The Dark King บทที่ 24 เหงา
The Dark King
บทที่ 24 เหงา
"เด็กเหี้ย! มาดูกันนานว่าแกจะทนได้นานแค่ไหน!" ชายชราสวมหน้ากากสีเขียวเข้ม ที่เผยให้เห็นเพียงสายตาเย็นชา เขาจ้องมองที่โต๊ะนิ้วมือเขาจับหน้าไม้ เขาพร้อมจะยิงตูเตียนตลอดเวลา
ซัววว!
มีเงาออกมาจากโต๊ะ
นิ้วของชายชรากดหน้าใม้ ลูกศรพุ่งอย่างรวดเร็ว
แต่ลูกศรไม่ได้ปักที่เงา มันปักเข้าด้านข้างของตู้ไม้
ขวดผงใบหนึ่งตกลงตรงหน้าของชายชรา
สีหน้าของชายชราซีดลง เขามองเห็นตูเตียนกระโดดจากพื้น แต่ตูเตียนไม่ได้กระโดดข้ามโต๊ะมาหาเขา แต่ตูเตียนกระโดดไปที่ตู้ ตูเตียนคว้าขวดและกระถางและขว้างมันใส่ชายชรา
ความโกรธของชายชราทะลุปรอท กว่าเขาจะรวบรวมวัสดุทดลองทั้งหมดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย เมื่อต้องเห็นพวกมันตกลงพื้นทำให้เขาแทบบ้า เขาโหลดลูกศรใส่หน้าไม้และเล็งที่ตูเตียน
อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาสั้นๆ ของการโหลดลูกศร ตูเตียนได้ถอยกลับหลังโต๊ะอีกครั้ง
"ไอ้บัดสบ!" ดวงตาของชายชราโกรธจนเกือบจะถลน เขาพลาดโอกาสที่จะยิง ตูเตียนอีกครั้ง ถ้าก่อนหน้านี้มีคนถามเขาว่าเขารู้สึกกดดันมั้ย เขาจะหัวเราะในความคิดนั้น ...แต่ไม่ใช่ในตอนนี้.
"ฉันต้องอยากจะรู้ว่าแกชะซ่อนได้นานแค่ไหน!" ชายชราค่อยๆเติมหมอกสีเขียวในห้อง
"เอาล่ะ!" ตูเตียน จับขวด มันเป็นขวดที่เต็มไปด้วยกำมะถันที่เขาเคยเห็นมาก่อน
เขาเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก เนื่องจากมีออกซิเจนเหลือน้อยเพราะหมอกเขียว แต่น่าเสียดายที่ไม่มีอะไรที่จะจุดไฟได้
"ประณาม! ไม่มีไฟไม่มีไฟ! "
ตูเตียนแทบหมดหวัง ขณะที่เขากำลังคิดถึงเอาตัวรอด ตาของเขาจดจ่ออยู่กับผนังไม้ที่มีเงาสะท้อนอยู่ "โคมไฟน้ำมัน" เขากระซิบตัวเอง
"ทำไมก่อนหน้านี้ฉันไม่คิดถึง?" ตูเตียนมีความสุข
ความสิ้นหวังในหัวใจเขาหายไป เขาฉีกเสื้อให้ขาดออกเพื่อห่อกำมะถัน เขาก้มหน้ากัดฟัน จะรอดหรือตายขึ้นอยู่กับมันจะสำเร็จหรือล้มเหลว
ซัวววว
ชายชราเห็นเงาลอยออกมา เขาป้องกันตัวเองโดยธรรมชาติ เขายิงหน้าไม้ออกไปอีกครั้ง
ลูกศรสั้นๆ ทะลุขวดหนึ่ง แต่อีกขวดหนึ่งซึ่งมุ่งเป้าไปที่เขาปลอดภัย ชายชรารีบยกแขนซ้ายขึ้นเพื่อป้องกันขวดที่กำลังมา
แต่น่าเสียสงสารสำหรับเขา เขาปิดกั้นขวดที่ปกคลุมด้วยผ้า มันแตกและบางส่วนของกำมะถันเลอะบนแขนและเสื้อผ้าของเขา เขาแกว่งแขนของเขา ขวดผ้าได้ชนเข้ากับตะเกียงน้ำมันและทำให้ตะเกียงคว่ำลง
ตูเตียน เห็นผ้าที่ไหม้ขึ้นเขาจึงรีบหมอบ
ตูมมม!!
เสียงระเบิดดังสนั่นในห้อง ตู้ไม้สองสามตู้ในห้องแตกและล้มลง ฝุ่นกระจายทั่วห้อง
ตูเตียน รู้สึกถึงพลังทำลายล้าง กระแทกโต๊ะแล้วกะทบร่างของเขา เขารู้สึกราวกับว่าซี่โครงของเขาหัก ดวงตาเขามีน้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด
ในเวลานี้เขาไม่อาจควบคุมลมหายใจ เขาจึงสูดอากาศเข้าปริมาณมาก มันมีกลิ่นของกำมะถันที่ถูกเผา นอกจากนี้เขายังสูดดมสารตกค้างของหมอกสีเขียวก่อนหน้านี้
แขนขาของเขารู้หมดแรง
บางส่วนของห้องแตกและยุบลง ลมหนาวจากภายนอกไหลเข้ามาในห้องทำให้อากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นกำมะถันและหมอกสีเขียวด้านในจางลง เขาค่อยๆหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์
ตูเตียน เริ่มคลานทันทีเพราะแรงระเบิดขนาดใหญ่อาจทำให้ห้องถล่มลงเมื่อใดก็ เขายังไม่อยากถูกฝังทั้งเป็น
จากการระเบิดก่อนหน้านี้, โคมไฟน้ำมันปลิวออกไป ทำให้ห้องถูกปกคลุมด้วยความมืด
ตูเตียน เริ่มเดินไปทางชายชราแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้าก็ตาม เขาพึ่งพาวิสัยทัศน์ก่อนหน้านี้ เพื่อคำนวนระยะห่างระหว่างเขากับชายชรา มันไม่ได้ใช้เวลานานก่อนที่มือของเขาสัมผัสกับของเปียกๆเหนียวๆ แต่มีวัตถุที่แข็งๆด้วย มีหน้าของเขากลายเป็นน่าเกลียด
มันเป็นกระดูกของชายชรา!!
แม้ว่าในความมืด ตูเตียนก็รู้ดีว่าสิ่งที่เขาสัมผัสคือส่วนต่างๆของร่างกายที่ยังคงอยู่หลังจากการระเบิด เขาไม่ได้คาดหวังว่าพลังของการระเบิดกำมะถันนี้จะรุนแรงมาก อาจเพราะมันไม่ได้ถูกทำให้เป็นดินปืนดังนั้นมันจึงมีประสิทธิภาพมาก มันน่าจะถูกเรียกว่าหลักการ 'ระเบิดฝุ่น'
"ฉันฆ่ามนุษย์ ... ... " จิตใจของตูเตียนสั่น มนุษย์ที่มีชีวิตถูกเขาฆ่า เขาได้เห็นสถานการณ์ที่น่าสังเวทมามากในโลกและในบางครั้งเขาต้องเผชิญกับความอยุติธรรมของกฎหมาย แต่นี้เป็นการฆ่ามนุษย์ด้วยตัวเอง เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนี้มาก่อน
เขาสั่นเล็กน้อยเขากระซิบในใจ "มันเป็นการป้องกันตัวเอง ฉันจำเป็นต้องปกป้องตัว ดังนั้นมันไม่ใช่ความผิด ... ไม่ใช่อาชญากรรม ... "หัวใจของเขาเต็มไปด้วยกลัว กฎหมาย? มันหายไปจากโลกนี้ตั้งนานแล้วนี้ ดังนั้นแม้ว่ามันจะผิดทางอาชญากรรมแล้วใครจะตัดสินฉัน?
ในหลุมดำที่ไร้ซึ้งแสงดาวเขารู้สึกเหงาและอ้างว้าง
เขาค่อยๆผ่อนคลายร่างกายของเขา ความกลัวในหัวใจของเขาหายไป แทนด้วยความไม่แยแส เขามองไปที่ชิ้นของศพชายชราอย่างเงียบๆ เขาค่อยๆขยับร่างกายของเขา เขาต้องการตรวจดูหน้าไม้
