กษัตริย์มืด - บทที่ 38 เขตแดน

กษัตริย์มืด - บทที่ 38

เขตแดน

ตูเตียน เดินตามจูร่าเข้าไปในห้องนั่งเล่น

เมื่อตูเตียนมาถึง เขาเห็นชายสองคนนอกเหนือจากเกรย อยู่ในห้องนั่งเล่น คนแรกเป็นชายอ้วนท้องใหญ่ๆ มีแหวนสามหรือสี่วงสวมอยู่ที่นิ้วมือของเขา อีกคนหนึ่งเป็นชายร่างผอมสวมสูทเนี๊ยบ ผมของเขาถูกหวีอย่างประณีตเขาดูคล้ายกับขุนนาง

"เกรย ระวังปากของเจ้า!"  เมื่อตูเตียนมาถึงเขาได้ยินเสียงตะโกนของใครสักคน

เกรยกำมืออย่างแน่น เขาแสดงความโกธรผ่านสีหน้าและกล่าวว่า "เราซื้อบ้านหลังนี้แล้ว จำนวนภาษีที่เขียนอยู่ในสัญญา เราก็ได้รับจ่ายมันแล้ว แต่พวกคุณกลับเพิ่มภาษีขึ้นนี้มันผิดกฎหมาย! ”

ชายอ้วนหัวเราะเบาๆ เขากล่าวว่า "เจ้าเป็นแค่ช่างตัดเสื้อ เจ้าคิดว่ากฏหมายจะทำอะไรพวกข้าได้หรือ? ถนนหลินคังเป็นดินแดนของข้า สิ่งที่ข้ากล่าวมันคือกฎ แม้ว่าเจ้าจะต้องการไปรายงานทางการ ข้าก็ยินดีต้อนรับเจ้าทุกเมื่อ ”

เกรดกัดฟันของเขาและกล่าวว่า "พวกแกมันเป็นโจร!"

"คุณใส่ร้ายเรา ฉันสามารถฟ้องร้องคุณได้ "ชายร่างผอมกล่าวอย่างเย็นชา

จูร่า มองหน้าของเกรยและรีบกุมมือของเขา และกล่าวว่า: "ขอเวลาเราสักหน่อย ภาษีมันมากเกินไป เราไม่สามารถจ่ายมันได้..

ชายอ้วนกล่าว "เจ้ามีเหตุผลดี แต่เราจะให้เวลาพวกเจ้ามาสามวันแล้ว และวันนี้มันจะเป็นวันสุดท้าย ข้าจะกลับมาอีกครั้งในตอนค่ำ และข้าหวังว่าพวกเจ้าจะให้คำตอบที่ข้าอยากได้ยิน "เขายืนขึ้นและกำลังจะเดินออกจากบ้าน

‘รอสักเดี่ยว’  ตูเตียนเดินมายืนขวางตรงหน้าชายอ้วน

"หืม?" ชายอ้วนมองไปที่ตูเตียน เขาขมวดคิ้ว: "เจ้าเป็นใคร?"

เกรยพึ่งสังเกตุเห็นตูเตียน เขาเห็นรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปมากของตูเตียน จนเกรยแทบจะจำเขาไม่ได้ "ดีน? คุณกลับมาแล้วใช่มั้ย? "

ตูเตียนพยักหน้าเล็กน้อย เขามองชายอ้วนวัยกลางคน และกล่าวว่า "ด้วยร่างกายแบบนั้นมันคงจะยากสำหรับเจ้าที่จะเดินไปเดินมา และข้าไม่ชอบให้ใครมารบกวนในบ้านของข้า "

ชายอ้วนวัยกลางคนยิ้มและกล่าวว่า "เจ้าหนู  ข้าได้ยินมาว่าเกรยได้นำเด็กมาเลี้ยง? มันคือเจ้าใช่มั้ย?

ตูเตียน ไม่ได้ตอบคำถามของเขาและยังคงกล่าวต่อ: "ประการแรกตามกฎหมายที่ดินบทที่สามมาตราที่หก ว่าด้วยการซื้อที่ดินและอสังหาริมทรัพย์ ภาษีจะต้องจ่ายออกไปพร้อมกับเงินค่าที่อยู่อาศัยในครั้งแรกที่ชื้อ  ตั้งแต่ที่แกรยและจูร่า ซื้อบ้านหลังนี้พวกเขาได้จ่ายมันไปแล้ว มิฉะนั้นพวกเขาจะไม่ได้มีสิทธิที่จะเข้ามาอยู่อาศัยในบ้านหลังนี้... "

"ประการที่สอง ในกฎหมายมาตราที่เจ็ดบทที่สี่ หลังจากจ่ายภาษีอำนาจภายในบ้านทั้งหมดจะตกเป็นของเจ้าของบ้าน และมีเพียงขุนนางเจ้าของที่ดินเท่านั้นที่มีสิทธิ์ที่จะเรียกคืนมัน

ตูเตียนมองไปที่ชายอ้วนและกล่าวว่า "เจ้ากล่าวว่าถนนหลินคังทั้งหมดเป็นดินแดนของเจ้า? เจ้ามีหลักฐานมั้ย?  เจ้าจะต้องพิสูจน์ว่าคุณเป็นขุนนางเจ้าของที่ดินแห่งนี้เจ้าถึงจะเก็บภาษีได้!!

ชายอ้วนรู้สึกตกใจ

หน้าของเขากระตุกเล็กน้อย: "เด็กน้อย เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระ! หลักฐานอะไรที่เจ้าต้องการจะเห็น?

ตูเตียน มองเขาและกล่าวอย่างช้าๆ  "ถ้าเจ้าไม่มีหลักฐานของทางการ รีบๆออกไปอย่าทำให้ข้าลำคาน มิฉะนั้นข้าจะจับเจ้าข้อห้าแอบอ้างทางการ! "

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจหลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้

ชายร่างผอมยิ้มและกล่าวว่า: "จับพวกเรา? เจ้าหนู คุณหาเรื่องใส่ความพวกเรา หุบปากของคุณดีกว่าหรือจะให้ฉันส่งตัวคุณไปหายาม ..

พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องลำบาก เพราะข้านี้แหละยาม.. "ตูเตียน ค่อยๆหยิบเหรียญของยามออกมา:" ตั้งแต่เมื่อเราคุยกัน ข้าสามารถฟ้องร้องพวกเจ้าข้อหาใส่ร้ายยาม! ถ้าข้าจำไม่ผิดในบทที่เจ็ดของกฎหมายสำหรับการใส่ร้ายขุนนาง จะถูกตัดสินจำคุกสามปีในคุก และสองปีสำหรับใส่ร้ายยาม ในกรณีของการลงมือกับยาม โทษสถานเดี่ยวคือความตาย! "

" พวกเจ้าอยากจะเลือกแบบใหน? "ตูเตียน มองหน้าพวกเขาขณะกล่าว

ชายอ้วนสั่นขณะที่พวกเขามองไปที่เหรียญของยาม

จูร่า เคยเห็นเหรียญที่นี้ เธอรู้สึกตกใจ ในขณะนั้นเธอค่อยๆจำเหตุผลของการฝึกอบรมสามปีของตูได้ เธอรู้สึกตื่นเต้นเธอไม่คิดเลยว่า ตูเตียนะจะผ่านมันได้!

"ค..คุณเป็นยามหรอ?" สองชายวัยกลางคนรู้สึกกลัว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับยามที่เป็นเด็กขนาดนี้

"พวกเจ้ากำลังตั้งคำถามกับข้า?" ตูเตียนกล่าวอย่างไม่แยแส

ชายอ้วนส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่เขายังจำได้ว่าเหรียญนี้คือเหรียญของยามจริงๆ และเขารู้ว่าการแกล้งเป็นยามเป็นความผิดร้ายแรง!

"มันเป็นครั้งแรกที่พวกฉันเห็นยามหนุ่มเช่นนี้ ... " ชายอ้วนวัยยิ้มให้ตูเตียนขณะที่เขากล่าว

มันเป็นเรื่องปกติ  นี่เป็นหลักฐานว่าพวกเจ้าไม่ใช่ขุนนางจริงๆ มีคนจำนวนมากที่เป็นยามตอนอายุ 16 ปีมี หลังจากนั้นพวกเขาจะถูกถ่ายโอนไปยัง "กำแพงเขตแดน"  ละหว่าง" กำแพงของเมืองที่ร่ำรวยและกำแพงของคนที่ยากจน "มันถูกจัดโดยเหล่าขุนนาง..

คนอ้วนวัยกลางคนอ้วนรู้สึกหวาดกลัว เขากล่าวอย่างรีบร้อน: "นี่..ฉันเป็นขุนนางของดินแดนนี้จริงๆ ปู่ของฉันเป็นอัศวินใหญ่และได้รับดินแดนนี้ แต่... ... หลังจากนั้นเขาก็...

"ดินแดนนี้มันอาจเคยเป็นของปู่เจ้า แต่!ตั่งแต่ปูเจ้าตายไปแล้วดังนั้น เจ้าจึงต้องคืนมันตามกฏ และพวกเจ้าเก็บภาษีโดยไม่ถูกต้องตามกฎ.. ตูเตียนกล่าวไม่สนใจ ... แต่ข้าอาจจะพิจารณาเรื่องนี้อีกครั้งหากเจ้ารีบๆออกไปจากบ้านของข้า "

สองชายวัยกลางคนรีบก้มหัวคำนับ "เราจะออกไปทันที"หลังกล่าวจบพวกเขาก็รีบวิ่งออกจากบ้านของตูเตียน

ตูเตียน หันกลับไปมองจูร่าและเกรย  มันผ่านมาสามปีตั้งแต่ที่เขาจากไป จูร่าและเกรย์เริ่มมีริ้วรอยรอบๆดวงตาของพวกเขา พวกเขาอาจจะมีอายุแค่สามสิบปีกว่าๆในตอนนี้ แต่ในโลกนี้ คนส่วนมากจะมีชีวิตอยู่เพียงสามสิบห้าปี

จูร่าและเกรยรูสึกตัวจากประหลาดใจ เนื่องจากพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าตูเตียนจะแก้ปัญหาก่อนหน้าได้อย่างง่ายดาย ตูเตียนสามารถแก้สถานการณ์ดังกล่าวได้ด้วยการพูดเพียงกี่ประโยค

เธอเรียนจบแล้ว! อ๊า ลูกชายของฉันเก่งจริงๆ! ลูกชายของเกรยคนนี้ได้เป็นยาม! ฮ่า ฮ่า ฮ่า...วันพรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปที่โรงงานและโม้มันต่อหน้าคนงานทุกคน พวกเขาทุกคนจะต้องอิจฉาฉัน! ฮ่าฮ่าฮ่า...

จูร่ายิ้มและลูบผมของตูเตียนเบาๆ เธอกล่าวว่า "เด็กน้อยเธอคล้ำขึ้นมากเลยนะ! สามปีที่ผ่านมาเธอเหนื่อยมากมั้ย

ตูเตียนยิ้มและกล่าวว่า "ไม่เลย แต่ว่ารอบนี้ผมไม่สามารถอยู่กับป้าได้นานนัก อีกสอง สาม วัน ผมจะต้องไปปฏิบัติงาน หลังจากนั้นผมจะกลับมาอีก

จูร่า ใจหายหลังจากตูเตียนกล่าว "งานอะไร? มันอันตรายมั้ย? "

"มันไม่มีอันตรายป้าไม่ต้องกังวล"

"งั้นก๊ดี..."

เกรยยิ้มละกล่าวว่า: "ทำไมยามต้องทำอะไรที่มันอันตราย ? พวกเขาไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากเดินเล่นไปรอบๆพร้อมกับขุนนาง นอกจากนี้พวกเขายังมีโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์คอยปกป้องพวกเขาจากปีศาจร้ายด้วย

จูร่าเธอตะโกนเบาๆ: "ก็ฉันกลัวนิ!!.."

เกรย ยิ้มและไม่ได้กล่าวอะไร

ตอนเย็นวันนั้น จูร่าเตรียมอาหารมื้อค่ำเต็มโต๊ะเพื่อฉลองการกลับมาของตูเตียน และการที่เขากลายเป็นยาม

 

หลังจากรับประทานอาหารค่ำ ตูเตียนกล่าวกับพวกเขาว่า "ป้าฉันต้องการยืมเงินอีกครั้ง..

จูร่ายิ้ม "เธอต้องการมากแค่ไหน?

"สิบเหรียญเงิน" ตูเตียน คิดว่าเงินจำนวนควรเพียงพอที่จะซื้อวัถุดิบทำดินปืน เขาจะใช้มันเพื่อป้องกันตัวเองเมื่ออยู่นอกกำแพงยักษ์

 

 

 

หลบบอสแปล

เรื่องนี้จูร่าเป็นคนดีต่อตูเตียนมากๆ คนหนึ่งเลยนะ