ตอนที่ 2 เวทย์โบราณแห่งความโลภ 2

หอสมุดนั้นอยู่ไม่ไกลจากหอพักเขามากนัก

เมื่อเขาอยู่ห่างจากประตูห้องสมุดที่เก่าคร่ำครึไม่กี่ก้าว กลิ่นของกระดาษเก่าและชั้นวางหนังสือก็โชยมา มันเป็นกลิ่นที่เขาคุ้ยเคยเป็นอย่างมาก

หลังจากเปิดประตูห้องสมุดได้ครึ่งนึงก็เห็นห้องสมุดที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน

มันก็เป็นอย่างนี้ปกติ อาจจะกล่าวได้เสมอว่านักเรียนส่วนใหญ่หลังเลิกเรียนจะไม่มาห้องสมุดกันยกเว้น ธีโอดอร์ มิลเลอร์เท่านั้น

หนังสือส่วนใหญ่ในที่นี่จะพูดถึงแนวคิดที่ยากซึ่งส่วนมากอาจารย์จะอธิบายส่วนง่ายๆในชั้นเรียน

ที่นี่ธีโอจะสามารถรักษาความเป็นส่วนตัวได้

 

“วันนี้ ฉันควรจะลองดูเกี่ยวกับเวทย์สายฟ้าอีกครั้ง”

 

ธีโอเดินไประหว่างชั้นหนังสือที่คุ้นเคย หลังจากใช้เวลาถึง5ปีอยู่ในห้องสมุดแห่งนี้ เขาสามารถที่จะหาหนังสือเล่มไหนก็ได้แม้จะหลับตาอยู่ แม้แต่อาจารย์ผู้มาหาหนังสือกจะมาหาธีโอก่อนบรรณารักษ์ ดังนั้นจึงไม่มีข้อสงสัยอะไรเลยสำหรับความถูกต้องของเขา

ธีโอหยิบหนังสือที่เขาต้องการออกมา

[เวทย์สายฟ้าเบื้องต้น]….ฉันจดจำทุกสิ่งเกี่ยวกับมัน ฉันอาจจะพลาดอะไรบางอย่าง  [ทำไมเวทย์สายฟ้าถึงยากที่จะควบคุม]? นี่ก็ด้วย [หลักการโจมตีด้วยสายฟ้า]?

หนังสือเล่มหนาสามเล่มถูกหยิบมาวางซ้อนกัน

หนังสือแต่ละเล่มนั้นหนามาก แม้กระทั่งคนที่อ่านหนังสือได้เร็วยังต้องใช้เวลา1วันครึ่งถึงจะอ่านจนเสร็จ หนังสือเล่มนึงอาจจะจดจำมันได้ แต่ไม่ใช่กับอีกสองเล่ม

ที่นี่จะมีเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆถ้ามีนักเรียนคนอื่นๆที่จำเป็นต้องอ่านหนังสือเพื่อทำการบ้าน อย่างไรก็ตาม สำหรับธีโอ หนังสือแค่นี้ไม่ถึง1วันเขาก็อ่านหมดแล้ว

ถ้าอาจารย์คนอื่นๆนั้นรู้เกี่ยวกับความฉลาดของเขาละก็ พวกเขาต้องไม่อาจจะซ่อนความรู้สึกเสียใจไว้ได้ เช่น ศาสตราจารย์วินซ์

พรึบ....พรึบ

มันเป็นเสียงเปิดหน้ากระดาษที่มีอยู่ในห้องสมุดเท่านั้น

ธีโอชอบช่วงเวลาที่แสนเงียบสงบนี้ นั้นเป็นเพราะความสงบนั้นช่วยให้เขาผลอ่นคลายจากสถานการณ์เช่นนี้ได้

ที่นี่ไม่มีอาจารย์ที่คอยไล่เขาและไม่มีนักเรียนที่ชอบกลั่นแกล้งเขา

ธีโอนั้นได้ให้ความสำคัญกับการเรียนทุกวัน สมองที่สุดแสนจะน่าอัศจรรย์ของธีโอนั้นถูกนำมาใช้เพื่อแก้เครียดและมันก็ดูดซึมความรู้ในหนังสือนี้ราวกับฟองน้ำที่ดูดซึมน้ำ

ขณะที่ธีโอ มองไปที่หนังสืออย่างตั้งใจ มันเหมือนกับตัวอักษรบนหนังสือนั้นส่องแสงออกมา

ปึก.

ธีโอนั้นปิดหนังสือเล่มสุดท้ายของเขา นี่เป็นหนังสือเล่มที่3 นาฬิกาในห้องสมุดบอกว่าตอนนี้เป็นเวลา 10โมงแล้ว เขามาที่นี่ตอน6โมงเช้า ดังนั้นเขาจึงอ่านหนังสือโดยใช้เวลาเพียงแค่4ชั่วโมงเท่านั้น มันเป็นความเร็วในการอ่านที่สุดยอดมาก

'อืม.มันค่อนข้างน่าสนใจจจริงๆ'

หนังสือ3เล่มนี้น่าสนใจอย่างมาก โดยเฉพาะหนังสือ[ทำไมเวทย์สายฟ้าถึงควบคุมได้ยาก?]

มันสรุปได้เป็นอย่างดีว่าทำไมเวทย์สายฟ้าถึงควบคุมได้ยาก

เวทย์ที่ยากที่สุดในเวทย์ขั้นที่2ก็คือเวทย์'Lightning Bolt'ในการที่จะสร้างสายฟ้าและทำให้มันเป็นเส้นตรงลงมานั้นยากอย่างยิ่ง ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่นักเวทย์ขั้นที่3และ4 จะไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการใช้เวทย์สายฟ้า

ธีโอวางหนังสือลงและยกมือขึ้นเล็งไปที่หน้าต่างพร้อมพูดว่า

"Lightning Bolt"

เขาหวังว่า..บางทีมันจะได้ผล

ซี่....

อย่างไรก็ตามผลที่ได้ก็เป็นไปตามที่คาด มีกระแสไฟฟ้าไหลออกมาจางๆก่อนที่จะสลายหายไป วิธีการร่ายเวทย์นั้นสมบูรณืแบบแต่ว่าความสามารถในการควบคุมของเขานั้นมันแย่เกินไป คนที่ควบคุมเวทย์ได้แย่นั้นไม่สามารถเป็นจอมเวทย์ได้

มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้แต่เขาก็อดที่จะเศร้าไม่ได้

 

“บ้าจริง!ฉันผิดพลาดอะไรตรงไหนกัน”

 

ความเข้ากันได้กับเวทย์มนต์นั้นถือเป็นพรสวรรค์ มันหมายถึงความสามารถของจอมเวทย์ จอมเวทย์คนไหนที่มีความเข้ากันได้กับเวทย์มนต์สูงก็จะมีพลังมากกว่าจอมเวทย์คนอื่น แม้จะมีการร่ายเวทย์ที่เหมือนกันก็ตาม เช่นเดียวกับการเพิ่มพลังเวทย์

ดังนั้น ความเข้ากันได้กับเวทย์ถือเป็นส่วนสำคัญของการเป็นจอมเวทย์ที่เก่งกาจ เนื่องจากเป็นเช่นนี้สำหรับธีโอ มันจึงเหมือนกับการเอื้อมมือเพื่อที่จะจับก้อนเมฆ

“เห้อออ”

หลังจากที่ผ่านมา5ปี ความหวังของธีโอนั้นได้หมดไปแล้ว พ่อแม่นั้นกำลังรอและหวังจะให้เขาเรียนจบเพื่อที่จะกู้หน้าตระกูลมาให้ได้ เขาคงจะต้องอับอายมากแน่ๆถ้าเขาไม่จบการศึกษาและได้รับปริญญา

นักเวทย์ที่จบการศึกษาจากสถาบันนั้นสามารถหางานได้ง่ายๆไม่ต้องเสียเวลาโดยใช้ชื่อของสถาบัน

 

“แต่ฉันจะจบการศึกษาได้ภายในปีหน้างั้นหรอ?”

 

แม้เขาจะอดหลับอดนอนสักแค่ไหนเพื่อฝึกฝน เขาก็เป็นได้แค่ผู้ใช้เวทย์ขั้นที่2เท่านั้น  มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะกลายเป็นผู้ใช้เวทย์ขั้นที่3ภายในปีหน้า แต่เขาไม่ยอมแพ้หรอก ภายในปีหน้ามันจะต้องไม่ไร้ค่า

ติ้งๆๆ!

เป็นเสียงระฆังสัญญาณ นี่เป็นเสียงที่บอกว่าเวลาของเขาได้หมดลงแล้ว เขาต้องรีบไม่งั้นประตูหอพักจะล็อค อย่างแรกเขาต้องเอาหนังสือทั้งสามเล่มไปเก็บก่อน ธีโอกำลังจะเอาหนังสือสามเล่มไปเก็บไว้ในที่ๆเขาหยิบ แต่ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นนั้น

“เอ๊ะ?”

มีบางอย่างที่เขาสังเกตุเห็น

‘ฉันหยิบหนังสือมาแค่สามเล่มไม่ใช่หรอ?ฉันหยิบเล่มอื่นมาด้วยงั้นหรอ?

มันแปลกแต่อย่างไรก็ตาม ธีโอนั้นยืนขึ้นแล้วเหยียดมือซ้ายออกไปหยิบหนังสือมา มันเป็นหนังสือที่ค่อนข้างบาง ดังนั้นเขาจึงสามารถหยิบมันขึ้นมาได้ด้วยมือข้างเดียว อย่างไรก็ตามมันรู้สึกแปลกๆที่มือของเขา มันเหมือนกับเขาเอามือล้วงเข้าไปในปากของสิ่งมีชีวิต

หงับ

“ว้ากกกกก!”

ธีโอรีบดึงมือของเขาออกมาทันที เขาล้มลงกับพื้นพร้อมกับรีบปล่อยหนังสือทันที อย่างไรก็ตามเรื่องนี้มันไม่สำคัญ ธีโอจำเป็นต้องหาอะไรที่มันมาสัมผัสกับมือของเขา หลังจากที่เขารีบลุกขึ้นยืนเขาก็มองไปที่หนังสือที่ไม่มีชื่อเขียน แต่ตอนนี้มันหายไปจากบนโต๊ะแล้ว

“เอ๊ะ?”

ธีโอเบิกตากว้างขึ้นอย่าง งงๆกับสถานการณ์นี้ เขาเห็นภาพหลอนยังงั้นหรือ?เขายังคงรู้สึกถึงความเหนียวเหนอะหนะที่ฝ่ามือของเขา

ธีโอแตะที่มือซ้ายของเขาอย่างระมัดระวัง เขาต้องการตรวจสอบว่ามันมีความชื้นหรือไม่ มันจะบ่งบอกได้ว่าเมื่อกี้คือภาพหลอนหรือไม่ อย่างไรก็ตามมือซ้ายของเขานั้นแห้งไม่เปียกเลยสักนิด

 

“ฉันคิดไปเองงั้นหรอ?ไม่เปียกแฉะเลย?

ธีโอพึมพำและทรุดนั่งลงไปที่พื้น

นักเวทย์ไม่จำเป็นต้องใจเย็นเสมองั้นหรอ?

“หรือว่าฉันควรจะลาออกในปีนีดีน่ะ?”

 

มันดีกว่าที่จะถูกไล่ออก ธีโอทราบเรื่องนี้ดี แต่เขายังหวังว่าเขาจะกลายเป็นนักเวทย์ได้ภายใน5ปี มันไม่ใช่ความฝันดีเขาจะทิ้งมันไปง่ายๆ ธีโอถอนหายใจขณะที่ยันตัวลุกขึ้น

แผละ...

ทันใดนั้นมือซ้ายของเขาก็รู้สึกแปลกๆและเหนอะหนะอีกครั้ง ภาพลวงตาที่ทำให้ฝ่ามือของเขาเปียกได้ปรากฏอีกครั้งนึง

ธีโอมองไปที่มือซ้ายของเขาที่สัมผัสกับพื้นอยู่

และเขาก็เห็นบางสิ่งบางอย่างที่น่าตกใจ

“..ละ-ลิ้น?!”

ลิ้นกำลังยื่นออกมาจากฝ่ามือของเขา มันมีสีชมพูเรียบและยาว มันดูเหมือนยลิ้นองสัตว์เลื้อยคลาน ลิ้นนั้นยื่นออกมาจากรูตรงกลางของฝ่ามือเขา

ลิ้นมันแกว่งไปแกว่งมาอย่างช้าๆ

หงับ!

มันราวกับกบที่ตวัดลิ้น มันคว้าหนังสือจากพื้น ความเร็วของมันเร็วมากจนธีโอ ไม่สามารถมองได้ทัน ลิ้นนั้นพันรอบๆหนังสือเอาไว้ ไม่มีใครสามารถคาดการณ์ได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ลิ้นที่พันอยู่รอบหนังสือนั้นได้ดูดหนังสือกลับเขาไปในรูบนฝ่ามือของเขา

อึก.

เสียงของสิ่งของที่ถูกกลืนหายเข้าไป หนังสือเล่มหนึ่งบนพื้นหายไปในมือซ้ายของเขา!

ธีโอมองไปที่มือซ้ายของเขาด้วยท่าทางสับสน อย่างไรหนังสือที่ฝ่ามือของเขาได้กินเข้าไปมันไม่ได้คลายออกมา มันมีเสียงแปลกๆที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนดังออกมา

 

[เวทย์สายฟ้าขั้นต้น ได้ถูกกินแล้ว]ความเข้ากันได้กับเวทย์ของคุณนั้นสูงมาก

[ได้รับเวทย์มนต์’lightning bolt’ขั้นที่2]

[ความตะกละได้ตื่นจากการหลับไหลอันยาวนานแล้ว และตอนนี้มันหิวมาก รีบบรรเทาความหิวของความตะกละ ท่านมีเวลา10นาทีนับจากนี้]