ตอนที่ 126 ทดสอบสุดเพี้ยน

หลังจากจ่ายเงินแล้ว  สิ่งแรกที่'เย่ว์หยาง'ต้องการไม่ใช่ใบเสร็จรับเงิน   เขารีบคว้าหนังสือภาพสาวสวยไปทันที

“อย่าอ่านตรงนี้ สาวๆ คนสวยโรงเรียนนี้ พวกนางระมัดระวังพวกหมาป่ามาก  นักเรียน! เจ้าควรพยายามทำตัวเป็นเด็กดีนะ”

ผู้อาวุโสเคราแพะเตือน'เย่ว์หยาง'  จากนั้นจึงถามว่า

“เอาล่ะ นักเรียน เจ้าชื่ออะไร? ไตตัน? ชื่อนี้... ช่างเถอะ ชื่อเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญ  นักเรียนไตตัน ! เจ้าตั้งใจจะเข้าเรียนชั้นไหน? ที่นี่ สถาบันฉางชุนเฉิงของเรา  เรามีหลักสูตรพิเศษก็คือ”ปล่อยแกะลงทุ่งหญ้า””

เป็นหลักสูตรฟรีและง่าย และหลักสูตร

“ปิดประตู”

โดยให้แต่ละคนศึกษาด้วยตนเอง  เรายังมีแบบไม่เป็นทางการอย่างอื่นอีก แต่ถูกคัดค้านโดยกฎโรงเรียนที่  ก็คือหลักสูตร

“คบหาชายหญิง”

เกี่ยวกับการทำงานระหว่างชายกับหญิง

“เดี๋ยวก่อน,  ปล่อยแกะลงทุ่งหญ้า และหลักสูตรฟรีและง่าย หมายความว่าอย่างไร?”

'เย่ว์หยาง'ไม่ยอมคล้อยตามง่ายๆ  เขาสังเกตถึงบางอย่างที่ผิดปกติขณะที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น

“มันเป็นความเสรีไม่มีขีดจำกัด  ครูสอนจะไม่ดูแลนักเรียนของตนและนักเรียนสามารถเรียนด้วยตัวเอง”

ชายชราเคราแพะอธิบายหน้าตาเฉย  คำพูดเหล่านี้ทำให้'เย่ว์หยาง'โกรธจัด   นี่เรียกว่าโกงกันระดับตำนานมิใช่หรือ?  หลังจากได้รับค่าเทอมไปแล้ว พวกเขาก็ไม่สนใจดูแลนักเรียนของพวกเขาเลย โรงเรียนแบบนี้ ยังเรียกตัวเองว่าเป็นสถาบันการศึกษาได้อีกหรือ?

“อาจารย์ผู้สอนไม่สอนในชั้นเรียนหรือ?”

'เย่ว์หยาง'ข่มใจต่อแรงยั่วยุให้อาละวาดลงมือทุบตีและเขาตัดสินใจรอดูสถานการณ์ให้ชัดเจนก่อน

“พวกเขา เอ่อ..พวกเขายังจำเป็นต้องสอนในชั้นเรียน  พวกครูอาจารย์จะต้องสอนอย่างน้อย 2 ชั้นเรียนในปีหนึ่งๆ  ชั้นเรียนแรกเป็นชั้นสำหรับแนะนำตัว ที่อาจารย์ผู้สอนและนักเรียนจะต้องมาแนะนำตัวกันและกัน  ชั้นเรียนที่สองเป็นชั้นเรียนที่รำลึก เป็นชั้นที่หลังจากผ่านไปได้ปีหนึ่ง  ก็จะเป็นเวลาที่อาจารย์ผู้สอนและนักเรียนต้องแยกกัน ทุกคนจะได้ของขวัญที่ระลึกและกล่าวคำที่น่าจดจำกันและกัน”

ก่อนที่ผู้เฒ่าคางแพะจะพูดจบ  'เย่ว์หยาง'ก็ทรุดลงไปบนพื้นแล้ว

"คุณพระช่วย!  นี่ยังเรียกว่าชั้นเรียนได้อีกหรือนี่?"”

อย่างนั้นเกี่ยวกับ

“ปิดประตูเรียน!ให้นักเรียนฉลาดได้ศึกษาด้วยตนเองล่ะ?”

'เย่ว์หยาง'ถามเกี่ยวกับแนวการสอนแบบที่สอง

“ก็ตามชื่อที่ปรากฏ นี่หมายความว่านักเรียนต้องหมั่นพากเพียรเรียนด้วยตนเอง  สถาบันเราใจกว้างมาก  เราเปิดห้องสมุดให้นักเรียนได้ทำการค้นคว้าด้วยตนเองฟรี”

บุรุษชราเคราแพะส่อให้เห็นว่า เป็นสิ่งที่เหมาะสมคู่ควรทำให้สวรรค์ต้องโปรดปรานที่สถาบันของเขาเปิดห้องสมุดให้นักเรียนศึกษาค้นคว้าได้

“อย่างนั้นเกี่ยวกับหลักสูตรที่สาม คบหาเพื่อแข่งขันระหว่างนักเรียนชายหญิงช่ะ? หมายความว่าสามารถคบหากันในสถาบันอย่างนั้นหรือ?”

'เย่ว์หยาง'คิดว่าค่อนข้างเป็นแนวความคิดที่ดี

“เฮ่ย!  เรื่องนี้ไม่ได้รับการสนับสนุนให้มีอย่างเปิดเผยในสถาบันของเรา   แต่เราก็ไม่ได้ต่อต้านนะ  ถ้าเจ้าสามารถหาแฟนได้   เมื่อเป็นแบบนั้นโรงอาหารของเราจะจัดที่นั่งให้พวกเจ้าได้นั่งกินอาหารติดกัน เผื่อว่าพวกเจ้าจะได้ป้อนอาหารกันและกันได้ อ้า..ข้าหมายถึง สถาบันของเราจะช่วยสร้างสภาพแวดล้อมเพื่อช่วยให้นักเรียนได้เรียนรู้อย่างมีความสุขมากขึ้น แน่นอนว่า ที่นั่งคู่ จะต้องมีค่าธรรมเนียมใช้จ่ายเพิ่มขึ้น  แต่ก็ไม่แพงขนาดนั้น  ราคาก็สูงสิบเท่าจากราคาอาหารปกติ  แต่มันก็เป็นที่มีคุณภาพสูงและมีอาหารอุดมสมบูรณ์อย่างมาก  ภายใต้สถานการณ์ปกติ โรงอาหารของเราจะไม่คิดค่าธรรมเนียมจุกจิก  ถือเสียว่าเป็นของขวัญ...”

ชายชราเคราแพะ หน้าด้านที่สุดเท่าที่'เย่ว์หยาง'เคยพบเห็นมาตั้งแต่เขาเดินทางเข้ามาในมิตินี้ 'เย่ว์หยาง'รู้สึกว่า ตัวเขาเองก็หน้าด้านพอแล้ว แต่เมื่อเทียบกับผู้อาวุโสท่านนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองยังด้อยกว่านิดหน่อย ภายใต้การบริหารงานของรองครูใหญ่ผู้หน้าด้าน ไม่น่าแปลกใจเลยว่าสถาบันฉางชุนเฉิงที่มีประวัติศาสตร์เกินกว่า 3 พันปีถึงได้ตกต่ำลงถึงเพียงนี้ ในที่สุด เหมือนกับว่าเขาไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป  'เย่ว์หยาง'กลับพูดบางอย่างที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่เชื่อว่าตนเองพูดเช่นนั้นได้

“นักเรียนมาที่นี่ก็เพื่อเรียน ทำไมพวกเขาถึงต้องการความสะดวกสบายขนาดนั้นด้วยเล่า?  ถ้าท่านไม่ควบคุมจัดการอะไรเลย  และยังสนับสนุนให้นักเรียนของท่านคบหาควงคู่กันทุกวัน  พวกเขาจะยังมีความต้องการจะเรียนอีกหรือ?  ถ้ามันเป็นเหมือนอย่างที่ท่านพูด  สถานที่นี้ก็เป็นเหมือนสวรรค์ของนักเรียนสินะ!”

“แน่นอน มันเป็นสวรรค์  แต่เป็นสวรรค์ของนักเรียนอ่อน”

ชายชราเคราแพะหัวเราะลั่น

“ไตตัน!  เจ้าคงไม่เคยได้ยินเรื่องร่ำลือของสถาบันของข้าใช่ไหม?”

“ข่าวลือแบบไหน?”

'เย่ว์หยาง'สงสัย   อาจเป็นได้ว่าโรงเรียนที่ทรุดโทรมแห่งนี้ยังมีการประเมินผลที่ดีกระมัง?

“เรา สถาบันฉางชุนเฉิงมีชื่อเสียงในเรื่องเป็นสวรรค์สำหรับนักเรียนห่วยๆ และเป็นนรกสำหรับนักเรียนโดดเด่น”

ผู้เฒ่าเคราแพะหัวเราะก๊าก

“และเรายังรู้สึกดีที่อยู่ตรงกันข้ามสถาบันฉางจิงอีกด้วย”

“ไม่ต้องสงสัยเลยที่ท่านหานักเรียนไม่ได้ค่อยได้..”

'เย่ว์หยาง'เข้าใจในที่สุด ผู้ปกครองคนไหนไม่คิดว่าลูกหลานของพวกเขาโดดเด่นบ้าง? ผู้ปกครองแบบไหนที่จะส่งลูกหลานของตนมานรกกันเล่า? แม้ว่าลูกหลานของพวกเขาไม่ใช่คนโดดเด่น  พวกเขาก็ยังคงไม่ส่งเด็กๆ มายังสถาบันฉางชุนเฉิงแห่งนี้เพื่อหาสาวๆ มาแต่งกับบุตรของตน

ถ้าพวกเขาต้องการสาวๆ ก็ยังสามารถหาสาวแถวๆ บ้านก็ยังได้  ทำไมจะต้องส่งเด็กๆ มายังสถาบันแห่งนี้?  วัตถุประสงค์ในการส่งพวกเขามาเข้าสถาบันก็ด้วยหวังว่าบุตรหลานของพวกเขาจะกลายเป็นมังกรมีอนาคตที่สดใส ไม่ว่าสถานการณ์ในสถาบันฉางชุนเฉิงจะดีเพียงใด  พวกเขาไม่ควรส่งบุตรหลานมาเรียนที่นี่  บางทีเด็กนักเรียนอาจสนุกสนานกับการใช้ชีวิตรูปแบบนี้  แต่ผู้ปกครองจะไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน การส่งลูกหลานของพวกเขามาเรียนที่นี่มีแต่จะสิ้นเปลืองเงินของพวกเขา

“วัตถุประสงค์ของสถาบันของเราก็คือทำนักเรียนที่อ่อนแอให้อ่อนแอยิ่งขึ้น และทำนักเรียนที่โดดเด่นให้โดดเด่นยิ่งขึ้น  เมื่อกลุ่มนักเรียนโดดเด่นมาศึกษาสถาบันของเรา  เราจะทำอย่างเต็มที่เพื่อทรมานเขา ทำให้ชีวิตของเขาเหมือนกับอยู่ในนรก  สำหรับนักเรียนที่อ่อนแอ  ในอนาคต เขาจะทำเรื่องใหญ่ๆ อะไรได้?  รวมทั้งอาจทำให้พวกเขาได้รู้สถานะตัวเองและให้พวกเขาสนุกสนานใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างมีความสุขสัก 2-3 ปี”

กับคำพูดถัดมาของชายชราเคราแพะไม่กี่คำ  'เย่ว์หยาง'ได้แต่จ้องมองเขาอย่างตะลึง อย่างนี้.. เมื่อเขาพูดคำเหล่านั้นออกมาทั้งหมด บางทีมันค่อยสมเหตุสมผลขึ้นมาบ้าง สำหรับนักเรียนอ่อนและไร้อนาคต แทนที่จะต้องใช้ความพยายามมากมายที่จะรักษาพวกเขาและทำให้พวกเขาไม่พอใจเมื่อพวกเขาไม่สามารถอะไรได้ดังคาดหวัง  ทำไมถึงไม่ปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตสนุกสนานในโรงเรียนแทนเล่า?

นักเรียนหัวอ่อนไม่ได้ต้องการตั้งใจเรียนจริงๆ พวกเขาต้องการเพียงใช้เวลามัวเมา 2-3 ปี  แน่นอนว่าพ่อแม่ผู้ปกครองคงจะไม่สนับสนุนให้บุตรหลานของตนทำแบบนั้น  บางทีนี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้สถาบันฉางชุนเฉิงตกต่ำ พวกเขามีแนวคิดการศึกษาและทัศนคติในการสอนที่ดี แต่พวกเขาไม่เป็นที่ยอมรับโดยทั่วไป ผู้เฒ่าเคราแพะมองดูสีหน้าประหลาดใจของ'เย่ว์หยาง'จึงฉีกยิ้มเหมือนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์

“ไตตัน! เจ้าอยากจะทดสอบเล็กๆ น้อยๆบ้างไหม?”

เมื่อเขาพูดอย่างนั้น  'เย่ว์หยาง'จำตัวเอกในนิยายจากอีกโลกหนึ่งขึ้นมาได้ทันที ในเรื่องจากอีกโลกหนึ่ง  ตัวเอกมักจะไปโรงเรียนอยู่เสมอ  จีบสาวๆ เป็นวัตถุประสงค์หลักในการไปโรงเรียน แต่เขายังต้องลูกน้องซื่อสัตย์และทุ่มเท มันเป็นเค้าโครงเรื่องพื้นฐานเสียแล้ว ตัวละครนั้นจะต้องเข้าคิวที่ยาวมากเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของเขาเพื่อเข้าสถาบัน  ในที่สุดเมื่อถึงคิวเขา  ขณะที่เขาสัมผัสแก้วผลึกวัดพลังความแข็งแกร่งของเขา  ชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไปสิ้นเชิงทันที..

ในสถานการณ์ปกติ ลูกแก้วผลึกจะเปล่งแสงสีรุ้งจากนั้นก็ระเบิดกระจายแสดงพลังเวทของผู้เข้าทดสอบ  อย่างไรก็ตาม  นั่นมันเป็นสถานการณ์ปกติ  สำหรับตัวเอกผู้นั้น  เขาจะเป็นแบบตัวเอกได้อย่างไร หากว่าเขาน่ากลัวไม่พอ  สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปก็คือเสียงร้องแสดงความประหลาดใจจากอาจารย์จอมเวทที่ดูแลการทดสอบ

“พลังเวทของเขามีครบทั้ง 6 สาย คือลม, ไฟ, น้ำ, ดิน, แสงและความมืดมิดหรือนี่? เขาคืออัจฉริยะที่ในรอบหลายพันปีจึงจะปรากฏมีสักครั้ง  ต่อให้เวทเรามากกว่าปัจจุบันถึง 10 เท่า   เราก็ไม่สามารถระเบิดแก้วผลึกได้   เราไม่เคยคิดว่าพลังเวทของเจ้าเด็กนี่จะสามารถระเบิดมันได้ นี่น่ากลัวเกินไปแล้ว”

ในอีกด้านหนึ่งก็ยังมีคนบางพวกที่พระเอกได้พบตามท้องถนนแล้วกลายมาเป็นลูกน้องผู้ภักดีได้ พวกเขาจะเรียกเขาว่า

“ลูกพี่!”

อย่างตื่นเต้น ปัจจุบันทุกคนกำลังเฝ้าดูตัวเอกขณะที่เขาหัวเราะจนตัวสั่น สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปก็คือสาวๆ ก็จะวิ่งเข้ามาหาเขาตามพล็อตเรื่อง  นอกจากนี้ยังมีคนเป็นจำนวนมากที่เรียกเขาว่าอาจารย์ เดี๋ยวก่อน, ไม่  พวกเขาต้องเรียกเขาว่าลูกพี่, เจ้านาย ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ มีครั้งหนึ่งเมื่อรองครูใหญ่ที่มักไปแอบดูสาวๆ อาบน้ำวิ่งมาอยู่ข้างๆ ตัวเอกทันทีที่เขาได้ยินข่าว   พอเห็นพระเอกกำลังทำกับข้าวประเภทไข่  เขากลับตกใจตะโกนลั่นว่า

“นี่ นี่ ใช่ไข่นกฟีนิกซ์ในตำนานหรือไม่? เจ้าไปได้มันมาจากไหน?”

แน่นอน  พระเอกจะทำเป็นเกาหัวอย่างใสซื่อแล้วพูดคำที่ใครฟังแล้วก็พากันล้มระเนระนาด

“ข้าซื้อมาจากหาบเร่ขายอาหารเช้าริมถนน...”

เจ้าเด็กคนนี้มาจากแดนสวรรค์แน่  ทุกคนคงคิดว่าเจ้าเด็กนี่ต้องเป็นหนึ่งในลูกเมียน้อยของเทพแน่ๆ ทุกคนพากันสงสัยในตัวของพระเอก หลังจากนั้น ก็จะมีคนกว่ามากคุกเข่าลงตะโกนว่า

“เจ้านาย”

หรือไม่ก็ตะโกนออกมาว่า

“ลูกพี่”

“เอาล่ะ..นักเรียนไตตัน!  ถ้าเจ้าต้องการฝันกลางวันเรื่องสาวๆ เอาไว้ทำตอนกลางคืน  ข้ารู้จักที่ดีๆ ที่จะใช้แอบมองสาวๆ เปลี่ยนเสื้อผ้ากัน  แต่จะต้องจ่ายค่าบริการเพิ่ม  ค่าถ้ำมองครั้งละ 1 เหรียญทอง”

ชายชราเคราแพะทำลายฝันกลางวันของ'เย่ว์หยาง'  ตาแก่นี่ต้องเป็นตาเฒ่าหัวงูลามกที่สุด หน้าด้านที่สุดเท่าที่'เย่ว์หยาง'เคยพบมา  อย่างไรก็ตาม   เขาเป็นคนที่เข้าใจความต้องการของนักเรียนได้ดีที่สุด

“ลูกแก้วผลึกอยู่ที่ไหน?”

'เย่ว์หยาง'มองหาของดังกล่าวภายในห้อง  แต่ก็ไม่พบแก้วผลึกที่ใช้ทดสอบก่อนเข้าเรียน เขาปล่อยเลยตามเลย ถ้าไม่มีคนเป็นพันๆ มาคอยชมดู ไม่มีสาวๆ วิ่งเข้ามาในอ้อมกอดของเขา และไม่มีพี่น้องผู้ภักดีคอยคุกเข่าเรียกเขาว่าลูกพี่ แต่ไม่มีลูกแก้วผลึกวัดพลังได้อย่างไร? ชายชราเคราแพะสั่นศีรษะและโบกมือ

“ข้าขอบอกเลยนะ  นักเรียนไตตัน  ข้าคิดว่าเจ้าเข้าใจผิดไปหน่อย  ในสถาบันฉางจิง พวกเขาจะใช้ลูกแก้วผลึกทดสอบเจ้า  แต่ในสถาบันฉางชุนเฉิงของเรา  การทดสอบของเราซับซ้อนนิดหน่อย แต่ละเอียดมาก ดังนั้น เราจะไม่ใช้วิธีนั้น เย่ว์หยางสับสน  ถ้าพวกเขาไม่ใช้แก้วผลึกทดสอบความสามารถ  อย่างนั้นพวกเขาจะใช้อะไร? ผู้เฒ่าเคราแพะล้วงเอาม้วนเวทเล็กๆ ที่ประณีตออกมาจากชุดของเขา มันถูกแบ่งเป็น 7 สีที่แตกต่างกันคือ สีแดง ส้ม เหลือง เขียว ฟ้า  ครามและม่วง แต่ละม้วนก็มีสีต่างกัน”ท่านจะวัดความสามารถของข้าด้วยของเหล่านี้ได้อย่างไร?””

'เย่ว์หยาง'เดาว่า ถ้าเขาแตะม้วนที่ถูกต้อง มันอาจจะฉายแสงเป็นตัวบ่งชี้ก็ได้

“แต่ละม้วนจะเป็นม้วนเวทมิติขนาดเล็กที่ข้าสร้างขึ้นมาเอง  แต่ละสีแสดงให้เห็นความยากในระดับที่แตกต่างกัน แดงคือระดับ 1 ต่ำที่สุด ขณะที่ม่วง คือระดับ 7 ยากที่สุด เมื่อเจ้าเปิดม้วนเวท  เจ้าจะถูกเทเลพอร์ตส่งไปยังพื้นที่แห่งหนึ่ง  มีสัตว์ประหลาดในม้วนเวทรอเจ้าอยู่  จะมีสัตว์ประหลาดในระดับความยากที่แตกต่างกัน ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเจ้าเลือกม้วนแดง ก็จะเจอหมาป่าวายุระดับสอง สิบตัวอยู่ข้างใน  ถ้าเจ้าเปิดม้วนเวท  เจ้าจะถูกส่งไปอยู่ต่อหน้าหมาวายุที่หิวกระหาย 10 ตัว  ถ้าเจ้าสามารถฆ่าทุกตัวได้ภายใจ 10 นาที  ยิ่งไปกว่านั้นโดยที่ตัวเจ้าไม่บาดเจ็บ  เจ้าก็จะรอดพ้นจากการประเมินผลให้เป็นนักเรียนอ่อนแอ”

ผู้เฒ่าเคราแพะยิ้มด้วยความรักและเมตตา แต่ทำไม'เย่ว์หยาง'เห็นแล้วรู้สึกเหมือนกับยิ้มของปีศาจ

“ท่านก็แค่หาความร่ำรวยและฆ่าคนอื่นไม่ใช่เหรอ?”

'เย่ว์หยาง'เหงื่อกแตกพลั่ก เขาไม่เคยเห็นการทดสอบที่อันตรายแบบนี้มาก่อน

“เจ้ายังไม่ได้ทดสอบเลยก็ได้,  แต่เจ้าจะถูกประเมินว่าเป็นนักเรียนอ่อนแอทันที  อย่างนั้นเจ้าก็จะไม่มีโอกาสได้ร่วมชั้น”เส้นทางนรก“ของสถาบันเรา  แน่นอนว่าเจ้าสามารถหาสาวและหาอาหารกินในแต่ละวันที่ผ่านไปก็ได้”

ผู้เฒ่าเคราแพะฉีกยิ้มจนถึงหู ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้โกรธเคืองเลย

“ทั้งโรงเรียนนี้ มีอยู่กี่คนที่สอบผ่านบททดสอบนี้?”

'เย่ว์หยาง'ไม่อาจเชื่อได้ว่ามีคนที่ยินดีเข้ารับการทดสอบที่เพี้ยนนี้

“ในสถาบันฉางชุนเฉิงของเรา มีนักเรียน 368 คน รวมทั้งครูฝึกสอนด้วยนะ ตอนนี้รวมเจ้าด้วยก็เป็น 369 คน  โดยเฉลี่ยแล้วนักที่เข้ารับการทดสอบก็มี 10 % สรุปก็คือ 37 คนยินดีเข้ารับการทดสอบ  อัตราสำเร็จของผู้เข้ารับการทดสอบก็คือ 30% ก็คือมีคนสอบผ่าน 11 คน  บรรดานักเรียนเหล่านั้น มีอยู่ 4 คนจัดเป็นนักเรียนที่โดดเด่น  นักเรียนไตตัน  เจ้าไม่ต้องการจะลองทดสอบใช่ไหม?  เราให้ทุนการศึกษาแก่นักเรียนโดดเด่นนะ เจ้าก็รู้  ยิ่งไปกว่านั้น ครูใหญ่แสนสวยจะสอนเจ้าเป็นการส่วนตัว  เจ้าไม่รู้สินะ  เมื่อนางเข้าสอนในชั้นเรียน  นางจะแต่งชุดเซ็กซี่ ชุดที่มีรูเหมือนตาข่ายน่ะ  นางดูเจ้าชู้มีเสน่ห์ขนาดที่ว่าทำให้ไฟลุกไหม้ในหัวใจเราได้  นอกจากนี้  พวกนักเรียนหัวอ่อนจะไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างดี”

นี่เป็นครั้งแรกที่'เย่ว์หยาง'คล้อยตามคำพูดของผู้เฒ่าเคราแพะขึ้นมาบ้าง  พวกนั้นก็แค่หมาป่าวายุไม่ใช่หรือ?  เขาไม่จำเป็นต้องเรียกอสูรของเขก็ได้  เขาสามารถใช้ดาบวิเศษฮุยจินฆ่ามันก็ได้

“ก็ได้ ข้าจะลองดู เพื่อให้ได้รับทุนนะ”

'เย่ว์หยาง'จะไม่พูดว่าลองดูเพราะเขาต้องการเห็นครูใหญ่แสนสวยในชุดตาข่ายแสนเซ็กซี่ เขาจะไม่หาเรื่องยุ่งยากแน่นอน เขายื่นมือปัดม้วนสีม่วงที่ผู้เฒ่าเคราแพะยื่นให้เขาและหยิบเอาม้วนสีแดงแทน ขณะที่เขาเปิดมัน ลำแสงสีทองก็ส่องออกมา 'เย่ว์หยาง'ถูกเทเลพอร์ตไปทันที

ในที่สุดเขาก็ตระหนักถึงสภาพแวดล้อมเขา  เขาพบว่าตัวเองอยู่ในสมรภูมิมรณะบางแห่ง  พื้นที่มิติก็ไม่นับว่าใหญ่  ขนาด 2 เท่าของสนามฟุตบอล ในพื้นที่ตรงกลาง มีเนินเล็กๆ แห่งหนึ่ง  ดูเหมือนมีรังของหมาป่าวายุ พวกมันเป็นหมาป่าวายุระดับ 2 ไม่ใช่เหรอ? นอกจากจะเคลื่อนที่ได้เร็วและแคล่วคล่องว่องไว้แล้ว  พวกมันไม่มีอะไรมาก ถ้าเขาไม่สั่งให้ฮุยไท่หลางคอยปกป้อง'เย่ว์ปิง'ขณะที่นางไปลาออกที่โรงเรียนนาง

ดูเหมือนว่าฮุยไท่หลางเพียงลำพังก็จัดการหมาป่าวายุทั้ง 10 ได้เหลือเฟือ  'เย่ว์หยาง'เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ชักดาบวิเศษฮุยจินและวิ่งตรงไปที่เนินเขา  แต่ทันใดนั้น เขาเห็นว่ามีมังกรบินแม็กมากำลังนอนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นที่เว้าบนยอดเนินที่เต็มไปด้วยลาวา มันดูเหมือนปล่องลาวา  'เย่ว์หยาง'โกรธจนตะโกนลั่นว่า

“แม่งเอ๊ย! ไอ้จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์  รอจนกว่าข้าออกไปเสียก่อนเถอะ พ่อจะหั่นเป็น 18 ชิ้นเลย”

ไอ้ 2 ตัวนี้จะเป็นหมาป่าวายุระดับ 2 ไปได้อย่างไร? นี่มันมังกรบินแม็กม่า อสูรทองแดงระดับ  6 แถมยังมีตั้ง 2 ตัว ปฏิกิริยาแรกของ'เย่ว์หยาง'ก็คือควักม้วนเทเลพอร์ตออกมา  แต่ว่าม้วนเทเลพอร์ตใช้ไม่ได้ในที่แบบนี้  จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ ไม่ได้รู้เพียงแต่วิธีสร้างม้วนเทเลพอร์ตเท่านั้น  แต่ยังรู้วิธีก่อกวนไม่ให้ม้วนทำงานได้  นักเรียนที่เทเลพอร์ตเข้ามาในพื้นที่นี้จะต้องสู้และไม่สามารถหลบหนีได้...

 

 

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=126