กษัตริย์มืด - บทที่ 36 "ต้นไม้บาน"

 

 

 

กษัตริย์มืด - บทที่ 36

"ต้นไม้บาน"

"นอกกำแพงมันเป็นยังไงหรอ?" หญิงสาวถามตูเตียนอย่างซุกซน

มันมีผืนป่าสีเขียวขจีแสนกว้างใหญ่และมีทะเลที่ยาวเกินสายตาจะมองเห็น

ตูเตียน หันกลับไปที่ศาลา เขาเดินไปนั้งบนเก้าอี้ "ผมเพิ่งได้เป็นคนเก็บขยะ และยังไม่เคยออกนอกกำแพงยักษ์ แต่มันต้องมีทะเลและป่าอย่างแน่นอน

"คุณรู้ได้ยังไง?" เจนนี่เดินตามตูเตียนไปที่ศาลา และนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามกับตูเตียน เธอถามว่า "คุณพึ่งบอกว่าคุณไม่ได้เคยไปนอกกำแพงยักษ์แล้วคุณรู้ได้ยังไง?"

เมื่อตูเตียนคิดถึงอดีตของเขา เขาคิดถึงแผ่นดินเขาได้เห็นทะเลสีฟ้าและป่าอันกว้างใหญ่ ทิวทัศน์ที่แสนงดงาม เขารู้สึกเศร้าเมื่อคิดถึงมัน เขากล่าวว่า "แน่นอนผมเคยเห็นมัน"

"คุณเคยเห็นหรอ?" เจนนี่รู้สึกประหลาดใจ

ตูเตียนถอนหายใจ และกล่าวว่า "ผมเคยเห็นมันในบทกวี แต่ผมเชื่อว่าสิ่งเหล่านั้นที่มีอยู่จริง มิฉะนั้นแล้วคนแต่ง จะแต่งมันได้ยังไง? ”

"คุณคิดอย่างงั้นหรอ?" เจนนี่รู้สึกประหลาดใจมากๆ เธอกล่าวว่า: "ฉันก็เคยคิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่พ่อของฉันมักจะพูดเสมอว่า สิ่งเหล่านั้นไม่มีจริง แม้ว่าบางอย่างอาจจะมีจริงแต่เราก็ไม่สามารถออกนอกกำแพงยักษ์ได้ พ่อมักจะกล่าวว่าข้างนอกมันอันตรายมาก! "

ตูเตียนขบคิดกับตัวเอง พ่อของคุณอาจกลัวว่าคุณจะอยากรู้อยากเห็นมากเกินไป และกลัวว่าคุณจะแอบหนีไปนอกกำแพงยักษ์เ เขาคงกลัวว่ามันจะเกิดอันตรายขึ้นกับคุณ"

"มันอันตรายจริงๆหรอ?" ดวงตาของเจนนีแสดงออกถึงความผิดหวังเล็กน้อย

ตูเตียน เห็นดวงตาของเธอแสดงออกถึงความผิดหวังของเธอ เขาไม่กล้าทำลายความหวังของเธอ ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า "แม้มันจะอันตราย แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีทะเลและป่า ผมเชื่อว่าวันหนึ่งอันตรายที่อยู่นอกกำแพงยักษ์จะหายไปและเราจะสามารถเห็นภูเขา ทะเล ป่า และทุกสิ่งทุกอย่างได้ "

หน้าเจนนี่สดใส เธอกล่าวว่า "จริงจริงหรอ?

"จริงๆ !" ตูเตียนตอบอย่างจริงจัง

เจนนี่ยิ้มและกล่าวว่า: "ฉันก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน ฉันเคยบอกพ่อของฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่เขาบอกให้ฉันเลิกคิดถึงมัน เขากล่าวว่านอกกำแพงยักษ์เป็นสถานที่ที่เราไม่รู้จัก นอกจากนี้เขากล่าวว่าเฉพาะบุคลากรพิเศษเช่นพวกคุณเท่านั้น ที่สามารถออกไปนอกกำแพงยักษ์ได้ ส่วนคนอื่นๆจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไป ”

ตูเตียน ยิ้มเขาไม่ได้กล่าวอะไรต่อ

"ฉันอยากจะออกไปนอกกำแพงยักษ์!" ดวงตาของเจนนี่เต็มไปด้วยความหวัง ทันใดนั้นเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างออก เธอมองไปที่ตูเตียน และเธอกล่าวว่า "ในเมื่อกำแพงยักษ์เต็มไปด้วยอันตรายทำไมคนเก็บขยะออกถึงออกไปข้างนอกกันละ? ”

[เรื่องนี้ต้องไปถามขุนนางอย่างพ่อของเธอเอง]ตูเตียนคิดแต่เขาไม่ได้กล่าวมันออกไป อย่างไรก็ตามเนื่องจากหญิงสาวยังเด็กเกินไป และดูเหมือนเธอจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเมืองของเหล่าชนชั้นสูงเหล่านี้: "ผมไม่รู้เหตุผล บางทีพวกเขาอาจจะคิดเช่นคุณ พวกเขาอาจเพียงแต่ต้องการออกไปข้างนอกเพื่อท่องเที่ยว "

เจนนี่ มองไปที่ตูเตียนด้วยความชื่นชม: "คุณมีพลังมาก เห็นได้ชัดว่าเราอายุเท่ากัน แต่คุณกล้าหาญมากกว่าฉัน

ตูเตียนยิ้ม"เพราะผมยังเป็นเด็ก"

ได้ยินดังนั้นใบหน้าของเจนนี่เริ่มแดง เธอแอบเงยหน้าขึ้นและมองตูเตียน เธอเห็นได้ว่าเขาไม่ได้สังเกตถึงความอายของเธอ เธอรู้สึกโล่งอก แต่การหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย ฉันและเด็กชายคนหนึ่งอยู่ด้วยกันในสวน.... ถ..ถ้าพ่อรู้ ... ไม่! ไม่! ... พ่อจะต้องไม่รู้เรื่องนี้!!!

เธอกำลังจะบอกลาตูเตียน

"อย่าเข้าใจผิด. ผมไม่ได้กล่าวเพิ่อคุณสาวน้อย ในค่ายฝึกของผมมีสาวๆสวยๆหลายคน และผมคิดว่าคุณควรฟังคำเตือนของพ่อคุณเอาไว้ มันเป็นเรื่องจริงที่นอกกำแพงยักษ์เต็มไปด้วยอันตราย คุณต้องรอจนกว่าอันตรายจะหมดไป ในไม่ช้าก็เร็วคุณจะสามารถเห็นโลกภายนอกกำแพง ผมเชื่อว่าวันนั้นจะคงจะมาถึงในอีกไม่นาน..

แสงจันทร์ค่อยๆส่องสว่างช้าๆ เจนนี่ มองไปที่หน้าของเด็กผู้ชายที่แสดงออกถึงความมั่นใจ เธอรู้สึกตกใจและถามต่อว่า "จริงจริงๆหรอ?

"อืมแน่นอน!" ตูเตียนพยักหน้ายืนยัน

เจนนี่ได้ยินคำพูดของเขา ไม่รู้ทำไมแต่เธอรู้สึกเชื่อเด็กชาย "ฉันเชื่อว่าคุณ!"

ตูเตียนยิ้มและกล่าวว่า "ผมก็เชื่อในตัวเอง"

เจนนี่ยิ้ม “อิอิ” ความตั้งใจที่จะหลบออกจากเด็กชายค่อยๆจางหายไป "คุณรู้มั้ยความฝันของฉันคือการเป็น" ผู้พิพากษา " แม้ว่าเจ้าหน้าที่จะไม่สามารถออกไปนอกกำแพงยักษ์ได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถตัดสินความชั่วร้ายทั้งหมดภายในกำแพงยักษ์ได้ ฉันเชื่อว่าถ้าไม่มีคนเลวในโลกนี้ เราจะสามารถร่วมมือกันกำจัดอันตรายนอกกำแพงยักษ์ได้ "

ตูเตียนยิ้มและกล่าวว่า: "คุณเรียนกฎหมายหรอ?

"ใช่" เจนนี่ยิ้มกว้างแสดงให้เห็นถึงความภาคภูมิใจ

: "ผมก็เรียนกฎหมาย" ตูเตียนยิ้มและหัวเราะ

"คุณก็เรียนกฎหมายหรอ? เจนนี่กล่าวด้วยความประหลาดใจ

"ผมเรียนด้วยตัวเอง" ตูเตียนกล่าวเสริม

"คุณก็ต้องการเป็นผู้พิพากษาหรอ?"

"มั้ง เป้าหมายของผมก็คงเหมือนคุณ!"

"มั้ง?" "มันต้องทำให้ได้สิ!"

"คุณอายุเท่าไหร่?"

"ผมพึ่งสิบเอ็ด"

"ฉันเกือบจะสิบสอง"

ความมืดค่อยๆปกคลุม ยิ่งพวกเขาคุยกันมากเท่าไร ก็ยิ่งไม่ทราบว่าเวลาที่ผ่านไป พวกเขาพูดถึงสิ่งต่างๆมากมาย ตั้งแต่งานอดิเรกจนถึงปัจจุบัน  พวกเขามีหลายๆอย่างที่เหมือนกัน ราวกับว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว

"หนึ่งไม่มีหู หนึ่งไม่มีหาง อิอิ.. ... " เจนนี่ค่อยๆเอามือกุมหน้าท้องเพราะเธอหัวเราะมากเกินไป เธอลืมภาพลักษณ์ของชนชั้นสูง เธอกล่าวว่า "มันเป็นอะไรที่แปลกดีจัง เพลงแปลกๆนี้ ... มันสนุกจัง ...อิอิอิ "

ตูเตียนกล่าวว่า "มันเป็นเพลงสำหรับเด็ก "

เจนนี่ยิ้มและคิดว่ามันจะมีเพลงแปลกๆแบบนี้สำหรับเด็กๆได้ยังไง

ตูเตียนอยากจะร้องเพลงอีกสักเพลง แต่เขารู้สึกว่ามียุงมากัดที่ข้อมือของเขา เขาตบมันด้วยมือเปล่า เสียงตบยุงทำให้เธอรู้สึกตัวจากการพูดคุยที่แสนหวาน เธอมองย้อนกลับยังห้องจัดเลี้ยง

เจนนี่เห็นการแสดงออกของตูเตียน เธอรู้สึกไม่ดี: "ฉันต้องกลับไป ถ้าฉันไม่กลับไปพ่อจะโกรธฉัน.. "

ตูเตียนยิ้มและกล่าวว่า "คุณกลับไปก่อน ผมจะรอสักพัก ภวานาอย่าให้เราถูกจับได้.. "

หน้าของเจนนี่เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอวิ่งออกไปนอกศาลาได้ไม่นาน เธอชงักและหันกลับมาถามว่า "คุณเพิ่งบอกฉัน ว่าคุณยังได้อ่านบทกวีที่ดีอีกหลายบท ฉันชอบบทกวี คุณกล่าวให้ฉันฟังได้มั้ย? "

ตูเตียนรู้สึกประหลาด ในตอนนี้เธอไม่ได้หลบภายใต้ศาลา ดวงจันทร์ส่องแสงเป็นประกายสะท้อนอยู่บนแก้มของเธอ ทำให้เธอในตอนนี้สวยเหมือนนางฟ้าในนิยาย ทำให้หัวใจของตูเตียนเต้นรัว

เขารู้เคยอ่านบทกวี ถัง ซึ่งถูกจัดเป็นบทกวีคลาสสิกของตะวันออก มันแตกต่างจากบทกวีของยุคนี้อย่างสิ้นเชิง

ทันใดนั้นเขาคิดถึงกวีสมัยใหม่ซึ่งน้องสาวของเขามักจะอ่านมัน:

ฉันอยากให้คุณพบฉัน

ในเวลาที่ฉันสวยที่สุด

สำหรับตอนนี้

ฉันขอวิงวอนต่อพระเจ้าห้าร้อยปี

ฉันจะขอเขาให้เราได้พบกันอีกครั้งในโลกแห่งชีวิต

พระเจ้าได้ให้ฉันเป็นต้นไม้

เติบโตริมถนนที่คุณผ่านมันทุกวัน

......

ตูเตียนจำได้ว่ากวีบทนี้ถูกเรียกว่า "ต้นไม้บาน" เขาเปลี่ยนคำว่า "พระพุทธเจ้า" เป็น "พระเจ้า" ขณะที่เขาท่องมัน หลังจากที่ทุกความเชื่อของโลกนี้ถูกกำหนดโดยโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ และมันไม่มีพุทธศาสนา

เจนนี่รู้สึกทึ่งหลังจากได้ยินตูเตียน ท่องบทกวี  หลังจากนั้นเธอหันกลับหลังและเดินจากไปตามเส้นทางก่อนจะหายไปในความมืด........................

 

 

FB หลบบอสแปล

เกลา ไม่มีคนเกลาT_T[คนแปลก็ไม่เกลา]