ตอนที่แล้วChapter 35 – พิษทำลายประสาท
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 37 – เหยี่ยว

Chapter 36 – ความกระวนกระวาย


'หลิวเย่'ไม่ได้กล่าวอะไรแม้แต่คำเดียว นางตาม'ซวนหยวนเช่อ'ออกไปจากวังปิงเฉิน อย่างไรก็ตามนางก็ไม่พลาดสายตาที่ไม่เป็นมิตรจาก'หลิวซินอ้าย' ขณะที่นางเดินออกไปจากห้องโถงมือของ'ซวนหยวนเช่อ'มีเหงื่อเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะรีบมาที่นี่ นั้นเพราะเขากลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับนาง

นางหันหน้าไปมอง'ซวนหยวนเช่อ' 'หลิวเย่'ก็ยิ้มออกมา บางคนทำทุกอย่างเพื่อนางได้ยังไง? แต่นางก็รู้สึกดีมาก มีความสุขอย่างมากผ่านสวนและทางเดิน 'ซวนหยวนเช่อ'เดินให้เร็วที่สุดที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ พวกเขาต้องกลับไปให้ถึงวังหลิวหลี่

“ในอนาคต ถ้าเจ้าต้องการไปที่ใด เจาจะต้องนำข้าไปด้วย มิฉะนั้นข้าจะไม่ให้เจ้าไปไหนอีก”

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงวังหลิวหลี่ 'ซวนหยวนเช่อ'มองไปที่'หลิวเย่'และเตือนนางด้วยความจริงจัง'หลิวเย่'ไม่สามารถพูดอะไรได้เมื่อร่างกายของนางทรุดลงไปอย่างกระทันหัน เท้าไม่มั่นคง หน้าผากของนางตกลงไปในอ้อมกอดของ'ซวนหยวนเช่อ'

'ซวนหยวนเช่อ'หน้าซีดเมื่อเขาเห็น'หลิวเย่'หมดสติและรีบนำนางเข้าไปในห้องโถงเขาตะโกนทันที

“เซียนโม่, มานี่เร็วเข้า!”

เสียงเขาสั่นเล็กๆ ความแตกต่างอย่างสมบูรณ์ของเสียงที่สงบและสง่างามเบื้องหน้าพระจักรพรรดินีตอนนี้เมื่อ'หยางฮู'และ'ชิวเหิน'ผู้ที่คอยอารักขาในวังหลิวหลี่ได้เห็นสถานการณ์ปัจจุบัน หน้าพวกเขาขาวซีดและรีบวิ่งออกไปหา'เซียนโม่'รีบนำ'หลิวเย่'มาวางบนเตียงของเขา เบื้องหลัง 'เซียนโม่'เร่งรีบก้าวเข้ามาในห้องเมื่อเห็นดูชีพจรและทดสอบนาง 'เซียนโม่'เหงื่อปรากฏบนหน้าผากเล็กๆ

“เป็นอย่างไร?”

การแสดงออกของ'ซวนหยวนเช่อ'ยิ่งกว่าน่ากลัวเมื่อเขาถามถึงเรื่องที่กังวล

“มียาพิษสองตัววิ่งผ่านร่างกายของนางอย่างรวดเร็ว...”

“บ้าเอ้ย, เจ้ากำลังจะบอกข้าเรื่องอะไรกัน? ทำไมเจ้าไม่รอข้ากลับมาก่อนที่จะไปที่นั้น?”

'เซียนโม่'ยังไม่ทันกล่าวจบ 'ซวนหยวนเช่อ'ใบหน้าขาวซีดและทุบไปที่ข้างเตียงมุมเตียงหยกขาวละเอียดแตกทันทีภายใต้มือของเขา

“ท่านจะพูดมากทำไม? เซียนโม่ ทำอะไรบางอย่างเร็วเข้า ช่วยชีวิตองค์หญิง”

'ขุนนางฮั่น'ต่อว่าตาม'เซียนโม่' แพทย์ส่วนตัวของ'ซวนหยวนเช่อ' ด้วยใบหน้าที่กังวลเหงื่อกาฬผุดขึ้นบนหน้าผากของ'เซียนโม่'และไหลอย่างเร็ว

“ข้าไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น ข้าไม่ทราบชนิดของยาพิษทั้งสอง ข้ารู้เพียงว่ามันมีประสิทธิภาพมากและแผร่กระจายอย่างรวดเร็วในร่างของนาง”

'เซียนโม่'ขบฟันขณะที่กำลังจับมือที่เย็นของ'หลิวเย่'เมื่อได้ยิน 'ซวนหยวนเช่อ'คว้าคอเสื้อของ'เซียนโม่'และดึงเขาขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำขณะคำรามใส่

“เจ้าช่วยนางไม่ได้?”

“ข้า, ข้า….ทำไม่ได้”

'เซียนโม่ ไม่เคยเห็น'ซวนหยวนเช่อ'เคร่งเครียดมาก่อน เขาไม่สามารถช่วยได้มือที่กำปกเสื้อโยนเขาทิ้งไปทันที ทำให้'เซียนโม่'ล้มลงกับพื้น 'ซวนหยวนเช่อ'ชักดาบสีเงินออกมาจากข้างเตียง เต็มไปด้วยเจตนาที่ต้องการฆ่า เขาหันร่างและก้าวออกไป

“นังแม่มด! ข้าจะไปนำยาถอนพิษมาจากนาง”

เห็นสิ่งนี้ ใบหน้าของ'หยางฮู'และ'ชิวเหิน'ต่างกังวล เจ้านายของพวกเขาดูไม่เหมือนคนจะไปเอายาถอนพิษ เขาดูจะกำลังไปฆ่าใครสักคนถ้าเรื่องนี้เผยแพร่ไปถึงพระจักรพรรดินี ผลที่ตามมา….เพียงหนึ่งก้าว 'ซวนหยวนเช่อ'ยังไม่ทันได้ก้าวต่อ เมื่อผู้ที่หมดสติ 'หลิวเย่'คว้ามือของเขาอย่างอ่อนแรงจากบนเตียง

“เช่อ...”

นั้นเป็นคำง่ายๆที่ดูเหมือนดวงอาทิตย์ที่ขับไล่พายุในหัวใจ มันหยุด'ซวนหยวนเช่อ'ได้ทันทีสำรวจนิ้วที่อ่อนแรงที่กำลังจับมือของเขา 'ซวนหยวนเช่อ'มองไปรอบๆทันทีและหยุดสายตาที่บุคคลที่นอนอยู่บนเตียงเปิดตาขึ้นช้าๆ

ความลึกลับที่คุ้นเคย ดวงตาดำมืดมองมาที่เขา เหมือนวิญญาณถูกดูดไปเมื่อดวงตาของนางจับจ้องมาที่ดวงตาที่แดงก่ำของ'ซวนหยวนเช่อ'ที่เต็มไปด้วยเจตนาของการฆ่าและความกังวลใจ 'หลิวเย่'หัวเราะ คนผู้นี้รักนางอย่างแท้จริง

“เจ้าประเมินข้าต่ำเกินไปมาก”

รอยยิ้มเล็กๆปรากฏอย่างช้าๆบนริมฝีปากของนาง 'หลิวเย่'คว้ามือของ'ซวนหยวนเช่อ'และลุกขึ้นช้าๆ

ที่มา:https://my.dek-d.com/emperor123/writer/viewlongc.php?id=1489554&chapter=36

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด