ตอนที่ 7 The Reincarnated Princess’s Shock

“ท่านพี่!!!”

“แอ้ก!”

มีอยู่วันหนึ่ง ในช่วงบ่าย เนื่องจากท่านหญิงเอ็มม่ามีสุขภาพดีขึ้นมากแล้ว ฉันจึงไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมเยียนบ่อยเท่าเดิม และเริ่มต้นศึกษาหาความรู้เพื่ออนาคต

ของฉัน ฉันกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องสมุด ระหว่างทางเดินผ่านสวน ฉันก็โดนบางอย่างพุ่งมากระแทกเข้าที่ท้อง

“ท่านพี่ ท่านพี่ ท่านพี่!!!”

ตัวจริงของบางอย่างก็คือโจฮัน ผมสีทองที่สว่างกว่าของฉันกำลังถูไถอยู่ที่ท้องของฉัน น้องชายที่รัก เห็นแก่สวรรค์เถอะ ออกไปเร็วๆ เลย ฉันกลัวว่าพี่สาวของ

นายจะไส้ทะลักออกปากซะก่อน

“เจ้าหญิงโรสแมรี่ทรงบาดเจ็บหรือไม่พะยะค่ะ?”

“เราไม่เป็นไร”

องครักษ์ของฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยถาม หึ ฉันว่าเขารู้แน่ๆ ว่าของที่พุ่งมาหาฉันก็คือเจ้าชายอันดับที่ 2 นั่นเลยทำให้เขายืนเฉยสินะ ขณะที่ฉันกำลังคิดว่า

จะทำอะไรกับหมาน้อยนี่ดี ก็มีเสียงตะโกนมา

“โจฮัน”

“!”

ร่างของโจฮันเด้งขึ้นไปยืนตรงทันที แล้วก็มีคนผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น เขาเดินมาพร้อมดาบไม้สำหรับฝึกซ้อม ท่านพี่คริสตอฟผู้ชาญฉลาดและสง่างามของฉันนั่นเอง

“เรายังอยู่ในช่วงฝึกอยู่ กลับมาเดี๋ยวนี้”

การพูดอย่างใจเย็นของคริสดูรุนแรงจริงๆ ฉันรู้ว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ได้หมายถึงฉัน แต่มันก็ทำให้ฉันเผลอยืดตัวตรงอย่างช่วยไม่ได้ เหมือนเขาก็แปลกใจที่โจฮัน

ยังยึดติดฉันไม่เปลี่ยน ทำไมมือเด็กถึงมีแรงเยอะนักนะ พี่สาวกลัวจะไส้ทะลักจริงๆ นะเนี่ย ดวงตาสีฟ้าของเขาดูราวกับน้ำแข็ง คริสถอนหายใจออกมา และร่าง

ของโจฮันก็สะดุ้งอีกครั้ง เขาดูจะกลัวทุกการกระทำของคริสเอามากๆ เลย หรือมันจะเกี่ยวกับการฝึกกันนะ...?

“สบายดีไหมเพคะท่านพี่ น้องต้องขออภัยด้วยนะเพคะ ดูเหมือนน้องจะมาขัดจังหวะการฝึกเข้า”

แม้จะรู้ว่าเขาอารมณ์ไม่ดี แต่ฉันก็เอ่ยทักทายไป คริสส่ายหัว

“ไม่หรอก”

เขามักจะมองฉันอย่างอ่อนโยนอยู่เสมอ

“ไม่ใช่ความผิดของน้องหรอก ครั้งนี้โจฮันดูมีความสุขมากเลยเวลาเห็นน้อง”

ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นฉันเข้าเลยทิ้งการฝึกแล้วรีบวิ่งมาหา ฉันประมาทไป ฉันต้องใส่ใจกับเรื่องของพวกเขาให้มากกว่านี้ซะแล้ว

“โจฮัน”

ฉันนั่งยองๆ แล้วมองหน้าของน้องชายที่ยืนห่างออกไปเล็กน้อย ดวงตาของเขาเริ่มมีน้ำตาคลอ โจฮันเอ่ย

“ท่านพี่?”

มันไม่เหมือนน้องชายแสนน่ารักคนเดิมของฉันเลย เขาดูนิสัยเสีย, ขี้แง และก็มักดูเจ็บปวดจากการอิจฉาด้วย แต่ฉันจะปล่อยเขาไปตามทางไม่ได้ ไม่งั้นก็จะไม่มี

อะไรเปลี่ยนน่ะสิ

“โจฮันขอโทษท่านพี่สิ”

“เอ๊ะ...!”

ความตั้งใจของฉันสะท้อนอยู่บนนัยน์ตาสีเขียวที่เบิกกว้าง โถ ฉันต้องขอโทษด้วยนะโจฮัน แต่ว่าพี่สาวตัดสินใจแล้วที่จะใจแข็งกับนาย ช่วงเวลาที่เราได้อยู่

ด้วยกันสองคนมันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันก็มีโลกของฉันเอง และนายก็มีของนายเหมือนกัน พวกเราต้องการสถานที่ส่วนตัวที่ใหญ่กว่าเดิม พี่สาวไร้ประโยชน์

ที่อ่อนโยนกับนายคนเดียวน่ะได้จากไปแล้ว

“ท่านพี่อุตส่าสละเวลาอันมีค่าของเขามาช่วยฝึกให้ น้องไม่ควรทำอย่างนี้นะ”

ขอโทษด้วยนะ เมื่อฉันพูดอีกครั้ง ใบหน้าของโจฮันที่น่ารักก็บิดเบี้ยวมากขึ้น มือที่กำเสื้อฉันไว้ ปล่อยออกไปกำกางเกงของตัวเองแน่น และกลั้นน้ำตาไว้

ปลายจมูกเริ่มกลายเป็นสีแดง น้องชายก้มหัวลงและพูดเสียงเบา

“ข้า... ข้าขอ... ขอ...”

“ไม่ได้ยินเลย! พูดให้ดังๆ เงยหน้าขึ้น มองที่ท่านพี่ แล้วพูดอีกครั้งสิ!”

“ฮึก...”

องครักษ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ โจฮันดูเหมือนจะกลายเป็นหินไปซะแล้ว คริสมองมาที่พวกเราอย่างประหลาดใจ ฉันอาจจะกลายเป็นคนชั่วร้ายไปแล้ว ก็ดี เพราะฉัน

ตัดสินใจแล้วว่าจะเปลี่ยนแปลง พี่สาวผู้อ่อนโยนไม่มีแล้ว มีแต่พี่สาวปีศาจเท่านั้น

“ข้า...ขอโทษ...”

“อีกครั้ง!”

“ข้าขอโทษ!”

โจฮันตะโกนเสียงดัง ตัวเขายืดตรงในพริบตา การแสดงออกอย่างเข้มงวดของฉันหายไปเป็นอ่อนโยนเหมือนเดิม ทำได้ดีมาก เด็กดี! ฉันพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

แล้วจึงหันไปเผชิญหน้ากับคริส

“...?...!!!”

และก็เจอกับรูปปั้นน้ำแข็ง ฉันไม่แปลกใจเลย เพราะว่าคริสได้รับคำขอโทษเสียงดังเลยนี่นา แม้จะแถมรอยยิ้มไม่ค่อยเต็มใจด้วยก็เถอะ ข้างหลังเขามีคนผู้หนึ่ง

ยืนอยู่มาสักพักแล้ว เขาสวมชุดที่เคลื่อนไหวสะดวก และถือดาบที่ใช้สำหรับฝึกซ้อมเหมือนคริส บางทีเขาอาจจะเป็นครูฝึกของคริสกับโจฮันก็ได้ เขาเป็นที่รู้จัก

ในฐานะนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักร ผมสีดำชี้แหลม และดวงตาสีดำที่ดูเฉลียวฉลาดนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกันเลย ใบหน้าอันกล้าหาญของเขา

สันกรามของเขา และเขายังดูเด็กกว่าอายุจริงด้วย ไม่สิ เขาก็ยังเด็กอยู่นี่นา เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเขา ฉันก็สังเกตร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา ผู้ชายคนนี้

หล่อไม่บันยะบันยังจริงๆ ทำเอาฉันรู้สึกหูตาพร่ามัว

“ท่าน...พี่...”

“มีอะไรเหรอโรส?”

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะพูดอะไรนะ ขอเถอะท่านพี่ บอกฉันทีว่ามันไม่จริง ฉันเพิ่งทำอะไรที่ไม่เหมือนฉันคนเดิมไป และมันต้องทำให้เขาเข้าใจผิดแน่ๆ

“ผู้ชายคนนั้นคือใครหรือเพคะ?”

“อ้อ เขาคือครูฝึกดาบของพวกเราเอง แล้วก็เป็นอัศวินหลวงด้วย”

เมื่อคริสแนะนำเขา ผู้ชายคนนั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าฉัน เขาประคองมือฉันขึ้นไป แล้วบรรจงจุมพิตลงที่หลังมือ ลมหายใจของเขาเป่ารดนิ้วมือ ตัวของฉันถูกตรึง

ให้แข็งอยู่กับที่

“ได้โปรดยกโทษให้กับข้ารับใช้ผู้ต่ำต้อยผู้นี้ด้วยที่บังอาจล่วงเกินท่าน กระหม่อม ลีออนฮาร์ด ฟอน โอลเซ็น เป็นอัศวินหลวงผู้ไม่คู่ควรจะแสดงตนต่อหน้าเกียรติ์อันยิ่งใหญ่ของท่านเลย ฝ่าบาท”

หวานมาก เสียงนุ่มนวลของเขาพูดบอกฉัน ในที่สุดฉันก็ได้เจอเขา ฉันอุตส่าวางแผนไว้ว่าจะหลบเลี่ยงเขาให้ถึงที่สุด และตัวสั่นจากความเขิน บางทีเขาอาจจะ

มีความประทับใจแรกพบแย่ๆ กับฉันแล้วก็ได้   (ฉากนี้เป็นฉากการพบกันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉันเลยนะ คุณเชื่อสิ ...ใช่แล้ว ฉันสิ้นหวังแล้ว!)

ฉันอุตส่ารอโมเมนต์นี้มาอย่างยาวนาน และการเผชิญหน้ากันครั้งแรกอันน่าประทับใจของฉันกับอนาคตท่านผู้บัญชาการก็ถูกทำลายลงโดยฉันเอง

 

ที่มา : https://my.dek-d.com/Vandas/writer/viewlongc.php?id=1486732&chapter=7