ตอนที่ 23 -- นิปเปอร์
ตอนที่ 23 -- นิปเปอร์
จัดการพวกมันทีละตัวไปพลางๆก่อนละกัน
ตราบใดที่ผมไม่ได้เป็นฝ่ายโจมตีมันก่อน มันก็ไม่ทำอันตรายผมโดยไม่มีเหตุผล
ถ้าผมสามารถฆ่ามันได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียว งั้นมันก็น่าจะสามารถจัดการมันได้โดยไม่ปล่อยให้มันได้โจมตีสวนกลับ
ผมร่ายสเกาท์สโคปใส่นิปเปอร์
นิปเปอร์
เลเวล 12
พลังเวทย์ 820/820
ค่าพลังเวทย์ของมันสูงกว่าผมอีก บังอาจมาก
ส่วนพวกซอมบี้มีค่าพลังเวทย์อยู่ที่ 560 ซึ่งต่ำกว่าผม
ผมควรจะลองจัดการมันดูก่อนดีไหมนะ?
นิปเปอร์ตัวหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ ผมจึงร่ายแบล็คแครชใส่มัน
พายุหมุนสีดำเคลื่อนออกจากฝ่ามือของผมแล้วฉีกร่างของนิปเปอร์ตัวนั้นขาดเป็นชิ้นๆ ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์
ทีเดียว?
แบล็คแครชเป็นเวทย์ระดับสอง จึงใช้พลังเวทย์ค่อนข้างเยอะ
เป็นไปได้ผมอยากใช้เวทย์ระดับต่ำกว่านี้เพื่อประหยัดพลังเวทย์
(บางทีผมควรจะลองแบล็คช็อต)
-แบล็คช็อตเป็นหนึ่งในเวทย์พื้นฐานของเวทย์ท้องฟ้า
มันเป็นแบล็คบอลเวอร์ชั่นปรับปรุง ด้วยลักษณะเฉพาะตัวของแบล็คช็อตทำให้มันมีพลังโจมตีเพิ่มขึ้น
แน่นอนว่าพลังเวทย์ที่ใช้เองก็เพิ่มขึ้นเหมือนกัน
ผมเล็งเป้าไปที่นิปเปอร์ตัวอื่น แล้วยิงแบล็คช็อตออกไป
พลังเวทย์ไหลเข้ามารวมตัวกันเป็นลูกกระสุน ผมยิงเวทย์นี้ออกไปซึ่งมันได้เจาะเข้าไปในตัวนิปเปอร์จนทำให้มันกระเด็น แต่ด้วยความที่นิปเปอร์มีใจสู้สูง มันก็เดินตรงกลับมาหาผมเพื่อต่อสู้กลับ
ถึงแบบนั้นนิปเปอร์ก็ไม่ได้เข้าถึงตัวผม เพราะก่อนหน้านั้นผมยิงแบล็คช็อตเข้าไปบดทำลายมัน
การใช้แบล็คช็อตสองครั้งใช้พลังเวทย์น้อยกว่าการใช้แบล็คแครชครั้งเดียวก็จริง แต่อย่างที่คิด มันน่าจะดีกว่าถ้าสามารถจัดการนิปเปอร์ได้ในครั้งเดียว
อ๊ะใช่แล้ว แค่ใช้เมจิคแอมพลิฟายเออร์ก็น่าจะให้ผลพอๆกัน
ถ้าผมสามารถเพิ่มพลังของแบล็คช็อตให้เป็นสองเท่าได้ มันก็น่าจะสามารถฆ่านิปเปอร์ได้ในครั้งเดียว
ผมร่ายเมจิคแอมพลิฟายเออร์ แล้วออกตามหานิปเปอร์
ผมเดินไปเล็กน้อย แล้วใช้แบล็คช็อตใส่นิปเปอร์ตัวแรกที่พบ
มันทำลายนิปเปอร์ตัวนั้นในทีเดียวซึ่งน่าพอใจมาก
หลังจากที่นิปเปอร์หายไป ก็มีแสงจ้าสว่างออกมา
ผมรีบวิ่งไปตรงนั้นทันที, มันเป็นอัญมณีสีฟ้า
มันคือน้ำตาแห่งโพไซดอน
“การที่มันปรากฎออกมาเร็วขนาดนี้ ผมว่ามันต้องเป็นนิมิตหมายที่ดีแน่ๆ”
”
น้ำตาแห่งโพไซดอนถูกเก็บเข้ากระเป๋า แล้วการล่าก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
ว่ากันว่าพวกนิปเปอร์จำนวนมากกำลังจะมาที่นี่ ว่าแต่ผมควรจะเตรียมตัวสำหรับเวทย์หมู่ดีไหม?
แต่เวทย์หมู่เกือบทั้งหมดที่ผมมีแทบจะใช้ในที่ตำแหน่งนี้ไม่ได้
แบบนั้นผมควรจะเข้าไปในใจกลางกว่านี้ดีไหม?
ผมใช้เมจิคแอมพลิฟายเออร์แล้วออกตามหานิปเปอร์ต่อ
ตรงนั้น
“แบล็คสตอร์ม” (Black Storm - พายุทมิฬ)
”
พายุลูกเล็กๆฉีกกระชากนิปเปอร์ตัวนั้น…..แต่มันกลับไม่ตายแถมยังพุ่งตรงเข้ามาที่ผมอีก
ผมถอยเล็กน้อยพร้อมกับใช้สเกาท์สโคป
นิปเปอร์
เลเวล 12
พลังเวทย์ 400/820
อืม มันเหลืออีกประมาณครึ่งหนึ่ง
ผมน่าจะใช้ไทม์สแควร์ด้วยเพื่อให้พลังโจมตีของแบล็คสตอร์มกลายเป็นสี่เท่าจะได้จัดการมันได้ในทีเดียว, แต่การใช้ไทม์สแควร์จะใช้พลังเวทย์ที่มีจนเกือบหมด
ดังนั้นนั่นน่าจะเป็นทางเลือกสุดท้าย
ผมร่ายแบล็คช็อตใส่นิปเปอร์ที่กำลังไล่ตามผมมา แล้วมันก็ถูกทำลาย
เนื่องจากผมใช้พลังเวทย์มากเกินไป ผมก็เลยตัดสินใจว่าจะเข้าฌาณหน่อย
วิญญาณของผมอยู่ในสมาธิจนสามารถได้ยินเสียงต่างๆของพวกนิปเปอร์ที่กำลังคืบคลานเข้ามาจากทะเล
คึกคัก คึกคัก….ซ่าซ่า…..
คึกคัก คึกคัก คึกคัก……….ซ่าซ่า……
คึกคัก คึกคัก คึกคัก คึกคัก……….ซ่าซ่า……
เมื่อผมมองไปรอบๆ จู่ๆก็มีนิปเปอร์จำนวนมากไหลทะลักเข้ามา
คิดๆดูแล้วก่อนหน้านี้ผมต้องเดินหาพวกมันไปรอบๆ แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องเดินหาอีกแล้ว
10…..ไม่สิตอนนี้มันน่าจะมีประมาณ 20 ตัว
นี่คือสิ่งที่ไลเดียหมายถึงในตอนที่บอกว่า ‘การปะทุ’ งั้นหรอ?
“นี่มัน….สุดยอด……”
”
อุ๊ปซ์! นี่ยังไม่หมดอีก
ผมต้องล่ามัน ล่ามาน!
ผมล่ามันทีละตัวด้วยการใช้เวทย์ แบล็คช็อตที่เสริมพลังแล้ว
แบล็คช็อต
แบล็คช็อต
โอ้วว ได้น้ำตาแห่งโพไซดอน!
ปริมาณพลังเวทย์ที่ใช้ของแบล็คช็อตไม่มากนัก ผมจึงไม่ต้องหยุดเข้าฌาณเลยแม้แต่น้อย และสามารถล่าได้อย่างต่อเนื่องราวกับทำนองเพลงเร็ว
ผมล่ามันอย่างต่อเนื่อง แต่แทนที่มันจะลดจำนวนลง มันกลับเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างต่อเนื่อง
จนตอนนี้ภาพที่ผมมองเห็นมีแต่นิปเปอร์เต็มไปหมด
ถ้าผมสามารถใช้เวทย์หมู่ได้ ผมน่าจะจัดการพวกมันได้ในทีเดียว…..
ไม่ดีกว่า ผมควรจะจัดการมันทีละตัวไปเรื่อยๆ ไม่งั้นพวกมันจะต้องเข้ามารุมผม, พวกนิปเปอร์ไม่ได้ดุร้ายโจมตีไม่เลือกถ้าไม่ไปยั่วยุมัน แบบนั้นน่าจะปลอดภัยกว่า
อืมม หรือจะลองดูสักตั้งดี?
หลังจากร่ายไทม์สแควร์ ผมก็ใช้เมจิคแอมพลิฟายเออร์พร้อมกัน
ผมใช้เวลานิดหน่อยเข้าฌาณเพื่อฟื้นพลังเวทย์ แล้วเริ่มร่ายแบล็คสตอร์ม
ด้วยแบล็คสตอร์มที่มีพลังเพิ่มขึ้นเป็นสี่เท่า พวกนิปเปอร์ก็ถูกฉีกกระชากและทำลายทั้งหมด ในขณะที่เปลือกแข็งๆของพวกมันแตกละเอียด
นิปเปอร์ทั้งหมดที่ผมมองเห็นถูกทำลายจนเป็นจุล แล้วน้ำตาแห่งโพไซดอนจำนวนมหาศาลก็ดรอปออกมา
พลังเวทย์ทั้งหมดที่ผมมีสลายหายไปในพริบตา
ผมคาดไว้แล้วว่าหลังจากใช้เวทย์ชุดนี้ พลังเวทย์ของผมคงลดลงเหลือไม่เกินสองหลัก
ในขณะที่เข้าฌาณผมก็เก็บน้ำตาแห่งโพไซดอนเข้ากระเป๋าไปด้วย
เท้าของผมก้าวอย่างไม่มั่นคงขณะที่เก็บน้ำตาแห่งโพไซดอน
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกได้ว่าผมได้ไปเหยียบอะไรสีดำๆเข้า
เงาผมเองหรอ?
เสียงลมถูกแหวกก็ดังขึ้นมาแทบจะทันที
(..........บ้าจริง!)
”
ในวินาทีนั้น ผมรีบตอบสนองแล้ววิ่งออกไปทันที
เมื่อผมหันหลังกลับมาทั้งๆที่กำลังวิ่งอยู่ ก้อนสีแดงมหึมาก็ร่วงลงมาจากฟากฟ้า
-และ
เปรี๊ยง! เสียงดังสนั่นราวกับฟ้าผ่าพร้อมกับมีฝุ่นควันตลบอบอวน
ทั้งพื้นและอากาศสั่นสะเทือน แล้วร่างขนาดมหึมาก็ค่อยๆลุกขึ้น
ก้ามอันใหญ่ที่ดูเหมือนกรรไกร กับเปลือกสีแดงสดที่เต็มไปด้วยหนามนับไม่ถ้วน
ร่างอันมหึมาที่เมื่อขยับแม้เพียงนิดเดียว ก็ทำให้ทั้งเปลือกและก้ามปูสะท้อนแสงแวววาว
“มันคือคิงนิปเปอร์……!?”
”
มันคือบอสประจำถ้ำชายหาด คิงนิปเปอร์
ไม่สิ ถ้าพูดกันจริงๆ คิงนิปเปอร์ ไม่ใช่มอนสเตอร์ประเภทบอส
พลังเวทย์ที่เจ้านี่ถือครองอยู่มากกว่าพวกปีศาจหลายเท่ามาก แต่ถ้าไปเทียบกับพวกบอสแล้ว มันก็ยังถือว่าน้อยอยู่ดี
พลังของมันอยู่ระหว่างกึ่งกลางของมอนสเตอร์ธรรมดากับมอนสเตอร์ประเภทบอส
บางทีผมควรจะเรียกมันว่า บอสขนาดกลาง?
เหตุผลที่เกิดเหตุการณ์ ‘การปะทุครั้งใหญ่’ ของพวกนิปเปอร์ที่ไลเดียพูดถึง น่าจะเกิดจากคิงนิปเปอร์กำลังวางไข่ในถ้ำนี่ก็ได้
และเป็นไปได้ที่เมื่อผมใช้แบล็คสตอร์มที่มีความแรงสี่เท่า มันดันไปโดนคิงนิปเปอร์ที่กำลังนอนหลับอยู่ในถ้ำ ทำให้มันโมโห
แม้ว่าในด้านพลังแล้วมันจะไม่เป็นรองบอสอย่างราชาแห่งความตาย แต่ด้วยการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้า ถ้าผมยิงไปถอยไป คิงนิปเปอร์ก็ถือเป็นตัวที่ไม่มีพิษภัยที่จะกลายมาเป็นเป้าซ้อมให้ผมยิงเวทย์
-แต่ นั่นคือในกรณีที่ผมอยู่ในพื้นที่กว้าง…..
ในพื้นที่เล็กๆนี่ ถ้าคิงนิปเปอร์เข้ามาหาผมแม้เพียงนิดเดียว ก็ทำให้พื้นที่ๆผมจะเคลื่อนไหวได้แคบลงไปอีก
นี่มันชักจะแย่แล้ว…..
ลองเว้นระยะห่างพร้อมกับเข้าฌาณไปพลางๆแล้วกัน
ผมไม่อาจยอมให้ถูกปิดทางได้
ผมได้เตรียมพร้อมในกรณีที่ถูกลอบโจมตีเอาไว้แล้ว ด้วยเวทย์เซลฟ์โปรเทคชั่น (Self Protection) ซึ่งเป็นนิสัยเก่า
ถ้าผมมีนี่ ผมก็คงไม่ตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว มั้งนะ?
คิงนิปเปอร์ยกก้ามปูขึ้นเหนือหัว
มันเคลื่อนไหวกว้างมาก
การโจมตีนี้ต่อให้โง่แค่ไหนก็หลบได้
(ถ้าผมไม่ได้อยู่ในที่แคบแบบนี้น่ะนะ)
”
ก้ามปูมหึมากำลังบดกระแทกลงมาที่ผม ผมก้มตัวต่ำแล้ววิ่งหลบออกมาจากจุดนั้น, จุดที่ผมเคยยืนอยู่เมื่อกี้ถูกถล่มจากแรงบดกระแทก และเกิดเป็นเสียงคำรามจากเสียงสะท้อนของพื้นที่ถูกบดละเอียด
“โอ๋!?”
”
เศษซากของพื้นที่แตกกระจายกระเด็นใส่ผม
การหลบก้ามปูในที่แคบๆนี่ยากจริงแฮะ
เดิมทีแล้วการสู้กับมันซึ่งๆหน้าไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว
ผมต้องหนีจากมันก่อน ถึงแม้ว่าจะต้องเทเลพอร์ตเข้าไปในรูที่ผมออกมาก็ตาม นั่นน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้
ถ้าผมไปไกลกว่านั้น มันดูไม่เหมือนว่าจะไม่ไล่ตามใช่ไหม?
ผมค่อยๆเดินไปทางตรงกันข้ามกับรูที่ผมออกมา
คิงนิปเปอร์เดินตามผมมาติดๆ บางครั้งมันก็เหวี่ยงก้ามปูลงมาใส่ผม
น่ากลัวจริงๆ โคตรน่ากลัวเลย
ผมพยายามเดินช้าๆเพื่อให้คิงนิปเปอร์ตามทัน ผมทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนล่อมันออกจากรูที่ผมมาได้
“เฮ้อ แกทำให้ผมปวดหัวพอสมควรเลย…..แต่ตอนนี้ผมคงต้องบอกลาแล้วละ”
”
ผมใช้เทเลพอร์ตแล้วบินเข้าไปในรูที่ผมออกมา
ตอนนี้ผมอยู่คนละฝั่งกับคิงนิปเปอร์แล้ว
ก่อนที่เจ้าตัวเชื่องช้านี่จะหันกลับมาคว้าผม ผมมั่นใจว่าจะสามารถคลานออกมาได้ทันเวลา
ตอนนี้ผมก็แค่ต้องแต่งเรื่องบอกไลเดียว่า ตัวเองหนีจากคิงนิปเปอร์หลังจากที่มันปรากฎตัวออกมา
นอกจากนี้ผมยังได้น้ำตาแห่งโพไซดอนมาเพียบเลย
ก่อนที่เจ้านั่นจะรู้ตัวว่าผมกำลังจะผ่านรูนี่ไป
ผมนอนหมอบอยู่กับพื้นและพยายามยัดหัวเข้าไปในรูอย่างรวดเร็ว, โป๊ก! ผมกระแทกกับอะไรบางอย่าง
“โอ้ย～～อะ!?”
”
ไลเดียนี่เอง
เมื่อผมแอบมองผ่านรูเล็กๆนั่นก็เห็นใบหน้าของไลเดียที่กำลังบดขยี้นมของตัวเองอยู่
หรือพูดให้ถูกคือ นั่นคือทั้งหมดที่ผมเห็น
เธอเข้ามาไกลขนาดนี้ด้วยรูปร่างแบบนั้นได้ยังไง?
“อย่าโผล่หน้าเข้ามาสิ….”
”
ไลเดียบิดตัวไปมาราวกับตัวทากจนเธอดิ้นหลุดออกจากรูนั่น
“ฟู่～ กว่าจะผ่านออกมาได้～”
”
เธอปัดเข่าแล้วยืนขึ้น เห็นได้ชัดว่าไลเดียตัวใหญ่กว่าผม
“.......เธอเป็นปลาหมึกหรือเปล่าเนี่ย?”
”
“หยาบคาย! ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับฉันหรอจ้ะ? ดูเหมือนฉันจะสลบไปหรอ?”
”
“อะ, อ้อ…..เธอสลบลงตรงหน้าผม, ผมก็เลยวางเธอลงบนโขดหิน”
”
“....อืมมม งั้นเองหรอ? งั้นก็ขอบคุณจ้ะ!”
”
เธอจะไม่สงสัยผมหน่อยหรอ?....
ผิดคาดแฮะ ดูเหมือนเธอจะเป็นคนซื่อๆ
ซูซู่!!
ในที่สุดคิงนิปเปอร์ก็หันมาทางพวกเรา
อึก บ้าชิบ
“โอ๊ะ นั่นมันคิงนิปเปอร์ไม่ใช่หรอ? มันออกมาแล้วสินะ ว่าแต่มันไม่ยากไปหน่อยหรอที่จะสู้ในที่แคบๆแบบนี้”
”
อ้ะฮ่ะฮ่ะฮ่า ไลเดียหัวเราะออกมาแม้ว่าจะเห็นคิงนิปเปอร์ตัวมหึมากำลังเดินมาหาพวกเรา
เหมือนกับว่าเธอเคยสู้กับเจ้าตัวนี้มาก่อนแล้ว
“.....เธอเคยสู้กับมันมาก่อนรึเปล่า?”
”
“เคยสิ, แต่ฉันไม่เคยเอาชนะมันได้เลย”
”
อย่างที่คิด
คิงนิปเปอร์มีเปลือกที่มีพลังป้องกันน่ากลัวปกป้องอยู่ ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่มันภูมิใจ
ในทางทฤษฎี การโจมตีทางกายภาพธรรมดาไม่น่าจะทำอันตรายมันได้
“แต่ครั้งนี้ ฉันมีเซฟคุงซึ่งเป็นนักเวทย์มาด้วย ดังนั้นฉันคิดว่าพวกเราน่าจะจัดการมันได้….”
”
ดูเหมือนเธอจะเครื่องร้อนแล้วแฮะ
มันก็จริงที่ถ้าพวกเราใช้ประโยชน์จากร่างกายของไลเดียที่เคลื่อนไหวว่องไว เธอน่าจะรับมือกับคิงนิปเปอร์ที่เคลื่อนไหวเชื่องช้าได้ มันจึงง่ายที่จะให้เธอทำหน้าที่เป็นแนวหน้า…..แต่ว่า….
“ลุยกันเถอะ!”
”
“กะ ก็ได้…..”
”
ผมยอมไลเดียอีกครั้ง….
ดูเหมือนจะถูกอิทธิพลของความประมาทของไลเดียเข้าให้อีกครั้ง…..
==========
อุทิศให้คุณพ่อยุทธนา ศิริพัฒนานันทกูร
==========
ติดตามข่าวสารและตอนใหม่ๆได้ก่อนใครที่ https://www.facebook.com/RachanTranslations/
