ตอนที่ 8 The Reincarnated Princess’s Shock (2)

ฮึก... ฉันอยากร้องไห้จริงๆ ตั้งแต่ฉันพบเขาวันนั้น ฉันก็วางแผนไว้ว่าจะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น ฉันไม่เคย

ตามหาเขามาก่อนเลย เพราะฉันคิดว่าเขาน่าจะยังไม่ได้ยศเป็นอัศวินด้วยซ้ำตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันหมายถึงว่า

ฉันมโนไปเองน่ะ เด็กผู้หญิงถึกจะไปเข้าหาผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้วได้ยังไงเล่า? มันดูไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย

ตอนเกมเริ่ม 'โรสแมรี่' อายุ 15-16 ปี ส่วนท่าน 'ลีออนฮาร์ด' อายุ 31 ปีแล้ว มันก็ยังดูดีอยู่บ้างถ้าเขาจะเดทกับเธอ

ดังนั้นหมดคำถามแล้วนะ ฉันคิดว่าจะผ่านมันไปได้ มันจะไม่เป็นไร แต่ฉันก็ต้องปวดร้าวเมื่อได้พบเขา แต่ว่า...

มันจบแล้ว ไม่เพียงแค่มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ยังมีสิ่งที่เขาเข้าใจฉันผิดที่ฉายอยู่บนหน้าเขาด้วย

ความรักของฉันดูห่างไกลออกไปอีก ยังไม่ทันออกตัว เรือก็ชนหินโสโครกซะแล้ว

"ฝ่าบาท? เป็นอะไรหรือพะยะค่ะ"

"เอ๊ะ... อ่า... ไม่มีอะไร"”

ฉันส่ายหัว และพยายามกลั้นน้ำตา ฉันดึงมือกลับคืนมาจากฝ่ามือหนา และถอยออกห่าง

"ท่านพี่? เจ็บตรงไหนหรอ?"”

'โจฮัน' มองมาที่ฉัน เขาดูห่วงฉันจริงๆ เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่จะไม่ส่งผลแย่อะไรเลย ฉันยิ้มให้เขาแสดง

ให้เห็นว่าฉันสบายดี แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยิ้มอย่างจริงใจกลับคืนมา

เขาดูผ่อนคลายขึ้น น้องชายช่างไร้เดียงสาและก็อ่อนโยนเสียจริง มันทำให้ฉันเจ็บปวดนะรู้มั้ย ขอโทษนะ

'โจฮัน...' พี่สาวกำลังลังเล แม้เธอจะตัดสินใจไปแล้วว่าจะเข้มแข็งเพื่อแก้ปัญหาให้ได้ แต่ทุกสิ่งที่เธอคิด

เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้มันก็ผิดพลาดไปหมด มันดูน่าเกลียด และก็ขี้ขลาด ตั้งแต่นี้ เป็นเรื่องจริงที่เธอจะ

เปลี่ยนเป็นนางมารผู้ไม่ลังเลต่ออะไร แล้วยืนอยู่บนทางของเธอเอง! ฉันบังคับให้ตัวเองยกยิ้มบนใบหน้า

"ขออภัยด้วยที่ทำให้เห็นสิ่งไม่น่ามอง เราคือเจ้าหญิงอันดับที่ 1 'โรสแมรี่' เราต้องขอขอบใจท่านที่ช่วยดูแลน้องชายของเรา"”

ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' มองตรงมาที่ฉัน เขากระพริบตาที่ปกคลุมด้วยแพขนตายาวหลายครั้ง แล้วพึมพำออกมา

คำเดียวเหมือนพูดกับตัวเอง

"ไม่น่ามอง...?"

"เซอร์โอลเซ็น...?"

"ขออภัย เอ่อ ฝ่าบาท หรือท่านจะหมายถึงการกระทำอันกล้าหาญเมื่อสักครู่"”

มันดูงี่เง่ามากเลยนะสำหรับฉันน่ะ แต่เขาดันบอกว่ามัน

"กล้าหาญ"”

ฉันถึงกับกลั้นหายใจ ฉันใจสลายแล้ว และดูเหมือนมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วด้วย ฉันไม่รู้เลยว่า

จะทำยังไงกับสถานการณ์โง่เง่าตอนนี้ดี แต่ฉันก็หวังว่าคงไม่มีใครเอาไปล้อฉันทีหลังหรอกนะ

"..."”

ความเงียบคือคำตอบของฉัน ดวงตาของท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ดูนุ่มนวลขึ้น มันไม่น่าเป็นไปได้เลย นั่นทำให้ฉัน

รู้สึกประหม่ามาก และเขาก็ยกยิ้มบาง

"ขออภัยพะยะค่ะ การดูหมิ่นท่านหญิงถือเป็นความอัปยศสูงสุดของอัศวิน แม้มันจะดูไม่สุภาพแต่กระหม่อมคิดเช่นนั้นจริงๆ พะยะค่ะ"

"...?"

"เมื่อกระหม่อมเห็นฝ่าบาทเมื่อสักครู่ กระหม่อมก็คิดว่า ท่านช่างสง่างามยิ่งนัก"

"...!!!"”

คำนั้นเหมือนจะทะลุเข้าไปในสมอง เสียงของเขาดั่งเสียงระฆังดัง และอากาศก็เริ่มร้อนขึ้นทันที ฉันมองเขา

ไม่ได้เลย แต่ฉันรู้ว่าหน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆ ฉันรู้สึกหูอื้อไปหมด อ๊า ไม่นะ ฉันจะทำยังไงดี? เกิดอะไรขึ้น

กับการแก้ปัญหาของฉันเนี่ย?! พี่สาวที่น่ากลัวไม่ควรหน้าแดงนะ! พี่สาวปีศาจไม่ควรตกหลุมพลางรอยยิ้มด้วย!

ไม่ว่าฉันจะตะโกนปฏิเสธอย่างไร ร่างกายมันก็ยังแสดงออกอย่างซื่อสัตย์ เหมือนตอบสนองต่อความหวัง

ของฉัน สีแดงบนใบหน้ายิ่งแดงขึ้นไปอีก ฉันรู้สึกเหมือนจะหน้ามืด และเหมือนจะละลาย ปากฉันสั่นระริก

ฉันทำได้เพียงแค่ก้มหน้าลงเท่านั้น ท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ช่างน่าตกใจจริงๆ เพียงพริบตาเดียว เขาก็ทำให้ฉันรู้สึกยินยอมพร้อมใจอย่างง่ายดาย

"ท่านพี่"

"โจฮัน...!"”

ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่าเขายืนอยู่ใกล้ๆ ขวับ! ฉันหันไปหาเขา และรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เขามองฉัน

อย่างเยาะเย้ย ดวงตาสีฟ้าของเขาดูเย็นเฉียบ ให้ตายสิ ฉันคิดได้ยังไงว่าเขาไม่รู้สึกแย่อะไร เทียบกับตอนที่

ฉันส่งเขาลงนรกต่อหน้าผู้ชายคนอื่น ฉันดูแตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ทั้งดูมุ้งมิ้ง ทั้งเขินอาย ไม่นะ

อย่ามาล้อเลียนนะ! ยัยโง่เอ้ย!!!

"ทำไมหน้าแดงล่ะท่านพี่?"”

ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าน้องชายที่น่ารักของฉันจะเป็นอย่างนี้ น้ำเสียงที่ดูน่ารังเกียจนั่นมันอะไร ถ้อยคำของฉัน

ติดอยู่ในลำคอ ฉันรู้สึกเสียใจ และอยากจะบอกว่า

"ฉันขอโทษ"”

แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามันจะเพียงพอให้เขายกโทษให้หรือเปล่า

"พะ เพราะว่า..."

"โจฮัน"”

ฉันเหมือนขาดการเชื่อมต่อ แล้วก็พูดพึมพำ แต่ 'คริส' ก็เข้ามาขัดบทสนทนาซะก่อน

"หยุดประนามโรสได้แล้ว"

"ท่านพี่! แต่"

"พี่เข้าใจความรู้สึกของน้องนะ แต่น้องก็ไม่ควรเอาความโกรธไปลงกับน้องหญิง"”

พอถูก 'คริส' ตำหนิ  'โจฮัน' ก็ก้มหน้าลง ความขัดเคืองฉายอยู่บนหน้าของเขา

"ก็ได้"”

ฉะ ฉันขอโทษ ฉันเป็นคนที่แย่จริงๆ ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อไป ฉันทำให้เขาต้องแบกความรู้สึกอันหนักอึ้ง

ฉันขอโทษจริงๆ นะ

"จงเอาความรู้สึกโกรธ และความผิดของน้องหญิงเข้ากรงขังไว้ แล้วอยู่กับสิ่งที่ดีในปัจจุบัน น้องเข้าใจใช่มั้ย?"”

เดี๋ยวนะ อะไรนะ? ทำไม 'คริส' ถึงพูดอย่างนั้นล่ะ? สิ่งที่ฉันทำมันผิดมากเลยหรอ ถึงขนาดต้องจับขังเลย?

ฉันไม่ค่อยเข้าใจเขานัก แต่ 'โจฮัน' ดูจะเข้าใจดี เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นทันใด และพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"ขอรับ"

"ถ้าเช่นนั้น กลับไปฝึกต่อกันเถอะ ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องเรียนนะ"”

เฮ้ เฮ้ เฮ้ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนจะถูกทิ้งเลยล่ะ...?

"ขอโทษที่ให้คอยนะ ไปกันเถอะ  'ลีออนฮาร์ด' "

"พะยะค่ะ"

"แล้วพบกันนะ 'โรส'  ขอโทษที่ทำให้มีปัญหานะ"

"อ๊ะ เอ่อ ไม่เป็นไรเพคะ ขอให้โชคดีกับการฝึกนะเพคะ..."”

'คริสตอฟ' และ 'โจฮัน' หันหลังและเดินจากไป ทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง  'คริสตอฟ' ยังกล่าวลาก่อนไป แต่ 'โจฮัน'

เพียงแค่โค้งคำนับ ตอนนี้เขาต้องเกลียดฉันแล้วแน่ๆ ฉันแค่อยากรักษาโรคซิสค่อนของเขา แต่ฉันไม่ได้อยาก

ให้เขาเกลียดฉันอย่างนี้เลย นี่สินะที่เขาเรียกว่า รับผลกรรมจากสิ่งที่ก่อ? ด้วยเหตุผลบางอย่าง  'โจฮัน'

เดินไปหยุดที่หน้าท่าน 'ลีออนฮาร์ด' ดวงตากลมโตของเขามองตรงขึ้นไปอย่างท้าทาย

"..."”

เวลาผ่านไปอย่างเงียบงัน ในที่สุด  'โจฮัน' ก็หันไปโดยไม่พูดอะไร และเดินกลับไปยังสถานที่ฝึกซ้อม

เมื่อมองจากข้างหลัง ดูเหมือนตัวเขาจะโตขึ้นนิดหน่อยแล้ว ฉันคิดไปเองหรือเปล่านะ?***ในส่วนนี้จะสรุป

ของตอนนี้ให้ฟังนะคะ เผื่อใครอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจ อาจจะมีสปอยนะคะก็คือ  'โรส' อยากจะแก้นิสัยของ

'โจฮัน' เลยลงโทษ แล้ว 'โจฮัน' โกรธหรือเปล่า? ถ้ายึดตามในเรื่อง ตัวเอกบรรยายเหมือน 'โจฮัน' โกรธ แต่

'โจฮัน' โกรธจริงๆ หรือเปล่านั้นผู้แปลอยากให้นักอ่านคิดกันเองค่ะ เพราะเนื้อเรื่องดำเนินผ่านมุมมองของตัวเอก

นางก็จะมโนไปเองว่าคนอื่นรู้สึกอย่างนั้นอย่างนี้ แต่จะรู้สึกอย่างนั้นจริงมั้ยก็ไม่รู้ส่วนเรื่องของ 'ลีออน'  เพราะ

นางชอบ นางเลยอยากให้เขาเห็นแต่ด้านดีๆ นางวางแผนสร้างความประทับใจแรกพบกับเขาไว้แล้ว แต่ก็ดัน

ล้มเหลวไม่เป็นท่า นางเลยช็อกมาก พอ 'ลีออน' พูดเหมือนชื่นชมนางเลยเขินเรื่องสุดท้ายตอนที่ 'คริส' กับ

'โจฮัน' คุยกัน ที่ 'คริส' บอกให้ 'โจฮัน' เอาความรู้สึกโกรธกับความผิดของ 'โรส' ไปขังกรง เรื่องนี้ผู้แปลก็ไม่ค่อย

เข้าใจค่ะ (หัวเราะ) อาจจะหมายถึง ให้ 'โจฮัน' เก็บเรื่องแย่ๆ เอาไว้เตือนใจ แล้วอยู่กับด้านดีๆ ต่อไป

อันนี้ไม่แน่ใจนะคะสุดท้ายแล้ว ผู้แปลอยากบอกว่า อย่าไปเชื่อตัวเอกมากค่ะ นางมโนเอาทั้งนั้น (ยิ้มอ่อน)

เพิ่มเติมเมื่อ 20/6/16

 

 

 

ที่มา:https://my.dek-d.com/Vandas/writer/viewlongc.php?id=1486732&chapter=8