โดยรวมแล้ววมาสเตอร์ชนะนาย ยิฮิฮิ.”
ยิฮิตบมือขณะที่เธอกำลังเปรียบเทียบส่ววนที่ยื่นออกมา ยิฮิ แสดงความสนใจและเปรียบเทียบกับมาสเตอร์.
อย่างไรก็ตามเวลาความสนุกค่อนข้างสั้น.
ยิฮิอยู่ในสถานที่ไม่รู้จักและน่ากลัว ไม่ช้าเธอก็เริ่มที่จะหมดแรง.
เธอค่อยๆหลับตาจากความเมื่อล้า.
“ฮืออ. มาสเตอร์ ฉันอยากเจอคุณ. ยิฮิจะทำงานหนักในอนาคต. อย่าทิ้งยิฮิไป...ปปปป.”
ยิฮิเกาท้องและน้ำลายไหล.
ในฝันเธอกำลังวิ่งผ่านสวนดอกไม้และจับมือกับมาสเตอร์.
มันหอมหวานมีเสียง ‘ฮ่าฮ่าฮ่า’ และ ‘โฮ่โฮ่โฮ่’, ทั้งสองอย่าง อย่างมีความสุข.
“มาสเตอร์ ฉันชื่อยิฮิ และฉันชอบมาสเตอร์!”
เธอทำช่อดอกไม้ขนาดเล็กและมอบให้มาสเตอร์ มาสเตอร์ยิ้มขณะที่เขาได้รับช่อดอกไม้และลูบหัวยิฮิ.
“ฉันก็เหมือนกัน. ยิฮิ เธอเป็นดั่งรักแท้เมื่อฉันเห็นเธอครั้งแรก.”
“อ่า...! มาสเตอร์, ยิฮิเป็นของคุณตั้งแต่แรก!”
"แม้แต่พระเจ้าก็ไม่สามารถขวางกั้นความรักจากเราไปได้ ฉันจะกลายเ็นเดวิลและยิฮิจะนั่งข้างๆผม คุณจะอยู่เคียงข้างผมตลอดไป ฉันมีความสุขเสมอที่ได้แกว่งแขนไปพร้อมกับเธอและได้มองตาคู่งามพร้อมกับสัมผัสผมที่สวยงามของเธอได้.”
“ยิฮิ. มาสเตอร์แอบมองยิฮิ มาสเตอร์คือสิ่งที่ยิฮิรักที่สุดในโลก ยิฮิฮิ ในภายภาคหน้าอย่าว่ายิฮิ!”
“ได้. แน่นอน. ผมจะขยายสวนของคุณ. คุณสามารถเล่นกับผึ้งได้ตราบใดที่หัวใจของคุณปราถนา.”
“ยิฮิฮิ!”
"แบบนี้ดีไม๊? ผมจะคุณทุกๆววัน.”
“ยิฮิฮิฮิ!”
“ผมจะลูบหัวคุณอย่างน้องเป็นร้อยๆครั้งตลอดเวลา.”
“ยิฮิฮิฮิฮิ!”
เธอมีความสุขมาก เธออยากให้เวลาแบบนี้อยู่ต่อไปนานเท่านาน.
อย่างไรก็ตามมีอยู่สิ่งหนึ่ง.
“อย่างไรก็ตาม ทำไมมาสเตอร์เลียแก้มยิฮิด้วยลิ้นของคุณ?”
“......”
“มาสเตอร์? ทะ-ทำไมมาสเตอร์ หน้าของคุณถึงเป็นสีชมพู...?”
"มะ ไม่มมมม!”
ยิฮิตื่นมาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง.
ไม่มีสวนดอกไม้ที่แสนสววยหรือมาสเตอร์ที่เธอรัก.
“แปะ แปะ, แค่ฝัน. โชคดีไป. มาสเตอร์ไม่ได้มีหน้าสีชมพู.”
เธอตกใจมากและมีเหงื่อไหลลงมาที่ใบหน้าของเธอ
เธอเช็ดเหงื่อด้วยหลังมือของเธอ.
“อะไร? ทำไมเหนียวจัง?”
อย่างไรก็ตามของเหลวที่เธอเช็ดไม่ใช่เหงื่อ
เธอขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงเรื่องนี้.
ฟึดดด!.
ในขณะเดียวกันเธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างหายใจใกล้ๆเธอ.
ในชณะเดียวกันก็มีบางอย่างเลียแก้มของเธอ.
“......”
ยิฮิหันไปมองและถูกแช่แข็ง.
ฮี๊ ฮี๊~
ยูนิคอร์สีชมพูแลบลิ้นและสะบัดหัวของมัน.
“......”
ฮี๊~~
สะบัดหัวหลายครั้ง!
หัวของมันเลื่อนจากอีกด้านไปอีกด้านและขึ้นลงโดยไม่หยุด.
มันน่าขยะแขยง มีน้ำมูกและน้ำตาไหล.
“ฮืออ...”
ฮี ฮี๊~!
ปีกของเธอก็เปียกน้ำลาย?
เธอไม่สามารถขยับหรือบินได้.
ยิฮิเริ่มที่จะหนีไปด้วยสองเท้าของเธอและยูนิคอร์นก็เดินตามมาอย่างสงบ.
“อย่าตามฉันมา! ยิฮิไม่อร่อย!”
ยิฮิหมดหวัง เธอประหม่าและวิ่งผ่านป่าสีชมพู หลังจากนั้นสิบนาที การแสดงออกของเธอค่อนข้างอ่อนแรง.
“มันไปต่อไม่ไหวแล้ว ไอ้ม้านิสัยเสียกำลังมากินยิฮิ.”
ข่าวดีก็คือยูนิคอร์ยังไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอ แต่มันจะมาทันในเร็วๆนี้ เธอยังมีโอกาศ.
ยิฮิมองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว.
"ฉันจะซ่อนที่ไหนดี.”
ที่ด้านล่างของเนินเขามีถ้ำขนาดเล็กอยู่ในจุดบอด ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่เหมาะสมในการซ่อนร่างของเธอ.
ยิฮิรีบวิ่งไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว.
"ไอยู~. มันเป็นเรื่องยาก ยิฮิไม่มีกำลังเดินต่อ.”
เธอพิงหลังกำแพงถ้ำและนวดเท้าของเธอ เธอจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอวิ่งไปไหนสักแห่ง ไม่นี่เป็นครั้งแรก เธอมักจะชอบดื้อด้าเกี่ยวกับการบิน.
หลังจากหยุดพักช่วงสั้นๆ ยิฮิเริ่มสำรวจถ้ำ.
“มองไปที่ถ้ำนี่มันมีเห็ดขนาดใหญ่เป็นจำนวนมาก.”
แน่นอนว่ามันเป็นเห็ดสีชมพู ถึงกระนั้นมันก็กระตุ้นคววามสนใจของยิฮิมาก.
"ฉันต้องเขาไปข้างใน ยิฮิต้องมองหาสถานที่ปลอดภัยเพื่อปกป้องตยเอง.”
คุซ่าาา!
ยิฮิค่อยๆก้าววเดินไปอย่างบ้าคลั่ง.
ขณะที่เธอเดินเข้าไปด้านในเห็ดก็เริ่มที่จะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ.
หลังจากที่เดินไปประมาณ30นาทีก็มีที่ว่างมากมายปรากฎขึ้น ตรงกลางมีเห็ดโดเดี่ยวที่ถูกล้อมไปด้วยเห็นอื่นๆ.
"ว้าว~. เหลือเชื่อ เห็ดโครตใหญ่เลย ยิฮิฮิ”
เธอเดินเข้าไปหาและเคาะไปที่โคนของมัน.
บูชี่ บูชี่.
มันนุ่มมาก ยิฮิคิดว่ามันสนุกและเหี่ยวเห็ดไปมาด้วยมือของเธอ.
ครึ่กๆๆ.
สักพักถ้ำก็เริ่มที่จะสั่น.
เห็ดยักษ์เริ่มเคลื่อนไหว.
"หยุดเดี๋ยวนี้.......!”
ยิฮิหันกลับไปด้วยความโกรธ.
ความโกรธของเธอหายไปเมื่อเห็นดววงวตาและปากจากเห็ดยักษ์.
"แฟร์รี่น่าโง่ที่เข้ามารุกรานอาณาจักรเห็ด? ฉัน, ราชาเห็ด ชื่อ มัชรูม(ก็คือเห็ดนั่นแหละ) และฉันจะไม่อภัยให้คุณ!”
“มัชรูม.”
"ผู้บุกรุก มัชรูม.”
“ฆ่า. มัชรูม.”
เห็ดรอบๆเริ่มทีมากขึ้น.
ยิฮิเหมือนกับถูกขังอย่างฉับพลัน.
“อะ-จะทำอะไรบิฮิ?”
ราชาเห็ดพูด.
"หืมม ผู้บุกรุกไม่ต้องพูดมาก! ตาย!”
“มัชรูม.”
“ฆ่า. มัชรูม.”
เห็ดขนาดเล็กค่อยๆล้อมเธอ.
ยิฮิกุมมือของเธอด้วยท่าทางตั้งใจ.
"หะ-ให้ฉัน.”
“มัชรูม!”
เธอกำลังโดนกิน.
“มาสเตอร์...”
ยิฮิปิดตา.
ฉันไม่จะเป็นต้องเดินเล่นอยู่ในสวนดอกไม้อีกแล้ว ยิฮิหวังว่าอย่างน้อยเธอก็อยากเห็นใบหน้าของนายท่าน.
ในช่วงเวลานั้น.
ฮี๊~!
เจ้าชายขี่ม้าขาวก็เข้ามาช่วย ไม่ มันเป็นม้า.
ยูนิคอร์น!
มันฆ่าเห็ดด้วยเขาและยินอยู่ตรงหน้ายิฮิ.
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นดังนั้นยิฮิเปิดตาของเธอและมองหายูนิคอร์น.
"ยูนิคอร์นิสัยเสีย?”
ฮี๊~
"อย่าบอกนะว่า คุณมาที่นี่เพื่อช่วยยิฮิ?”
ฮี๊!
“อ่าห์!”
ยิฮิประทับใจมาก.
ยูนิคอร์นที่เธอเรียกว่าบ้าและคนนิสัยได้มาที่ถ้ำเพื่อช่วยเธอ.
"ยิฮิเข้าใจผิด คุณไม่ใช่อย่างที่ยิฮิเข้าใจจริงมั๊ย?”
ฮี๊!
"งั้นตอนนี้คุณพายิฮิออกจากถ้ำได้มั๊ย?”
ฮี๊.
“คุณไม่ต้องการ? คุณไม่ต้องการยิฮิหลังจากที่คุณเอาชนะพวกเห็ด?”
ฮี๊!
"ยิฮิ อ่อนแอ...”
อ๊๊~
“มันเป็นไปไม่ได้สำหรับยิฮิ? ขะ เข้าใจแล้ว ยิฮิจะลอง.”
เธอยกดาบอัศวินแฟร์รี่ขึ้น.
หลังจากหายใจเข้าลึกๆ ยิฮิก็เคลื่อนไหวเหมือนกับปรมาจายร์ เขามีลักษณะสวยงามในขณะที่เขาใช้ดาบเพื่อสังหารศัตรู เธอรู้สึกดีเพียงแค่เธอคิดถึงการเคลื่อนไหวของเธอ!
"ย่าห์!"
ยิฮิร้องออกมาเสียงดังและก้าวเข้าไปพร้อมกับดาบของเธอ.
“ฉันขอโทษ.”
เห็ดอ่อนแรง.
เฉพาะราชาเห็ดที่มีขนาดใหญ่เท่านั้น มันถูกแทงไปไม่กี่ครั้งและก็พูดเสียใจออกมา.
"คุณเป็นแฟร์รี่ของตำนาน คนถือดาบของอัศวินแฟร์รี่...”
"แฟร์รี่ในตำนาน? มันคืออะไร?”
ยิฮิงง. มัชรูมก็พูด.
“ใช่. ตำนานเหล่านั้นถูกเผยแพร่ไปท่วอาณาจักรเห็ดและอาณาจักรคุกกี้ แฟร์รี่ที่ถือดาบอัศวินแฟร์รี่จะเข้ามาช่วยโลกจากราชินีสีชมพู”
"ช่ววยโลกจากราชินีสีชมพู? ยิฮิทำไม่ได้หรอก.”
"ยะ-อย่าพูดแบบนั้น แฟร์รี่เป็นความหวังเดียวของเรา! เพียงแค่คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อราชินีสีชมพูจับเห็ดธรรมดาและคุกกี้ทำให้ฉันรู้สึกสดชื่น.”
"แต่...ฉันไม่สามารถทำมันได้ ทำไมคุณไม่ส่งยิฮิกลับไปสู่โลกของเธอ? ฉันจะพูดคุยกับมาสเตอร์และเขาจะแก้ปัญหาของคุณ.”
มัชรูมกระพริบตา.
"โลกเดิมของคุณ? อ่า, แฟร์รี่ในตำนานมาจากโลกอื่น.ราชินีสีชมพูสามารถแก้ปัญหาเหล่านั้นได้.”
ยิฮิแตะไปที่คางของเธอ เธอติดนิสัยนี้มาจากมาสเตอร์ของเธอ อย่างไรก็ตามเธอไม่สามาถแก้ปัญหาได้เหมืออย่างมาสเตอร์ของเธอ เธอจะลองทำ.
"มันต้องเป็นยิฮิจริงๆ?”
"มันเป็นเรื่องยากในตอนนี้ แต่ถ้าคุณได้ของสวมใส่บางอย่างจากอาณาจักรเห็นและคุกกี้ คุณจะมีโอกาศเพิ่มขึ้น นอกจากนี้คุณยังมียูนิคอร์ในตำนาน! ชัยชนะจะบังเกิดแน่นอน”
ฮี๊~
ยูนิคอร์นยังผงกหัว พูดตรงๆมันน่ากลัวมาก นอกจากนี้มันอย่างสาดน้ำลายของมันไปทุกที่ ความเป็นจริงเนื่องจากมันมีท่าทางแบบนี้ ยิฮิจึงกังวลและลังเลเมื่อเห็นมัน.
ยิฮิไม่สนใจยูนิคอร์นและถามคำถามอีก.
"แล้วอาณาจักคุกกี้อยู่ที่ไหน?”
มัชรูมผงกหัว.
"ตอนนี้มันแตกต่างไปอย่างมาก เราเป็นพี่น้องกันมาก่อนในอดีต หลังจากที่ราชินีสีชมพูหันหน้าเข้าไปหาราชาคุกกี้ซึ่งก็คือดวงอาทิตย์ เขาก็ยอมแพ้แม้กระทั่งการเจรจา ตอนนี้พววกเขาทำได้เพียงการจ้องไปที่ดวงอาทิตย์ทุกๆวันในขณะที่ทำงาน โปรดช่วยพววกเขาทั้งสองด้วย.”
“มัชรูม.”
“ได้โปรด! มัชรูม!”
เห็ดจำนวนมากกล่าวว่าทั้งหมดในครั้งเดียว พวกเขาดูน่าสงสารแม้แต่ยิฮิ.
ราชาคุกกี้กลายเป็นดวงอาทิตย์ คุกกี้ต้องจ้องมองเขาตลอดทั้งวัน.
ยิฮิรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องราวของเธอ มันเหมือนกับว่ายิฮิอยากจะมองมาสเตอร์ทุกวัน.
เธอยังมีความมั่นใจมากหลังจากใช้ดาบกับเห็ด
คำว่า 'ตำนาน' ทำให้เธอมีแรงผลักดัน.
"ฉันสามารถกลับไปที่โลกของฉันหลังจากที่ได้ฆ่าราชินีสีชมพู? เข้าใจแล้ว ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของยิฮิ!”
ยิฮิตีหน้าอกของเธอและพูดอย่างมั่นใจ.
