Chapter 12 กลับสู่อารีน่าอีกครั้ง (Part 2)

-ภารกิจ: พักจนกว่าจะถึงการสอบครั้งต่อไป

-จำกัดเวลา: 27 นาที 41 วินาที

“แม่ง เวลาผ่านไปไวโครต.”

ผมหัวเราะ ผมไม่เคยคิดเลยว่าเวลาเป็นสิ่งมีค่า

เมื่อผมกระพริบตาเวลาก็หายไปอีก1วินาที.

หลังจาก27นาทีผ่านไปการนับถอยหลังก็เกิดขึ้น.

5 , 4, 3…2…1…

ในขณะที่เวลากลายเป็น 0 ในหัวของผมก็มืดลง

แน่นอนว่ามันเป็นไปตามคาดเมื่อเวลาเหลือ0มันก็จะเป็นการนอนหลับโดยอัตโนมัติ

***

“ยินดีต้อนรับ! ไม่ดีใจที่ได้พบฉันอีกหรอ?”

เทวดาตัวน้อยน่ารังเกียจนั่นทักทายผม.

“ผมจะยินดีกว่านี้ถ้าแกใส่กางเกงในมันมีอะไรให้โอ้อวดนักหนากับไอ้ที่ห้อยต่องแต่งนั่น?”

“อ้าาา ฉันได้มอบสิทธิพิเศษให้กับคุณแต่คุณกลับมาทำให้ฉันหน้าแตกอย่างรวดเร็วในการเจอหน้ากันอีกครั้ง? ฉันเจ็บ”

“สิทธิพิเศษ?”

“ฉันได้บริการนายเป็นพิเศษเนื่องจากว่านายกระตือรือล้นเป็นอย่างมากในการสอบ.”

“บริการอะไร?”

“มองไปรอบๆตัวคุณ.”

และในที่สุดผมก็เห็นรูปร่างของผม

ก่อนอื่นเลยก็รองเท้าฝึกซ้อม,ถุงมือสองข้าง,หมวก,ทุกอย่างมันเหมือนกับตอนที่ผมหลับไป.

“ใช่ คุณมาทั้งๆในแบบที่แต่งตัว.”

“ใช่ คุณอาจจะใช้อะไรบางอย่างที่อยู่ในถุงเท้า แต่สิ่งอื่นๆไม่สามารถทำได้.”

และในตอนนี้ผมมองไปที่นาฬิกาข้อมือของผม แล้วผมก็มองไปที่กระเป๋าของผมมันมีมีพับบางๆมีดสวิตฯที่ผมเอาไปใส่ไว้ไม่มีอยู่ แต่มีขนมถุงลูกอมที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงของผม.

“บริการของคุณเป็นถึงถุงลูกอมอย่างเดียวใช่มั๊ย?”

“ใช่ มันเป็นการบริการพิเศษครั้งเดียวเท่านั้นไม่ต้องขอบคุณหรอกนะ?”

“ช่ายย ขอบคุณจริงๆ คุณต้องการมันไม๊?”

“แน่นอน.”

เทวดาตัวน้อยยื่นมือทั้งสองข้างมาหาผม

ผมหยิบถุงลูกอมออกมาและเปิดแบ่งให้เขา

“เป็นอย่าไรบ้าง? มันเป็นอย่างไงกับการเตรียมการที่มากขึ้นและบอกผมหน่อยจากคะแนนเต็ม100.”

“ฉันจะให้คุณ98 คุณจะต้องทำให้ดีที่สุดที่คุณจะสามารถทำได้เพื่อตัวของคุณเอง”

“แล้วอีก2% มันหายไปไหน?”

“คุณคิดว่าไง?”

นี่ สารเลว…

เทวดาตัวน้อยพูดเก่งมาก

“ถ้าคุณสามารถบอกได้ว่า ฉันจะให้คาม่าคุณสองแต้ม เป็นไง ตกลงไหม ให้เวลาหนึ่งนาที เริ่มได้.”

ผมตกใจกับคำถามฉับพลันกับคาม่าสองคะแนนเท่ากับกระสุนหนึ่งร้อยลูก

มันคืออะไร? ผมพลาดตรงไหน?

ผมคิดอย่างมาก ผมเค้นสมองแต่ก็ไม่มีคำตอบปรากฎเข้ามา

‘เดี๋ยว ไม่ใช่ว่าไอสารเลวนี่พึ่งพูดไว้ก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือ? ที่ๆฉันจะสามารถทำทุกอย่างที่จะสามารถเตรียมมันด้วยตัวเอง?’

และคำตอบก็ลอยเข้ามาในใจ

“แม่งเอ้ย.”

ผมไม่เข้าใจ ผมสาบานได้ มันเป็นผลมาจากความเสียใจของตัวผมเอง

“คุณพบแล้วหรือยัง?”

ผมกัดฟันตอบ

“…ฉันยังไม่ได้เจอคนอื่นๆ.”

“ถูกต้อง! 2 คาม่าจะได้รับก่อนการสอบจะจบ คิมฮยอนโฮคุณมีความสุขไหม?”

“ความสุข? ความสุขตูดฉันนี่!”

ผมลืมเกี่ยวกับสิ่งสำคัญดังกล่าวและมีคำแนะนำมากมาย!

‘ฉันจะบอกอีกครั้ง แต่คิมฮยอนโฮเป็นผู้เข้าสอบที่ได้รับคะแนนที่เยี่ยมมากในการสอบครั้งแรกของคุณ.’

‘ปกติแล้วผู้เข้าสอบไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนกับคิมฮอยนโฮ.’

เทวดาตัวน้อยไม่ได้ปิดบังความจริงที่ว่ามีผู้เข้าสอบอื่นๆอีกนอกจากผม แต่ผมไม้ได้คิดถึงสิ่งนี้ สิ่งแรกที่ผมต้องทำคือการค้นหาและพบปะพูดคุยแรกเปลี่ยนกับคนอื่นๆและเพื่อที่จะได้คำแนะนำและข้อมูลมา

“แปปนะ ฉันสามารถไปไหนก็ได้ในและพูดเกี่ยวกับการสอบของอารีน่านี่มันไม่สำคัญหรอ?”

“มันไม่สำคัญหรอก คุณอาจะใช้เทคนิคกับซิลและกลายเป็นดาวอยู่ในยูทูปได้และมันก็ไม่สำคัญ”

“…”

มองไปที่ใบหน้าที่สนุกสนานของเทวดาตัวน้อยที่มาแตะไหล่ของผม

“ไม่เอาน่าตอนนี้ คุณไม่ใช่ว่าได้รับคาม่ามาสองแต้มฟรีๆ? ไหนจะถุงลูกอมอีก”

“ฉันสามารถใช้คาม่าตอนนี้เลยได้ไหม?”

“แน่นอน”

ผมเรียกกระดานและไปที่รางวัลจากคาม่า ผมได้กระสุนเพิ่มมาอีก100นัด มันเป็นความโล่งใจที่ได้รับกระสุนมากขึ้น

“โอเค ตอนนี้หากการเตรียมการของคุณเสร็จแล้วเราจะให้ข้อมูลเกี่ยวกับการสอบครั้งที่สองเล็กน้อย?”

“ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ แกได้บอกว่าจะไม่บอกอะไรแล้วให้วางมันลง?”

“ฮิฮิ ฉันสนุกกับการที่จะให้คุณคิดเยอะๆมันเหมือนกับโยนบ่วงไปที่คิมฮยอนโฮและก็สนุกกับมันเหมือนกับการขี่เชือกผู้ดี.*”

(TN: อ้างอิงจากคุณ กัมปา ในช่องคิดเห็น: “ขี่เชือกผู้ดี” หมายความว่า “คนโง่ที่โดนเชือกเผารัดคออยู่.” โดยทั่วๆไปแล้วการเรียกว่าเชือกจะมีการต่อคำของตูด(รู) ที่กำลังไหม์ มันก็เหมือนกับฟิวส์ประมาณว่า.คุณตกใจและวิ่งไปรอบๆเหมือนกับไก่ที่โดนตัดหัวมั้ง? (มันก็เหมือนกับที่เราชอบMCนั่นแหละ)”))[MC นี่เป็นอีกเรื่องที่เหมือนกับเรื่องนี้แต่เป็นรุ่นพี่/ไรต์]

ผมกำหมัดร้องไห้

ฉันสามารถใช้คาม่าเพื่อที่จะตบไอ้แก้มตูดตรงหน้านี้ได้ไหมนะ?

“จะตบหน้าฉันมันแพงนะ.”

“…”

เทวดาตัวน้อยอ่านใจผม.

“อย่างไรก็ตามการสอบครั้งแรกเป็นการอุ่นเครื่อง และการเริ่มต้นครั้งที่สองเป็นการสอบจริงๆ.”

เรากับมาพูดเรื่องจริงอีกครั้ง ผมเครียดและจดจ่ออยู่กับเทวดาตัวน้อยที่กำลังพูดอีกครั้ง ผมไม่สามารถที่จะพลาดไปได้แม้แต่คำเดียว คำที่พลาดไปอาจจะเป็นคำใบ้ก็ได้

“ตอนนี้คุณจะสอบกับผู้ที่สอบคนอื่น.”

“ผู้เข้าสอบคนอื่น?”

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาให้คำถามนั้นกับผมก่อน

“กี่คน?”

“นอกจากคิมฮยอนโฮแล้วก็มีผู้เข้าสอบอีก4คน.”

“พวกเขาเป็นคนแบบไหน?”

“มองไปที่ด้วยตัวเอง เขาอยู่ข้างๆคุณ.”

“ใครอยู่ข้างๆฉะ-โอวววววววว!”

ผมตกใจอย่างสิ้นเชิงผมไม่ได้อยู่คนเดียว

“แก๊ก!”

“แว๊ก! แมร่งเอ้ย นี่คืออะไร!”

“อะไร?!”

“……..”

คนอื่นๆที่อยู่รอบๆตัวทั้งหมดตะโกนด้วยความตกใจ พื้นที่นี้มีเพียงเทวดาและผมหลังจากที่เหมือนเอาที่อะไรที่คล้ายๆกรอบออกก็มีคนที่ยืนอยู่รอบๆมากกว่า4คน!

ด้วยความประหลาดใจสายตาของเราก็จ้องมองกันและกัน

ผู้หญิงคนนึงอายุประมาณ20ใส่เสื้อและรองเท้าเทนนิส.

ชายที่อายุประมาณ40ที่ดูเหมือนกับมีอารมณ์โกรธตลอดเวลาและตัวใหญ่

และชายหนุ่มที่เหมือนกับกำลังเรียนมหาลัยฯ

และชายที่มีใบหน้าเย็นชาอายุประมาณ30ปี

หลังจากมองทั้งสี่คนแล้วผมก็หันกลับไปมองเทวดา

เทวดาตัวน้อยเอามือกอดอก

“ตอนนี้ให้ความสนใจด้วย คุณเป็นผู้เข้าสอบทั้งหมดที่เพียงเสร็จจากการสอบครั้งแรกของคุณ มีผู้ที่มีคะแนนที่น่าประทับใจ ผู้ที่มีคะแนนเฉลี่ยๆใช้ได้และคนที่มีคะแนนที่น่าเป็นห่วง ไม่ว่าจะอย่างไรพวกคุณจะต้องผ่านการสอบเหล่านี้ด้วยกันขอให้โชคดี.”

ด้วยการตวัดนิ้วขึ้นประตูเข้าสอบก็ปรากฎ

“นี่ไอ้หนูสกปรกที่สารเลว! แกควรจะอธิบายเล็กน้อยเกี่ยวกับการสอบ!”

ชายอายุ40ตะโกนออกมา

เทวดาตัวน้อยก็ยิ้มอย่างมีความสุข

“แต่ฉันไม่ต้องการ?”

“ทำไมแกถึงได้เหี้ยขนาดนี้…!”

“คุณต้องการที่จะถูกโจมตีด้วยสายฟ้า?”

ชายที่กำลังโกรธอยู่ถึงกับสะอึก ดูเหมือนกับว่าเขาจะเคยโดนสายฟ้ามาก่อน

บางทีมันอาจจะมาจากคำพูดที่น่ารังเกียจและทำพฤติกรรเสี่ยงๆ แต่ผมรู้ว่าเขาน่าจะเป็นอันพาลมาก่อน การกระทำของเขาทำให้คิดได้แบบนั้นและดูเหมือนกับว่าจะไม่ใช่คนประเภทอื่นแน่นอน.

‘มันจะโอเคไหมนะ? ฉันไม่รู้ว่าการร่วมมือกับคนทั้งสี่นี่มันจะดีจริงๆ.’

ผมไม่คิดว่าผมเป็นคนเดียวที่คิดแบบนี้

หญิงสาวอายุ20 หนุ่มมหาลัยฯ ทั้งสองก็มองไปที่ชายกลางคนที่แสดงความโกรธออกมา

มีแค่ชายอายุ30ที่มีการแสดงออกทางใบหน้ายังคงเย็นชาอยู่เหมือนเดิมและดูเหมือนกับว่าเขาจะไม่มีวันกระพริบตา

ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนี้ อันดับแรกต้องยืนยันก่อนว่าการสอบเป็นอย่างไร.

“เรียกกระดาน.”

ผมเรียกกระดานออกมา

ขณะที่ผมทำแบบนั้นก็มีคนอื่นๆทำเหมือนกันทุกคนต่างพูดว่า ‘เรียกกระดาน’.และก็จ้องไปที่ตรงหน้าโดยที่คนอื่นไม่เห็น.

-ชื่อ: คิมฮยอนโฮ

-คลาส: 3

-คาม่า: 0

-ภารกิจ:เอาชีวิตรอดจนกว่าจะถึงเวลาที่กำหนด

-จำกัดเวลา: 7 วัน

“1 1อาทิตย์?”

“รอด?”

หญิงสาวและหนุ่มมหาลัยฯตกใจ

“นี่ ไอ้นกกระจอก! ทั้งหมดนี่คือทำอย่างไรก็ได้ให้มีลมหายใจอยู่ได้ภายใน7วัน?”

ชายคนนั้นงุนงงและถามเทวดาตัวน้อย เขาพยักหน้า.

“ถูกต้อง คุณเป็นคนที่น่ารำคาญ คุณจะไปเองหรือว่าจะให้ฉันใช้ฟ้าผ่าโจมตี. 1, 2, 3, 4…

“โอ้ว แม่ง! ฉันจะไป จิ๊ ฉันกำลังจะไป!”

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าอันพาลคนนั้นกลัวฟ้าผ่าเขาเปิดประตูภารกิจและเข้าไป

หลังจากที่เขาเข้าไปแล้วเราก็ได้เดินเข้าไปประตูทีละคนๆ.

---

ติดตามได้ที่>>เพจ<<