Chapter 109 – Party (1)
Chapter 109 – Party (1)
สู่สวรรรค์
ตั้งอยู่ในใจกลางของกังนัมมันเป็นกิลด์ที่ดีที่สุดในเกาหลีใต้
ไม่มีใครไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้.
ดวงตาของคิมยองวูเหมือนกับปลาตาย เขามีความกังวลในตอนที่เข้าไปโจมตีดันเจี้ยนในซาอุดิอาราเบีย แต่ตอนนี้เข้าได้ผ่านไปแล้ว
เขากลับมาได้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว.
“กัปตัน…!”
ผลัก!
อึนเฮกอดผมทันทีที่เครื่องบินลงถึงพื้น ในช่วง2-3วันที่ผ่านมาเธอเก็บตัวเงียบ แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหมดลงเมื่อเธอก้าวเท้าลงมาที่เกาหลีใต้.
ผมมองไปรอบๆ.
ทุกคนกำลังมองมาที่ผมด้วยการแสดงออกที่น่าสนใจ มีผู้สื่อข่าวหลายคนร้องขอสัมภาษณ์ แต่ผมไม่สนใจพวกเขา.
มีบรรยากาศเงียบๆเกิดขึ้นในขณะที่รอให้ผมพูด.
“หัวหน้ากิลด์เดี่ยวผมกลับมาพูดด้วยทีหลัง.”
ผมเห็นนักข่าวพยายามที่จะจดคำพูดของผม ดังนั้นผมจึงพูดเบาๆกับเขา.
“ผมจะมองไปข้างหน้า”
ยองวูยิ้มหน้าบาน เดิมทีเขาต้องปกป้องตำแหน่งด้วยอุดมการณ์ แต่ตอนนี้มันผ่านไปแล้ว ชีวิตของเขาค่อยๆดีขึ้น.
ผมไม่สนใจ.
เอ็ดเวิร์ดซึ่งยืนอยู่ข้างหลังอึนเฮอย่างเงียบ ๆ
“นี่เป็นครั้งสุดท้าย ผมจะไม่ยกโทษให้คุณถ้าคุณยังทำให้นูน่าร้องไห้อีก.”
“ดูเหมือนว่าคุณจะมีอารมณ์มากขึ้นนะในเวลานี้.”
“นูน่าเป็นผู้มีพระคุณกับผม ผมจะใช้ทั้งชีวิตให้กับเธอ.”
ผมเป็นคนช่วยชีวิตเขา แต่อึนเฮคอยปฐมพยายามเขาให้กลับมาแข็งแรง?
ผมเริ่มหัวเราะ.
“ผมไม่ใช่คนที่ต้องการรับการตอบแทน?”
“ดีกว่าไม่มีอะไร ตราบเท่าที่อึนเฮย์หัวเราะ…”
เอ็ดเวิร์ดมองไปที่อึนเฮด้วยความชื่นชม จุดเริ่มต้นและสิ้นสุดของเอ็ดเวิร์ดจะเป็นอึนเฮ.
‘เขาไม่สามารถหนีออกมาได้.’
เอ็ดเวิร์ดจะถูกบังคับให้อยู่กับผมตราบเท่าทีอึนเฮอยู่ เมื่อเวลาผ่านไปความหลงไหลของเขาจะมากขึ้น หนึ่งใน10ฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่คงไม่มีชื่อนี้อีกแล้ว ผมก็จะได้ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะเป็นอุปสรรคที่ไม่คาดคิดอีก ตราบเท่าที่เขาไม่เลวร้ายเขาจะสามารถเผชิญกับสิ่งมีชีวิตชั้นสูงได้ในอีก3ปีข้างหน้า.
“ได้โปรดเตรียมตัวให้พร้อม ตอนนี้มีงานมากมายที่รอให้ทำทั่วโลก นี่เป็นเพียงดันเจี้ยนเดียวที่ถูกทำลายลงไปเท่านั้น.”
คิมยองวูพูดอย่างสนุกสนาน.
แจฮีถอนหายใจ.
“มันคงยากที่จะได้พักผ่อนในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า.”
“เราจะใช้โอกาศนี้ในการผักผ่อน ผมจงใจบอกนักข่าวแบบนั้นไปเพื่อที่เราจะได้พักผ่อน”
สมาชิกRaidร้องเอะอะ.
“วัททท! บ้าน! ที่นอน!”
“ฉันต้องการที่จะกินสตูว์แม่ของฉัน”
มีรถประจำทางส่วนตัวพาคนมาถึง
อึนเฮติดอยู่กับผมเหมือนกับหมาฝรั่งในขณะที่ผมนั่งรถบัส ความอิจฉาออกจากตาของเอ็ดเวิร์ดยิ่งร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ...แต่ผมไม่ได้หยุดเขา ผมต้องการที่จะสลัดเธอหลังจากที่เราไปกังนัม.
“…อา, ฉันต้องการกอดคุณไว้!”
อึนเฮร้องไห้อย่างมากมาย.
“พรุ่งนี้.”
“เราจะรู้ได้ไง ว่าคุณจะมาให้เห็นในวันพรุ่งนี้?”
ผมทิ้งพวกเขาบ่อยเกินไป.
รถบัสหยุดลงและคิมยองวูกำลังรอผมอยู่อึนเฮไม่ได้กังวลแม้ทุกคนจะจ้องมองเธอ.
“มันจะไม่เกิดขึ้นอีก”
“คุณแน่ใจ?”
“เชื่อผม.”
“ฮยอง ฉันไม่เชื่อคุณ สัญญาด้วยนิ้วของคุณ.”
“พรุ่งนี้.”
ผมเดินออกมาโดยที่ไม่เกี่ยวก้อยกับเธอ ยองวูหัวเราะในขณะที่เธอตะโกนขึ้น.
“คุณต้องมาพรุ่งนี้จริงๆ! ไม่หายไปอีกแล้วโดยไม่บอกเรา! หรือจะเขียนป้ายตามหาคุณ!”
วันรุ่งขึ้นมีกำแพงมนุษย์อยู่นอกบ้านกิลด์
ผู้สื่อข่าวมากมาย เป็นการเฉลิมฉลองการกลับมาของฮีโร่ และมีกลุ่มอเวคที่รู้จักเกี่ยวกับ "การฟื้นคืนของผม"
แต่ผมไม่ได้เปิดเผยใบหน้าออกมา ผมมักจะสวมหน้ากากครึ่งหน้าปกปิดไว้เสมอ นอกจากนี้ยองวูยังให้ความปลอดภัยกับการรักษาความลับของผมมาขึ้น.
อย่างไรก็ตามผมไม่สามารถปล่อยมันออกไป มีคนมากมายอยากรู้อยากเห็นกับการที่ผมสามารถออกมาจากดันเจี้ยนได้.
ฉันได้สัมภาษณ์ส่วนตัวกับผู้สื่อข่าวที่โล่งเพื่อเปิดเผยต่อสาธารณชน.
การสัมภาษณ์ถูกบันทึกเทปและออกอากาศโดยสถานีทำให้เกาหลีใต้ประสบกับพายุใหญ่อีกครั้ง.
-สวัสดี. กรุณาแนะนำตัวเอง.
“ผมเป็นกัปตันของกลุ่มRaid เดวิลฮันเตอร์ แห่งกิลด์สู่สวรรค์ รัลดาล บิกิเซล.”
–ยินดีที่ได้พบคุณรัลดาล ผมจะมาเข้าเรื่องเลยนะครับ หลายเดือนก่อนเทวดาได้โผล่ออกมาและสู้กับสิ่งมีชีวิตในเกาหลีใต้ ผมได้ยินว่าคุณได้รับบาดเจ็บอย่างหนักและถูกลากเข้าไปในดันเจี้ยน เป็นความจริงหรือไม่?
“ถูกต้อง ผมถูกลากเข้าไปพร้อมกับเทวดา”
–มันสุดยอดมาก คุณสามารถบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น?
“ผมได้เจอกับดันเจี้ยนมาสเตอร์.”
–ใช่…?
“ผมได้เจอกับดันเจี้ยนมาสเตอร์.”
–คุณกำลังพูดถึงสาวหูยาวที่ปรากฎพร้อมกับมอนเตอร์เวฟ?
“ถูกต้อง ดันเจี้ยนมาสเตอร์สนใจผมและรักษาผม.”
–เธอช่วยรักษาตัวคุณได้โดยตรง?
“มันเป็นความจริง เธอแข็งแกร่ง แต่รู้สึกเบื่อที่จะรออยู่ที่ชั้นบนสุด ดังนั้นเธอหวังว่าฉันจะคลายความกังวลบางอย่างออกไป ผมคงจะตายถ้าไม่ได้รับการรักษา.”
–ผมจำได้ ถึงคำพูดของดันเจี้ยนมาสเตอร์ที่กระจายไปทั่วประเทศ ในเวลานั้นการโจมตีของคุณรัลดาลได้ทำให้เกิดเรื่องใหญ่มากขึ้นมา แลัวเทวดาที่ไปกับคุณ…?
“ดันเจี้ยนมาสเตอร์ไม่ใช่คนดี เธอมีวิธีการที่ชั่วร้ายในการล่อหลอกเทวดาองค์นั้น ร่างกายของผมสั่นในขณะที่เห็นมัน.”
-เทวดาตกสวรรค์...อืมม มันอาจจะไม่น่าเชื่อ มันไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น?
“ผมสามารถเดินสำรวจดันเจี้ยนได้.”
–มันจะเป็นไปได้หรอ? ดันเจี้ยนมาสเตอร์อนุญาติให้คุณทำ?
“ถูกต้องแต่ก็ขึ้นไปได้แค่ชั้น15 สิ่งมีชีวิตเรื่อมที่จะแข็งแกร่งและภูมิประเทศก็เปลี่ยนไปผมปีนขึ้นไปเรื่อยๆตามลายทาง บางทีผมก็ได้พบสมบัติในนั้น ระดับของมันเทียบไม่ได้กับชั้นล่างๆเลย ชั้นบนสุดชั้นที่31ดันเจี้ยนมาสเตอร์อยู่ตรงนั้น และดูเหมือนว่าเขาจะสนใจมนุษย์มากขึ้น.”
-เดี๋ยวก่อน ดันเจี้ยนมาสเตอร์ไม่ได้ควบคุมสิ่งมีชีวิต?
“มันเป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมทั้งหมด และอาจจะเป็นประโยชน์ต่ออเวค บางที...มอนเตอร์เวฟอาจจะเกิดขึ้นอีกเร็วๆนี้”
–สถานการณ์ค่อนข้างเสี่ยง แต่เธอต้องการอะไรจากพวกเรา?
“เพิ่มความแข็งแกร่ง และจัดการดันเจี้ยนอื่นๆ ดันเจี้ยนมาสเตอร์หวังว่าอเวคจะเพิ่มขึ้น นอกเหนือจากนั้นผมก็ไม่รู้ แต่ดันเจี้ยนมาสเตอร์เข้มงวดมาก เธอได้ให้คำเตือนแก่ผมว่าเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก.”
–ผมไม่รู้ว่าจะต้องแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ตอนนี้ชาวบ้านทั่วๆไปเห็นอเวคเหมือนกับซุปเปอร์แมน.
“ปีนขึ้นไปบนดันเจี้ยน มันก็เหมือนกับการเป็นถนนในการเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างรวดเร็ว และ..แกนดันเจี้ยนเป็นอาวุธที่ทรงพลังมาก ผมคิดว่านี่เป็นโอกาศ”
–อ่า ผมได้ยินมาว่าดันเจี้ยนในซาฯได้พังลง กิลด์สู่สวรรค์และคุณรัลดาลมีส่วนร่วมมากมายแต่ผมไม่เคยได้ยินเลยว่ามีแกนดันเจี้ยนด้วย.
“มันเป็นพลังเวทย์ที่ให้พลังกับดันเจี้ยน เราค้นหาหลังจากที่เราฆ่าดันเจี้ยนมาสเตอร์ แต่มันก็ไม่มีร่องรอยของแกนดันเจี้ยน.”
–เดี๋ยว!งั้นก็เท่ากับว่าดันเจี้ยนมาสเตอร์ของซาอุฯถูกฆ่า?
“ถูกต้อง แน่นอนว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว มันเป็นไปไม่ได้ถ้าไม่ร่วมมือกัน นั่นเป็นเหตุผลที่อเวคคนอื่นๆเสียชีวิต.”
–ใช่นี่เป็นเรื่องน่าเสียใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่มีใครที่เป็นอเวคจากเมืองจีนมีชีวิตรอด พวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกัน.
“มันไม่สามารถช่วยได้ ทุกคนมาร่วมกันด้วยเหตุผลต่างกัน.”
–ความเห็นอกเห็นใจเป็นสิ่งที่เราทำได้เท่านั้น แต่ถ้ามีการทำลายดันเจี้ยนที่ซาอุฯได้ แล้วดันเจี้ยนที่นี่…
“มันเป็นไปไม่ได้ มาสเตอร์ของดันเจี้ยนที่เกาหลีใต้ต่างกัน ผมไม่กล้าที่จะหันดาบเข้าไปหาเธอ ดันเจี้ยนแต่ละแห่งมีความไม่เหมือนกัน”
–มันยังคงเป็นอนุสรณ์ หนึ่งใน 72 ดันเจี้ยนถูกทำลายเพื่อให้มนุษยชาติมีความหวังในที่สุด.
“ถ้าอเวคมีการเติบโตที่รวดเร็วเราก็จะสามารถช่วยโลกได้ ของเหล่านี้เหมือนกับการทดสอบ การทดสอบเพื่อให้มนุษย์โตขึ้น.”
–ขอขอบคุณสำหรับคำพูดที่ดี และขอขอบคุณสำหรับเวลาของคุณในวันนี้.
นี่เป็นการสิ้นสุดการสัมภาษณ์.
ใช้เวลาประมาณห้านาที แต่ระยะเวลาไม่สำคัญ มีข้อมูลมากมาย.
กัปตันของเดวิล ฮันเตอร์ เป็นสัญลักษณ์ของการ ‘คืนชีพ’ ขึ้นมาจากดันเจี้ยน เทวดาตกสวรรค์ มอนเตอร์และการดำรงอยู่ของแกนดันเจี้ยน
ทั้งหมดนี้เป็นที่น่าอัศจรรย์.
การสัมภาษณ์ได้ไหลไปทั่วโลก ในเวลาเดียวกันยักษ์ใหญ่ของโลกเริ่มขยับตัว ดวงตาของพวกเขามุ่งหน้าไปยังเกาหลีใต้.
* * *
แกนดันเจี้ยนครึ่งซีก.
มันแตกเพราะเจ้าขาว แต่แสงยังแสดงให้เห็นว่ามันยังมีเวทมนต์เข้มข้นอย่างมาก แฟร์รี่ได้กลับสู่ธรรมชาติ.
ผมทิ้งแกนดันเจี้ยนครึ่งหนึ่งไว้กับช่างตีเหล็กที่ดีที่สุด กลุ่มช่างตีเหล็กคนแคระ 'แบล็คสมิธ' ที่มักทำสินค้าให้กับมนุษย์
‘นี่เป็นของที่มาจากดยุค แม้ว่ามันจะได้ระดับยูนิค แต่มันก็จะไม่ธรรมดาหรืออาจะได้ยูนิคพิเศษที่มันสามารถทำได้จากแกนดันเจี้ยน มันก็ค่อนข้างดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้.’
นี่เป็นผลมาจากการคำนวณหลายอย่าง.
โดยเฉพาะอาวุธที่จะช่วยในการเพิ่มความแข็งแกร่งของคิมยองวูและสู่สวรรค์ไม่มีใครใช้ยูนิคพิเศษ(Ex U) ในหมู่มนุษย์ เป็นไปได้ว่าจากการที่นำมันมารวมกันจะทำให้พวกเขาเก่งขึ้น ผมหันหน้าออกไปด้านนอก.
“โหห ฉันไม่สามารถออกไปด้านนอกได้ ช่างหน้าผิดหวังจริงๆ.”
อึนเฮทรุดตัวลง.
ผู้สื่อข่าวมากมายชุ่มตัวรออยุ่ด้านนอก เพราะฉะนั้นเธอจึงอยู่แต่ในกิลด์ สมาชิกคนใดที่ออกไปด้านนอกแล้วหล่ะก็พวกเขาจะจมอยู่กับคนที่อยากรู้อยากเห็น.
“ไปให้พ้น. มันร้อนเกินไป.”
“อ่า กัปตัน นี่ไม่ใช่ว่ามันดีหรอกหรอ ฉันไม่สามารถผ่านสิ่งที่ร้อนแรงนี้ไปได้ ฉันพูดความจริงน้าา.”
อึนเฮตัวติดกับผม เธอไม่ค่อยเชื่อฟังหลังจากที่ผมกลับมาจากการฟื้นชีพ
คนนี้จะถูกเรียกว่า ราชินีสายฟ้า ในอานาคต นอกจากนี้ยังมีโบนัสเป็นเอ็ดเวิร์ดที่ไม่แยแสผู้ใด.
“ถูกต้อง วันนี้ไม่มีปาร์ตี้? คุณกำลังใส่สูท?”
มีงานเลี้ยงที่สู่สวรรค์จะจัดขึ้นในตอนเย็น มันเกิดขึ้นไม่กี่ครั้ง แต่นี้เป็นครั้งแรกที่ผมจะเข้าร่วม เป็นที่คาดการณ์ว่าจะมีคนที่มีระดับมากมายเข้ามพูดคุย.
ยุนอึนเฮยังคงพูดพล่ามเหมือนนกกระจอก.
“ฉันได้ทำเงินเป็นจำนวนมากในระหว่างนี้ ฉันจะให้บางอย่างกับคุณ เกี่ยวกับเรื่องนี้?”
“มันไม่จำเป็น.”
“อ๊าาา ~ คุณไม่ชอบหรอ คุณจะมาใช่มั๊ย? คุณเป็นคนเดียวที่จะทำให้นักข่าวตามไปได้ ฉันไม่สามารถออกไปไหนได้เกินสองร้อยเมตรโดยไม่มีคุณ!”
ผมไม่รำคาญกับคำพูดเหล่านั้น
ยองวู กอดคอด้านหลังของผม.
‘สูท.’
ผมไม่ได้มีเวลามากพอที่จะหาดันเจี้ยนอีกแห่งนึง.
ฉันพยักหน้าเบา ๆ และลุกขึ้นยืน.
