ตอนที่ 12 จุดจบของพวกโจร Part 2
หลังจากนั้นพวกอัศวินก็สำรวจมาถึงห้องที่มีประตูไม้กั้นอยู่ อัศวินคนนึงก็เอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู ทันใดนั้นก็มีดาบทะละประตูออกมา!!
“อ๊อก!!!”
มันเป็นกับดัก!! อีกด้านของประตูมีพวกโจรดักรอและแทงดาบทะลุไปเสียบอัศวินคนนั้น
“อ๊ากกกก…!!!”
“โอ๊ะ!! ไรอัน ถอยออกมาเร็ว!!”
อัศวินที่บาดเจ็บล่าถอยไปและการต่อสู้รอบใหม่ก็ได้เปิดฉากขึ้น
“โธ่เว๊ย ชั้นคงประมาทไปหน่อย นึกว่าพวกที่ดักซุ่มจะไม่เหลือแล้วนะเนี่ย แสงสว่างเอ๋ย จงช่วยรักษาบาดแผลของคนผู้นี้ด้วยเทอญ [เวทรักษา]”
“ขอโทดที่ทำให้ต้องลำบากนะผู้กอง อา…..”
แสงสว่างห่อหุ้มร่างของอัศวินที่บาดเจ็บ จากนั้นแผลก็ค่อยๆดีขึ้น แผลที่ถูกดาบแทงค่อยๆสมานตัวและปิดลงพร้อมๆกับเลือดที่หยุดไหล ตอนนี้อัศวินคนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว….นี่คือเวทรักษาสินะ พึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเลยนะนี่ ระหว่างที่ผมกำลังชื่นชมผลของเวทรักษาอยู่นั้น ผลของการต่อสู้ก็จบลง
“โทดทีผู้กอง แฮ็กกิสเองก็ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้เมื่อกี้ รบกวนผู้กองช่วยรักษาให้หน่อยได้ไหม”
“เฮ้อ…ร่ายเวทติดๆกันแบบนี้มันเหนื่อยสุดๆไปเลยนะเนี่ย เฮ้ ถ้าข้าสลบไปนี่ นายช่วยมานำทีมแทนทีละกัน แสงสว่างเอ๋ย จงช่วยรักษาบาดแผลของคนผู้นี้ด้วยเทอญ [เวทรักษา]!!”
“มันช่วยไม่ได้นี่นา ในเมื่อมีแต่ผู้กองที่ใช้ [เวทรักษา] ได้ ให้ตายเถอะ ถ้ามีคำภีเวทรักษาโผล่ออกมาขายในท้องตลาดบ้างคงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว”
“ไม่มีทางหรอก ในเมื่อทางศาสนจักรฮุบสัมปทานควบคุมเวทรักษาไปหมดแล้วนี่…”
หืมมม เหมือนจะได้ยินอะไรดีๆเข้าแฮะ พอเช็คแล้วผมสามารถเสกคำภีเวทรักษานี่ด้วยราคา 100,000DP แฮะ หายากจนราคาพอๆกับมังกรชั้นต่ำตัวนคงเลยหรือนี้แต่ที่สำคัญ ในเมื่อพวกอัศวินมันรักษาแผลกันเองได้แบบนี้ พวกโจรคงไม่มีโอกาสที่จะชนะแล้วหละ
“เอาหละ รักษาเสร็จแล้ว ทีนี้ก็ระวังกัน อย่าให้โดนซุ่มโจมตีกันอีกหละ”
“จะว่าไป ข้าเคยได้ยินว่า ดันเจี้ยน[ถ้ำธรรมดาๆ] นี่มันเล็กกว่านี้มากเลยไม่ใช่หรือยังไงกัน?”
“ผู้กอง มีพลั่วตกอยู่ที่พื้นด้วย ดูเหมือนว่าพวกโจรมันจะขุดขยายถ้ำกันเองนะครับ”
“หืมม? ปกติแล้วผนังของดันเจี้ยนมันจะซ่อมแซมตัวเองถ้าไปขุดมันเข้าไม่ใช่หรือไงกัน ทำไมพวกนั้นต้องทำอะไรไร้ประโยขน์แบบนี้ด้วยหละ?”
“ผมเองก็ไม่แน่ใจครับ แต่ว่า มีร่องรอยการขุดผนังอยู่จริงๆนะครับ”
ที่พวกนั้นพูดเรื่องผนังซ่อมแซมตัวเองนั่นจริงหรือป่าวนะ? ผมหันไปทำหน้าจะถาม'โรคุโกะ'
“ปกติแล้วรูที่ถูกขุดในดันเจี้ยนจะซ่อมแซมตัวเองเมื่อเวลาผ่านไปหนะนะ”
“คล้ายๆกับบาดแผลที่ซ่อมแซมตัวเองอะไรแบบนั้นหรอ?”
“ก็อะไรประมาณนั้นแหละ แค่มันไม่รู้สึกเจ็บเท่านั้นเอง”
“ประหลาดมาก พวกโจรนี่ทำอะไรแปลกๆ มันจะขุดผนังดันเจี้ยนกันไปทำไมนะ”
“เป็นไปได้ไหมครับผู้กอง ที่พวกโจรจะเป็นบอสของดันเจี้ยนนี้”
“ฮ่าๆๆ ข้าไม่เคยได้ยินอะไรประหลาดๆแบบนั้นมาก่อนเลยนะเนี่ย แต่ก็อาจจะเป็นไปได้นะ”
พวกอัศวินค่อยๆสำรวจดันเจี้ยนนี้ต่อจนมาถึงห้องสุดท้าย ที่พวกโจรดักซุ่มอยู่ 9 คนด้วยกันผมเปลี่ยนไปดูสถานการของพวกโจรที่ซุ่มอยุ่
“ดูเหมือนพวกนั้นจะมาถึงกันแล้วนะลูกพี่”
“เอาหละ เตรียมง้างธนูกันให้พร้อม เงียบๆกันด้วยหละ พอพวกนั้นเปิดประตูเมื่อไรก็ระดวงยิงใส่มันเลย!!”
“เข้าใจแล้วลูกพี่”
“พวกนั้นน่าจะอ่อนล้ากันมามากแล้ว กว่าจะมาถึงห้องนี้ได้ เรามาจบเรื่องนี้กันอย่างสบายๆกันดีกว่า”
จริงๆแล้วพวกอัศวินนั้นไร้รอยขีดข่วนเลยก็ว่าได้ ผมบอกได้เลยว่าพวกโจรนี่ชะตาขาดแล้วแหละ …..แอ๊ดดดด ประตูไม้ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก ทันทีที่หัวหน้าโจรโบกมือให้สัญญาณ ลูกธนูก็พุ่งไปยังช่องประตูที่เปิดออก เสียงลูกธนูกระทบเกราะดังสนั่นหวั่นไหว แต่กระนั้นมีดอกนึงที่โชคดีปักเข้าตรงช่องว่างที่หมวกเหล็กพอดี ลูกธนูเสียบทะลุหัวจนอัศวินคนผมมองเห็นเลขค่า DP ที่เด้งเพิ่มขึ้นมา อัศวินคนนั้นตายคาที่
“ริวอี้!! โธ่เว๊ย ไม่ไหว หมอนี่ไม่รอดแล้ว!!”
“ชิ…! เก็บได้คนเดียวเองเรอะ”
“เอาไงต่อลูกพี่!!”
“พวกแก เล็งที่ข้อต่อระหว่างชุดเกราะ!! ไปฆ่ามันกันเลย”
ทันทีที่อัศวินคนนึงสังเกตุเห็นหน้าของหัวหน้าโจร เขาก็ตะโกนออกมา
“เฮ๊ย แก…!! แกคือเจ้าอ๊วกแตกนี่หว่า!!”
“อย่ามาเรียกข้าด้วยชื่อนั้นเด็ดขาด!!”
“เหวอ!!”
หัวหน้าโจรโกรธจัด กระหน่ำฟันดาบเข้าใส่อัศวินคนนั้น พละกำลังของหัวหน้าโจรเหนือกว่ามาก แม้ดาบจะฟันไม่ทะลุเกราะแต่แรงกระแทกก็อัดบดร่างอัศวินกระเด็นเสียหลักไป หัวหน้าโจรอาศัยช่องว่างเสือกแทงดาบเข้าไปที่รอยต่อของเกราะ ผมมองเห็นเลขDP เด้งขึ้นมา หมอนี่ตายคาที่ไปอีก 1 ศพว่าแต่ ไอ้ชื่อ [เจ้าอ๊วกแตก] นั่นมันคืออะไรกันนะ?
“ไอ้หมอนี่ไง ที่เผลออ๊วกแตกใส่องหญิง”
“แกบังอาจทำกับริวอี้และ ไอจิน!!! ไอ้อ๊วกแตก ไอ้บัดซบ!!”
“ก็เมลอนที่กินไปมันบูดแล้วนี่หว่า มันไม่ใช่ความผิดของข้านะโว๊ยยยย!!!”
“นอกจากหมอนี่จะอ๊วกใส่องหญิงแล้ว แกยังลากคอพ่อครัวมาเชือดทิ้งต่อหน้าต่อตาองหญิงแล้วโยนความผิดให้เขาอีก!!”
“หุบปาก!! ไอ้พ่อครัวนั่นมันอิจฉาข้าต่างหากละเว๊ย ถ้าไม่ถูกมันกลั่นแกล้ง ป่านนี้ข้าได้แต่งงานกับองหญิงกลายเป็นราชาองค์ต่อไปแล้วเฟร้ย”
อา…ขอบใจมากนะพวกนาย อธิบายซะเข้าใจที่มาของฉายาหมอนี่แจ่มแจ้งแดงแจ๋เลย หลังจากที่สังหารอัศวินคนแรกไปด้วยความโกรธจัด หัวหน้าโจร ไล่ฟาดฟันต่อสู้กับพวกอัศวินอย่างบ้าคลั่ง สร้างบาดแผลให้กับพวกอัศวินไปอีกหลายคน แต่ก็ได้แค่นั้นแหละ สุดท้ายด้วยจำนวนและกลยุทธที่เหนือกว่า พวกอัศวินก็ค่อยๆล้อมกรอบหัวหน้าโจรไว้ได้หลังจากที่จัดการสังหารลูกน้องคนอื่นๆไปหมดเกลี้ยงแล้วหลังจากนั้น หัวหน้าโจรก็โดนดาบแทงทะลุท้องโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
“อ๊าก…โธ่เว๊ย..มาได้แค่นี้หรอวะเนี่ย......”
หัวหน้าโจรทรุดร่างลงไปกองกับพื้น นี่เป็นจุดจบของเจ้าอ๊วกแตกสินะอัศวินคนนึงเดินมาจิกผมยกหัวหน้าโจรให้ลอยขึ้นมา
“เฮ๊ย ไอ้อ๊วกแตก พรรคพวกแกที่เหลือไปอยู่ไหนกันหมดแล้ววะ!!”
“ชิ..ที่อยู่ในห้องนี้เป็นพวกสุดท้ายที่เหลืออยู่แล้วเว๊ย อ้าวเฮ๊ย!! แล้วข้าไปบ้าบอกเอ็งไปทำไมวะเนี่ย….”
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของหัวหหน้าโจร หลังจากนั้นหมอนั่นก็กลายเป็น DP ที่เด้งขึ้นมาแทน
“เฮ้ นั่นมันแกนกลางดันเจี้ยนนีหว่า…พึ่งเคยเห็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย”
“พึ่งจะเคยเห็นดันเจี้ยนที่เล็กมากจนมีแค่ชั้นเดียวนะนี่”
อัศวินคนนึงชักดาบออกมาแล้วตรงมาหาแกนกลางของดันเจี้ยน
“เอาหละ….ทำลายแกนกลางเลยดีไหมนะ?”
ที่มา:https://my.dek-d.com/grit/writer/viewlongc.php?id=1472768&chapter=12
