ตอนที่ 18 : มอนสเตอร์แห่งป่า … หนีเร็ว!!
เมื่อกิจกรรมภายในป่าเริ่มต้นขึ้น ชั้นของรูเดิลรีบทำภารกิจในจุดแรก ในชั้นที่กำลังก้าวหน้าไปสู้จุดปลายทาง ความมุ่งมั่นที่มี ทำให้แทบจะไม่มีเสียงบ่นพึมพำใดๆในการเดินทาง อิซูมิได้ถูกเลือกให้อยู่ที่หัวของแถว และรูเดิลเดินอยู่ในตอนท้ายของแถว อิซูมิและรูเดิลเป็นเพียงชั้นเดียวของคลาสที่ตอบสนองกันได้อย่างดีเมื่อมีสถานการณ์ฉุกเฉิน
จากการพิจาณาของคนทั้งหมด ก็เลือกให้อิซูมิเป็นคนเดินนำหน้า และรูเดิลเป็นคนปิดท้ายพร้อมกับออกคำสั่งทั้งหมด
นี่เป็นเสียงส่วนใหญ่ เนื่องจากอิซูมิไม่ชำนาญเรื่องเวทย์มนต์ หากแต่รูเดิลไม่มีข้อบกพร่องในจุดนี้ เขาคือผู้ที่เก่งทั้งเวทย์มนต์และเพลงดาบ และสามารถใช้มันได้อย่างตามความประสงค์ของตัวเขาเอง
“ขุนนางจะอยู่ด้านหลังจากทั้งหมด ในนี้สามัญชนจะอยู่ในด้านหน้า”
รูเดิลยังคงระมัดระวังในสภาพแวดล้อมของเขา ในขณะที่เขารอการยืนยันในเส้นทางที่แตกต่าง หากแต่มันมีมากกว่าหนึ่ง เส้นทางและยังมีหนึ่งในขุนนางชั้นสูงยังได้รับเส้นทางที่ประมาณเดียวกันกับรูเดิล
“ชั้นของเจ้าหญิง เป็นอีกหนึ่งชั้นที่มีความเชี่ยวชาญ”
ขณะที่กำลังเดินไปข้างหน้า อิซูมิสามารถยืนยันได้ว่าเธอเห็นเจ้าหญิงแยกออกไป นอกจากนี้เธอเห็นครัซกำลังเดินตามหลังไป เขาทิ้งสัมภาระให้ลูกศิษย์ เขาได้แต่ติดตั้งอาวุธในตัวเขา เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาไปในระยะทางที่น่าสงสัยจากชั้นเรียน
“ครัซ เป็นนักรบ? หากพวกเขาให้ครัซอยู่ด้านหลัง นั่นต้องเป็นคนที่มีความสามารถมาก”
รูเดิลมองด้วยสายตาที่ชื่นชมน้องชายของเขา แต่สายตาของเขาหันไปสำรวจชั้นของเขาเอง … ดูเหมือนว่าเขาถูกสูญเสียความสนใจ จากสิ่งที่อิซูมิเห็น รู้สึกว่าครัซจะเป็นเหมือนสัมภาระของชั้นเสียมากกว่า
ในความเป็นจริง ครัซได้รับเลือกให้อยู่ระยะไกลจากการประชุมของคลาส และได้รับพลรบแยกต่างหากสำหรับปกป้องด้านหลัง
“รูเดิล จริงๆเขาเป็นคนที่ไม่มีความรับผิดชอบในสิ่งที่เขาสนใจ ฉันเดาว่าเขาไม่มี แต่…”
อิซูมิถอนหายใจ มันทำให้เธอเลือกที่จะมองไปข้างหน้าและดำเนินการเข้าไปตามความลึกของป่า
ooo
ด้วยประสบการณ์ของพวกเขาในปีก่อน ชั้นของอัลเลต ไม่สามารถที่จะดำเนินการต่อไปยังข้างหน้า มันเป็นเพราะสถาบันการศึกษา ได้สะท้อนให้เห็นเกี่ยวกับเหตุการณ์ของปีที่ผ่านมา และเพิ่มจุดที่สำคัญที่จะต้องปฏิบัติ
‘ อย่าบ้าระห่ำที่จะทำลายป่า ’
นี่คือกฎที่ถูกเพิ่มมาจากการกระทำของอัลเลต ในความประพฤติของเขาในปีก่อน อัลเลตเพิ่งเคยได้ยินคำเตือนในข้อสุดท้ายก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทาง…จริงอยู่ที่มันถูกพิมพ์มาแจกก่อน แต่พวกเขาก็ได้เลือกที่จะละเลยมัน
“เราจะทำอย่างไรอัลเลต!? เรากำลังจะอยู่ในชั้นสุดท้าย”
“ก็แค่ใช้เวทย์มนต์ของนาย!”
“เจ้าโง่! พวกรักษาการกำลังจับตาดูเราอยู่ นี่เรากำลังจะล้มเหลว?”
ผู้นำในชั้นนี้ อัลเลตใช้เวทย์มนต์ระดับประถมที่จะใช้ในมอนสเตอร์และต้นไม้ …มันเป็นการเดินทางที่เจ็บช้ำเสียเหลือเกิน เพื่อนร่วมชั้นของเขาจะย้ายตัวเองออก และแม้กระทั่งบางคนหลบการต่อสู้ของมอนสเตอร์…
สถานการณ์เช่นนี้ เป็นสถานการณ์ที่ไม่ได้เลวร้ายไปกว่าสถานการณ์ที่รูเดิลเผชิญเมื่อปีก่อนหน้า
“มีสติหน่อยสิ! มาโยนความผิดททุกอย่างไว้ที่ฉัน … นายได้เป็นส่วนหนึ่งในการต่อสู้หรือยัง? ยัง! เลิกทิ้งให้ฉันต่อสู้คนเดียวเสียที!!”
ในสถานการณ์ดังกล่าว อัลเลตได้ถึงจุดสิ้นสุดความอดทนภายในตัวของเขา ชั้นของอัลเลตเริ่มถกเถียงกัน … ความจริงที่เท้าของพวกเขาหยุดกำลังลงแล้ว
ooo
“เจ้าหญิง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
สามวันนับตั้งแต่สถาบันการศึกษาได้ดำเนินการให้เขามาในป่า มันเป็นช่วงเวลาที่เรียนรู้ได้เร็วขึ้นที่จะไปถึงเป้าหมายได้ และชั้นของเจ้าหญิงก็เป็นอีกชั้นหนึ่งที่เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว
“ไม่ ฉันไม่เป็นไร”
( ไม่เป็นไร? ไม่มีทางที่ฉันจะไม่เป็นอะไร ในวิธีการหลายๆอย่างที่จะต้องล่ามอนสเตอร์ มันทำให้นายต้องคิดมากในการฆ่าทั้งในสามวันที่ผ่านมา!! แม้จะไม่เป็นไรก็จริง แต่นายอยู่ตรงหน้าฉัน …และเมื่อนายมักจะมาคุยกับฉัน ! และนั่นครัซ! ไอบ้า. . .นายฆ่ากระต่ายที่กำลังมาใกล้ชิดกับฉัน ! ฉันจะอดทนไปได้อีกนานเท่าไหร่ อดทนกับขนนุ่มๆขอนมัน )
“เจ้าหญิง เธอยังไม่ลืมความสำเร็จของฉันใช่ไหม? ฉัน ครัซ ที่วิ่งไปปกป้องเธอในช่วงวิกฤต”
ในฐานะที่ครัซเป็นผู้ชนะในการตีมอนสเตอร์กระต่ายหลังจากที่ยามของเจ้าหญิงไม่อยู่ เขามีการจัดการเพื่อโน้มน้าวยามของเจ้าหญิง เพื่อทำให้เขาได้อยู่ใกล้เจ้าหญิงและได้คุยกับเธอ … แต่เป็นเจ้าหญิงเองที่สร้างช่องว่างระหว่างเธอและเขา
“ขอบคุณ ครัซ นายเติบโตขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ”
( ห้ะ? นายสะกดรอยตามฉันมาใช่ไหม? เอิ้กก ฉันจะบ้าตาย! )
ท่าทีของฟีน่านั้นเป็นคำตอบให้ครัซอยู่แล้ว … แต่ในขณะนั้น นกร่างสีดำขาวก็บินลงมาตรงกับชั้นของเจ้าหญิง
ooo
ชั้นของรูเดิลทำเพื่อเป้าหมายของพวกเขา ในขณะที่พวกเขามีท่าทีอ่อนเพลียเล็กน้อยที่ซ่อนอยู่ในความแข็งแกร่งของพวกเขา ที่จะไปถึง พวกเขาแน่ใจว่าจะได้รับตำแหน่งที่สูงขึ้น เป็นครั้งแรกที่จะเป็นไปได้ … แต่
“ชะ..ช่วยพวกเราด้วยยย!!”
“ใครก็ได้!!”
เสียงดังมากจากด้านข้างจากเส้นทางของพวกเขา กลุ่มของรุ่นน้อง ความจริงที่ขุนนางเหล่านี้ถึงเป้าหมายก่อนในวันที่สาม … หมายความว่า พวกเขาอาจจะมีเจ้าหญิงเป็นเพื่อนร่วมชั้น หากแต่เพื่อนร่วมชั้นคนใดคนหนึ่งหายไปหรือหลงจากเส้นทาง จะทำให้ชั้นนั้นสอบตกทั้งชั้น
“ทำไมพวกนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ? เป้าหมายได้ถูกแยกไว้ของแต่ละชั้นเรียน”
อิซูมิ ดึงตัวเขาเข้ามาใกล้และถามอย่างตระหนก
“จะ..เจ้าหญิง!! เจ้าหญิง นกยักษ์สีดำ!!”
“มอนสเตอร์นกยักษ์ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น … ทหารทั้งหมดออกไปสู้กับมัน แต่เราต้องวิ่ง…”
ได้ยินคำเหล่านั้น ดวงตาของรูเดิลเบิกโพลงด้วยความตกใจ
“ทิศทางใด…พวกเขาอยู่ที่ทิศทางใด!?”
“ทะ..ทางนี้!”
รุ่นน้องที่มาตกใจเสียงตะโกนของรูเดิล พร้อมชี้นิ้วที่สั่นระรัวราวกับคนมาเขย่าไปทางทิศที่เขาได้มา
“… ทุกคน ฟังทางนี้!!”
รูเดิลเรียกเพื่อนร่วมชั้นของเขาทั้งหมดในทีเดียวและเริ่มพูด
ooo
“กี๊ย่ากกก กี๊ย่ากกกก”
สีดำสลับขาวลายขวาง นกยักษ์พิลึกบินผ่านไปยังทหารที่ปรากฏตัวเพื่อปกป้องเจ้าหญิง มันกระพือปีกอันใหญ่ยักษ์ของมันและใช้สี่ขาของมันเตะไปยังทหารเหล่านั้น… ร่างของทหารกระเด็นไปไกล บ้างก็ลอยคว้างกลางอากาศ ทหารเหล่านั้นมีการเตรียมตัวมาเพื่อปกป้องเจ้าหญิง แต่ว่าพวกเขา…
“นั่นมอนสเตอร์นี่!! สำหรับตอนนี้ร่างกายของฉันไม่สามารถขยับได้อย่างที่สมองฉันจะสั่ง”
“นายกำลังทำอะไรน่ะ!? ใครสักคน! ใครก็ได้! พาเจ้าหญิงหนีไปปป!!”
“ถ้าร่างกายของฉันขยับได้…เจ้านกบ้าเอ้ย!”
เธอถูกปกป้องโดยทหารรักษาการของเธอ และพวกเขายังเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอ ฟีน่ายืนมองเหตุการณ์
( อ๊า แม้แต่ฉัน ฉันก็ไม่คิดว่าฉันจะกอดกับนกยักษ์สีดำตัวนี้ได้ )
เธอได้พยายามที่จะหลบหนีจากความเป็นจริง นี่เป็นเรื่องใหญ่ เพราะร่างกายของเธอไม่อาจที่จะขยับไปไหนได้ เธอไม่สามารถที่จะนำพลังลงไปยังขาของเธอ .. เธอรู้สึกเหมือนมันไม่ใช่ตัวเธอเอง ในตอนนี้ นักเรียนที่ไม่สามารถหนีไปได้ จะถูกแก้ไขสถานการณ์ด้วยความตาย…
ดวงตาสีแดงทั่วตัวของนกยักษ์สีดำที่กำลังหันไปทางเจ้าหญิง จำนวนของตาที่มีมากมายนั้น นั่นคือความผิดปกติ ในขณะนั้นก็มีเงาขาวกระโจนออกมา
เป็นผู้หนึ่งที่กระโดนออกมายังช่องว่างระหว่างเจ้าหญิงและนกดำยักษ์นั่น เป็นเผ่าแมวสีขาว ‘ มี่ ’
“ทะ..ทำอะไรของเธอน่ะมี่! หมอบลง!!”
เจ้าหญิงตื่นตระหนก แต่แม้ตอนนี้เธอไม่มีสีหน้าที่แสดงออก มี่…
“ฉะ…ฉันกลัว แต่ฉันจะทำมันให้ดีที่สุด! ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อเจ้าหญิง เจ้าหญิงที่เรียกว่าฉันเป็นเพื่อนของเธอ .. ฮะ..ฮ้ากก ฉันไม่สามารถนำพลังเข้าไปในร่างกายของฉัน”
ในขณะที่มี่กระโดด ร่างกายของเธอก็ทรุดลงไปที่เข่าของเธอ ก่อนเสียงร้องของนกจะดังขึ้น พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ของเธอ … ผู้คนรอบข้างเห็นถึงความตายที่จะมาถึงของ แมวสาวและเจ้าหญิง
อีกครั้งหนึ่ง มีคนกระโจนมาระหว่างช่องว่างของมี่และนกยักษ์ แต่ในคราวนี้เป็นบุคคลที่มีผลบังคับใช้ตั้งแต่เริ่มต้น
“บินไปปปป!!!”
เวทมนต์ของลมแอตทริบิวต์ เช่นเดียวกับที่เขากระโจนออกมาจากป่า เขาเข้าทุบมอนสเตอร์ในระยะประชิด มันคือเวทย์มนต์ของไฟ … ถ้าหากเขากำลังจะกลายเป็นดรากูน รูเดิลกล่าววา เขาจะต้องมีการโจมตีที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ
กับภาพเวทย์มนต์ของลมที่ออกจากมือทั้งสองข้างของเขา เขาแสดงพลังอำนาจการทำลายล้างอย่างคิดไม่ถึงในระดับกลาง เป็นนกยักษ์ที่ถูกส่งบินไปแสนไกลและทิ้งไว้ด้วยความงุนงงของผู้คน
“อะ..อาจารย์”
( เขาอยู่ระดับอาจารย์จริงๆ มันเจ๋งงงง!! )
“นะ..โนเบิล กลับมาแล้ววว”
ในคำพูดทั้งหมด เป็นเจ้าหญิงฟีน่า และมี่ ที่พูดออกมา แต่…
“…ตอนนี้! ต้องเริ่มวิ่ง!”
“เอ๊ะ?”
“ย๊า!”
ควบคู่ไปกับคำพูดของเพื่อนร่วมชั้น รูเดิลวิ่งผ่านไปยังนักเรียนที่ทรุดตัวลง และทหารรักษาการต่างยกพวกเขาขึ้นและวิ่งออกไป รูเดิลพาเจ้าหญิงและมี่ออกไปด้วยสุดกำลัง
“ทำไมนายถึงต้องวิ่งหนี ? นายไม่ได้กำจัดมันหรอกหรอ?”
เจ้าหญิงถาม
“มันยังคงขยับตัว และยังพยายามที่จะลืมตา มันยังไม่ตาย มันจะไล่ตามเรามาเร็วๆนี้”
“ถ้านายใช้เวทย์มนต์นั้นมาก่อน…”
เจ้าหญิงภายใต้แขนข้างหนึ่ง และมี่ ที่อยู่ภายใต้แขนอีกข้างกำลังมีคำถาม รูเดิลได้แต่ทำใบหน้าตรง
“นั่นคือเวทย์มนต์การเคลื่อนย้ายแบบวิเศษ ! ฉันนึกถึงบาซิลลี่ มันเป็นความพิเศษของการใช้เวทย์มนต์แต่ก็ต้องแลกด้วยมานา ใช้สำหรับการที่เราจะต่อสู้อย่างแท้จริง!”
“มะ..มันคืออะไร?”
“ฉันใช้มานาไปแล้ว ดังนั้นฉันไม่สามารถใช้งานมันได้ตอนนี้ หากฉันทำ เราจะไม่มีแรงที่จะเคลื่อนย้ายไปไหนได้อีก แล้วเราจะสูญเสีย”
( อาจารย์…ซวยแล้วว!! ) . . .
