ตอนที่ 005 - ไม่มีวันยอมแพ้!

ตอนที่ 005 - ไม่มีวันยอมแพ้!

 

อาจารย์ใหญ่จ้องมองด้วยสีหน้ารังเกียจไปที่ถังเทียนผู้ซึ่งต่อสู้กับอาโม่หลี่ หน้าของเขาปกคลุมไปด้วยดินโคลนและดูบวมหลังจากการต่อสู้ รู้สึกเขาจะกลายเป็นคนบ้าแล้วที่อนุญาติให้ขยะดังกล่าวอยู่ในสถาบันเป็นเวลาตั้งห้าปี

ทั้งหมดเป็นความผิดของอาจารย์เฉินคนเดียว

อาจารย์เฉินต้องไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป....

อาจารย์แสดงออกอย่างเคร่งขรึม มันเป็นเรื่องสำคัญมากที่จะเอาใจตระกูลโจว เขาจำได้ว่าเหตุผลที่เขายังเก็บถังเทียนไว้ไม่ใช่แค่เพียงเพราะอาจารย์เฉิน แต่เป็นเพราะ เชียงกวน เฉียนฮุ่ยด้วย เฉียนฮุ่นเป็นผู้เชี่ยวชาญในสถาบันแอนดรูว์ นางนำความรุ่งเรื่องมายังพวกเขา

ฮึ เฉียนฮุ่ยก็ได้จากไปแล้วตอนนี้...

“ถังเทียน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าไม่ต้องมาแล้ว” อาจารย์แจ้งอย่างเย็นชา

ทั้งตกใจและน่าขัน ถังเทียนกล่าวถาม “เพราะอะไร?”

“เพราะอะไรงั้นรึ?” อาจารย์ใหญ่รู้สึกว่ามันช่างน่าขันกับคำถามที่เขาถามด้วยความอวดดี “มันช่างน่าประหลาดใจจริงที่เจ้าถามว่าเพราะอะไร! สวรรค์! ข้าอยู่เป็นอาจารย์ที่สถาบันแอนดรูว์มาหลายปี มิเคยพบเจอใครเหมือนเจ้ามาก่อน มองดูตัวเจ้าสิ อา ต่อสู้ ประลอง เจ้ามันเป็นสุดยอดจอมเผด็จการ! เจ้ามีแต่จะทำให้สถาบันแอนดรูว์ตกต่ำลง ออกไปตั้งแต่ตอนนี้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเจ้าถูกห้ามไม่เข้ามายังสถาบันแอนดรูว์อีก”

ในที่สุดอาจารย์ใหญ่ก็ได้ปลดปล่อยความรู้สึกอัดอั้นใจที่จุอกก่อนหน้าออกหมด และรู้สึกหมดกังวล

สิ่งเดียวที่เขารู้สึกรำคาญคือรูปลักษณ์ที่ขี้เกียจของถังเทียน คล้ายกับว่าเขามิได้ใส่ใจ

“ให้ข้าบอกเจ้า จะไม่มีสถาบันไหนที่จะรับขยะเช่นเจ้า ในหัวของเจ้าเต็มไปด้วยเรื่องไร้สาระ! ออกไปเดี๋ยวนี้ หลังจากที่บ่มเพาะมาห้าปี เจ้าสำเร็จเพียงทักษะการต่อสู้พื้นฐาน เจ้าจะยังคงอาศัยอยู่ในแหล่งเสื่อมโทรมที่โสมมและยุ่งเหยิง ทุกสิ่งรอบตัวเจ้าคล้ายขยะเช่นเดียวกับตัวเจ้า”

อาจารย์ใหญ่เชิดหน้ามองลงไปยังถังเทียนด้วยความรังเกียจและเหยียดหยาม  “ให้ข้าบอกเจ้า อาจารย์เฉินก็ต้องออกไปด้วยเช่นกัน! เป็นความผิดพลาดอันยิ่งใหญ่ของเจ้าเฒ่าระยำนั้นที่ต้องมาพบเจ้า และนี้เป็นสิ่งเขาจะต้องชดใช้”

อาจารย์ใหญ่บันดาลโทสะ

ฝ่ามือที่บาดเจ็บก็คว้าไปยังคอของเขา

เมื่อชั่วครู่นี้ ถังเทียนเหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจ แต่ตอนนี้เขาดูคล้ายพยัคฆ์คลั่ง ผมเผ้าลุกชันพลางจ้องมองราวกับต้องการสังหาร เส้นเลือดปูดปรากฏขึ้นบนหน้าผากด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว

อาจารย์ใหญ่จ้องมองด้วยสีหน้ามืดมนและว่างเปล่า

แรงบีบที่คอคล้ายยังกับกำลังมีคีมหนีบ เขาดึงหน้าของอาจารย์ใหญ่เข้ามาหาเขา

สายตาที่จ้องมองของถังเทียนแหลมคมทำให้อาจารย์ใหญ่กลัวจนตัวสั่น

เจ้าอันธพาลนี้มันบ้า! มันบ้า! นี้เขาแม้กระทั่งจะทำร้ายอาจารย์ใหญ่

รองอาจารย์ใหญ่และอาจารย์คนอื่นๆล้วนตกใจ

“เจ้ากล้าดียังไงถึงทำให้อาจารย์เฉินขายหน้า” ราวกับว่าเป็นแปรเปลี่ยนไปจากคนเดิม ดวงตาของของเขาราบเรียบขณะที่อาจารย์ใหญ่สำลักคล้ายสุนัขโดนรัดคอยกขึ้นทีละนิ้วๆ เขาหมดความอดทนกับเจ้าอาจารย์ใหญ่ไขมันหนาตรงหน้าเขาแล้ว

ถังเทียนตะคอก ทุกคนตกอยู่ในอาการหวาดกลัว

ความโกรธภายในถังเทียนกรีดร้องผ่านทั่วร่างกายของเขา อาจารย์เฉินเป็นบุคคลที่เขานับถือที่สุดในสถาบันแอนดรูว์ เจ้าสุกรนี้กล้าว่าร้ายต่ออาจารย์เฉิน

สมควรตาย!

ด้วยมือที่บีบรัดบนคอของอาจารย์ใหญ่ ถังเทียนได้กระชากเข้ามาด้วยแรงทั้งหมดของเขา

ปัง!

หน้าผากของถังเทียนกระแทกไปยังใบหน้าของอาจารย์ใหญ่ ด้วยคราบน้ำตาจากความเจ็บปะปนไปด้วยเลือดสดๆกระจัดกระจาย

ปัง!

การโจมตีทำให้อาจารย์ใหญ่มึนงง ทุกคนต่างตกตะลึงกับพฤติกรรมที่บ้าของถังเทียน

ยามเมื่อปล่อยมือออก อาจารย์ก็ล่วงหล่นลงไปนอนกอง

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดเป็นแนว ถังเทียนคล้ายไม่แยแส สายตาของเขายังคงโหดร้าย เขามองไปรอบๆ อาจารย์คนอื่นๆ ก่อนที่จะเดินจากไป อาจารย์ทั้งหมดต่างตกตะลึงกับความก้าวร้าวของถังเทียน

เขาส่งเสียงพึมพำพลางเดินไปยังทางเข้าสถาบัน

“เขากล้าดียังไงถึงทำร้าย...” อาจารย์คนนึงพยายามที่จะปรามความหวาดกลัวและกล่าวออกด้วยเสียงที่สั่น

ทันใดนั้น ถังเทียนหันกับมาจ้องมองด้วยสายตาที่ดุร้ายปะปนด้วยคราบเลือดบนใบหน้าของเขา ด้วยความน่ากลัวอาจารย์คนนั้นไม่กล้ากล่าวต่อไป

อาจารย์ทุกคนที่อยู่นี้ต่างมีอำนาจมากกว่าถังเทียน แต่อย่างไรก็ตาม ถังเทียนก็ได้แสดงให้เห็นถึงด้านที่ไม่ค่อยมีใครได้พบมาก่อน ด้วยความโหดร้ายและก้าวร้าวทำให้เหล่าอาจารย์ตกอยู่ในความหวาดกลัว

ถังเทียนก็จากไป ไม่แม้กระทั่งหันกลับมาอีก

เหล่านักศึกษาที่กำลังเดินเข้ามายังสถาบันแอนดรูว์ต่างถูกข่มขู่ด้วยใบหน้าถมึงตึงของถังเทียน พวกเขาต่างเดินหลีกทางให้

เมื่อเขาเริ่มสงบใจลง มองดูต้นหญ้าและต้นไม้ที่คุ้นเคย เขาก็ตระหนักได้ว่าคงไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้วในพรุ่งนี้ เขารู้สึกเศร้าใจ พลางกัดริมฝีปาก เขาเชิดหน้าขึ้นเพื่อคืนสภาพการแสดงออกดั่งเช่นยามปกติของเขา ราวกับว่าเขาไม่รู้สึกแยแสสนใจ

แม้ว่าหากเขาจะต้องจากไป ข้า ถังเทียนจักต้องจากไปด้วยศักดิ์ศรีของตัวเอง!

ขณะที่เขากำลังก้าวออกจากสถาบัน เสียงของอาจารย์เฉินก็ร้องเรียกผ่านมา

“ถังเทียน!”

ออกอาการเกร็ง เขาค่อยๆหันอย่างช้าๆ นั่นเป็นอาจารย์เฉิน ถังเทียนพึมพำ “อาจารย์…”

นี่เป็นคราแรกที่เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่หน้าอับอาย ถ้าไม่ใช่เพราะเขา อาจารย์เฉินคงไม่ถูกไล่ออกจากสถาบันแอนดรูว์ อาจารย์เฉินคอยดูแลเขาอย่างดี แต่เขากลับสร้างปัญหาให้อาจารย์เฉิน

ปรากฏสีหน้าบึ้งของอาจารย์เฉินพลางกล่าวปราศจากน้ำเสียงโกรธหรือเศร้าใจ “อย่าได้รู้สึกผิดเลย ข้าอยากจะเกษียณมานานแล้ว”

ถังเทียนก้มหน้าราวกับว่าเด็กผู้ซึ่งได้กระทำอันใดผิด

“ถังเทียน” น้ำเสียงของอาจารย์เฉินแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “เงยหน้าเจ้าขึ้น!”

ถังเทียนเชื่อฟังอย่างสุดซึ้ง

อาจารย์เฉินมองยังเด็กที่ไม่ค่อยเชื่อฟังคนนี้ ภายในตัวถังเทียน เขามองเห็นตัวเองเมื่อตอนยังหนุ่ม

คล้ายกับที่ถังเทียนเป็น เขาไม่ค่อยเชื่อฟัง บ้าบิ่น หยิ่งผยอง และไม่มีความสุขกับความพ่ายแพ้

นี้หล่ะนะเหล่าหนุ่มสาว!

เขาปลอบใจถังเทียนด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน “อย่าได้ยอมแพ้!”

มันช่างตื้นตันใจของถังเทียน น้ำตาพลางไหลเปื้อนใบหน้าของเขา หมอกควันบนท้องฟ้าอันสดใส และ แสงแดดสาดส่องลงในหัวใจเขา เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน

เขาเชิดหน้าขึ้น ไม่สนว่าสายตาเขาจะพร่าเลือนพลางตอบอาจารย์อย่างชายชาติทหาร “อาจารย์ ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้!”

หลังจากนั้น เขาก็จากไป

ช่างน่าอับอายจริง… ข้าได้หลั่งน้ำตาต่อหน้าท่าน...

เขาจะจดจำเงาภาพของความอ่อนโยนและอบอุ่นของอาจารย์เฉินตลอดไป

※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※

เมื่อยามเขามาถึงบ้าน ถังเทียนล้มลงนอนบนเตียง

ความโกรธของเขาลดลงช้าๆ และถังเทียนแลดูกลายเป็นโง่เขลา หลังจากห้าปีผ่านมาเขาถูกไล่ออกอย่างกระทันหัน มันไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะดูโง่เขลา

ไม่มีอะไรที่เขาสามารถจะทำได้เกี่ยวกับการโดนไล่ออกจากสถาบัน เขาทำร้ายอาจารย์ใหญ่ก่อนหน้านี้ คงไม่มีใครที่จะรับเขาแน่ แต่ถังเทียนไม่รู้สึกเสียใจในสิ่งที่เขากระทำไป หากเขาย้อนเวลากลับมาได้เขาก็จะทำเช่นเดิม ในขณะที่ถังเทียนสงบอารมณ์และคิดคำนึงถึงเรื่องราวนี้ มันรู้สึกแหม่งๆกับเรื่องราว เขาอยู่ในสถาบันแอนดรูว์มาห้าปีอย่างสงบเรียบร้อย มันน่าแปลกใจที่อยู่ๆเขาก็ถูกไล่ออก และแน่นอนเขารู้ว่าต้องมีบุคคลที่อยู่เบื้องหลัง

ฮึ เขาตั้งมั่นว่าจะหาคนที่ก่อการนี้ให้ได้!

เขาจมลงในความคิด เขาจดจำได้ว่ามีนักศึกษาสองสามคนที่ได้พบเมื่อยามเช้า หรือว่าจะเป็นพวกมัน? ถังเทียนตั้งข้อสังเกตุในใจ มันไม่ยากที่จะตรวจสอบ เขาตระหนักดีว่าคนเหล่านั้นเป็นประเภทไหน ถ้าหากเป็นพวกมัน ไม่นานคงจะประกาศเรื่องนี้ไปทั่วสถาบัน

เขาควรจะทำอะไรดีในตอนนี้ ในเมื่อเขาถูกไล่ออกจากสถาบันแล้ว

ตราบเท่าที่เขายังคงอยู่ในสถาบัน ทุกอย่างจะยังคงดีอยู่ เนื่องจากเมืองเมฆาดาราให้การช่วยเหลือสำหรับเหล่านักศึกษา แม้จะไม่มาก แต่มันก็พอประทังชีวิตได้

สถาบันอื่นๆ คงไม่รับข้า และคงไม่มีการช่วยเหลืออีกแล้ว ดังนั่นมีแต่งานที่ข้าควรจะมองหา

ดังนั้น ถังเทียนจึงตัดสินใจว่าเขาจะเริ่มมองหางานในวันพรุ่งนี้ จะเป็นล้างจานหรืออะไรก็ตาม ตราบเท่าที่เขาจะประทังชีวิตได้

เขาจะบ่มเพาะไปขณะที่เขาทำงานด้วย เขาไม่เชื่อว่าตัวเลขบนหลังป้ายทองแดงจะไม่เพิ่มขึ้น

นั่นคือจุดหมายของเขา แม้กระทั่งตอนนี้ เขาไม่เคยแม้กระทั่งคิดยอมแพ้ในจุดหมายนี้เลย

ในจุดหมายนี้เขามุ่งมั่นมาห้าปีแล้ว เหตุผลอะไรที่จะทำให้เขายอมแพ้กัน?

หลังจากตัดสินใจ ถังเทียนก็ไม่รู้สึกเสียใจ เขาเหนื่อยจากการประลองกับอาโม่หลี่และความวุ่นวายของอาจารย์ใหญ่

ก่อนที่เขาจะนอน เขาก็ใช้ยาทาที่เรียกร้องมาจากอาโม่หลี่

หลังจากเขาทาเสร็จ เขาก็ไม่อาจทนได้อีก เขาพลางหาวและนอนหลับไป

เขาจะทิ้งทุกอย่างไว้ก่อน สิ่งแรกที่จะทำในตอนนี้คือนอนหลับพักผ่อน!

ยามเมื่อถังเทียนตื่นขึ้น ท้องยังคงเป็นยามวิกาล และ เขารู้สึกหิว

เขาคลำหาไปรอบๆเพื่อหาสิ่งที่จะเติมเต็มกระเพาะของเขา

ด้วยการนอนหลับ เขาได้วางสิ่งที่เกิดขึ้นในวันวานไว้เบื้องหลังหัวใจ และเขาก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่า

“ย๊ะห์, ย๊ะห์, ย๊ะห์!” ถังเทียนยืดกล้ามเนื้อของพลางปล่อยหมัดออกสองสามหมัดอย่างภาคภูมิใจ

แม้จะวัวเขลานั่นจะดูเจ้าเล่ห์แต่เขาก็ยังเป็นบุคคลน่าสนใจ ยาทาที่เขาให้รักษาอาการเคล็ดของถังเทียนจนหายดี บาดแผลที่มือและหน้าผากของเขาก็เช่นกัน

คิดถึงการต่อสู้กับอาโม่หลี่ ถังเทียนรู้สึกบางสิ่งชอบกล

ร่างกายของเขาดูเหมือนราวกับรวดเร็วกว่าความคิดของเขา

มันช่างแปลกประหลาดนัก

นี้เป็นคราแรกที่เขาเผชิญเรื่องแบบนี้ เขาไม่ค่อยได้คิดอะไรมากเพราะความเหนื่อยล้าจากเมื่อวานนี้ แต่ตอนนี้กลับมาคิดใหม่ มันช่างแปลกประหลาดนักกับความลี้ลับนี้ ขนคิ้วข้างหนึ่งเหนือนัยน์ตาขมวดขึ้น เขาไตร่ตรองมาครึ่งค่อนวัน แต่เขาก็ยังคงไม่อาจทำเข้าใจได้

ช่างมันเถอะ เดี๋ยวข้าค่อยคิดถึงมันอีกรอบ

ถังเทียนเป็นคนสมเหตุสมผล ไม่ได้โง่เขลาแม้ว่าเขาจะไม่ใช่อัจฉริยะ ในสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ เข้าจะไม่เสียเวลาคิดถึงมันมาก

และนั่น ทำให้เขาลืมมันในทันที

ด้วยท่าทีที่เปิดกว้าง เขาเริ่มต้นฝึกซ้อมทักษะกระบวนท่าหมัดพื้นฐาน

ทุกท่วงท่า เขารู้สึกแตกต่างไป

การเคลื่อนไหวทั้งหมดดูเรียบง่ายสอดคล้องกัน มันดูราวกับมีเจตจำนงในตัวเอง กระบวนท่าหมัดพื้นฐานร่ายรำพลิ้วไหวราวกับสายธาร

ไม่จำเป็นที่จะพลิกดูป้ายทองแดง ถังเทียนก็รู้ทันทีว่าเขาสำเร็จจนเชี่ยวชาญกระบวนท่าหมัดพื้นฐาน

อีกคราหนึ่ง!

สิ้นสุด!

อีกครา!

หลังฝึกวนไปมาครบสิบรอบ เขาก็เชี่ยวชาญทั้งหมด ด้วยประสบการณ์ก่อนหน้านี้ ป้ายทองแดงจะตอบรับเมื่อยามถังเทียนเชี่ยวชาญกระบวนท่าหมัดพื้นฐานอย่างสมบูรณ์

นี้มันทำให้ถังเทียนประหลาดใจ ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมา เขาจะต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์กว่าจะเชี่ยวชาญกระบวนท่าหมัดพื้นฐาน

ใช้เวลาทั้งหมดห้าปีเต็มกับทักษะการต่อสู้ขั้นพื้นฐาน จนเชี่ยวชาญพวกมัน เขาได้หลับตาลงและไตร่ตรองคาดเดาถึงการพัฒนาการบ่มเพาะของเขา

อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้เขาเผชิญหน้ากับความลำบาก ทักษะการต่อสู้พื้นฐานอะไรดีที่เขาจะทำการบ่มเบาะต่อไป?

เขาเกาหัวของเขา

ในขณะที่งุนงงในใจ ถังเทียนไม่รู้ว่าขณะที่เขาฝึกซ้อมกระบวนท่าหมัดพื้นฐาน ด้านหลังป้ายทองแดงตัวเลขยังคงกระโดดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

…

999, 998!

999,999~

1,000,000!

เมื่อยามที่เขาเสร็จสิ้นการฝึกซ้อมกระบวนท่าหมัดพื้นฐาน ตัวเลขกระโดดขึ้นไปถึง 1,000,000! แม่น้ำที่อยู่เหนือตัวเลขก็เริ่มเรืองแสงอย่างรวดเร็ว มันเริ่มแปรเปลี่ยนป้ายทองแดงจนเรืองแสงขึ้น

ภายใต้ลำแสงวูบวาบมันก็ดูดถังเทียนเข้าไป

 

***********************************************************

ติ ชม รับข่าวสารได้ที่ แฟนเพจ ได้เลย และกดไลค์เพื่อเป็นกำลังใจด้วยครับ