ตอนที่แล้วตอนที่ 139 ไฟอมฤต
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 141 นางโจรลึกลับ

ตอนที่ 140 เรื่องลึกลับ


การต่อสู้จบลงหมดแล้ว  อสุรกายดำที่แข็งแกร่งซึ่งทำให้ผู้อื่นสะท้านด้วยความกลัวก็หายไปแล้วสำหรับผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น' ร่างของเขาดูไม่เสียหายยังครบอาการ 32

แต่จู่ๆ ก็กลายเป็นขี้เถ้าสลายไปกับสายลมและแรงสะเทือนเมื่อตอน'เย่ว์หยาง'กระโจนขึ้นไปในอากาศและย่ำลงพื้นในตอนนี้'เย่ว์หยาง'พูดไม่ออก  ใครทำเรื่องแบบนี้กัน?พวกเขาฆ่าอสุรกายดำและผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'ในทันทีรวดเดียวได้อย่างไร?

ขณะที่'เย่ว์หยาง'ทำทุกวิถีทางเพื่อกลับมาควบคุมร่างกายเขาให้ได้และตื่นขึ้นมา เขารู้สึกอย่างเลือนรางว่าคงเป็นสิ่งมีชีวิตจากคัมภีร์เทพฤทธิ์ที่กำจัดศัตรู  อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดไหน  เขาจำได้ตอนที่เขาทำสัญญาครั้งแรก

เมื่อเขาเข้าสู่ขอบเขตปราณก่อกำเนิด  เขาจำได้เพียงเลือนรางว่าเสียงของมันเป็นธรรมชาติไพเราะกว่าระฆังสวรรค์ ดังนั้นการณ์กลับกลายว่า เขามีอสูรอยู่ในร่างแล้วอย่างนั้นหรือ?

ใช่ว่าเป็นการตอบแทนที่นักพรตเฒ่าผู้เตะเขาข้ามมิติจัดการให้นะ?  เป็นไปได้หรือเปล่าว่ามันเป็นอสูรที่เทพธิดากระบี่ฟ้าสร้างขึ้นมา  ก็เหมือนพี่สาวคนสวยในความฝันของเขา?

ความคิดนับไม่ถ้วนผ่านเข้ามาในใจของ'เย่ว์หยาง'  แต่เขาไม่สามารถคิดอะไรออกเขารู้แต่เพียงว่าผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'ก็มีพลังมากและอสุรกายดำก็มีพลังมากกว่าล้วนถูกฆ่าตายรวดเดียวโดยฝีมืออสูรจากคัมภีร์เทพฤทธิ์

คัมภีร์เทพฤทธิ์เป็นสิ่งที่ทรงพลังแน่ๆ พูดได้คำเดียวว่าสุดยอด  อย่างไรก็ตาม 'เย่ว์หยาง'รู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่เขายังไม่สามารถเปิดคัมภีร์เทพฤทธิ์ได้ มิฉะนั้น  อาจเป็นเหมือนปูเทพเจ้า

ทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า เอาชนะศัตรูของเขาได้ทุกคนแม้ว่านางพญากระหายเลือดและโคเงากำลังวิวัฒนาการ 'เย่ว์หยาง'ไม่ได้สนใจพวกนางมากนัก  เขาวุ่นวายกับการมองหาเสี่ยวเหวินหลี  เธอที่เป็นเหมือนลูกรักที่มีค่าของเขาได้หายไป เขาหวังว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นกับเธอ  'เย่ว์หยาง'มองไม่เห็นเสี่ยวเหวินหลีในที่ไหนๆ เลยแม้ว่าจะหาดูจนทั่ว  หัวใจเขาว้าวุ่นขณะตะโกนว่า

“แม่หนูน้อย, ออกมาเร็วๆ เถอะ, เจ้าอยู่ไหน? อย่าทำให้ข้ากลัวสิ..”

ขณะที่'เย่ว์หยาง'คิดว่าเสี่ยวเหวินหลีจะถูกอสุรกายดำทำร้ายจนบาดเจ็บ  มันแทบจะทำให้เขาเจ็บปวดใจแล้ว รัศมีสีรุ้งและคัมภีร์เทพฤทธิ์ก็ลอยออกมา'เย่ว์หยาง'ได้กลิ่นที่หอมสดชื่นที่คุ้นเคยเสี่ยวเหวินหลีตัวน้อยที่ยังอยู่ในสภาพแสงก็โผเข้าอ้อมกอดของ'เย่ว์หยาง'

แขนทั้ง 6 ของเธอกอด'เย่ว์หยาง'ไว้แน่นรอยยิ้มสดใสเหมือนดอกไม้บานปรากฏอยู่บนใบหน้าน้อยๆที่น่ารักของเธอ เหมือนดวงอาทิตย์อบอุ่นในยามเช้าเต็มไปด้วยความรัก  ในทันใดนั้น ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกไม่อาจเทียบได้กับความงามของเธอ

'เย่ว์หยาง'สงบอารมณ์ขณะมองเธอ เอ่.. นี่ลูกรักที่มีค่าของเขาไม่ใช่เหรอ? เขาหอมแก้มเธอและชูเธอในอากาศและพูดอย่างหมดกังวลว่า

“เจ้ากลัวว่าป๊ะป๋าจะตายจริงๆ เหรอ โชคดีที่ทุกอย่างไม่มีปัญหา”

“อือ อือ!”

เสี่ยวเหวินหลีพยักหน้าอย่างน่ารัก  นัยน์ตากลมโตของเธอกระพริบอย่างรื่นเริงเมื่อเธอเห็น'เย่ว์หยาง'ห่วงใยเธอจากนั้นก็ดีใจเมื่อพบว่าเธอปลอดภัยและส่งเสียงดีใจ

เธอไม่รู้จะทำอย่างไรแต่รู้สึกตื่นเต้นเหลือประมาณก่อนที่จะกอดเขาแน่นและจุ๊บเขาเบาๆ ก่อนจะยิ้มสดใสให้เขา'เย่ว์หยาง'โยนเธอลอยในอากาศแล้วก็รับตัวเธอ ทำให้หนูน้อยหัวเราะชอบใจ ในที่สุดเขาก็วางเธอลงช้าๆ

อีกด้านหนึ่ง นางพญากระหายเลือดผู้มีร่างเปลือยเปล่าหลังจากวิวัฒนาการเสร็จ นางรู้สึกอิจฉาอย่างมากในที่สุดนางก็วิวัฒนาการจนได้หลังจากประสบความยากลำบาก  แต่'เย่ว์หยาง'ทำเป็นเมินร่างเปลือยของนาง เรื่องนี้ทำให้นางผิดหวังมากจริงๆ

โชคดีที่นางไม่สามารถพูดภาษาชาวทวีปมังกรทะยานได้  หรือว่านางจะด่าเขาว่าเป็นพวกโรคจิตชอบเด็ก? ตราบใดที่เจ้านายยังคงมีชีวิต  อสูรพิทักษ์จะไม่ตายจริงๆ เขาจะกังวลมากไปทำไม?  ยิ่งไปกว่านั้น ปีศาจอสรพิษน้อยนั่นมีอะไรผิดปกติหรือ?

นางพญากระหายเลือดปวดหัวจริงๆ  มีเจ้านายแบบนี้ทำให้นางกลุ้มใจแทบตายพอเห็นว่า'เย่ว์หยาง'เล่นกับเสี่ยวเหวินหลีเสร็จ   นางพญากระหายก็เดินขึ้นมาแสดงตัวเป็นนัยๆ ว่า

"ข้าเพิ่งจะวิวัฒนาการ ตอนนี้สนใจข้าบ้างสิ"”

ใครกันจะรู้ว่าสายตา'เย่ว์หยาง'กับมองข้ามนางไปดูโคเงาแทน?ถ้านางพญากระหายเลือดมีกระบองอยู่ในมือตอนนี้ นางคงทุบหัว'เย่ว์หยาง'แน่  เป็นไปได้หรือว่าในสายตาของ'เย่ว์หยาง' สาวสวยอย่างนางไม่สามารถเทียบกับโคเงาได้?

โคเงาที่ดูเหมือนโคตัวเมียก่อนหน้านั้น ในตอนนี้ลักษณะของนางไม่เหมือนโคอีกต่อไป  โคเงาที่ปรับปรุงโครงร่างครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยไฟลึกลับคอยชำระให้บริสุทธิ์ ดูเหมือนนางจะได้รับประโยชน์มากกว่านางพญากระหายเลือด

ขณะที่นางพญากระหายเลือดมีพื้นฐานที่แข็งแกร่งแต่แรกเริ่มดีอยู่แล้ว  และพลังที่นางได้รับมาช่วยให้นางยกระดับขึ้นเป็นอสูรทอง ระดับ 5 อย่างไรก็ตาม

โคเงาที่เคยเป็นอสูรทองแดงระดับ 5  ได้พลังวิเศษจากไฟลึกลับทำให้นางวิวัฒนาการเป็นอสูรเงินระดับ 5แม้ว่านางจะประสบความสำเร็จได้วิวัฒนาการแปรเปลี่ยนรูป โคเงาที่เป็นอสูรทองแดงระดับ 5 อย่างดีที่สุด ก็น่าจะพัฒนาเป็นอสูรเงินระดับ 4

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ โคเงา มีวิวัฒนาการแปรเปลี่ยนรูปจริงๆ เพิ่มระดับ และเปลี่ยนแปลงโครงร่างในขณะเดียวกัน'เย่ว์หยาง'ตระหนักได้ว่าหลังจากการเปลี่ยนแปลงโครงร่างของโคเงาอย่างมากมาย

พอดูโดยรวมแล้ว แตกต่างจากตัวนางในครั้งก่อน  ร่างของนางก่อนหน้านี้ สูงเกือบ 3 เมตร แต่ในตอนนี้ขนาดถูกลดลงมาเล็กกว่าเดิม ร่างที่เคยใหญ่โตมหึมา มีกล้ามเนื้อที่บึกบึนน่ากลัว ในตอนนี้ก็ลดลงหายไปด้วย

หุ่นของนางกลายเป็นเพรียวมากกว่าเดิม  ลักษณะของนางในปัจจุบันนี้ดีกว่าร่างเมื่อก่อนเป็นร้อยเท่า  เขาของนางดูไม่หยาบอีกต่อไป แต่กลับมันวาวแทน  ยิ่งไปกว่านั้น หุ่นเอวองค์ของนางดูดีขึ้นชัดเจนเหมือนเครื่องจักรนักฆ่าสาวสวย

ใบหน้าของนางที่เมื่อก่อนแค่มองดูเป็นโครงร่างผู้หญิงเท่านั้น ตอนนี้กลับกลายเป็นดูดีละเอียดอ่อนขึ้น แม้ว่ารูปลักษณ์นางจะยังไม่ถึงระดับนางงาม แต่นางก็ไม่ดูอัปลักษณ์แล้ว จริงๆ แล้วนางดูเหมือนนักรบหญิงที่กำยำมากกว่า

นัยน์ตานางเมื่อก่อนเป็นสีแดงเข้มทั้งหมด ก็กลายเป็นดวงตาของมนุษย์ มีตาขาวอยู่ด้วย  อย่างไรก็ตาม แต่ตาดำของนางยังคงเป็นสีแดงเข้ม  นอกจากนี้ ความแข็งแกร่งของนางยังคงเพิ่มขึ้นหลายเท่า

'เย่ว์หยาง'คาดว่า พลังเนตรประหารของนางคงเพิ่มขึ้นอีกมากเกราะหนังวัวพาดอยู่บนร่างนางก็ยังเปลี่ยนลักษณะไปโดยสิ้นเชิงด้วยปัจจุบันนี้ โคเงาเถื่อนได้สูญเสียคุณสมบัติของโคเงาในการหลอมรวมก่อนหน้านั้น

นางสวมเกราะที่ดูเหมือนนักรบหญิงอเมซอนมากกว่านางยังคงมีกล้ามเนื้อและความแข็งแกร่ง แต่ผิวของนางเริ่มดูเป็นเงาและนุ่มรูปร่างนางดูใกล้เคียงรูปร่างผู้หญิง ต่างจากเมื่อก่อนที่เอวดูเหมือนเอวหมี หลังดูเหมือนเสือ

ตอนนี้นางมีสัดส่วนโค้งเว้าแล้ว แน่นอนว่า ถ้าเอาอวัยวะบางส่วนของโคเงาไปเทียบกับผู้หญิงตามปกติ ไม่ว่าจะเป็นอก เอว สะโพกหรือขา โคเงาจะดูเหมือนผู้หญิงตัวใหญ่  มันก็แค่ว่าเธอดูเหมือนผู้หญิงมากขึ้นในตอนนี้

เรื่องนี้ทำให้'เย่ว์หยาง'โล่งใจมาก  ตอนแรกเขาทิ้งความหวังว่าจะทำให้โคเงาวิวัฒนาการเป็นสาวเซ็กซี่ร้อนแรงไปแล้ว  เขาประหลาดใจมากกว่าที่นางสามารถวิวัฒนาการเป็นรูปแบบนี้ได้บางที นางอาจจะกลายเป็นสาวงามก็ได้ หากนางสามารถวิวัฒนาการในเวลาอื่นอีก

"ดีล่ะ ข้าตัดสินใจแล้ว  ข้าจะตั้งชื่อให้เจ้าว่า อาหมัน.. ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป"”

'เย่ว์หยาง'ตั้งชื่อให้โคเงาอย่างเป็นทางการ  เขาเคยเรียกนางด้วยชื่อนี้มาก่อน แต่มันไม่เป็นทางการ

"...."”

พอเห็นเช่นนี้ นางพญากระหายเลือดรู้สึกหงุดหงิดในใจ จริงๆ แล้วเป็นเหตุการณ์หาได้ยากที่เขาจะตั้งชื่อให้อสูรของเขา บรรดาอสูรมากมาย เขาตั้งชื่อให้เพียงเสี่ยวเหวินหลีและฮุยไท่หลางก่อนเท่านั้น ตอนนี้เขาตั้งชื่อให้โคเงาอย่างเป็นทางการ แต่นางเป็นจ้าวอสูรทอง  กลับไม่มีสักชื่อ  นางรู้สึกเหมือนชีวิตล้มเหลว

"ทำไมเจ้าไม่ใส่เสื้อผ้าเล่า?"”

ในที่สุด'เย่ว์หยาง'ก็เห็นนางโดยบังเอิญและถามนางอย่างสงสัย

"....."”

นางพญากระหายเลือดเกือบเป็นลม ในหัวใจนาง  นางคิดว่า เจ้าเพิ่งเห็นข้าตอนนี้หรือ? นี่ถ้าข้าตากหิมะนานขนาดนี้ล่ะก็ ป่านนี้คงแข็งตายไปแล้ว!

"อย่างนี้ก็ดีอีกเหมือนกัน  อ่า..ข้าหมายถึง หุ่นเจ้าสวยดีจริงๆ  เอ๊ย ขอโทษ ข้าหมายถึง ข้าไม่เห็นอะไร ได้โปรดสวมชุดนี่ก่อนนะ"”

พอเห็นนางพญากระหายเลือดใช้มือปิดถันและส่วนข้างล่าง  'เย่ว์หยาง'กลืนน้ำลายเอื๊อก  ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเสี่ยวเหวินหลียังอยู่ข้างๆ  เขาคงหักห้ามใจไม่อยู่

นางช่างยั่วยวนเหลือเกิน ร่างเปลือยของนางผิวขาวราวหิมะทั้งอวัยวะลับและของสงวนแทบจะปิดไม่พ้นจากสายตาเขาเขาเชื่อว่าเขาไม่ควรสอนสิ่งที่ไม่ดีให้กับเด็กน้อย ในที่สุด'เย่ว์หยาง'ก็สงบจิตใจลงอย่างยากลำบากพอเห็นอย่างนี้

นางพญากระหายเลือดแอบยินดีในใจเพื่อแก้แค้นที่'เย่ว์หยาง'เมินนางก่อนหน้านั้น เมื่อนางสวมชุดที่เขาให้นาง  นางจงใจโอ้อวดสรีระของนาง บางครั้งก็ทำเป็นเคลื่อนตัวช้าๆ  บางทีก็แกล้งทำเป็นมีอุบัติเหตุเผยให้เห็นวับๆ แวมๆ

การกระทำของนางทำให้ใจ'เย่ว์หยาง'กระชุ่มกระชวยอีกครั้ง แต่ทำเป็นเมินสายตาไปทางอื่น  กล้ามเนื้อเกร็ง คอแทบเคล็ดเนื่องจากเหล่มองด้านข้างมากเกินไปนางพญากระหายเลือดกระแอมเบาๆ 2-3 ครั้งและ'เย่ว์หยาง'แกล้งทำเป็นเหมือนเขาไม่เห็นอะไร

เขารีบวิ่งแยกออกมาจากนางทันทีขณะที่มองหาเศษที่เหลือของอสุรกายดำ  เขาพบมุกโปร่งแสงและหยิบมันขึ้นมาพอใช้ญาณทิพย์ตรวจตรา  เขาพบบางอย่างที่แปลกตอนแรก 'เย่ว์หยาง'คิดว่าอสุรกายดำยังไม่ตายสนิทและซ่อนตัวอยู่ภายในมุก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาใช้ญาณทิพย์ตรวจดู  ก็รู้ได้ว่าไม่มีร่องรอยวิญญาณเหลืออยู่ภายในมุก มีแต่เพียงพลังลึกลับที่อธิบายไม่ถูกอยู่ภายใน  มันเป็นพลังงานที่ยังไม่ได้ใช้ แต่สิ่งที่แฝงอยู่ ดูเหมือนจะนิ่งและเกือบจะเผาไหม้ออกมาเจ้าสิ่งนี้ เอาไว้ใช้ทำอะไร?

'เย่ว์หยาง'ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย  ในทันใดนั้น เขาจำได้ว่าเมื่อเขาถูกอสุรกายดำสะกดจิตให้หลับอยู่  พลังวิญญาณของเขาเกือบถูกมันจับได้  เขาตระหนักได้ทันที อาจเป็นไปได้ว่าจะเป็นเพราะมุกนี้?พอเริ่มสงสัยมัน

ในที่สุด  'เย่ว์หยาง'ตัดสินใจจะทดสอบมันดูเขาถือดาบวิเศษฮุยจินไว้ในมือ และนำมุกมาไว้ใกล้ๆ แก่นหลอมเหลวของจ้าวอัคคีและแก่นมังกร ผลก็คือ มุกนี้ทำให้ดาบฮุยจินสั่นรุนแรงไปทั้งเล่ม  เหมือนกับว่ามันได้พบปีศาจที่น่ากลัว

ในทางตรงกันข้าม เมื่อ'เย่ว์หยาง'นำมันมาใกล้อสูรทองตัวน้อยที่กลายเป็นปลอกแขนและยังคงย่อยแก่นมังกรเยือกแข็งยักษ์อยู่  มันยื่นแขนออกมาอย่างละโมบ  เหมือนกับว่ามันต้องการจะกลืนมุกด้วยเช่นกัน

"อย่า...แม้แต่จะคิด  เจ้าไม่มีส่วนร่วมในการต่อสู้ ดังนั้น ไม่มีส่วนแบ่งให้เจ้า"”

โดยนิสัยแล้ว'เย่ว์หยาง'ก็จะไม่ยอมให้อสูรทองน้อยกลืนกินมุกอยู่แล้ว  เขาตัดสินใจเก็บมันไว้ในตอนนี้ก่อน เนื่องจากเขายังไม่เข้าใจมัน ไม่ใช่เรื่องผิดที่จะมีสมบัติเพิ่ม

เขาคงเก็บมันไว้ในแหวนลิชก่อน แล้วค่อยๆค้นคว้าในภายหลังเขายังคงเก็บด้วงหยกขาวของเขาด้วยปัจจุบันนี้ด้วงหยกขาวผ่านการเปลี่ยนแปลงแล้ว  หลังของมันที่เมื่อก่อนหน้านี้เป็นของมีประกายโปร่งแสง ตอนนี้เพิ่มลายผนึกทองลงไป  มันดูคล้ายกับเมื่อก่อน นอกจากมีพลังบริสุทธิ์ สะอาด

'เย่ว์หยาง'ยังคงพบว่า ยังคงมีปราณปีศาจกลุ่มหนึ่งที่อยู่ลึกภายในตัวด้วงหยกขาว 'เย่ว์หยาง'คิดว่านี่คือพลังตกค้างจากกายท่อนล่างของอสุรกายดำ ซึ่งจะกลายเป็นแก้วผลึกหลังจากไม่มีเจ้านายควบคุม 'เย่ว์หยาง'รู้สึกว่าเขาสามารถเอาผลึกออกมาและเก็บเอาไว้ในตัวของฮุยไท่หลาง  เจ้าฮุยไท่หลางคงกระดิกหางดีใจ

ในอนาคตมันอาจวิวัฒนาการไปเป็นเซอเบอรัสก็ได้ หรือก็เป็นหมาป่าปีศาจระดับจ้าวปีศาจแน่นอนว่า เพราะผนึกทองนั่น ก็อดคิดถึงเรื่องของมันไม่ได้'เย่ว์หยาง'เก็บด้วงหยกขาวกลับเข้าไปในกระเป๋าหลังของเขา

เขาสับสนในใจมาก  เขาซ่อนเจ้าสิ่งนี้อย่างระมัดระวังแน่ๆ มันถูกเก็บไว้ในกระเป๋าในเล็กๆ ที่ก้นเป้หลัง ด้วงหยกขาวตกไปอยู่ในมือของผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'ได้อย่างไร ในเมื่อไม่มีรู และไม่มีจุดรั่วตรงอื่นในกระเป๋าหลังของเขา?

เป็นไปได้ไหมว่า เป็นการกระทำของอสุรกายดำ?หรือเป็นไปได้ไหมว่าด้วงหยกขาวที่ดูเหมือนซบเซาเฉื่อยชา ชอบสร้างปัญหาให้กับคนที่อยู่ในระหว่างต่อสู้กันหรือ?

"นี่, ข้าขอเตือนเจ้าไว้เลยนะ อย่าก่อเรื่องยุ่งเพิ่มให้ข้าอีก  มิฉะนั้นข้าจะเอาเจ้ามาคั่วกินแกล้มเหล้าซะ"”

'เย่ว์หยาง'ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าจะเกิดขึ้นได้อย่างไรและเขาก็ไม่สนใจว่าด้วงหยกขาวจะเข้าใจเขาหรือไม่ เขาแค่เตือนมันอย่างเคร่งครัด

"...."”

พอเห็นเขาพูดกับตัวด้วงอย่างนั้น นางพญากระหายเลือดได้แต่กรอกตาไปมา  อย่างไรก็ตาม นางยังคงรู้สึกว่ามันแปลกมาก  นางไม่เห็นเลยว่าด้วงหยกขาวร่วงจากกระเป๋าหลังของ'เย่ว์หยาง'ได้อย่างไร

ด้วยประสาทสัมผัสของนาง นางสามารถรู้สึกถึงทุกอย่างได้ชัดเจนในรัศมีร้อยเมตร  เหมือนกับว่านางเห็นมันด้วยตานางเอง นางสามารถรู้สึกถึงสายลมอ่อนพัดโชยผ่านยอดหญ้าได้

อย่างไรก็ตาม นางไม่รู้สึกถึงมันเลยว่า ด้วงหยกขาวออกมาจากกระเป๋าของ'เย่ว์หยาง'และหลุดไปอยู่ในมือของผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'เมื่อใดกันแน่?

นี่เป็นเรื่องลึกลับที่ไม่สามารถคลี่คลายได้'เย่ว์หยาง'สะสางทุกอย่างและงีบประมาณ 10 นาทีในสนามดวลมรณะก่อนที่จะครบกำหนดเวลาจำกัด 1 ชั่วโมงจากนั้น กฎในสนามดวลมรณะบังคับ'เย่ว์หยาง'เคลื่อนย้ายและอนุญาตให้เขากลับไปจุดเริ่มต้นเทเลพอร์ต

'เย่ว์หยาง'ยังไม่ทันยืนให้มั่นคง เขาเห็นฉากที่ไม่น่าเชื่ออยู่ต่อหน้าต่อตาเขา  ที่ยืนอยู่ก็มี'เฟิงขวง' หัวหน้าราชองครักษ์วังหลวงแห่งอาณาจักรต้าเซี่ย, บุรุษตาอินทรีที่มีร่างโชกเลือด, ขุนพลอื่นๆ อีก 2 คนที่'เย่ว์หยาง'ไม่รู้จัก

ทั้ง 4 คนกำลังผลัดกันจู่โจมอย่างบ้าคลั่ง พวกเขาร่วมกันสู้กับผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'ผู้อาวุโส'เทียนเจิ้น'ถูกเผาเป็นขี้เถ้าไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เขายังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?'เย่ว์หยาง'ถึงกับปากอ้าตาค้าง....

****************

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=140

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด