ตอนที่แล้วChapter 57 – การพิพากษาความผิด (13)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 59 – การพิพากษาความผิด (15)

Chapter 58 – การพิพากษาความผิด (14)


พวกเขารู้ได้อย่างไรว่า'หลิวเย่'อยู่แต่ในวังหลิวหลี่ ไม่ใช่เพราะว่า'ซวนหยวนเช่อ'ไม่อนุญาติให้'หลิวเย่'ออกมา แต่เพราะว่า'หลิวเย่'กำลังฝึกเพื่อฟื้นคืนทักษะทั้งหลาย มันไม่ใช่ว่านางออกมาไม่ได้ นางเพียงไม่ออกไปเนื่องจากยังไม่ถึงเวลาที่จะไป

“ไม่ต้องไปถามเขา”

องค์ชายรัชทายาทหัวเราะขมและกล่าว

“น้องสามไปที่เฉาโจว เขาพูดว่าไปเพื่อนำกองกำลังองครักษ์มังกรไปฝึกฝน”

แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาจะไม่ช่วยเหลืออะไรทั้งนั้นในพระราชวังเทียนเจิ้นกลับไปสู่ความเงียบอีกครั้ง ทุกๆคนต่างเงียบลงเวลาผ่านไป นาทีต่อนาที ท้องฟ้าก็เปลี่ยนสู่สีดำหน้าประตูคฤหาสน์รัฐมนตรีซ้าย

'หลิวเย่'สั่งให้ตั้งโต๊ะขึ้น ไวน์ชั้นเลิศและอาหารอย่างดี อย่างใจเย็น ไม่รีบร้อน รับประทานอาหารนอกคฤหาสน์รัฐมนตรีซ้าย นางไม่สนใจผู้คนที่ตื่นตระหนกอยู่ด้านในในพระราชวัง

ขุนนางคนอื่นๆต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อส่งการสนับสนุนไปให้รัฐมนตรีซ้าย โดยส่งผู่ส่งสารไปที่คฤหาสน์ 'หลิวเย่'อนุญาติให้พวกเขาเข้ามา แต่นางไม่อนุญาติให้พวกเขาออกไปด้วยการสะบัดแส้ดำในมือ

ผู้ส่งสารที่พยายามออกไปต่างกลัว โง่เขลา พวกเขาสะดุดล้มกลับเข้าไปด้านใน ขุนนางสามารถส่งผู้ส่งสารเข้าไปได้เท่านั้น แต่พวกเขาไม่ได้กลับมา ตอนนี้จะทำอะไรได้?

ขณะที่ยามค่ำคืนเปลี่ยนให้ดำมืดกว่าเดิม ตะเกียงก็ถูกจุดขึ้นฝูงชนที่กำลังดูอยู่หน้าคฤหาสน์ไม่ได้แยกย้ายกันไปไหน พวกเขาแม้กระทั่งนำเก้าอี้มา จุดไฟ จุดตะเกียง และเฝ้าดูเงียบๆจากด้านข้างไม่มีผู้ใดพยายามแยกพวกเขาออก

โดยปกติจะมียามคอยกำหนดช่วงเวลาเคอร์ฟิลในที่พักอาศัยตอนกลางคืน แต่คืนนี้ ไม่มียามสักคนที่มีความกล้าเข้ามาวุ่นวายและขับไล่กลุ่มคนออกไปนั่น ทุกคนมีความสุขมาก ขณะที่พวกเขานั่งลงและคอยดูเหตุการณ์ต่อไปเมื่อทานอาหารไปแล้ว

นางวางช้อนเงินลงและข้ารับใช้ก็เข้ามาเก็บทำความสะอาดโต๊ะอย่างรวดเร็ว 'หลิวเย่'กลับนั่งลงและผ่อนคลายบนเก้าอี้ของนาง ปิดเปลือกตาของนางและเก็บแส้ในมือ พฤติกรรมของนางเป็นไปอย่างใจเย็นและสงบ

ในทางตรงกันข้าม เศษซากประตูด้านหน้าของนางดูเละเทะและอ้างว้าง มันทำให้เกียรติของคฤหาสน์รัฐมนตรีซ้ายดูน่าสงสารมากกว่าบ้านคนธรรมดารอบๆเสียอีกรัฐมนตรีซ้ายไม่ได้อยู่ข้างนอกเขตประตู

'หลิวซินอ้าย' 'หลิวซินชิง' และแขกต่างกลับเข้าไปด้านใน ที่หน้าประตู มีเพียงเหล่ายามที่คอยจับตาอยู่ด้านนอก ผู้ที่ต่างจับจ้องไปที่'หลิวเย่'ในตอนนี้กาลเวลาผ่านไป และพระจันทร์ก็ขึ้นสู่ท้องฟ้าแสงสีเงินส่องสว่างลงมาบนพื้นโลก หนาวเย็นแต่เต็มไปด้วยความสวยงามนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเงียบๆ นั่นดูเหมือนว่านางกำลังหลับ

'หลิวเย่'ดูมีเสน่ห์และสวยงามภายใต้แสงจันทร์เงาของนางทอดลงไปอย่างแผ่วเบาภายใต้แสงจันทร์ ร่างของนางราวกับจะจางหายไปกับความมืดมิด มันช่างเป็นฉากที่เงียบสงบและมีเสน่ห์ฝูงชนที่อยู่รอบๆมองดูอย่างเงียบๆ เหมือนกับว่ามีเพียง'หลิวเย่'อยู่ในที่แห่งนี้เมื่อดวงจันทร์ตั้งตระหง่านที่ฝั่งตะวันตก รุ่งอรุณก็สูญสลายไปเสียแล้ว

------------------------------------------------

โคตรยืดเยื้อ.....

ที่มา:https://my.dek-d.com/emperor123/writer/viewlongc.php?id=1489554&chapter=58

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด