The Trembling World ตอนที่ 11 หลุดออกจากที่ป้องกัน

“ใช่ แต่เราไม่สามารถส่งขอความช่วยเหลือก่อนที่มันจะตก นอกจากนี้เมื่อเรามุ่งหน้าออกมา เราบอกไปว่าเราจะไม่กลับจนกว่าจะถึงตอนกลางคืน ดังนั้นพวกเขาไม่อาจจะมาช่วยเหลือเราได้ในตอนนี้” สมาชิกลูกเรือหญิงคิดสักครู่หนึ่งก่อนจะตอบหลิวกำ

 

“คุณมีวิธีติดต่อกับพวกนั้นไหม? หลังจากที่นี่มันมืด พวกเขาจะไม่พบพวกเราที่นี่” หลิวกำบอกสมาชิกลูกเรือหญิง

 

“เฮลิคอปเตอร์มีอุปกรณ์สำหรับการสื่อสาร ถ้าคุณมีมัน คุณสามารถเรียกพวกเขาได้” สมาชิกลูกเรือหญิงมองไปที่ทิศทางของเฮลิคอปเตอร์ที่มันตก ตอนนี้ด้านในของเฮลิคอปเตอร์มีซอมบี้เดินไปยั่วเยี้ย ด้านในมีควันหนาทึบ ซึ่งมาจากบางส่วนที่สามารถติดไฟได้ของเฮลิคอปเตอร์ซึ่งกลืนซอมบี้เข้าไปในเปลวไฟ พวกเขาคงซ้อนตัวอยู่ด้านบนชิ้นส่วนต่างๆโดยไม่ต้องกังวลว่าจะถูกไฟเผา

 

“ลืมมันเถอะ” หลิวกำส่ายหัวในขณะที่มองไปที่เฮลิคอปเตอร์

 

“ฉันกำลังมีเลือดออกจากภายใน...ฉันไม่สามารถมีชีวิตรอดได้นานนัก” ใบหน้าของสมาชิกลูกเรือหญิงซีดเซียวลงเรื่อยๆและเสียงของเธอค่อยๆอ่อนแรงลง

 

“ผมไม่ใช่หมอ...ผมไม่สามารถช่วยคุณได้” หลิวกำมองไปที่โลหะที่เจาะร่างกายของเธอ เขารู้สึกเสียใจหลังจากพูดออกไป

 

“มีบางสิ่งบางอย่างที่คุณสามารถช่วยเหลือฉันได้....” สมาชิกลูกเรือหญิงพูดกับหลิวกำด้วยสานตาอ้อนวอน

 

“บอกผมมาและผมจะดูว่าผมสามารถช่วยได้ไหม แต่ถ้าผมไม่สามารถทำได้ ผมต้องขอโทษด้วย” หลิวกำตอบสมาชิกลูกเรือหญิง เพื่อการอยู่รอดในยุคที่โหดร้ายนี้ การช่วยเหลือผู้อื่นอาจไม่มีผลต่ออันตรายใดๆกับตัวเอง

 

“ถ้าคุณรอจนกว่าการค้นหาต่อไปจะมาและลูกเรือได้ช่วยเหลือคุณ โปรดบอกพวกเขาว่าไวรัสตัวนี้อาจจะเกิดขึ้นได้ด้วยตัวเอง ในยีนมีเศษชิ้นส่วนมนุษย์มากมาย วัคซีนธรรมดาไม่ได้ผล เราต้องเปลี่ยนวิธีคิดของเรา แม้ว่าฉันยังไม่ได้มีหลักฐานใดๆเพื่อแสดงให้เห็น แต่....”

 

สมาชิกลูกเรือหญิงพูดยังไม่จบประโยค ห่างออกไปสิบเมตร ควันหนาที่มาจากเฮลิคอปเตอร์จู่ๆก็เกิดระเบิดขึ้นเสียงดัง เสียงมันทำให้หูพวกเขาหนวกและทำให้เกิดเปลวไฟขึ้นไปถึงท้องฟ้า มีซอมบี้หลายสิบตัวปลิวลอยขึ้นบนท้องฟ้า การระเบิดสร้างคลื่นกระแทกชิ้นส่วนไปรอบๆ ด้วยบางส่วนได้มาถึงใกล้เคียงป้าย มันแม้กระทั่งทำให้หลิวกำและลูกเรือหญิงหลุดออกจากโครงสร้างค่ำยัน

 

หลิวกำคว้าส่วนล่างของโครงสร้างในชั่วพริบตา เพื่อที่เขาจะไม่ได้รับคลื่นกระแทกให้ปลิวออกไป อย่างไรก็ตามสมาชิกลูกเรือหญิงไม่ได้โชคดี เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ดังนั้นคลื่นกระแทกจึงทำให้หลุดจากที่ยึดจับหลุดลอยออกจากโครงสร้างค่ำยัน

 

มืออีกข้างของหลิวกำได้เอื้อมมาถึงและคว้าเสื้อของสมาชิกลูกเรือหญิงและก่อนที่จะหลุดออกจากเสื้อ สมาชิกลูกเรือหญิงได้คว้ามือหลิวกำ ทั้งสองคนลอยตัวอยู่กลางอากาศ

 

ด้านล่างของพวกเขา ซอมบี้ก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น ยืนเบียดกันมากกว่าแต่ก่อน พวกมันต้องการที่จะไปถึงด้านบนมาหาพวกเขา กับรออาหารที่กำลังจะตกลงมา

 

“บ้าเอ้ย! วันนี้ก็เป็นวันที่แย่อีกใช่ไหม?” หลิวกำบ่นด้วยความหงุดหงิด คนผู้หนึ่งที่อยู่ในจัตุรัสด้านบนป้ายก็โชคไม่ดีพอแล้ว แต่ตอนที่ได้มีการช่วยเหลือมาที่นี่ ผลที่ได้มาคือเฮลิคอปเตอร์เกิดการระเบิด ตอนนี้ก็ไม่ปลอดภัยพอที่นั่งบนป้ายได้แล้ว

 

อย่าไรก็ตามคนที่โชคร้ายที่สุดอยู่ในมือของเขา ทั้งสองคนจับมือกันและกัน แต่เนื่องจากเหงื่อและน้ำฝน ทำให้มือของพวกเขาเริ่มลื่น หลิวกำไม่อาจจะจับมือเธอไว้ได้นานนัก

 

“นี่มันสำหรับคุณ ช่วยนำมันไปให้แก่พวกเขา...” สมาชิกลูกเรือหญิง ด้วยอีกมือของเธอ เอื้อมมือเข้าไปในเสื้อของเธอและดึงยูเอสบีออกมา เฉียบพลันเธอใส่มันลงไปในมือของหลิวกำ ในเวลาเดียวกัน อีกมือของเธอหลุดออก ปล่อยให้เธอหล่นลงไปในฝูงซอมบี้ที่รวมตัวกันอยู่ด้านล่างในจัตุรัส

 

หลิวกำไม่ได้คว้ายูเอสบีไว้....ขณะที่หญิงสาวหลุดออกจากที่จับเขาไว้ เขารู้สึกว่าเธอให้อะไรกับเขา มันอยู่ระหว่างนิ้วมือของเขา ด้วยปลายนิ้วชี้และนิ้วกลางแนบเข้ากับเชือกเส้นเล็กๆของยูเอสบี ยูเอสบีไม่ได้หล่นหลงไปตามหญิงสาว นิ้วมือของหลิวกำคล้องยูเอสบีไว้ ขณะที่เขามองไปด้านล่างของเขา สมาชิกลูกเรือหญิงอยู่ในฝูงของซอมบี้ พร้อมกับเสียงกรีดร้องของความทุกข์ทรมาน ร่างกายของเธอถูกฉีกออกจากกันโดยซอมบี้ป่าเถื่อนด้านล่าง ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย

 

เขาใช้กำลังของเขา ปีนขึ้นไปบนโครงสร้างป้ายที่ถูกทำลาย มองหาตำแหน่งที่นั่งที่เหมาะสมเพื่อที่จะพักหายใจ

 

ตั้งแต่ช่วงแรกๆที่เขาได้เห็นความเจ็บปวดของผู้เล่นหัวล้านเมื่อเขาถูกกัด จนมาถึงช่วงคนที่เริ่มกรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมานจากการถูกฉีกร่างกายออกจากัน สภาพจิตใจของเขาได้เริ่มชินชา ความตายเป็นเหตุการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ท้ายที่สุดมันก็จะมาหาเขาด้วย

 

มันก็ยังถือว่าดี หลังจากประสบปัญหาต่างๆนี้ คนอื่นๆได้ตาย ส่วนเขายังมีชีวิติอยู่

 

มองไปที่มือของเขา เขาเห็นยูเอสบีหนึ่งอัน เมื่อนึกถึงการสนทนาของเขากับสมาชิกลูกเรือหญิง หลิวกำกลายเป็นสับสน...นี่เป็นภารกิจลับของเกมใช่ไหม? ฉันจำทำมันเสร็จได้อย่างไร? เมื่อเสร็จสิ้นจะมีรางวัลหรือไม่?

 

เขานั่งอยู่บนชิ้นส่วนของโครสร้างค่ำยัน หลิวกำนั่งคิด ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงแปลกๆเคลื่อนตัวอยู่โดยรอบเขา มันคนหรือไม่? หลิวกำหันไปมองข้างหลังของเขาเพื่อหาผีที่คลานไปมา ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งเมตร ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความกระหายเลือด ขณะที่มันยังคงคลานมาทางเขา

 

จับที่ยึดมั่น หลิวกำรู้สึกหนาวไปถึงหัวใจและร่างกายของเขาสั่นโดยไม่รู้ตัว ตอนแรกเขาคิดว่าอยู่เหนือพื้นดินจะปลอดภัย ไม่มีใครคิดว่าพวกมันจะสามารถขึ้นมาถึงด้านบนของป้าย

 

มันขึ้นมาที่นี่ได้อย่างไร? ถ้ามันปีนขึ้นมาด้านบน จะไม่ได้หมายความว่าซอมบี้ตัวอื่นๆก็สามารถปีนขึ้นมาที่นี่ได้ใช่ไหม? ถ้ามันปีนได้แน่นอนมันจะเป็นปัญหา!

 

เมื่อเห็นว่าซอมบี้มีเพียงสมองและครึ่งบนของร่างกาย หลิวกำเข้าใจได้ทันที ซอมบี้นี้แน่นอนมาจากก่อนหน้านี้ เมื่อเฮลิคอปเตอร์ระเบิดและส่งซอมบี้ลอยขึ้นไปด้านบนป้าย มีเพียงครึ่งร่างกายที่ลงบนชิ้นส่วนของป้าย นั่นอาจเป็นเหตุผลที่หลิวกำไม่ได้สังเกตเห็น มันต้องได้กลิ่นเนื้อสดๆของหลิวกำ ดังนั้นมันจึงคลานมาด้วยความปรารถนาที่จะกินเขา

 

มันไม่ได้มีแม้กระทั่งลำไส้อีกต่อไป แต่ก็ยังต้องการที่จะกิน มอนสเตอร์ตัวประหลาดนี้คืออะไร? “ไอ้เหี้^$@!”  หลิวกำรู้สึกโกรธ ในชีวิตจริง เขาแทบไม่ค่อยได้สาปแช่ง แต่คราวนี้เขาไม่สามารถหยุดภาษาหยาบคายได้ เขาขยับเท้าของเขาและเหยียบซอมบี้รัวๆ เขาระบายความโกรธและความรู้สึกหดหู่จากภายในตัวเขา

 

ซอมบี้ถูกกระแทกจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แล้วหลิวกำก็เตะมันออกจากชิ้นส่วนป้าย หลิวกำยังไม่รู้สึกปลอดภัย ดังนั้นเขาจึงตรวจสอบบริเวณโดยรอบของเขาอย่างรอบคอบ หลังจากยืนยันว่าไม่มีซอมบี้ที่ซ่อนอยู่ เขาก็สามารถที่จะถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกและนั่งลง

 

The Trembling World เป็นสถานที่ล้อมรอบไปด้วยอันตราย ไม่เคยมีช่วงเวลาที่เขาสามารถลดความระมัดระวังของเขาได้!

 

หลิวกำมองไปรอบๆอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นฝูงซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนที่รวบตัวกันในจัตุรัสเหมือนกับหนอนยั้วเยี๊ยจำนวนมาก มันเป็นเช่นเดียวกับซอมบี้ด้านล่างเขาที่เสมอต้นเสมอปลายจากการซ้อนขึ้นร่างกายในการพยายามที่จะปีนขึ้นมาและกินเขา เขารู้สึกถึงความเศร้าโศกที่ไม่อาจอธิบายได้ในใจของเขา

 

หลังจากประสบความล้มเหลวของความช่วยเหลือ ตอนนี้เขาอ้างว้างอีกครั้ง มันได้กลับไปยังจุดเริ่มต้นเดียวกัน