Chapter 16 Comrades (Part 3)
Chapter 16 Comrades (Part 3)
ไฟลุกขึ้นแล้ว.
“มันจบแล้ว!”
จุนโฮมีความสุขจนเกือบจะกระโดดขึ้น.
ใบไม้,ฟางและกิ่งแห้งถูกใส่ลงไปในกองเพลิงแล้วเราก็รวมตัวกันอยู่ในฟืน ไฟหน้าถ้ำประสบความสำเร็จ
“ตอนนี้ถึงเวลาที่จะย่างกระต่าย…”
“เราควรจะย่างทั้งหมด?”
“ใช่เราจะแทงมันผ่านไม้และหมุนมันไปรอบๆ.”
“นี่มันจะดีหรอ?”
จุนโฮเอาหอกไม้ทำมือออกมา
“แน่นอน ถ้ามันไม่ดีผมจะทำให้คุณอีกเล่ม”
“Ok.”
ผมแทงหอกผ่านร่างของกระต่ายและวางมันไว้เหรือกองไฟ
ผมวานแฮซูเมื่อเธอหันมา
“คุณผู้หญิงแฮซูครับ โปรดย่างมันเพื่อเราด้วย”
“…. Ok”
แฮซูจับหอกและย่างกระต่าย ผมพูดกับเธอย่างเงียบๆ
“ถ้าคุณมีส่วนร่วมอะไรแบบนี่มากขึ้นคุณก็จะได้คาม่ามากขึ้น คุณแฮซู คุณมีข้อเสียหลายเรื่องดังนั้นลองทำสิ่งนี้ดู.”
ผมพูดต่อไปด้วยเสียงต่ำๆ
“ได้รับคาม่าและฝึกฝนมันให้ดียิ่งขึ้นโกชางจะได้ทำอะไรคุณไม่ได้.”
“ขอบคุณมากๆ”
เธอแสดงความขอบคุณอย่างนอบน้อม
ในตอนนี้เปลวไฟขึ้นมาถึงใบหน้าของเธอ มันเป็นเรื่องยากที่จะเห็นมันผ่านไฟ(ไม่เห็นหน้าสาวที่อยู่ตรงข้ามกองเพลิง)
ดูตรงๆแล้วแม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งหน้าและนี่คือหน้าสดของเธอ แต่ใบหน้าของเธอช่างเปล่าเปลี่ยว
ผิวขาวและบอบบาง ผมสั้นของเธอเข้ากับใบหน้าที่เพียวบาง ความสูงของเธอคล้ายกับฮยอนจีคือ165ซม.และขาเล็กที่เข้ากันกับกางเกงออกกำลังกายน่าประทับใจ
‘นี่คือเหตุผลที่ทำให้โกซางน้ำลายไหล.’
แม้กระทั่งซังชอยยังงงงวยแต่โกซางเป็นคนหยาบ การที่เขาไม่สนใจเรื่องใดๆทำให้มีการเกิดปะทะกันขึ้น พูดตรงๆด้วยความคิดที่ไร้ยางอายของเขา เป็นที่แนนนอนแล้วว่าเขาจะยังคงคุกคามแฮซูอยู่.
‘ตอนนี้ฉันจะปกป้องเธอ.’
ซังชอยไม่สนใจ จุนโฮเป็นคนใจดี แต่อ่อนแอเพื่อ เพื่อที่ผมจะสามารถออกไปได้ เรามีแนวโน้มว่ามันจะเป็นคนละทาง
กลิ่นเนื้อย่างที่น่าอร่อยแพร่กระจายไปทั่วแฮซูหมุนช้าและย่างกระต่ายที่ตอนนี้ทั้งตัวของมันเกือบจะสุกได้ที่แล้ว
“มันสุกทั่วหรือยัง?”
“ผมก็คิดอย่างนั้น.”
“งั้นตอนนี้ผมจะลองหั่นมัน”
แฮซูเอาร่างกระต่ายออกจากกองไฟ ผมใช้ซิลเพื่อทำการตัดกระต่ายทั้งหมดเป็นห้าส่วนเท่าๆกัน จริงๆแล้วเราไม่มีมีด ผมต้องพึ่งซิลแม้แต่เรื่องเล็กๆ.
เนื้อกระต่ายค่อนข้างมีรสชาติที่ดี มันร้อนเกินไปที่จะจับด้วยมือเปล่าและมันก็ไม่มีเครื่องปรุงรสด้วยซึ่งมันก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ผมไม่สนใจ ผมตั้งหน้าตั้งตากินมันในขณะที่ท้องว่าง.
“อ้า ช่างอ่อนนุ่มจริงๆ.”
ปาร์คโกซางพูดออกมา ชายคนนี้ไม่ได้ทำอะไรและน่าจะปล่อยให้อดตายแหะ?
“นี่ไอตูด ไปจับมันมาอีกหนึ่งตัวคิดว่าแค่นี้มันจะพอเรอๆ!?”
อ่า ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ ผมเอาลูกอมออกมาอีกชิ้นนึงและโยนไปให้โกซาง
“โอ้? นี่มันคืออะไร?”
“คุณมองมันไม่ออก?”
“แกได้รับสิ่งนี้มากจากที่ไหน! แกสามารถเอามันมาที่นี่ได้?”
“ความจริงแล้วมันไม่สามารถทำได้ แต่นี่บอกได้ว่าคงเป็นเพราะบริการพอเศษมั้ง?”
“แม้งเอ้ย! แม้แต่บุหรี่ฉันยังไม่สามารถเอามันมาได้ นี่มันเป็นการเลือกปฏิบัติหรือไง!”
แต่หลังจากที่ลูกอมเข้าไปในปากของเขา เขาก็ไม่พูดอะไรอีก นี่คงเป็นราคาความน่ารำคาญของเขา.
ผมแบ่งลูกอมไปให้คนอื่นๆ.
“ขอบคุณพี่.”
“ขอบคุณ.”
จุนโฮและแฮซูเอ่ยปากขอบคุณ ผมควรจะหนีไปกับพวกเขาพร้อมกับสองคนนั้นในตอนกลางคืนดีไหมนะ?
มื้อค่ำได้จบลงแล้ว.
“เราจะเป็นต้องมีการเฝ้ายาม.”
ก่อนที่จะนอนผมพูดถึงมัน
“ยามเหี้ยอะไรอีก.”
สิ่งนี่ แน่นอนว่า ต้องเป็นโกชางที่พูด.
“เราต้องคอยดูแลกองไฟและอันตรายจากการถูกโจมตี ผมคิดว่าเราสามารถเปลี่ยนกันเป็นเวลา1ชั่วโมง20นาทีได้ จะเป็นอะไรไหมกับการที่ผมตัดสินใจไป?”
ผมตั้งใจถามกับซังชอย เขาพยักหน้าและโกซางไม่สามารถบ่นมันเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้.
การแบ่งกันเฝ้ายามคือ.
แฮซู,จุนโฮ,ผม,ซังชอยและโกงซาง การที่โกซางเป็นยามคนสุดท้ายเป็นการตัดสินใจที่ลำบากมาก แต่มันเป็นบังเอิญกับสิ่งนี้หลังจากที่ผมคิดมาก.
เขาอาจจะไม่ตื่นขึ้นหรือแม้แต่จะลืมตา นั่นเป็นเหตุผลที่ผมให้ซังชอยก่อนหน้าเขา ถ้าเป็นซังชอยไปปลุกเขา เขาก็จะทำอะไรไม่ได้ และจะตื่นขึ้นมาถูกมั๊ย?
นอกจากนี้ความกังวลที่ว่าจะมีคนเป็นยามก่อนเวลาจะหมดไปเมื่อเขาเป็นคนสุดท้าย ด้วยวิธีการนี้เขาจะไม่สามารถบ่นเกี่ยวกับปัญหาของมันได้
เริ่มด้วยแฮซูที่เฝ้าหน้าถ้ำด้วยไฟ ส่วนที่เหลือของเราก็พร้อมที่จะนอนอยู่ข้างในถ้ำ พวกเราส่วนใหญ่พลิกตัวกลับไปกลับมาเพราะความอึดอัด ผมทำให้หนังกระต่ายที่เต็มไปด้วยฟางด้วยกระต่ายที่ผมล่าและทำมันเองกับมือเพราะอย่างนั้นมันจึงเป็นสิทธิของผมคนเดียวเท่านั้นที่จะได้รับ.
ต้องขอบคุณการแต่งตัวที่เตรียมพร้อมของผม ผมสามารถทนต่ออากาศหนาวในตอนกลางคืนได้.
และหลังจากนั้นการสอบวันแรกครั้งที่สองก็จบลง
***
“ตื่น”
เจ้าของเสียงที่ปลุกเป็นของซังชอย
“อ่า.”
ผมครางออกมาจากความเมื่อยล้าและตื่นขึ้นจากการนอนหลับของผม ผมเรียกกระดานของผมเพื่อตรวจสอบเวลาและมันยังไม่แม้แต่จะถึง40นาทีหลังจากที่ผมเป็นยาม.
“เกิดอะไรขึ้น?”
“มีไอ้ชั่วนั่นอยู่ที่นี่.”
ด้วยคำพูเเหล่านั้น ผมตื่นเต็มที่ และคนอื่นๆก็ตกใจและใช้อาวุธของพวกเขา
“ซิล,อาวุธ,สวมใส่.”
หลังจากคิดว่าผมจะมีการต่อสู้ผมก็บอกซิล
“ซิล มีศัตรูอยู่ใกล้ๆนี่ไหม?”
-เมี๊ยว.
ซิลพยักหน้า.
“พวกเขามีลักษณะเหมือนกับลิงที่มีขนสีแดง?”
-เมี๊ยว.
เป็นอีกครั้งที่ซิลพยักหน้า
“มันเป็นไอ้ชั่วพวกนั่นจริงๆ.”
ปาร์คโกซางคว้าดาบแน่น.
ซิลเขียนเลข21บนดิน.
“21ตัว?”
“พวกมันมีมากเกิน!”
หลังจากรู้ข่าวว่าฝ่ายตรงข้ามมี21ตัวจุนโฮแสดงออกทางใบหน้าในจณะที่แฮซูกำหอกแน่นและหน้าซีดตัวสั่นเหมือนกับต้นไม้ที่โดนพายุ.
“เยี่ยม ตราบเท่าที่เรายังป้องกันที่หน้าถ้ำได้ ก็พวกให้พวกมันเข้ามาได้เลย.”
โกซางพูดอย่างมั่นใจและผมก็ไม่มีข้อปฎิเสธคำพูดของเขา.
“ไม่ เราต้องระวังไฟ.”
“ห๊ะ?”
“พวกมันเข้ามาโจมตีในเวลากลางคืน ดังนั้นมันต้องมั่นใจว่ามันสามารถมองเห็นได้ในความืด สิ่งที่พวกมันต้องการทำเป็นอย่างแรก…”
ผมกำลังจะบอกว่าให้ไปรวมกันที่กองไฟก่อน
“เจี๊ยกๆๆ!”
“เจี๊ยกๆๆ!”
ลิงแดงโยนหินออกจากพุ่มไม้ และหินก็ไปกระทบกองไฟทำให้กองไฟแตกและเถ้าถ่านกระจายออกไปรอบๆ.
ถ้ากองไฟกับลง เราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ!
ผมรีบหยิบกระสุนปืนและนำมันมาใส่ไว้ในลำกล้อง.
“ซิลเล้งให้ผมด้วย.”
-เมี๊ยว!
ผมประทับท้ายปืนไว้ที่ไหล่และเหนี่ยวไกยิง.
กิ๊ก ปัง!
“เคี๊ยย!”
เมื่อลูกปืนถูกยิงออกไปก็มีการแตกฮือกันของลิงแดงออกมาจากป่า คอ,หัวหรือหัวใจถูกยิง เพราะว่าซิลตั้งใจเล็งไปที่มัน.
ผมยังใส่ลูกกระสุนและยิงมันไปอย่างรวดเร็ว ผมมีซิลดังนั้นไม่จำเป็นต้องต้องเล็งเอง.
กิ๊ก ปัง!
“คี๊ยกก!”
ทุกครั้งที่ปืนเวทย์มนตร์ยิงออกไปจะมีเสียงร้องออกมาจากป่า.
“หว่าา…”
จุนโฮตกอยู่ในความหวาดกลัว
“แกยิงโดนพวกมันได้ยังไงทั้งๆที่ไม่เห็นมัน?”
โกชางพูดอย่างไม่น่าเชื่อ
ผมฆ่าพวกมันไปหกตัวแล้ว
“เจี๊ยกก!”
“เคี๊ยกกก!”
ความโกรธดังก้องไปทั้งป่า ลิงแดงที่ควงขวานหินไม่สามารถป้องกันตัวเองได้แต่กรีดร้อง
ลิงแดงทั้ง15ตัวกรูเข้ามาเหมือนกับคลื่น.
“ผมจะช่วยจากด้านหลัง!”
ผมตะโกน คนแรกที่กระโดดออกถ้ำมาคือซังชอย
ผมคิดว่าเขากำลังก้าวนำไปข้างหน้าพร้อมกับคนอื่น แต่เมื่อเขามุ่งหน้าไปเขาก็กางฝ่ามือออก.
แบ๊ก!
มีเพียงแค่เสียงเดียว.
ลิงแดงที่โดนผ่ามือของเขา หัวของมันสามารถหมุนได้180องศา มันเป็นเสียงที่ผมได้ยินเหมือนกับเสียงกระดูกแตกจากตำแหน่งที่ผมยืนอยู่.
“เจี๊ยกกก!”
จากนั้นไอ้พวกสารเลวนั่นต่างพยายามขว้างขวานหินของมันมาหาพวกเรา สายตาของพวกมันทำให้เรารู้สึกหดหู่.
แบ๊ก!
ลิงแดงได้โจมตีอีกครั้ง แต่กำปั้นของซังชอยก็กระทบเข้ากับปลายคางของมันก่อนที่ซังชอยจะบิดตัวไปอีกข้างเพื่อคว้าขาลิงและโยนมันเข้าไปหาพวกของมัน ลิงที่ถูกโยนก็ไปชนกับตัวอื่นๆ.
‘โลกนี้มันมันอะไรเนี่ย!’
มันไม่ได้ถูกโยนไปด้วยความแข็งแรง เขาย่อตัวและใช้ความแรงให้น้อยที่สุดในการโยนลิง นั่นคือศิลปะของบูกันซาน.
เขาแข็งแกร่งมัน มันรู้สึกเหมือนกับว่าซังชอยคนเดียวก็สามารถจัดการพวกมันทั้งหกได้
‘ฉันไม่สามารถอยู่เฉยๆและเป็นผู้ชมต่อไปได้.’
หลังจากที่ใส่กระสุนแล้วผมก็เหนี่ยวไก.
ติ๊ก ปัง!
จากนั้นหัวของลิงก็ระเบิดและมีน้ำพุพุ่งออกมา
นอกจากปืนที่อยู่ด้านบนแล้วส่วนที่เหลือก็ดูการต่อสู้ของซังชอย.
จุนโฮเดินหน้าเครียดมาพร้อมกับโล่และหอกที่กำแน่น.
“ถ้าฉันต้องการคาม่า ฉันต้องสู้!”
โกซางตะโกนและวิ่งไปข้างหน้า.
“อึก อึก…!”
มีแค่แฮซูเท่านั้นที่ตกอยู่ในความหวาดกลัวและไม่สามารถทำอะไรได้.
การต่อสู้จบอย่างรวดเร็ว
ผมฆ่าไป 9.
จุนโฮต่อสู้อย่างหนัก แต่มันก็จบลงด้วยการฆ่าไปแค่หนึ่งหรือสองเท่านั้น โกซางเหวี่ยงดาบอย่างบ้าคลั่ง แต่เมื่อเทียบกับความควบคุมของที่ไม่ดีเขาแล้วเขาฆ่าไปได้แค่1และบาดเจ็บอีก.
ส่วนที่เหลือเป็นของซังชอยทั้งหมด เกือบจะเป็นคนเดียวที่ฆ่าพวกมันด้วยการโจมตีที่สมบูรณ์.
“เคี๊ย!”
“เจี๊ยก!”
ลิงที่เหลืออีกสองตัวได้วิ่งหนีด้วยความหวาดกล้ว ผมตระโกนบอกซิล
“ซิล! ตัวหัวพวกมันให้หมด!”
-เมี๊ยว!
ซิลบินออกไปเร็วพอๆกับการยิง ความตายของพวกมันได้แผดเสียงร้องไปทั้งป่า.
ดังนั้นการต่อสู้นี้จบลงด้วยชัยชนะของพวกเรา
–
Hi everyone. This chapter marks the end of the free raws available. From now on, I will need to start buying the chapters. I will also be changing the schedule. Please consider sponsoring a chapter as well. Thanks!
