ตอนที่ 202 ทักษะมองทะลุ หัวใจลามก P.2

หลังจากเดินไปตามถนนกว้างต่างๆ ผ่านสะพานหินสองแห่ง และมองหาแผนที่อยู่นาน ในที่สุดเย่ว์หยางก็พบโรงเตี๊ยมสายลม ที่ตั้งอยู่ในที่แยกออกไปห่างจากเมือง

อย่างไรก็ตาม ที่นั่นมีคนไม่มาก เป็นที่ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนรีสอร์ตบนภูเขา หรือที่พักแหล่งอาบน้ำพุร้อนในชนบท แม้จะเป็นที่เล็กๆ แยกออกมา แต่ก็ดูงดงามด้วยทิวทัศน์ที่น่ารื่นรมย์ เนื่องจากผู้คนชอบความสวยงาม พื้นที่งดงามอย่างนี้

ผู้ค้างแรมจึงมายังโรงเตี๊ยมนี้ไม่ขาดสาย ก่อนที่เย่ว์หยางจะเข้าไป ทันใดนั้นของถูกยามร่างกายสูงใหญ่ห้ามไว้ พวกเขาบอกว่าที่นี้ถูกสงวนไว้ให้คนชั้นสูงหรือนักสู้ระดับ 3 ขึ้นไปถึงจะสามารถเข้าพักได้

“ข้าคือองครักษ์ส่วนตัวของเจ้าเมืองโล่วฮัว ข้ามาเยี่ยมองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน”

แม้ว่าเย่ว์หยางจะระบุสถานะของเขา แต่ยามเฝ้าสถานที่ก็ยังคลางแคลงในตัวเขา

“มีอสูร 2-3 ตัวอยู่ในละแวกใกล้เคียง โปรดให้เรานำท่านไปโรงเตี๊ยมเถิด”

หัวหน้ายามดูเหมือนจะเสนอบริการให้เขาแค่ผิวเผิน แต่ในความเป็นจริง พวกเขาเกรงว่าเย่ว์หยางจะเป็นตัวปลอม ถ้าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไม่รู้จักเขา พวกเขาจะตัดสินใจขยี้เย่ว์หยางแล้วโยนกระดูกให้หมาป่ากิน

“แล้วแต่พวกเจ้า!”

เย่ว์หยางคร้านเกินไปที่จะถือสาพวกแมลงเม่าเหล่านี้ เขาหมุนตัวเดินไปข้างหน้าทันที

หัวหน้ายามและบริวารทั้งสองคนรีบเดินตามทันที

โรงเตี๊ยมสายลมใหญ่มาก แตกต่างจากที่พักผ่อนตามปกติ เย่ว์หยางไม่รู้ว่ามีน้ำพุร้อนที่นี่ แต่รอบๆ นี้มีสิ่งที่น่าสนใจแน่นอน

ด้านหน้า มีอาคารขนาดใหญ่หลังหนึ่ง หัวหน้ายามชี้ให้เย่ว์หยางไปที่จุดต้อนรับ... นึกไม่ถึงเลยว่าเย่ว์หยางเข้าไปในอาคารก่อน มีผู้รับใช้หญิงคนหนึ่งสวมชุดไหมโค้งคำนับต้อนรับเขา

“ยินดีต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ ขอถาม ท่านที่นับถือคือคุณชายสามแห่งตระกูลเย่ว์ใช่ไหม? องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรอท่านอยู่นานแล้ว โปรดตามมา”

นางปฏิบัติต่อเย่ว์หยางเหมือนแขกชั้นพิเศษ หัวหน้ายามที่อยู่ข้างหลังเย่ว์หยางถึงกับเหงื่อตก

โชคดีที่เขาไม่ได้กระตุ้นโทสะเย่ว์หยาง มิฉะนั้น เขาคงลำบากมากจริงๆ

ใครจะรู้กันว่าเด็กหนุ่มผู้สวมชุดขาดรุ่งริ่งแบกเด็กผู้หญิงอยู่บนหลังจะเป็นสหายขององค์หญิง?

“คุณชายสามตระกูลเย่ว์.. เป็นไปได้ไหมที่จะเป็นเจ้าสวะที่ไร้ประโยชน์ของตระกูลเย่ว์?”

ยามคนหนึ่งถามอย่างสงสัย

“ทำไมเจ้าจะต้องสนใจด้วยว่าเขาเป็นสวะไร้ประโยชน์หรือเป็นอัจฉริยะ? สมาชิกตระกูลเย่ว์ต้องไม่ใช่พวกที่จะตอแยได้แน่!”

หัวหน้ายามพึมพำอย่างเย็นชา เหตุผลที่เขาไม่ทุบตีเย่ว์หยางเป็นเพราะมีฮุยไท่หลางอยู่ข้างๆ เย่ว์หยาง แม้ว่ามันจะไม่ได้ทำสัญญา แต่ฮุยไท่หลางที่อยู่ในสภาพอสูรทองแดงระดับ 3 ก็ยังน่ากลัวสำหรับคนอีกมาก พวกยามเป็นเพียงนักสู้ระดับ 2 เท่านั้น หัวหน้ายามก็เป็นนักสู้ระดับ 3

แม้ว่าฮุยไท่หลางจะเป็นเพียงอสูรทองแดงระดับ 3 มันก็ยังสามารถเคี้ยวกระดูกพวกเขาได้สบาย

แม่บ้านนำเย่ว์หยางไปยังที่พักสุดหรู 2 หลังที่เชื่อมตรงกลางก่อนที่จะโค้งคำนับและกล่าวว่า

“บ่าวผู้นี้ฐานะต่ำต้อย ดังนั้นทำได้เพียงชี้บอกกับเท่านเท่านั้น ถ้าคุณชายสามมีคำสั่งใด โปรดสั่นกระดิ่งสายลมที่ทางเข้า”

บางทีนี่คือเหตุผลที่โรงเตี๊ยมนี้เรียกว่าโรงเตี๊ยมสายลม นี่เอง มีกระดิ่งสายลมอยู่ที่ห้องของแขกพิเศษทุกห้องนี่เอง

เย่ว์หยางไม่ค่อยเข้าใจระเบียบการใช้กระดิ่งสายลมเรียก ดังนั้นเขาแค่เดินตรงไปเปิดประตูเข้าสวนและเข้าไปในบ้านพัก

เขาวางเย่ว์ปิงให้นอนลงบนเตียงนุ่ม

จากนั้นเขามองดูรอบๆ และตระหนักว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและญาติผู้พี่ของเขาเย่ว์หวี่ไม่อยู่ อย่างไรก็ตาม เสื้อผ้าและสัมภาระของพวกนางทั้งหมดอยู่ในห้องถัดไป

เย่ว์หยางได้ยินอย่างชัดเจน เขได้ยินเสียงน้ำไหลรินในห้องอาบน้ำในประตูถัดไป หัวใจเขาเต้นผาง อาจเป็นได้ว่าแม่เสือสาวอาบน้ำอยู่หรือ? เสื้อผ้านางอยู่ที่นี่ทั้งหมด พิสูจน์ได้ว่านางอยู่ในห้องนี้ ดังนั้นผู้ที่กำลังอาบน้ำต้องเป็นนาง

เย่ว์หยางรีบมองหาบ้านพักรอบๆ สองหลังที่มีแนวกลางเชื่อมและพบว่าเย่ว์หวี่ ญาติผู้พี่ของเขาก็ยังไม่ปรากฏตัว บางทีนางคงออกไปข้างนอก

โอกาสมาแล้ว... นี่คือโอกาสที่สวรรค์ประทานมาให้เขา

เป็นเวลาที่เหมาะแอบดูความงาม เขากำลังจะตายเพราะรอใช้ทักษะญาณทิพย์ที่เพิ่งได้ยกระดับมา แค่ต้องการเพียงใช้ทักษะมองทะลุ เขาแค่ต้องการจะแอบดูตอนกลางวันแสกๆ อย่างวันนี้

แม่เสือสาวไม่ทำตัวให้เรียบร้อย และไม่ยอมให้เขาแอบสำรวจตัวนางไม่ใช่หรือ?

เขาจะดูร่างนางให้ได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

ยิ่งไปกว่านั้น เขาจะดูให้มากเท่าที่เขาต้องการ ให้ชัดเท่าที่เขาต้องการ

จิตใจลามกของเย่ว์หยางถูกกระตุ้นขึ้นเสียแล้ว หัวใจของเขาเต้นถี่เร็วถึง 100 ครั้งต่อนาที เหมือนกับเลือดจะเดือดเสียให้ได้

ทักษะหกรับรู้ขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอ่อนไหวมาก ไม่ว่าเขาจะแอบดูตรงไหน นางจะสามารถพบเขาจนได้ อย่างไรก็ตาม จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเขาซ่อนอยู่ข้างนอก มีประตูคั่นและเขาใช้ทักษะมองทะลุที่ได้มาจากการรวมทักษะญาณทิพย์ระดับ 4 และดวงตามองผ่านเครื่องกีดขวาง?

อย่างนั้นนางก็จะไม่สามารถกล่าวหาเขาว่าแอบดู เขาแค่ชื่นชมความงามจริงๆ เท่านั้น

แม้ว่ามันอาจต้องเปลืองพลังปราณก่อกำเนิดไปบ้าง แต่เพื่อความเพลิดเพลินกับสิ่งงดงามบนโลกแล้ว ทั้งหมดที่ทำก็ถือว่าคุ้มค่า

เย่ว์หยางเริ่มใช้ทักษะญาณทิพย์ระดับ 4 และตาทะลุสิ่งกีดขวาง พลังปราณก่อกำเนิดโคจรเข้าไปในตาของเขา และในช่วงเวลาต่อมา ตาของเย่ว์หยางก็เปล่งแสงสีทอง มันสว่างมากทำให้คนอื่นมองเห็นเขาไม่ชัด

ประตูไม้ที่แยกห้องอาบน้ำและห้องนั่งเล่นออกจากกัน กลายเป็นโปร่งใส่ ในที่สุดมันก็กลายเป็นโปร่งแสงจนแทบไม่เห็นมีอะไรปิดบังอีกต่อไป

เย่ว์หยางแอบกลืนน้ำลายและมองดูข้างใน สิ่งที่เขาเห็นเป็นร่างเปลือยที่งดงามมากจริงๆ สมบูรณ์แบบไม่มีตำหนิ มีหยดน้ำนับไม่ถ้วนไหลรินใส่ชุ่มโชกด้วยสายน้ำที่ไหลรินรดผิวของนาง หยดน้ำเหล่านั้นเป็นประกายดุจอัญมณีที่คมชัดสวยงามขับเน้นผิวขาวราวหิมะของนางทำให้เย่ว์หยางหอบหายใจอย่างประหลาดใจ

ฉากที่งดงามที่สุดในโลกอยู่ตรงนี้นี่เอง

ขณะที่เขามองหลังที่ไร้ตำหนิของนาง สายตาของเขาก็สำรวจลงไปที่เอวคอดกิ่วของนาง

มองลงไปอีก มีพระจันทร์เต็มสองดวงดูอ่อนนุ่ม รูปทรงโค้งเว้าแทบจะทำให้เย่ว์หยางบินขึ้นไปในท้องฟ้าด้วยความตื่นเต้น หัวใจของเขาเต้นถี่ถึง 300 ครั้งต่อนาที เลือดลมเดือดปั่นป่วนขึ้นถึงบนศีรษะ ขณะที่ความเร่าร้อนแพร่ไปทั่วร่างกายส่วนที่เหลือของเขา

ขาขาวเรียวยาวของนางดึงดูดสายตาเขาไม่มีสิ้นสุด ส่วนลับของนางซ่อนจากสายตาของเขา โดยเฉพาะส่วนที่ดึงดูดทั้งกายและวิญญาณของเขา

เขาอยากจะสำรวจดินแดนที่ซ่อนเร้นและสังเกตดูรายละเอียดให้ได้

“ไม่, นี่คงทำไม่ได้ แม่เสือสาวนี่เจ้าเสน่ห์เกินไป เราไม่เคยคิดว่านางจะมีร่างงดงามขนาดนี้ เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ปล้ำแม่เสือสาวนี่ให้ได้ก่อน”

ปกติเย่ว์หยางมักมีความคิดว่าเจ้าเมืองโล่วฮัวจะต้องเป็นคนแรก เพราะเขามีโอกาสสนิทกับนางมากกว่า ขณะที่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเขาคิดว่าคงไม่ง่าย นิสัยขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและอารมณ์ของนางไม่เหมือนกับเจ้าเมืองโล่วฮัว แน่นอนหญิงสาวที่ปล้ำยากที่สุดคงเป็นหญิงงามลึกลับ ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขากำลังช่วยแม่สี่ในวันนั้นและถอดหน้ากากของนาง เขาคงไม่เห็นใบหน้านางจนเดี๋ยวนี้

เย่ว์หยางไม่อาจรอปล้ำเจ้าเมืองโล่วฮัวได้ เขาควรจะเริ่มจากองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน แม่เสือสาวนี่ก่อน

เขาคงไม่คำนึงถึงว่าจุนอู๋โหย่วฮ่องเต้จะควงดาบของพระองค์ไล่ฟันเขาในอนาคต เขาแค่คิดจะมีความสุขกับเกมรักครั้งแรกในชีวิตเท่านั้น

ดังนั้นเอง เย่ว์หยางไม่ได้สวมเสื้ออยู่แล้ว ถอดกางเกงทันที เขาเตรียมกระโดดถีบประตูเปิดตั้งใจจะกดองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนลงกับพื้น

ในช่วงนี้เอง ก็มีเสียงปรากฏอยู่ข้างนอกทันที

เป็นเสียงฝีเท้าของคนๆ หนึ่งที่แทบจะไม่ได้ยิน

เย่ว์หยางยังคงถือกางเกงของเขา ก่อนที่เขาจะมีโอกาสโยนมันลงพื้น เขาก็ตระหนักว่าใครบางคนผลักประตูเปิดเข้ามาในห้อง

ตอนแรก เย่ว์หยางคิดว่าคนที่เข้ามาในห้องคงเป็นญาติผู้พี่ของเขาเย่ว์หวี่ เขารีบนุ่งกางเกงทันที เมื่อเขาเห็นผู้ที่เข้ามา เขาตะลึงทันที คนที่เข้ามาไม่ใช่ญาติผู้พี่ของเขา

แต่เป็นองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน แม่เสือสาวถือขวดที่มีของเหลวสีชมพูอยู่ข้างใน เย่ว์หยางคิดว่าคิดว่าอาจเป็นน้ำหอมหรือสบู่อาบน้ำ อย่างไรก็ตาม ขวดนั้นปล่อยกลิ่นที่หอมมากออกมา แม้ว่ามันจะมีจุดปิดเอาไว้ เย่ว์หยางก็ยังคงได้กลิ่นหอม

เอ๋? เป็นองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนหรือ?

อย่างนั้นใครอาบน้ำอยู่ข้างใน

เป็นไปได้หรือว่าเขาแอบดูผิดคน? เย่ว์หวี่ญาติผู้พี่ของเขาอยู่ในข้างในหรือ..? เมื่อเย่ว์หยางคิดเรื่องนี้แล้วถึงกับเหงื่อผุดเป็นสายฝน

“เจ้าคนลามก! เจ้ามาทำอะไรในห้องของข้า?” เมื่อองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเห็นว่าเย่ว์หยางถอดกางเกงจนเกือบเปลือย นางถึงกับตกใจ ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าจะมีชุดปิดบังไว้ แต่บางส่วนความเป็นชายของเขากำลังลุกผงาดอย่างชัดเจน องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไม่รู้จะทำยัไง ได้แต่อายจนหน้าแดงและตวาดออกมา

“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”

“ใครอยู่ข้างนอก? เชี่ยนเชี่ยนเหรอ?”

แน่นอนเป็เนเสียงเย่ว์หวี่ก้องมาจากข้างใน ขณะที่นางถามด้วยน้ำเสียงสงสัยมาจากด้านในและนางน้ำที่อาบอยุ่

“เป็นข้าเอง ไม่มีอะไร อาบต่อไปเถอะ ข้าไปที่สมาคมนักรบไปเอาน้ำหอมดอกปีศาจงามที่โล่วฮัวส่งมาให้ท่านในตอนนี้”

เย่ว์หยางไม่รู้ว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนมีแรงจูงใจอะไรถึงเก็บเป็นความลับให้

แต่เย่ว์หยางไม่สามารถหลบไปได้ เพราะองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนใช้สายตาแม่เสือสาวจ้องมองเขาอยู่

สีหน้าแบบนั้นดูเหมือนจะบอกว่าถ้าเย่ว์หยางไม่ให้คำอธิบายที่ดีและเหมาะสม นางคงทำให้เย่ว์หยางได้รู้สึกถึงคมเขี้ยวของนางบ้าง

เย่ว์หยางยักไหล่และผายมือของเขา แกล้งทำเป็นสบายๆ ขณะที่เขาสั่นศีรษะและตอบด้วยกระซิบ

“ข้าไม่รู้ว่ามีคนอยู่ข้างใน ข้าแค่ต้องการอาบน้ำ โชคดีนะที่เจ้ากลับมา แม่เสือ ถ้าเจ้าขืนมองข้าแบบนั้นต่อไป ข้าจะโวยวายบ้างว่า”เจ้าใช้สายตาแทะเล็มข้า“เจ้าก็รู้...”

“เอาเลย! โวยวายไปเลย ถ้าเจ้าทำได้!”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเพิ่มระดับเสียงขึ้น และหันไปพูดหน้าห้องอาบน้ำ “พี่หวี่, เจ้าเด็กเย่ว์หยางกลับมาแล้ว!”

“.....”

เย่ว์หยางกลัวมากจนใจแทบระเบิด แต่โชคดีที่เย่ว์หวี่ไม่ได้ออกมามองที่ประตู มิฉะนั้น นางคงเห็นภาพบางสิ่งบางอย่างที่ดูเหมือนบุรุษเปลือยถูกจับว่าทำผิด ด้วยทักษะของเย่ว์หยาง องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคงไม่สามารถยื้อเขาไว้ได้ง่าย แต่ขณะที่เย่ว์หยางจะเทเลพอร์ตจากไป องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพูดคำบางคำที่ทำให้เย่ว์หยางต้องยอมจำนน

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพูดว่า

“ถ้าเจ้ากล้าออกไป ข้าจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องแม่สี่และเย่ว์ปิง!”

เย่ว์หยางจะไม่ยอมแพ้ได้อย่างไร?

เขาเอื้อมแขนทั้งสองออกไปจับไหล่ขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอย่างน่าสงสาร

“องค์หญิง! ข้ารู้ว่าท่านต้องการปล้ำข้ามานานแล้ว อย่างไรก็ตาม ข้ามีข้อขอร้อง เมื่อเสร็จกิจแล้ว ขอเงินให้ข้าเอาไว้เลี้ยงลูกสักหน่อยก็แล้วกันนะ”

เมื่อเขาพูดแบบนี้ องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจ้องเขาอยู่ 3 นาที เหมือนกับว่านางกำลังมองคนเสียสติ

เย่ว์หยางคิดว่าเขาทำให้แม่เสือสาวตกใจได้สำเร็จแล้วทำให้เขารู้สึกสะใจมาก

คิดไม่ถึงว่าเมื่อองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนโต้ตอบ นางกลับเล่นบทโต้ตอบที่แข็ง ทำให้เย่ว์หยางตะโกนลั่นอย่างสุขใจในท่ามกลางความเจ็บปวด

ที่มา : https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=220