ตอนที่แล้วตอนที่ 115 ก้าวหน้าระหว่างสู้
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 118 มุกกันน้ำ

ตอนที่ 116 ทักษะลวงปะทะทักษะหกรับรู้


“ก็ได้, งั้นเราออกไปสู้กันข้างนอก  ที่นี่เล็กเกินไป เราไม่สามารถสู้เต็มกำลังได้”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'ไม่ได้เรียกอสูรต่อ แต่เก็บกระบี่ขนาดใหญ่ของนางและชวน'เย่ว์หยาง'ไปสู้กันสัก 300 ยก

โชคไม่ดีเมื่อ'เย่ว์หยาง'เห็นสีหน้าของ'เย่ว์ซาน' ทำให้เขาเปลี่ยนใจกระทันหัน ทันทีที่เขาออกไป เขาไม่สามารถตรวจสอบให้แน่ใจว่า จะไม่มีการลอบทำอันตรายกับแม่สี่ ถ้าแม่สี่ไม่จากไป  เขาก็จากไปไม่ได้เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น มีความเป็นไปได้ว่า การต่อสู้กับองค์หญิงมือกระบี่และ'เสวี่ยทันหลาง'อาจจบลงด้วยการบาดเจ็บหนักทั้งสามคนก็ได้  เขาไม่แน่ใจว่า เขาอาจจะไม่ได้เปรียบลุงใหญ่'เย่ว์ซาน'และลุงรอง'เย่ว์หลิ่ง'ก็ได้

'เย่ว์หยาง'ตัดสินใจว่ารักษาชีวิตตนเองไว้เป็นเรื่องสำคัญกว่าการต่อสู้และเข่นฆ่า แม้ว่า'เย่ว์หยาง'อยากรู้อยากเห็นอสูรขององค์หญิงมือกระบี่ก็ตาม  แต่เขาเปลี่ยนใจและถอยกลับทันที เขาเรียก'โคเงา'และนางพญากระหายเลือดกลับมา

เขาแอบโดดลงจากเวทีแล้วหนีหน้าตาเฉย 'เสวี่ยทันหลาง'และองค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'เป็นผู้ที่เขาเห็นว่ารับมือได้ยาก ดังนั้นไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาดีกว่า สำหรับทักษะต่อสู้ใหม่ที่เขาเพิ่งทำความเข้าใจ เขาต้องกลับไปปรับแก้ทบทวน

ในที่สุดเขาจะใช้มันในความฝันและให้เทพธิดาสุดสวยช่วยเขาปรับแก้ทักษะต่อสู้ซึ่งไม่น่ามีปัญหาอะไร  มีแต่คนโง่ที่เอาแต่เปิดเผยความแข็งแกร่งของเขาทั้งหมด เนื่องจากพวกเขาได้ทำการต่อสู้มากบ้าง น้อยบ้าง  ก็ควรจะรู้ว่าเมื่อไหร่ควรหยุด  ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่อาจอยู่ห่างจากแม่สี่มากเกินไป

ในขณะที่เขาไม่อาจประมาทจนทำให้เด็กหญิงกับแม่สี่ตกอยู่ในอันตราย แม้ว่าชีวิตของพวกนางยังไม่ตกอยู่ในอันตราย  แต่หากพวกนางถูกวางยาพิษที่ไม่มีทางรักษาได้เหมือนที่อาสี่'เย่ว์หลิง'ประสบมา แล้วเขาจะทำอย่างไร? มาถึงจุดนี้แล้ว เขาไม่อาจปล่อยให้พวกนางอยู่ตามลำพังได้  สำหรับเคล็ดวิทยายุทธเขาสามารถหาโอกาสฝึกต่อได้ในภายหลัง

“อย่าหนีนะ, เจ้าเด็กน้อย”

ทั้งองค์หญิงมือกระบี่และ'เสวี่ยทันหลาง'งุนงงว่า ทำไม'เย่ว์หยาง'ถึงหนี ทั้งที่เริ่มการต่อสู้ไปแล้ว? ถ้าเขาไม่สู้ตรงนี้  เขาก็สามารถออกไปสู้ข้างนอกก็ได้

“แม่สี่!  ข้าเคารพบรรพบุรุษเสร็จแล้ว  กลับบ้านกันเถอะ”

ทั้ง'เสวี่ยทันหลาง'และองค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'รีบร้อนไล่ตามมา

อย่างไรก็ตาม'เย่ว์หยาง'โน้มคอลงไปอุ้มเด็กหญิง   อีกฝ่ายที่เตรียมตัวจะโจมตี ไม่สามารถทำอะไรต่อไปได้  เพราะเกรงว่าจะพลาดพลั้งทำร้ายเด็กหญิง

“ข้าจะมองหาวันและสถานที่ๆ พวกเจ้ากับข้าสู้กันได้โดยไม่มีข้อจำกัด..  ข้ายังสามารถเรียกพายุหิมะที่แข็งแกร่งกว่า 10 เท่า 20 เท่า หรือแม้แต่ 30 เท่า  ครั้งต่อไปที่เราพบกัน เราต้องตัดสินกันไปเลยว่าใครจะได้ชัยชนะไป”

คุณชายน้ำแข็ง'เสวี่ยทันหลาง'ไม่พอใจ  เขารู้สึกว่าเขาเป็นบุรุษที่โดดเด่นที่สุดในกลุ่มคนที่มีพรสวรรค์  แม้ว่าเขาจะปฏิเสธไม่ได้ว่า คนหน้าด้านอย่าง'เย่ว์หยาง'ยังเป็นผู้โดดเด่นก็ตาม แต่ในใจของเขา ก็ยังหวังจะพิสูจน์ว่าเขาโดดเด่นกว่านิดหน่อยก็ยังดี

“เมื่อฤดูร้อนมาถึง ข้าจะขอให้เจ้าจัดงานเลี้ยงน้ำแข็งภาคฤดูร้อน”

ขณะที่'เย่ว์หยาง'พูด 'เสวี่ยทันหลาง'ก็หันหน้าเดินจากไปทันที

“คิกคิก”

'เย่ว์ปิง'ปิดปากหัวเราะคิกคัก

“นี่!  เจ้ายังไม่ได้รับอนุญาตให้จากไปทั้งที่การต่อสู้ยังไม่จบ  เราต้องมาสู้กันต่อ”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'เกลียดคนพาลประเภทนี้

นางอยากจะใช้กระบี่ยักษ์ของนางทุบศีรษะเจ้าเด็กบ้านี่ให้แหลกเป็นเสี่ยง ความจริงเขาวิ่งหนีแทบจะทันทีที่การต่อสู้เริ่ม  เขาไม่มีความภาคภูมิใจในศักดิ์ศรีลูกผู้ชายเลยหรือนี่? 'เย่ว์หยาง'รู้สึกรังเกียจมาก  คนเราอาจมีเกียรติได้ก็จริง  แต่มันเอามากินไม่ได้

เมื่อลูกผู้ชายพยายามไล่ตามจีบสาวงาม เขาจะตระหนักในเกียรติอย่างแรงกล้า  แต่ในการต่อสู้ธรรมดา ทำไมจึงต้องรู้สึกถึงเกียรติรุนแรงขนาดนั้นด้วยเล่า? พออุ้มเด็กหญิงอยู่ 'เย่ว์หยาง'จงใจส่ายศีรษะถอนหายใจกล่าวว่า

“งั้นข้าแพ้แล้ว  ข้าเป็นแค่สวะชิ้นหนึ่ง  หากมีใครบางคนรังแกข้าเมื่อไหร่ก็ตาม ข้าก็แค่ปล่อยไป แต่ท่านเป็นองค์หญิง   ท่านควรจะถอดชุดและไปเล่นน้ำในทะเลสาบไม่ใช่หรือ? แทนที่จะมัวมาหาเรื่องรังแกสวะชิ้นหนึ่ง  โปรดเมตตาและเหลือทางออกให้เราบ้าง  เราโดนรังแกจนเกือบจะใช้ชีวิตปกติต่อไม่ได้แล้ว  แม่สี่!  ไปกันเถอะ”

หญิงงามส่ายศีรษะและกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า

“ยังต้องพักที่นี่ต่ออีก 2 วัน  ข้าอยากจะพบกับแม่นางเฟิงและสอบถามอาการของอาสี่ของเจ้า”

นางรับเด็กหญิงมาจาก'เย่ว์หยาง'และลูบศีรษะ'เย่ว์หยาง'เบาๆ

“ไม่ทันได้รู้ตัว ซานเอ๋อของแม่ เจ้าโตมากแล้ว, ซานเอ๋อเก่งมาก  แม่สี่มีความสุขจริงๆ เราค่อยคุยกันทีหลังนะ ตอนนี้เจ้าควรไปกับองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนก่อน ในฐานะหัวหน้าครอบครัว เจ้าไม่ควรละเลยอาคันตุกะอย่างองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน”

'เย่ว์หยาง'สวมบทลูกกตัญญูที่น่ารัก เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง

“แน่นอน, แม่สี่เดินช้าๆ นะ  ข้าจะต้อนรับองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตามสมควรเอง  ข้ามั่นใจว่านางคงได้สำลักความสุขเป็นแน่”

โดยนิสัยแล้ว เขาไม่กล้าพูดประโยคสองแง่สองง่าม องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'เลิกคิ้วและสงสัยว่าทักษะ 6 รับรู้ของนางคงประสิทธิภาพลดลงนิดหน่อย  ทำไมนางถึงไม่ได้ยินคำพูดที่'เย่ว์หยาง'พูด? เป็นเพราะความสับสนหรือเป็นเพราะนางถูก'เย่ว์หยาง'หลอกในเรื่องไร้สาระ?

แปลก... นางไม่รู้ว่าในโลกนี้, ยังมีบุรุษที่หน้าด้านใช้ทักษะโกง เรียกว่าทักษะลวง  ทักษะหกรับรู้ของนางไม่แข็งแกร่งมาก  นางคาดว่านางคงถูกหลอกแน่ ได้เผชิญหน้ากับทักษะลวง ระดับ 2  ทำให้นางสับสน เพราะคำ (2 แง่) ที่'เย่ว์หยาง'ใช้เป็นคำปกติแน่นอน ถ้านางยังฟังต่อไปโดยไม่มีความสงสัยใดๆ   อย่างนั้นมันอาจกลายเป็นหายนะได้  หากว่ามันเกิดขึ้นจริง  นางจะถูกเขาหลอกปั่นหัวได้อย่างไม่มีที่สุด

“คำพูดของเจ้าไม่ถูกต้อง มันเหมือนกับว่าต้องการเอาเปรียบข้า  เจ้าคิดบางอย่างที่เลวร้ายอยู่หรือ?”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'มีความรู้สึกรับรู้ที่ดีและ'เย่ว์หยาง'พึมพำว่าเกือบไปแล้ว โชคดีที่ทักษะลวงได้เพิ่มระดับไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้นางทำได้เพียงรู้สึกว่าเหมือนโกหกได้นิดหน่อย แต่ไม่สามารถยืนยันได้เหมือนที่ผ่านมา ฮ่า ฮ่า เวลาหลอกล่อนาง มาถึงแล้ว นางเป็นเจ้าหญิงพระองค์หนึ่งไม่ใช่เหรอ? ถ้านางได้รับการฝึกระเบียบวินัยมา  'เย่ว์หยาง'เชื่อว่ามีโอกาสดีที่จะทำให้นางกลายเป็นนางทาสเชื่องเชื่อได้...

'เย่ว์หยาง'รู้สึกคันในหัวใจ แต่แสร้งทำท่าสง่างาม

“เถอะน่า..ความคิดของข้าที่มีต่อองค์หญิงไม่เห็นมีอะไรต้องสงสัย  และความชื่นชมที่ข้ามีต่อท่านไม่มีที่สิ้นสุดดุจสายน้ำไหลริน ข้าว่าจะเตรียมเชือดไก่เผากระดาษเงินกระดาษทองสาบานเป็นพี่น้องต่างเพศกับเจ้าหญิงด้วยซ้ำ ดังนั้น  ถ้าข้าเคยทำไม่สุภาพไว้จริง ขอให้ฟ้าผ่าเถ้าแก่ร้านหล้าเมืองไป๋ฉือเลย”

“แล้วเถ้าแก่ร้านเหล้าเมืองไป๋ฉือเกี่ยวข้องอะไรด้วย?”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'ยิ่งสับสนมากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของ'เย่ว์หยาง'

"ทำไมทักษะหกรับรู้ของนางจึงล้มเหลว?”

“เหลวไหล..เกี่ยวข้องมากๆ เลย”

'เย่ว์หยาง'พูดอย่างมีเลศนัย

“ข้าไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่ใครๆ  แต่เนื่องจากเป็นท่าน งั้นก็ดีแล้ว เพราะท่านเป็นพี่น้องร่วมสาบานของข้า  ไม่สิ เดี๋ยวก่อน  ท่านเป็นองค์หญิงของข้า  ท่านไม่รู้เรื่องเถ้าแก่ร้านเหล้าทิศตะวันออกเมืองไป๋ฉือเลยเหรอ? เขาเป็นพ่อค้าที่หยาบช้า ไม่มีจิตสำนึกเมตตาปราณีเมื่อเทียบกับพ่อค้าฝ้ายเนื้อดีในโรงงานนรก? คนที่เป็นเถ้าแก่มักจะผสมน้ำในเหล้าเล็กน้อย แต่เขาไปไกลยิ่งกว่า  เขาเอาเหล้าผสมในน้ำเปล่าแล้วเอามาขายเหมือนกับพวกซานลู่กรุ๊ป เอานมผงผสมเมลามีนมาขาย ถ้าสายฟ้าไม่ผ่าเขา ยังจะมีความยุติธรรมในโลกอีกหรือ?”

(ซานลู่กรุ๊ปปรากฏเป็นข่าวว่าผลิตนมผงสำหรับเลี้ยงเด็กโดยผสมเมลามีนเพื่อทำกำไรจนเป็นเหตุให้เด็กทารกเสียชีวิตและบาดเจ็บจำนวนมากเป็นข่าวดังในจีนเมื่อ 8 ปีที่แล้ว)

“เมลามีนนี่คืออสูรชนิดใดเหรอ?  แล้วพวกซานลู่ขายนมอะไร?”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'ยิ่งสับสนมากกว่าแต่ก่อน กลายเป็นว่านางไม่เข้าใจแม้แต่เรื่องเดียว

“ท่านไม่รู้เหรอว่าซานลู่คืออะไร? มันคือสัตว์อสูรในตำนานที่ครอบครองความสามารถเปลี่ยนวัตถุให้กลายเป็นหิน  โอว..สวรรค์เจ้าไม่ได้ยินคำขวัญนี้เหรอ”ดื่มซานลู่ จะกลายเป็นหินยกรุ่น“?”

'เย่ว์หยาง'แสดงอาการตกใจเมื่อเขาถามพร้อมกับตีสีหน้าตะลึงงันเหมือนคนโง่เง่า ลักษณะท่าทางของ'เย่ว์หยาง'กวนจนน่าซัดสักหมัด

“ข้าไม่เคยได้ยินมาเลย”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'ปรารถนแรงกล้าที่จะซัดหนักๆ ที่ใบหน้าที่กวนโมโหของ'เย่ว์หยาง'

“สหาย, ข้ารู้ว่าเจ้าไม่สนใจเรื่องราวข้างนอก  ท่านหมกมุ่นอยู่กับความเป็นหญิง  แต่ท่านไม่รู้จักกระทั่งซานลู่  ข้าจะบอกอะไรให้ ซานลู่ก็เหมือนหญิงผู้ชำนาญการ ทั้งสองที่กล่าวมานั้นมี”นม“  เย่ว์หยางกล่าวจริงจัง”ข้ารู้สึกว่าเจ้ากำลังพยายามลวงข้า  เจ้าจงใจลวงข้า””

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'รู้สึกว่า ยิ่งนางฟังเรื่องไร้สาระมาก นางก็ยิ่งเวียนหัว  นางสามารถรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ก็บอกไม่ได้ว่าอะไรผิด

“ข้าจะกล้าหลอกลวงท่านได้อย่างไร  ท่านเป็นเจ้าหญิง? ข้าเป็นเพียงสามัญชน เป็นแค่เศษสวะ  แล้วจะกล้าหลอกลวงท่านได้อย่างไร  องค์หญิง?  ตามธรรมดาแล้ว ข้าจะไม่กล้าทำอะไรมาก  ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเป็นคนซื่อสัตย์และเป็นสุภาพบุรุษ   ตลอดทั้งชีวิตข้าปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างจริงใจ  พูดแแต่คำสัตย์ กระทำแต่เรื่องสุจริตและยังฝึกฝนอบรมให้ตัวเองเป็นคนดี  ดังนั้นข้าจะโกหกได้อย่างไร?   นี่ข้าบอกท่านอย่างรับผิดชอบแล้ว   ข้าไม่เคยโกหกมาก่อนตลอดชีวิตของข้า”

ขณะที่'เย่ว์หยาง'พูดประโยคนี้ แม้แต่ตัวของเขาเองยังไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองพูดไป

“ทำไมเจ้าพูดว่าเจ้าเป็นนักบุญที่จะเป็นลมเมื่อมองเห็นเลือดเล่า?”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'ถามอย่างขุ่นเคือง

“รอยเลือดทำให้ข้ารู้สึกย่ำแย่ มันคือจุดอ่อนในชีวิตของข้า ข้ามีนิสัยขี้อาย ไม่ใช่ ข้าใจอ่อนมาตั้งแต่เกิดแล้ว”

'เย่ว์หยาง'ผู้สวมบทใช้เลือดเนื้อของคนอื่นตั้งแต่หัวจรดเท้าในตอนนี้ยิ้มกว้าง ราวกับว่ากำลังเพลิดเพลินอยู่ใต้แดดอบอุ่นในฤดูใบ้ไม้ผลิ

“ข้าเวียนหัว เจ้าเป็นคนหน้าด้านที่สุดที่ข้าเคยพบมาในชีวิต”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกำลังปวดหัว

“ครั้งหนึ่ง ท่านพบว่าท่านเข้าใจผิดข้ามาตลอดเวลานี้  ท่านจะรู้สึกผิดอย่างแน่นอน  อย่างไรก็ตาม ก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว  ข้ายกโทษให้ท่าน  อีกอย่าง ความอดทนเป็นคุณธรรมประจำตัวของข้าอยู่แล้ว  นอกจากนี้ยังเป็นกุศลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้า”

ไม่กี่วันที่ผ่านมา เขายังฆ่าคนที่ขวางทางเข้าปราสาทตระกูลเย่ว์ที่มาล้างแค้นอยู่เลย  วันนี้เขาเพิ่งซัด'เย่ว์เทียน', 'เย่ว์เยี่ยน'และแม้แต่เด็ก 7 ขวบ'เย่ว์เฟิง'จนสลบบนเวทีล้างแค้นให้ตนเอง นี่เป็นก็ยังเป็นเรื่องที่เขาเอาไว้ประเมินตนเอง

“ลืมซะเถอะ ตอนนี้ไม่ต้องพูดเรื่องของเจ้าแล้ว ข้าคิดว่าถ้าคนที่หน้าด้านที่สุดในโลกมาพบกับเจ้า  บางทีเขาคงรู้สึกจิตตกจนฆ่าตัวตายก็ได้ แต่ข้ายังทำความเข้าใจสิ่งที่เจ้าพูดมาก่อนหน้านั้นไม่ได้เท่านั้น...”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'รู้สึกสับสนบ้าง จึงตัดสินใจไม่คุยกับเจ้าเด็กบ้านี่ต่อไป มันมีแต่จะทำให้นางอารมณ์เสียยิ่งขึ้น จนฆ่าตัวนางเองเพราะความปวดหัวได้

“มาตรวจดูด้วยกันก็ได้  แล้วท่านจะเข้าใจทุกอย่างโดยทั่วถึง  ท่านตั้งใจจะเริ่มตรงไหนล่ะ?”

'เย่ว์หยาง'พูดอย่างจริงใจ

“เจ้า!”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'เข้าใจว่าเขาแทะเล็ม จึงโกรธจัด  นางคว้าคอเสื้อของเขาและต่อว่า

“เจ้ากล้าเหนี่ยวรั้งและเกาะแกะข้าหรือ?”

“ไม่ยุติธรรมเลย ข้าคิดว่า ต่อให้เป็นคนตาบอดก็รู้ได้ว่าใครหน่วงเหนี่ยว ใครเกาะแกะใครกันแน่”

'เย่ว์หยาง'โดนคว้าคอเสื้อ ตะโกนอย่างคับข้องใจ และดูเหมือนกับว่าเขาอยากจะโดดแม่น้ำฆ่าตัวตาย  ทันทีที่เขาเห็นองค์หญิงมือกระบี่จ้องเขา  เขาฉีกยิ้ม

“ข้าต้องการเกาะแกะท่าน แต่บอกได้ว่าเป็นแค่ความตั้งใจแต่ไม่ได้ทำมัน, องค์หญิง, ท่านไม่มีหลักฐานอะไรนะ แล้วท่านจะยังพยายามแปะป้ายว่าข้าเป็นนักเกาะแกะลวนลามท่าน ประชาชนผู้นี้รู้สึกไม่พอใจนะ  ทำไมท่านไม่รอจนกว่าข้าเกาะแกะท่าน ทันทีที่มันกลายเป็นจริง อย่างนั้นก็ยังไม่สายเกินไปที่องค์หญิงจะกริ้ว ท่านไม่รู้สึกว่าสิ่งที่ข้าพูดมีเหตุผลอยู่บ้างหรือ?”

“หัวของเจ้า!  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกริ้วแล้ว  แต่ในที่สุดนางกลับหัวเราะแทน  เจ้าเด็กบ้านี่อาจซื่อสัตย์ในบางครั้งก็ได้  เขาก็พูดเรื่องจริงอยู่บ้าง”

“ขอบคุณ ในความเมตตาขององค์หญิง  ประชาชนผู้นี้ขอตัวจากไปก่อน”

'เย่ว์หยาง'พยายามหลบลี้หนีออกมา

“เดี๋ยวก่อน, ก่อนหน้านี้เจ้าพูดว่า ข้าควรจะถอดชุดและไปอาบน้ำที่ทะเลสาบ เจ้าจะอธิบายเรื่องนั้นอย่างไร? ถ้าเจ้าไม่สามารถทำได้เช่นนั้น  อย่างนั้นข้าจะถือว่าเจ้าใส่ร้าย”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'มีความทรงจำดี  นางยังคงจำได้ชัดถึงเรื่องไร้สาระที่'เย่ว์หยาง'ได้พล่ามไว้ก่อนหน้านี้

“ท่านมีงานอดิเรกอย่างนั้นจริงๆ เหรอ?”

'เย่ว์หยาง'กระพริบตาโตและถามอย่างสงสัย

“ข้าไม่มีงานอดิเรกเพี้ยนๆ แบบนั้น”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'แจกแจง ใครกันจะเบื่อถึงขนาดวิ่งไปอาบน้ำริมทะเลสาบ?

“แต่มันถูกเขียนไว้ในนิยายชัดแล้วนี่ว่าเจ้าหญิงจะแข่งขันและพยายามเอาชนะกันด้วยการวิ่งไปอาบน้ำที่ริมทะเลสาบ  จากนั้นผู้ที่หยิบเสื้อผ้าของเจ้าหญิงได้ก็จะได้รับความรักจากพวกนาง  ตอนแรกข้าก็ตั้งใจไปและเตรียมพร้อมซุ่มจู่โจมอยู่ริมทะเลสาบ เพื่อดูว่ายังมีเจ้าหญิงองค์ไหนไปอาบนั้นที่นั่น...”

'เย่ว์หยาง'พูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังและบอกกลายๆ ว่าผิดหวัง

“หน้าโง่! เรื่องเล่าเช่นนั้น ไม่มีจริง ยิ่งไปกว่านั้น  ข้าไม่อ่านนิยายที่เขียนแบบไร้สาระอย่างนั้น”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'ต่อยเข้าที่หน้าอก'เย่ว์หยาง'อย่างแรง

“ข้าก็อยากให้เรื่องนั้นเป็นจริงนะ...”

'เย่ว์หยาง'ทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้

“เจ้าแก้ไขไม่ได้แล้วแล้ว”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'พูดอะไรไม่ถูก จากนั้น'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้ส่งคนมาตามให้'เย่ว์หยาง'มาพบพระองค์ ใครจะคาดกันว่า'เย่ว์หยาง'ปฏิเสธคำเชิญและหาข้ออ้างทำให้คนอื่นเหงื่อตกและหงุดหงิด 'เย่ว์หยาง'คลำหน้าอกและทำท่าเหมือนจะล้มจากอาการบาดเจ็บบอกราชองครักษ์ว่า

“ข้ารู้สึกเป็นเกียรติที่ฮ่องเต้ทรงเรียกหาสวะที่ไร้ประโยชน์อย่างข้าไปพูดคุยด้วย แต่เมื่อไม่กี่วันมานี้ข้าติดหวัดและยังไม่ฟื้นตัวดี  ยิ่งไปกว่านั้น  ข้าใช้พลังเกินพิกัดในการแข่งขันครั้งนี้ ส่งผลให้ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส  ดูข้าสิ เลือดเปรอะเชียว  แสดงว่าข้ามีเวลาในชีวิตเหลืออีกไม่มากแล้ว  ข้าต้องรีบกลับเดี๋ยวนี้ ต้องรีบไปเขียนพินัยกรรมและจ่ายค่างวดให้สมาคมเป็นครั้งสุดท้าย โอว..ผิดแล้ว ค่าธรรมเนียมชมรม เอ๊ย..ลืมไป ข้าไม่ได้เป็นสมาชิกชมรมอะไรเลยนี่.. ข้าจะไปฆ่าตัวตาย..ใครอย่าได้พยายามห้ามข้าเชียวนะ”

ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค 'เย่ว์หยาง'ก็แว่บหายไปแล้ว องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'ตะลึงเมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ ได้แต่บ่นพึมพำตามอยู่พักหนึ่ง

“สมองของเจ้าเด็กบ้านี่คงเสียหายบางส่วนแน่?  ทำไมเขาถึงได้ดื้อนักนะ?”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

หลังจาก'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้ได้ยินองครักษ์รายงาน  พระองค์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“เจ้าเด็กนี่ ร้ายจริงๆ ดูเหมือนว่าต้องรีบตามจับเขามาลงโทษบ้างเสียแล้ว  ถ้าไม่ถูกลงโทษหนักๆ เสียบ้าง  ข้าคาดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนนิสัยซุกซนของเขาได้”

ผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'ก็พลอยหัวเราะด้วย

“เด็กหนุ่มทุกวันนี้ กล้าจริงๆ นึกถึงตอนที่ข้ายังเด็ก เมื่อไหร่ก็ตามที่ผู้ใหญ่เรียกข้าไปเตือนสติ บางครั้งข้าก็ไม่อยากไป  ข้าต้องการบอกญาติผู้ใหญ่ของข้าว่า  ข้าได้รับการสอนสั่งประจำวันมาพอแล้ว  อย่างไรก็ตาม  ข้าไม่กล้าเสี่ยงพูดออกไป  พี่ไห่, ท่านตั้งใจจะทำอย่างไร? ปล่อยให้เขาห้าวสัก 2 ปีหรือว่าจะอบรมวินัยกันสักหน่อย? ทำไมไม่หาอะไรให้เขาทำล่ะ? เกรงว่าเขาจะคิดว่าพวกเราเป็นตาแก่หงำเหงือกที่กลายเป็นคนตาบอด มิฉะนั้นเราสามารถส่งเขาไปที่นั่นเพื่อหาประสบการณ์ ข้าเชื่อว่าเจ้าเด็กนี่จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน”

'จุนอู๋โหย่ว'หัวเราะ

แม้ว่าสิ่งที่'จุนอู๋โหย่ว'พูดจะดูเหมือนปกติ แต่เป็นเหมือนกับฟ้าผ่ายามกลางวันแสกๆ ทำให้ให้'เฟิงเสี่ยวหยุน', 'เสวี่ยเวิ่นเต้า', 'หยานเชี่ยนจง', 'เย่ว์ซาน', 'เย่ว์หลิ่ง'และคนอื่นๆที่นั่งอยู่ตกใจกันหมด พวกเขาทุกคนตกใจจนลุกขึ้นยืนทันที

“อะไรนะ? ฝ่าบาท จะส่งเด็กคนหนึ่งไปฝึกตัวในที่แห่งนั้น มันเร็วไปหน่อยไม่ใช่หรือ?”

'หยานเชี่ยน'จงรีบลุกขึ้นยืนแสดงความวิตกกังวลแทน

“แน่นอน ที่นั่นอันตรายมากเกินไป”

'เสวี่ยเวิ่นเต้า'พยักหน้าเห็นด้วย

“ฝ่าบาท, ทำไมเราไม่ปล่อยให้เขาฝึกในหอทงเทียนชั้นสามสักระยะ ให้เขาได้สั่งสมประสบการณ์ประสบการณ์เสียก่อนเล่า? ที่นั่นไม่สามารถคาดเดาอะไรได้มากเกินไป”

'เฟิงเสี่ยวหยุน'ก็มีข้อสงสัยบางอย่างเช่นกัน

“…”

'เย่ว์ซาน'และ'เย่ว์หลิ่ง'มองกันเอง  แต่ไม่พูดอะไร

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม 'เย่ว์เทียน'และ'เย่ว์เยี่ยน'ทั้งคู่ตอนนี้หมดสภาพไปแล้ว ดังนั้นพวกเขาไม่มีโอกาสไปได้

“การส่งเขาไปที่นั่นเร็วไปหน่อยจริงๆ แต่เราไปเพียงชั่วคราว แค่เลาะๆ ชายเมืองของที่นั้น  พวกเขาอาจไม่สามารถเข้าไปในวงในภายในช่วงสองปีมานี้ ดังนั้นก็คงไม่เป็นไร พวกท่านไม่ควรดูถูกเด็กๆ ในทุกวันนี้, โพ่จุน, ชิชา, ทันหลางและเจ้าเด็กบ้านี่ พวกเขาทั้งหมดเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นที่ข้าคิดว่าอยู่ในระดับสูง หลังจากพวกเขาบรรลุเข้าดินแดนนั้นและพบสิ่งที่ต้องการ ข้าจะแนะนำพวกเขาให้รู้จักผู้อาวุโสท่านนั้น  ไม่มีความจำเป็นที่พวกเจ้าทุกคนต้องกังวล  ข้ามั่นใจว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จเหนือพวกท่านแน่นอน พวกเขาเป็นคนของอาณาจักรต้าเซี่ย  และยังเป็นอนาคตของสี่ตระกูลใหญ่อีกด้วย  ปล่อยพวกเขาไปก่อน  ท้องฟ้ากว้างใหญ่ให้นกไว้บิน ทะเลกว้างใหญ่ไว้ให้ปลาแหวกว่าย  อาจเป็นไปได้ว่าพวกท่านทุกคนต้องการพึ่งพิงพวกเขาและจนทำให้พวกเขาเอาชนะความยากลำบากในชีวิตมิใช่หรือ? ความแข็งแกร่งก็มาจากการฝึกฝนที่ดี  ยิ่งยากลำบากมาก พวกเขาก็จะยิ่งแกร่งมาก”

'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้พูดปลอบโยนพวกเขาและให้คำมั่นสัญญา

“โปรดมั่นใจได้ ทางราชสำนักแห่งอาณาจักรต้าเซี่ย  จะไม่ตระหนี่ถี่เหนียวแน่ๆ , แผนที่, บันทึก, สมบัติ ฯลฯ จะถูกนำออกมาให้พวกเขาได้ใช้  เจ้าไม่คิดว่าข้าไม่ปรารถนาให้พวกเขาเป็นอัจฉริยะหรอกหรือ?  หรือว่าข้าจะไม่ห่วงความปลอดภัยของพวกเขา? ตราบใดที่พวกท่านยินส่งพวกเขาไป ข้าสามารถสนับสนุนให้ทุกอย่างที่จำเป็นได้”

“เนื่องจากฝ่าบาทยอมรับคำขอเช่นนั้นของพวกเรา เรื่องของพระองค์ เราพอใจแน่นอน”

'หยานเชี่ยนจง', 'เสวี่ยเวิ่นเต้า'และ'เฟิงเสี่ยวหยุน'โค้งคารวะ'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้สำหรับความโปรดปรานของพระองค์

“ข้าจะให้เวลาเจ้าเตรียมตัว 3 เดือน เย่ว์เทียนและเย่ว์เยี่ยนก็ควรไปด้วย  แม้ว่าอสูรของพวกเขาจะตายไปแล้ว  แต่พวกเขาสามารถทำสัญญากับอสูรอื่นๆ ได้  ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังมีอสูรผู้พิทักษ์ของพวกเขา  อสูรพิทักษ์เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดเสมอ  ดังนั้นลืมเรื่องอสูรอื่นๆ ไปซะ นอกจากนี้ ความแข็งแกร่งของพวกเขายังจะก้าวหน้าได้  สำหรับความสูญเสียใหญ่ตอนนี้  ทางราชสำนักจะมอบอสูรชั้นทองแดงให้เขาเพื่อเสริมความแข็งแกร่ง  แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไป  พวกเจ้าจะต้องสามัคคีกันป้องกันไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมจนมีอัจฉริยะต้องตายอีก”

'จุนอู๋ฮ่องเต้'พระราชทานประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ ให้'เย่ว์ซาน'และ'เย่ว์หลิ่ง'

ในขณะเดียวกันก็ทรงเตือนพวกเขาไม่ให้ลอบคิดร้ายใดๆ ต่อ'เย่ว์หยาง'  พวกเขาต้องไม่ซ้ำรอยโศกนาฏกรรมแบบ'เย่ว์ชิว'อีก ถ้าไม่อย่างนั้น พระองค์จะเริ่มฆ่าคน

“พวกข้าพระองค์ ขอขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา”

'เย่ว์ซาน'และ'เย่ว์หลิ่ง'รับคำแต่เพียงผิวเผิน  แต่ไม่มีผู้ใดรู้ว่าพวกเขาคิดอะไรในใจกันแน่ พอ'จุนอู๋โหย่วฮ่องเต้'โบกพระหัตถ์ กลุ่มผู้คนก็ถวายบังคมลากลับไปอย่างรวดเร็ว หลังจากให้ทุกคนออกไปหมดแล้ว

'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้สนทนากับผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'อีกครั้ง

“พี่ไห่! ข้าเห็นด้วยนะ  ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการจะพบข้า ท่านในฐานะที่เป็นปู่ควรไปคุยกับเจ้าเด็กบ้านั่นสักหน่อย  ข้ามีความรู้สึกเหมือนว่าเขาจะมีความเชี่ยวชาญในการต่อสู้  แต่ความรู้เรื่องสัตว์อสูรน่าจะมีแค่เพียงผิวเผิน  เอาอย่างนี้เป็นไร ในช่วง 3 เดือนก่อนเข้าโรงเรียน ให้เขาได้ศึกษาความรู้พื้นฐานก่อน? ท่านจะว่ายังไง?”

แง่มุมมองของ'จุนอู๋โหย่วฮ่องเต้'แหลมคมเหลือเกิน  พระองค์อ่านคนได้อย่างถูกต้อง  คำพูดที่พระองค์ตรัสออกมามุ่งเน้นต่อความจริงที่ว่า'เย่ว์หยาง'ไม่มีประสบการณ์ในการแต่งตัวที่เหมาะสม  ขณะที่เขาก็ไม่ให้ความสำคัญต่อตระกูลของเขา  เจ้าเด็กบ้านี่เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน ไม่เคยได้รับการอบรมพื้นฐานที่ดี หรือได้รับการศึกษาที่เหมาะสม  อาศัยแต่ความแข็งแรงบ้าบิ่น ก็ไม่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับการเติบโตของเขา

“ข้าคิดว่าจะให้ของๆ เย่ว์ชิวแก่เขา หวังว่ามันจะเป็นประโยชน์กับเขา  เด็กคนนี้มีความอดทนอย่างแน่นอน  ถึงอย่างไรก็ตาม เขาก็ยังอายุน้อยและคงยับยั้งชั่งใจได้ไม่นาน  การสั่งสมชื่อเสียงเร็วเกินไป  ไม่ใช่จะเป็นเรื่องดีมาก  ถ้าเขาใช้เวลาสักสองปีเข้าสู่ขอบเขตระดับ 6 หรือเป็นไปได้ก็ระดับ 7 มันก็ยังไม่สายเกินไปสำหรับเขาที่จะกลายเป็นมีชื่อเสียง  ตอนนี้เขามีชื่อเสียงเร็วเกินไป ข้าเกรงว่าจะไปกระตุ้นความอิจฉาริษยาของบางคน”

ผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'ถอนหายใจเบาๆ

“คิดตอนนี้ไป ก็ไม่มีประโยชน์  เจ้าเด็กนี่ฉลาดกว่าบิดาของเขาแล้วยังเจ้าเล่ห์มาก  เขาจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ได้  โอว...จริงสิ  ถ้าท่านต้องการให้ข้ามอบสิ่งนั้นให้เขา  แน่นอนก็ต้องมีเงื่อนไขกันหน่อย ท่านต้องปล่อยให้เขาจัดการงานให้ข้า เจ้าสิ่งนั้นคือสิ่งที่ข้าจัดการอย่างระมัดระวังเพื่อดึงคืนมาจากเฒ่าผู้นั้น  ข้าไม่อาจให้เจ้าเด็กนั่นฟรีๆ ได้”

'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้ขึ้นเสียงสูงและหัวเราะทันทีขณะที่พระองค์เห็นองค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'กำลังเดินมา

“เชี่ยนเชี่ยน เป็นยังไงบ้าง?  เจ้าเด็กนั่น คุยอะไรกับเจ้า?”

“เจ้าเด็กแสบนั่นลวงข้า, แต่ข้าจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ทักษะหกรับรู้ไม่มีผลต่อเขา”

องค์หญิง'เชี่ยนเชี่ยน'ตอบอย่างเศร้าซึม

“อ๋า..มันเป็นไปได้ด้วยหรือ?”

'จุนอู๋โหย่ว'ฮ่องเต้และผู้เฒ่า'เย่ว์ไห่'แทบไม่เชื่อสิ่งที่พวกท่านได้ยิน

 

 

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=116

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด