ตอนที่ 129 ชั้นเรียนมรณะ

เมื่อ'เย่คง', 'เจ้าอ้วนไห่'และพี่น้องตระกูลหลี่กลับมาถึง ต่างพากันตกใจจนพูดไม่ออกเมื่อเห็นสาวงามนอนอยู่บนเตียงของ'เย่ว์หยาง' ข้างหน้าเตียงมีเด็กหญิงแพนด้ากระดิกเท้านั่งกินขนมอย่างสบายอารมณ์

"เกิดอะไรขึ้นกันนี่?"”

'เย่คง'จ้องมองภาพข้างหน้าอย่างว่างเปล่า 'เย่ว์หยาง'เอาชนะพี่สาวคนนี้ได้หรือ?  เร็วขนาดนี้ น่าอัศจรรย์จริงๆ

"ข้าอุ้มนางมาจากริมถนน"”

'เย่ว์หยาง'อธิบายอย่างไม่ใส่ใจ

"ศิษย์น้อง! เจ้าเก็บนางมาจากถนนไหนเหรอ?"”

ฟังน้ำเสียงของ'เจ้าอ้วนไห่'แล้ว ดูเหมือนเขาจะไปหาเก็บมาบ้าง

"ก็ตรงบันได"”

'เย่ว์หยาง'พูดจริงอย่างยากลำบาก

"ข้าไม่อยากอยู่ในโลกนี้ต่อไปอีกแล้ว  ข้าอยากตาย..."”

'เจ้าอ้วนไห่'น้ำตานองหน้า  เขาเอาหัวโขกผนังห้อง รู้สึกว่าตนเองเสียเวลาในโรงเรียนไปถึง 2 ปี  ใน 2 ปีที่ผ่านมานี้ เขายังไม่เคยเก็บผู้หญิงมาจากข้างถนนได้เลย  อย่างไรก็ตาม เจ้านี่โชคดีอะไรอย่างนี้ ภายในวันเดียวที่มาถึงที่นี่ เขาเก็บผู้หญิงมาได้ 2 คน คนหนึ่งสาวใหญ่ อีกคนหนึ่งเป็นเด็กหญิง พอเทียบกับคนอื่นๆ มีแต่จะทำให้เขาโกรธ

'เจ้าอ้วนไห่'รู้สึกว่า ถ้าเขาอยู่กับเจ้านี่อีกต่อไป แม้ว่าเขาจะไม่คลั่งใจตาย เขาคงตายเพราะร้องไห้เสียน้ำตาเป็นแน่ ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นความตายที่เกิดจากการขาดน้ำเพราะร้องไห้มากเกินไป โชคของเจ้าผู้นี้ดีมากจนทำให้คนอื่นรู้สึกด้อยกว่า  เป็นได้ว่าเขาเป็นเจ้าเด็กแสบที่โชคทางสตรีกระนั้นหรือ?  โชคดีหมดทั้งโลกไปรวมอยู่ในตัวเขาคนเดียวเหรอ?

'เจ้าอ้วนใหญ่'ต้องการหาน้ำส้มสายชูมาวางไว้หน้าเขา 3 ชามและดื่มให้หมดในรวดเดียว  บางทีถ้าเขาทำอย่างนั้น ตอนนี้หัวใจของเขาคงจะไม่เปรี้ยวเกินไปก็ได้  และเขาคงรู้สึกดีขึ้นบ้างเล็กน้อย เด็กหญิงแพนด้าดูดนิ้วของเธออย่างน่ารัก และลูบเปลือกตาของเธอขณะมองดู'เจ้าอ้วนไห่'  ทันใดนั้น  เธอพูดประโยคที่น่าทึ่ง

"พี่ชาย! เจ้าอ้วนนี่ เป็นคนโง่นี่นา"

"อ๋า..เธอพูดได้เหรอนี่?””

'เย่คง'แทบจะเป็นลม  ยังมีอสูรอีกตนหนึ่งที่พูดได้หรือ?

“ข้าไม่ใช่คนงี่เง่านะ  ขอบอกไว้ก่อน ข้าฉลาดล้ำ พอตอนอายุ 8 ขวบข้าก็สามารถนับได้ถึงร้อยแล้ว, เขียนชื่อตัวเองได้ตอนอายุ 9 ขวบ พอหลังจาก 10 ขวบเป็นต้นมา ข้าก็ไม่เคยฉี่รดที่นอนอีกเลย  เป็นไงเล่า? น่าทึ่งใช่ปะ?  ยัยหนูน้อย พี่นี้มีนามว่าไห่ต้าฟู่  แต่ทุกคนเรียกข้าว่าต้าไห่ ข้าจึงนับว่าเป็นลูกพี่ของเจ้าด้วย, รู้ไว้ด้วยนะ, มาเถอะ มา ข้าจะให้ลูกอมเจ้าด้วยเหมือนกัน!”

บังเอิญ 'ไห่ต้าฟู่'ก็พกลูกอมข้าวมอลต์มาด้วยเหมือนกัน  ของเหล่านี้เขาซื้อมาเพื่อเอาใจ'เย่ว์ปิง'โดยเฉพาะ หนูน้อยแพนด้ามองดูลูกอมมอลท์สีเหลืองอำพันอย่างหลงใหลเล็กน้อย แต่ในที่สุด เธอก็สั่นศีรษะ

“แม่บอกข้าว่า อย่ากินของที่คนงี่เง่าให้ มิฉะนั้นข้าจะติดเชื้องี่เง่าของเขามาด้วย หนิวหนิวไม่อยากกลายเป็นคนงี่เง่า”

'เจ้าอ้วนไห่'ล้มกับพื้นดังตุ้บ แรงคารมโต้ตอบครั้งนี้ หนักหนายิ่งนัก ถ้าไม่ใช่เพราะพี่น้องตระกูลหลี่ห้ามเขาไว้  เขาคงจะโดดตึกตาย  เย่คงหัวเราะจนน้ำตาเล็ด  เขายกย่องเธอต่อเนื่อง

“ถูกต้อง, เจ้าพูดถูกที่สุด  ความโง่เขลาเป็นโรคติดต่อ! ก๊าก!”

เด็กหญิงแพนด้าแสดงอาการหวาดกลัวมากออกมาทันที  ดูเหมือนเธอกลัวว่าจะติดเชื้อโง่เขลามาจาก'เจ้าอ้วนไห่'จริงๆ 'เย่ว์หยาง'รีบปลอบเพราะกลัวเธอจะร้องไห้

“พี่เย่คงคนนี้เขาแค่หยอกเจ้าเล่น อย่าห่วงเลยนะ  ความงี่เง่าไม่ใช่โรคติดต่อ หนิวหนิวอย่ากลัวเลยนะ เอ้านี่ลูกอม”

พอเห็นเป็นลูกอมมอลท์ที่'เย่ว์หยาง'ยื่นให้  เด็กหญิงคว้ามันทันทีและใส่ปากกินอย่างสบายอารมณ์ หลังจากเคี้ยวกินไปได้สักครู่  เธอเอียงคอถามอย่างระแวงว่า

“ความงี่เง่าไม่ใช่โรคติดต่อเหรอ?”

'เจ้าอ้วนไห่'ร้องไห้ลั่น

“แง้..... ต่อให้ความงี่เง่าเป็นโรคติดต่อ  แต่ข้าก็ไม่ใช่คนโง่นะ.. ข้าไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปแล้ว...”

ที่หน้าประตู จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์พา'เย่ว์ปิง'เข้ามา  เขายิ้ม

“นักเรียนทุกคน!  พวกเจ้าคุยเรื่องอะไรกันอยู่? ที่นี่ดูครึกครื้นกันจริงๆ อ่า..หนิวหนิว ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?”

เด็กหญิงแพนด้าโดดผางลงจากเตียงตั้งท่าเตรียมพร้อมต่อสู้ แยกเขี้ยวน้อยๆ ของเธอเตือนเขาว่า

“ตาเฒ่าลามก!  อยู่ห่างๆ จากแม่ข้าเลยนะ  ตาแก่หัวงูอย่างท่านชอบแอบมองคนอื่นเปลี่ยนเสื้อผ้า  คนแบบนี้ข้าเกลียดที่สุด”

ทุกคนพากันมองดูจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์  เหมือนกับว่ากำลังมองคนบ้าลามกที่สุดในโลก จิ้งจอกเฒ่าขายหน้าจนแทบจะมุดดินหนี โชคดีที่เขาเป็นคนหน้าหนาเสมอต้นเสมอปลาย  มิฉะนั้น  เขาคงจะกอด'เจ้าอ้วนไห่'ขณะโวยวายด้วยกันไปแล้ว

“เฮ้ย..นั่นเป็นการเข้าใจผิดจริงๆ คนที่ตรงไปตรงมาอย่างข้าจะทำเรื่องที่น่ารังเกียจและไร้ยางอายแบบนี้ได้อย่างไร?  คนดีๆ อย่างข้าระมัดระวังเรื่องที่จะตกเป็นขี้ปากคนทั่วไปอยู่แล้ว  อย่าว่าแต่เรื่องแอบดูเลย  แม้แต่เมื่อเราพูดคุยถึงเรื่องกิจวัตรประจำวันก็เหมือนกัน  เราทุกคนระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก เพื่อที่ว่าเราจะได้ทำหน้าที่เป็นแบบอย่างที่ดีแก่พวกนักเรียน!”

ก่อนที่จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์จะพูดจบ  'เย่ว์หยาง'ก็ล้วงเอาหนังสือโป๊ปกสีออกมาจากชุดของจิ้งจอกเฒ่า

“รองอาจารย์ใหญ่ผู้แสนดี! แล้วท่านจะอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไรดี?”

'เย่ว์หยาง'ถามซื่อๆ

“นี่เป็นหนังสือที่ข้ายึดมาได้จากนักเรียน!”

จิ้งจอกเฒ่าโต้ตอบได้ฉับพลัน หนังหน้าของเขาหนามาก  สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อยขณะกำลังโกหก

“แล้วเรื่องชุดชั้นในของสตรีนางนี้เล่า?”

'เย่ว์หยาง'หยิบชุดชั้นในสตรีสีชมพูออกมาจากแขนเสื้อจิ้งจอกเฒ่าอีก

“มันถูกลมแรงพัดมาตกพื้น  ข้าก็แค่เก็บมันไปคืนให้คนที่ทำหาย”

ปฏิกิริยาของจิ้งจอกเฒ่าเป็นไปอย่างธรรมชาติยิ่งนัก ใบหน้าของเขามีเค้าหน้าเที่ยงธรรม  เหมือนกับว่าใครที่บังอาจสงสัยเขาก็เท่ากับก่อบาปสร้างกรรมเป็นทวีคูณ

“รองอาจารย์ใหญ่ ช่างเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับนักเรียนอย่างพวกเราจริงๆ สุดยอด!”

'เย่ว์หยาง'ยกหัวแม่มือให้จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์  จิ้งจอกเฒ่าโบกมือส่ายศีรษะกล่าวว่า

“นั่นมันแค่ในนาม  ในฐานะที่เป็นแบบอย่างข้าไม่ชอบเรื่องทุจริต เอาเปรียบในสังคม  มันเป็นเรื่องเจ็บปวดมากสำหรับข้า ที่ต้องมาดูผู้เยาว์รุ่นหลังกลายเป็นพวกที่เอาเปรียบสังคมมากไปตามเวลา  ช่างน่าเสียดายจริงๆ ที่ความสามารถของข้ามีจำกัด ข้าเปลี่ยนแปลงความจริงข้อนี้ได้ไม่มากนัก  ข้าสามารถทำได้เพียงทำตัวเป็นตัวอย่างโดยหวังว่าจะส่งผลต่อคนหมู่มาก  วันนี้ นอกจากพานักเรียนเย่ว์ปิงมาแสดงตัวแล้ว  ข้ามีเรื่องอยากมาแจ้งให้เจ้าทราบ นักเรียนไตตัน!  สืบเนื่องมาจากผลการทดสอบที่โดดเด่นของเจ้า เจ้านับว่าประสบผลสำเร็จ ได้รับเลือกเป็นหนึ่งในสมาชิก”ท่องอเวจี“ของชั้นเรียนมรณะ  ข้าหวังว่าเจ้าจะเพลิดเพลินกับกระบวนการเรียนรู้ของเจ้านะ” “นี่มันเป็นการลุแก่อำนาจและท่านก็ประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่าจะแก้แค้นข้าไม่ใช่หรือ?”

'เย่ว์หยา'งยิ้มกว้างพลางถามเขา

“ความจริง  มันเป็นความปรารถนาอย่างจริงใจของข้าที่ต้องการให้เจ้าได้มีความก้าวหน้า  ถ้าเจ้าเป็นแค่สวะเหมือนเจ้าอ้วนไห่  ข้าจะไม่สนเลยว่าเจ้าจะเป็นหรือตาย”

จิ้งจอกเฒ่ายิ้มจริงใจเหมือนแต่ก่อน

“ข้าน่ะเหรอ? เป็นสวะ”

'เจ้าอ้วนไห่'ชักจะโกรธ

“ไม่, ข้าผิดไปแล้ว  เจ้าไม่ใช่สวะ”

ขณะที่จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์พูดคำนี้ สีหน้าของเจ้าอ้วนไห่ค่อยดีขึ้นบ้าง  เขาไม่คาดว่าประโยคต่อมาของจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์จะทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟยิ่งกว่า  ที่เป็นอย่างนี้เพราะเขาพูดว่า

“เจ้าไม่ใช่สวะ เจ้าจะเป็นสวะไปได้อย่างไร? แม้แต่ขยะก็ยังแข็งแกร่งกว่าเจ้าเป็นร้อยเท่า  เจ้ามันเป็นเศษของเศษขยะที่ห่วยที่สุด  ถ้าข้าไม่ใช่อาจารย์ผู้สอนของเจ้า  ข้าคงจับเจ้าโยนลงแดนอเวจีและปล่อยให้เจ้ากลายเป็นอาหารของหนอนปีศาจไปแล้ว”

“เจ้าแก่ตัณหากลับ, เป็นท่านไม่ใช่เหรอที่บอกให้เราสนุกกับความสะดวกสบายในชีวิต”

'เจ้าอ้วนไห่'โกรธราวกับหมาบ้า   เขาอยากจะฟัดตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ให้ตาย

“ข้ากำลังบอกให้เจ้าไปตาย ทำไมเจ้าถึงไม่ทำเช่นนั้นเล่า?”

จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ไม่แยแสและยักไหล่ใส่เขา

“ถ้าเจ้าต้องการพิสูจน์ตัวเองว่าเจ้าไม่ใช่สวะ   อย่างนั้นก็เข้าชั้นเรียนมรณะกับนักเรียนไตตันเข้าร่วมหลักสูตรท่องนรกกับเขาในปีนี้  เป็นอย่างไรล่ะ?   เจ้ากล้าพอจะทำอย่างนี้หรือเปล่า เจ้าสวะในสวะ?  ช่างมันเถอะ ข้าไม่อยากคุยกับคนขี้ขลาด  ไปอยู่ห่างๆ จากข้าดีกว่า”

“เจ้าแก่ตัณหากลับ  ก็แค่ชั้นเรียนนรกไม่ใช่เหรอ?  ยังมีที่ไหนที่ข้าไม่กล้ามีส่วนร่วมด้วยเล่า?”

'เจ้าอ้วนไห่'โกรธจนบ้าไปแล้ว

“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่กลายเป็นหนอนปีศาจอยู่ในโลกนี้ต่อไปหรอกนะ...”

หลังจากจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์พูดจบแล้ว  เขาปั้นยิ้มแล้วรีบตรงไปหา'เย่ว์ปิง'พูดว่า

“นักเรียนเย่ว์ปิง, จากนี้ไปเจ้าจะต้องเข้าเรียนกับแม่เฒ่าอู่เถิง  นางเป็นปรมาจารย์อสูรสายพฤกษาที่มีชื่อเสียง  ข้าเชิญแม่เฒ่าผู้นี้มาสอนเจ้าเป็นพิเศษเจ้าต้องตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด”

“แต่...ค่ะ ข้าจะตั้งใจเรียนอย่างดีที่สุด”

ความจริง 'เย่ว์ปิง'ตั้งใจจะฝึกกับ'เย่ว์หยาง'แทน

“พวกเขาเป็นสวะ  ต่อให้ตายเป็นร้อยก็ไม่น่าเสียดาย  แต่เจ้าเป็นอัจฉริยะ ดังนั้นเจ้าจะตายก่อนที่เจ้าจะเปล่งศักยภาพสูงสุดไม่ได้ เจ้าต้องพยายามให้หนักเพื่อกลายเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งให้ได้  อย่าทำให้ทุกคนที่คาดหวังกับเจ้าต้องผิดหวังเสียล่ะ”

คำพูดของจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ทำให้เย่คงและคนอื่นๆ เหงื่อตกไปตามๆ กัน เป็นไปได้อย่างไรกัน พอเพศแตกต่าง วิธีปฏิบัติก็แตกต่างไปด้วย ตลอดทวีปมังกรทะยานสิ้นเป็นสังคมที่มีบุรุษเป็นใหญ่  อย่างไรก็ตาม สถาบันฉางชุนเฉิงแห่งนี้กลับตรงกันข้าม ให้ความสำคัญกับสตรีไว้เหนือบุรุษ พวกเขาไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ที่เข้ามาเรียนในสถาบันแห่งนี้

แม้แต่'เย่ว์หยาง'ยังอดขมวดคิ้วไม่ได้  เขารู้สึกว่าจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์นี้ ไม่ใช่คนที่ให้ความสำคัญบุรุษอยู่เหนือสตรี แต่กลับสอนให้สอดคล้องกับทักษะความสามารถของนักเรียนแทน  ยกตัวอย่างเช่น เขาหาอาจารย์ที่ดีที่สุดมาสอนเพื่อจะให้'เย่ว์ปิง'ได้เรียนอย่างเคารพ  ตราบใดที่นางได้รับการดูแลสั่งสอนเป็นอย่างดี  นางก็จะประสบความสำเร็จ

ขณะที่'เจ้าอ้วนไห่'ที่เอาแต่หาเรื่องสนุกพอๆ กับเย่คงและคนอื่นๆ ก็จะมีความถือตัวในความเป็นลูกผู้ชายอย่างสูง  เขาจึงตัดสินใจใช้วิธีที่เด็ดขาดรุนแรงกับพวกเขาแทน  คำพูดกระด้างไร้น้ำใจของจิ้งจอกเฒ่า สามารถปั่นหัว'เจ้าอ้วนไห่' 'เย่คง'และคนอื่นๆ ที่เอาแต่ภูมิใจว่าตัวเองเป็นลูกผู้ชายได้

สถาบันฉางชุนเฉิงแห่งนี้ ไม่ใช่ที่ไร้ค่าเหมือนที่คนธรรมดาคิดว่ามันเป็น สำหรับจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ที่ดูผิวเผินเหมือนเป็นตาเฒ่าหัวงูนั้น  พอ'เย่ว์หยาง'ใช้ทักษะญาณทิพย์ระดับ 3 ตรวจดูก็พบว่า เขาไม่สามารถวิเคราะห์ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของจิ้งจอกเฒ่าได้ มีนักสู้เพียง 2 คนที่'เย่ว์หยาง'เคยพบแล้วเขาไม่สามารถใช้ทักษะญาณทิพย์วิเคราะห์ความสามารถของพวกเขาออกมาได้  คนแรกก็คือชายชราชุดปอที่สมาคมนักล่าค่าหัว  และอีกคนก็คือจิ้งจอกเฒ่าที่อยู่ต่อหน้าเขา

นอกจาก 2 คนนี้แล้ว ก็คงจะเป็น'จุนอู๋โหย่วฮ่องเต้'แห่งอาณาจักรต้าเซี่ย, ผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'และเหล่านักสู้ที่คล้ายพวกเขาที่มีชื่อเสียง  'เย่ว์หยาง'ยังมองเห็นส่วนหนึ่งของความแข็งแกร่งของคนเหล่านั้น  ต่างจากชายชราชุดปอและจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ซึ่งเขาไม่สามารถจะวิเคราะห์ความแข็งแกร่งของพวกเขาได้เลย

“หนิวหนิว! ตาจะออกไปแล้วนะ  เมื่อแม่เจ้าตื่นขึ้นบอกนางด้วยว่าให้ไปพบอาจารย์ใหญ่พี่สาวของนาง”

จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์เหยียดแขนตรง  ประกายแสงแว่บออกจากตัวเขาและเขาก็หายไปจากตำแหน่งที่เขายืนทันที

“…”

'เย่คง'และคนอื่นๆ อาจจะไม่รู้อะไร แต่'เย่ว์หยาง'ตะลึงอยู่ในใจ ความเร็วในการเทเลพอร์ตสูงมาก มันไวกว่าลูกบอลเทเลพอร์ตของแดนปีศาจเสียอีก ชายชราที่ดูเหมือนตาเฒ่าหัวงูผู้นี้เข้าใจวิธีการเทเลพอร์ตได้ลึกซึ้งเป็นอย่างดี สถาบันฉางชุนเฉิงไม่สามารถสู้สถาบันฉางจิงได้มาถึง 3 พันปีแล้ว ดูเหมือนว่าการเข้าเรียนหลักสูตรท่องอเวจีจะเป็นเรื่องโชคดีโดยบังเอิญงั้นหรือ? บางทีชั้นเรียนนี้อาจน่าสนใจมากก็ได้

ขณะที่'เย่ว์หยาง'คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้น พี่สาวขี้เมาก็สร่างเมาตื่นขึ้นมา นางกลายเป็นอีกคนที่แตกต่างสิ้นเชิง เมื่อนางตื่นขึ้นมา นางใช้พลังแข็งแกร่งที่น่ากลัวทุบตีทุกคนที่อยู่ในสายตานาง  เหตุเกิดตอนที่'เย่ว์หยาง'ไม่อยู่ที่นั่น เขากำลังเรียนความรู้พื้นฐานจากหนังสือสารานุกรมสัตว์อสูรกับ'เย่ว์ปิง'

เมื่อเขากลับมาถึง  เขาพบว่าหนุ่มๆ ทุกคนในอาคารถูกทุบตีจนล้มกับพื้นเกลื่อนกราด  มีนักเรียนที่ครวญครางจากอาการบาดเจ็บอยู่ทุกที่ 'เจ้าอ้วนไห่'ก็โดนทุบตีจนหัวแทบเหมือนหัวหมู บวมปูดจนตามองไม่เห็น 'เย่คง'ถูกซัดจนตัวห้อยอยู่ชั้นวางเสื้อผ้า เขามอบเศษกระดาษให้'เย่ว์หยาง' นี่ไม่ใช่กระดาษของเจ๊แมวขี้เมาเขียน แต่เป็นสิ่งที่เด็กหญิงแพนด้าหนิวหนิวมอบให้เขา  มีตราประทับอุ้งมือแพนด้าน่ารักอยู่บนนั้น เธอยังเขียนไม่เป็น  แต่ก็ยังไม่ลืมประทับอุ้งมือน้อยๆ ไว้ให้'เย่ว์หยาง' พี่ชายใจดีได้เห็น

ขณะที่'เย่ว์หยาง'เห็นทั้งต้องการร้องไห้และหัวเราะพร้อมๆ กัน  เขามีเสน่ห์ต่อเด็กหญิงตัวน้อยด้วยหรือนี่? ก่อนที่'เย่ว์หยาง'จะมีเวลาซ่อมแซมความเสียหายในห้องของเขา ทันใดนั้นมีเสียงแฝงรังสีอำมหิตดังลั่นมาจากบันไดชั้นล่าง

“นักเรียนทุกคนจากชั้นเรียนมรณะมารวมตัวกันเดี๋ยวนี้  พวกเจ้าทุกคนต้องไปให้ถึงจตุรัสหินดำภายใน 5 นาที  พวกที่มาสายจะต้องถูกลงโทษทุกๆ นาทีตามกฎกองทัพ  ถ้าใครไม่เชื่อฟังคำสั่งนี้ จะต้องถูกจัดการเหมือนกับทหารในสนามรบ”

“ต้องเข้มงวดขนาดนี้ด้วยเหรอ?”

'เย่ว์หยาง'สงสัย  สถาบันฉางชุนเฉิงเป็นที่ที่ปล่อยให้นักเรียนได้สนุกกับชีวิตไม่ใช่เหรอ? ทันใดนั้น เขานึกถึงคำพูดของจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ได้ว่า   สถาบันฉางชุนเฉิงเป็นที่ทำนักเรียนที่โดดเด่นให้โดดเด่นยิ่งขึ้นไป และทำนักเรียนที่แย่ ให้แย่ยิ่งขึ้นไปอีก  นี่คือนรกสำหรับนักเรียนดีเด่น แต่เป็นสวรรค์สำหรับนักเรียนสวะ นี่เขากลายเป็นนักเรียนโดดเด่นยอดเยี่ยมตั้งแต่เมื่อไหร? เมื่อ'เจ้าอ้วนไห่'ที่ปกตินอนเหยียดยาวปางตายอยู่บนพื้น พอได้ยินคำสั่งให้ปฏิบัติการ  เขาโดดผางลุกขึ้นยืนทันทีและฉุดเย่ว์หยางตามไปด้วย

“เร็วเข้า ไปกันเถอะ รีบด่วน, นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ, ท่านผู้นั้นเป็นพวกบ้าเลือดเสียด้วย  ร่ำลือกันว่าครั้งหนึ่ง เขาเคยฆ่านักเรียนที่มาสาย 10 คนกับมือเขาเอง”

“เขาน่ากลัวขนาดนั้นเหรอ? แล้วเจ้ามาร่วมกับเราทำไม ถ้าเจ้าเห็นว่ามันเป็นเรื่องยากลำบากขนาดนี้?”

'เย่คง'ยังรู้สึกหวิวๆ ในใจเมื่อได้ยินแบบนี้

“อย่าพูดไร้สาระ, ถ้าเราจะตาย เราก็ตายด้วยกัน  เราทุกคนเป็นพี่น้องกันแล้ว”

'เจ้าอ้วนไห่'ตอบหน้าตาเฉย

 

 

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=129