The Trembling World ตอนที่ 5 วิ่งได้อย่างอิสระ

ผู้เล่นคนอื่นๆเห็นใบหน้าผู้เล่นทั้งสามและมันเพิ่มความสับสนและตื่นตระหนกของพวกเขา ถ้านี้เป็นเรื่องจริง คงได้รับบาดเจ็บจริงรู้สึกเจ็บปวดในเกม? พวกเขาไม่ต้องการที่จะเล่นอีกต่อไป แต่พวกเขาไม่สามารถออกจากระบบได้! จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาโดนกัด? มันจะไม่เจ็บปวดอย่างสามคนนั้นใช่ไหม?

 

ถ้าพวกเขายังคงเป็นเช่นนี้ พวกเขาจะต้องตาย!

 

“จัตุรัสนี้อันตรายมาก เราต้องรีบหาสถานที่ที่ปลอดภัยในการซ่อนตัวและพูดคุยถึงแผนการในอนาคตของพวกเรา” หลิวกำกล่าวกับคนอื่นๆด้วยเสียงสูง แล้วให้สัญญาณไปยังผู้เล่นเสื้อสีเขียว

 

ในที่เกิดเหตุ มีอยู่สามผู้เล่นที่ได้รับบาดเจ็บและไม่เพียงพวกเขาจะไม่หยุดกรีดร้อง แต่ในจัตุรัสไม่มีที่กำบัง ยกเว้นอย่างเดียวคือเสาเหล็กที่ประหลาด ซึ่งยืดยาวขึ้นไปในเมฆเพื่อประคองเครื่องหมาย ‘ยินดีต้อนรับสู่ The Trembling World’ โดยไม่มีวัตถุใดๆที่จะกำบังให้ผู้เล่นมีสถานที่หลบซ่อน เสียงกรีดร้องของผู้เล่นที่ได้รับบาดเจ็บสามารถดึงดูดซอมบี้มากขึ้น – การอยู่ในสถานที่แห่งนี้จัดว่าไม่มีค่า

 

“มันสายเกินไปแล้ว” ผู้เล่นเสื้อสีเขียวมองไปทางหลิวกำและตอบ..

 

ข้อเสนอของหลิวกำช้าเกินไป เมื่อเขาพูดจบ จากขอบของจัตุรัสยืนอยู่ในสิ่งก่อสร้าง รอบๆมุมนั้นปรากฏว่าเป็นเป็นมอนสเตอร์ขนาดมหึมา มันอาจเป็นไปได้ว่านี่เป็นซอมบี้ที่เปลี่ยนแปลง ขณะที่มันยืนกับที่สูง 3-4 เมตร ไม่มีผิวหนังใดๆและมีแต่กล้ามเนื้อรอบๆ มันเป็นที่ชัดเจนว่าเสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดได้ดึงดูดพวกมันมา

 

หลังจากดูผู้เล่นที่อยู่บนจัตุรัส ซอมบี้ที่เปลี่ยนแปลงส่งเสียงคำรามอย่างร้ายกาจ แล้วเริ่มพุ่งเข้ามาหาพวกเขา เนื่องจากมีขนาดใหญ่โต ทุกก้าวทำเอาพื้นดินสั่นสะเทือน

 

“บ้าเอ้ย! ทำไมมันต้องเป็นเช่นนี้? เราเพิ่งเข้าสู่ระบบและพวกเราต้องเผชิญหน้ากับบอสเหรอเนี่ย? อย่างน้อยทำให้เรามีหมู่บ้านมือใหม่เพื่อเลื่อนระดับก็ยังดี!” หลิวกำมองไปที่ซอมบี้มหึมาที่กำลังพุ่งเข้ามา ผิวของเขาขนลุกขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

 

ช่วงเวลาต่อไป ก่อนที่คนอื่นจะตอบสนอง ผู้เล่นเสื้อสีเขียวและหลิวกำได้เริ่มไปในทิศทางตรงกันข้ามกันแล้ว มันเป็นเท้าของพวกเขาที่ไปอย่างอัตโนมัติ ผู้เล่นสิบคนอื่นๆไม่อาจมองว่าเป็นทีมเดียวกันในสถานการณ์อย่างนี้ เมื่อเล่นเกมเช่นนี้ การรักษาชีวิตของตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

 

สุดท้ายก็สามารถวิ่งได้ เขาเป็นกังวลเพราะเขาเป็นคนพิการ หลิวกำรู้สึกตื่นเต้นในขณะนี้ เพราะมันเป็นเวลามากกว่าหนึ่งปีนับตั้งแต่ที่เขาได้วิ่งอย่างอิสระ!

 

หลิวกำ ในช่วงแรกที่เขาพยายามจะวิ่ง – เนื่องจากในโลกแห่งความเป็นจริงเขาได้ปรับตัวไปใช้แขนขาเทียมเพื่อเดิน – ไม่สามารถที่จะเข้าใจความสมดุลในตัวเองได้และเดินโซเซไปไม่กี่ก้าวก่อนที่ใบหน้าจะตกลงเกือบจะถึงพื้น ในขณะที่ผู้เล่นเสื้อสีเขียวเร่งความเร็วได้อย่างรวดเร็วล่วงไปข้างหน้าไม่กี่เมตร เร็วๆนี้หลิวกำพบท่าทางเดิมของเขาและกล้ามเนื้อความทรงจำสำหรับวิ่ง เขาสามารถที่จะเพิ่มความเร็วและหลังจากไม่กี่ก้าวใหญ่เขาก็สามารถที่จะจับทางได้

 

ผู้เล่นเสื้อสีเขียวกับหลิวกำ เริ่มวิ่ง ในขณะที่ผู้เล่นคนอื่นความรู้สึกของพวกเขาพึ่งมาถึงและเริ่มตามพวกเขาจากข้างหลัง ทั้งสามผู้เล่นที่ได้รับบาดเจ็บไม่สามารถติดตามพวกเขาทันจึงได้กรีดร้อง ผู้เล่นคนอื่นๆตามหลังมาอย่างใกล้ชิด หลิวกำกับผู้เล่นเสื้อสีเขียวเริ่มวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

“อย่าตามพวกผม! วิ่งแยกจากพวกผม! มิฉะนั้นพวกเราทุกคนจะตาย!” ผู้เล่นเสื้อสีเขียวตะโกนไปข้างหลังขณะที่เขาวิ่ง ในฐานะผู้เล่นที่มีประสบการณ์ เขาตะโกนไปข้างหลังเขา “พื้นที่เปิดกว้างและพบกับระดับซุปเปอร์บอสนี้ – การวิ่งร่วมกันจะส่งผลโทษต่อพวกเรา! กระจายกันออกไปและวิ่งแยกกัน โอกาสของการอยู่รอดจะเพิ่มขึ้น – บรรดาผู้ที่เข้าใจก็ไปซะและผู้ที่ถูกจับโดยบอสสามารถตำหนิโชคร้ายของตัวเองเท่านั้น!”

 

คนอื่นๆก็ดูเหมือนจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากความฝันของพวกเขา หลังจากลังเลเล็กน้อย ทุกคนเลือกทิศทางของตัวเองในการวิ่ง หลิวกำยังได้เลือกทิศทางใหม่ในการวิ่งด้วยเช่นกันอย่างไรก็ตามผู้เล่นที่สวมแว่นยังคงตามหลังอย่างใกล้ชิด บางทีเขาอาจรู้สึกว่าปฏิกิริยาตอบสนองของหลิวกำรวดเร็วและการติดตามเขา(หลิวกำ)จะทำให้เขามีโอกาสรอดได้มากขึ้น

 

การบาดเจ็บหนัก ผู้เล่นหัวล้านถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง สิ่งที่เขาทำได้คือโทษความโชคร้ายของเขา เขาค้นพบว่าไม่มีทิศทางที่เขาสามารถวิ่ง ซอมบี้มหึมากำลังติดตามอย่างใกล้ชิด สิ่งนี้ทำให้เขากลัว เขารีบหันกลับและโยนระเบิดขวดของเขาที่อยู่ในมือของเขาไปที่มัน

 

ระเบิดขวดระเบิดเป็นวงกว้างและแตกออกเป็นทะเลแห่งเปลวเพลิง ซอมบี้มหึมาถูกปกคลุมไปด้วยน้ำมันของระเบิดขวดแล้วจากนั้นก็เกิดเปลวไฟ นี้ดูเหมือนจะไม่ได้ทำค่าความเสียหายแก่มัน ในความเป็นจริงดูเหมือนจะได้ทำให้มันโกรธ ในไม่กี่ก้าวมันได้วิ่งมาถึง ยกมือที่มีแต่เนื้อของมันขึ้นและโจมตีไปที่ผู้เล่นหัวล้านที่ไม่สามารถหนีได้ ทันใดนั้นเขาก็ทรุดตัวลงบนพื้น

 

จากถนนล้อมรอบจัตุรัสซอมบี้ได้ยินทุกการกระทำและนี้เป็นการชักจูงซอมบี้จำนวนหนึ่ง ซอมบี้รอบๆทุกตัวเริ่มแออัดกันสกัดกั้นทุกทางออก

 

หลิวกำเข้ามาในจุดที่มีซอมบี้รวมกันสิบตัว ไม่สามารถหลบหนีได้ ทางเลือกเดียวของเขาคือการกลับไปในทิศทางที่เขามา เขาควันออกหูด้วยความโกรธเพราะนับตั้งแต่ที่เขาได้เข้ามาในเกมนี้ ต้องสู้กับบอสและตอนนี้ก็มีพวกซอมบี้ พวกเขาต้องการให้ผู้เล่นทุกคนที่เข้าเกมนี้ได้ถูกฆ่าในทันทีใช่หรือไม่? ไม่แม้แต่จะให้เวลากับพวกเขา...บางทีผู้สร้างเกมจะทิ้งให้พวกเราเป็นผู้เล่นใหม่ตลอด

 

“อย่าวิ่งไปทั่ว! พวกเราจะถูกล้อม! เราไม่สามรถวิ่งหนีมันได้! ผู้ที่มีระเบิดมือและระเบิดขวด โยนใส่พวกมันเร็ว มิฉะนั้นเราจะไม่รอด!” ผู้เล่นเสื้อสีเขียวกล่าวในขณะที่เขาถูกบังคับให้ล่าถอยเมื่อเขาพบสถานการณ์ที่ไม่ดีนักและถอยกลับไปหาผู้เล่นเพื่อนของเขา

 

หลังจากนั้นผู้เล่นทั่วไปสำหรับเกมประเภทนี้คือโอตาคุ เมื่อพวกเขาค้นพบว่าไม่มีทางหนีได้พวกเขาก็กลายเป็นอัมพาตด้วยความกลัว ผู้ที่สามารถตอบสนอง รีบวิ่งไปที่ผู้เล่นเสื้อสีเขียวพร้อมกับระเบิดมือและระเบิดขวดในมือและโยนพวกมันไปที่ซอมบี้มหึมา

 

“บ้าเอ้ย! อะไรว่ะเนี่ย ไอ้เหี้x!” ผู้เล่นหัวล้านสาปแช่งที่ถูกทิ้งไว้ที่พื้นด้วยการโจมตีของซอมบี้มหึมา เขาดูถูกพวกมัน พวกมันเป็นคยแบบไหน! ไม่เพียงไม่ช่วยเหลือเขา พวกเขาตัดสินใจที่จะโยนระเบิดมือและระเบิดขวดมาที่เขา!

 

ผู้เล่นหัวล้านได้พูดเพียงหนึ่งประโยค ก่อนที่เขาจะถูกบดให้ละเอียดและถูกเผาให้กรอบ

 

สถานการณ์ที่เลวร้าย ตอนนี้ในจัตุรัสมีเพียงซอมบี้มหึมาที่ดุร้าย ล้อมรอบจัตุรัสจำนวนขนาดใหญ่ของซอมบี้กำลังมาทางพวกเขา ผู้เล่นมีเพียงแท่นเหล็กและมีดแมเชเทที่เหลืออยู่...ไม่มีความหวังสำหรับการอยู่รอด

 

เมื่อเขาหนีกลับไปที่ศูนย์กลางจัตุรัส หลิวกำไม่ได้กลับไปด้านข้างผู้เล่นเสื้อสีเขียว เขาสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบ เขาเร่งความเร็วสูงไปยังเสาเหล็กสูงที่ยกป้ายยินดีต้อนรับขึ้น ใช้แขนและขาของเขาเริ่มไต่ขึ้นไปบนเสาเหล็ก

 

ผู้เล่นสวมแว่นตามหลังหลิวกำอย่างใกล้ชิด เมื่อเขามาถึงฐานของเสา เขาจ้องไปที่เสาเหล็กด้วยความว่างเปล่า....“คนเหี้xแบบไหนกันที่เขาจะปีนขึ้นไปแบบนั้นได้?”

 

ที่ขอบนอกของจัตุรัส ซอมบี้เริ่มที่จะเข้ามา ผู้เล่นสวมแว่นกัดฟันของเขาและพยายามเลียนแบบเทคนิคของหลิวกำในการปีนขึ้นเสาเหล็ก อย่างไรก็ตามงานนี้ไม่ง่ายอย่างที่เห็น เสาเหล็กหนาและลื่น ผู้เล่นสวมแว่นใช้เรี่ยวแรงไปจำนวนมากและเวลาอันมีค่าของเขาปีนขึ้นไปได้เพียงเมตรเดียวจากพื้นดิน ในเวลานี้มีซอมบี้สองตัวได้มาถึงที่เสาเหล็กแล้ว มีหนึ่งมือดึงเขาลงมาและสักครู่ต่อมาซอมบี้ได้เอาเนื้อขนาดใหญ่ออกจากคอของเขา