ตอนที่ 46 นี่แหละงานยากของจริง

พอพวกเขาแยกย้ายกันไปดำเนินการ 'เย่คง' 'หลี่เชีย' 'หลี่เกอ'ไปที่หุบเขายู่หลงพร้อมกับ'เย่ว์หยาง' อย่างเร่งรีบหลังจากออกจากประตูลัดจากเมืองเฉินซี

หุบเขายู่หลงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับมังกรแต่อย่างใด มันเป็นหุบเขาที่อันตราย มีสันเขาสูงแหลมคมดุจมีด คดเคี้ยวเป็นระยะทางเกินกว่า 50 กิโลเมตร กำแพงหินนับไม่ถ้วนมีปลายหินแหลมคมด้วยหินและหน้าผารูปทรงประหลาด ทำให้เป็นไปไม่ได้สำหรับนักรบที่จะเดินทางผ่านยอดสูงสุดของหุบเขาได้

พร้อมกันนั้น ยังมีอินทรีศิลาระดับ 3 นับไม่ถ้วนอาศัยอยู่บนยอดเขา การใช้สัตว์อสูรบินผ่านสันเขาเป็นเพียงพฤติกรรมรนหาที่ตาย ฐานของหุบเขาเป็นทางผ่านทางเดียว

อย่างไรก็ตาม  บนภาคพื้นดินมีหนอนยักษ์ปีศาจอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก คาดว่ามีมากกว่าหมื่นตัว หนอนปีศาจประหลาดเหล่านี้มีเกินกว่าพันสายพันธุ์

แม้ว่าพวกมันอาจถูกเข้าใจว่าไม่แข็งแกร่ง แต่พวกมันก็ยังสามารถแสดงความแข็งแกร่งได้มากจนน่าแปลกใจโดยใช้ภูมิประเทศพิเศษของหุบเขายู่หลง ไม่มีใครสามารถกำจัดพวกมันได้หมดสิ้น  ไม่แต่เพียงแค่นั้น

อัตราการขยายพันธุ์ของหนอนปีศาจน่ากลัวมาก  ภายใน 10 วัน แม้ว่ามนุษย์นักรบจะกวาดล้างพื้นผิวหุบเขายู่หลงจนสิ้น  หนอนปีศาจชุดใหม่ทุกขนาดจะคลานออกมาจากรังหนอนใต้ดินและจากรอยแยกของหินเพื่อเพิ่มอาณาเขตพวกมัน

และจะเป็นพื้นที่เต็มไปด้วยหนอนปีศาจราวกับว่ามันไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้น ไม่มีวิธีกำจัดหนอนปีศาจได้ถาวร  สมาคมนักรบตัดสินใจปล่อยที่นี่ไว้เป็นที่ฝึกนักรบด่านที่ 1

"โอว แย่แล้ว"”

เมื่อพวกเขาไปถึงทางเข้าหุบเขายู่หลง 'เย่ว์หยาง'เห็นหุบเขาเต็มไปด้วยหนอนปีศาจ และเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เขาถึงกับขมวดคิ้ว แน่นอนว่า ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบัน

เขาไม่กลัวหนอนพวกนี้ หนอนปีศาจเหล่านี้น่าขยะแขยงจนถึงขนาดทำให้คนรู้สึกผะอืดผะอม  รูปทรงของมันแปลกประหลาดมากและพวกมันมีความก้าวร้าวสูง  นี่เป็นเพราะ'เย่ว์หยาง'แค่เห็นมันก็อยากอ้วกแล้ว  จึงไม่แปลกเลย

ไม่ว่าผู้ใดที่เห็นทะเลหนอนแล้ว พวกเขาจะรู้สึกขยะแขยง 'เย่คง'ได้เสนอ 2 วิธีที่จะผ่านหุบเขายู่หลง วิธีแรก ร่วมกับนักรบคนอื่นทั้งหมดตัดผ่านไปเลย

โดยวิธีฉายแสงไฟยาวก็จะขับไล่หนอนที่กลัวไฟแล้วก็ค่อยไปทีละก้าวๆ คนอื่นๆ ก็จะไปตามเส้นทางที่ถูกเปิดโดยคนข้างหน้า และพยายามไม่ไปกระตุ้นหนอนปีศาจตัวใหญ่ตอนที่กำจัดหนอน 2-3 ตัวที่ขวางทางพวกเขา

ดังนั้น  พวกเขาจะไปได้ช้า แต่ผ่านหุบเขา'ยู่หลง'ไปได้อย่างปลอดภัย  ถ้าหากลุ่มคนร่วมทางด้ว  อย่างนั้นพวกเขาก็จะผ่านไปได้อย่างปลอดภัยในเวลา 2 วัน วิธีที่สองเป็นวิธีที่โง่ที่สุด บ้าที่สุด ขณะเดียวกันก็เป็นวิธีที่ไวที่สุด  วิธีนี้ก็คือวิ่งตะลุยอย่างเดียว  วิ่งผ่านหนอนปีศาจโดยไม่ยอมหยุด

"แม้ว่าวิธีแรกจะปลอดภัยมาก แต่ใช้เวลามากเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น การค้างแรมในหุบเขายู่หลงเป็นเรื่องอันตรายที่สุด เราจะต้องหารูไว้หลบซ่อน มิฉะนั้นตอนกลางคืน จะมีหนอนปีศาจมากกว่าตอนกลางวันถึง 10 เท่า  หนอนระดับ 3 ที่มีพลังแข็งแกร่งก็อาจไปมาอยู่ในนั้น  โอกาสที่เราจะถูกกินมีสูงมาก  แม้ว่าวิธีที่ 2 จะดูเหมือนอันตรายมากในตอนแรก  แต่การตอบสนองของหนอนปีศาจจะเชื่องช้าในตอนกลางวัน ขณะที่แสงอาทิตย์ทำให้การมองเห็นของมันแย่มาก  ถ้าเรากำหนดเป้าเล่นงานที่การรับรู้กลิ่นของมัน เราจะใช้กลิ่นที่รุนแรงดึงดูดพวกมัน  จากนั้นก็กวาดล้างหนอนปีศาจที่ขวางทางสัก 2-3 ตัว โอกาสที่จะผ่านไปได้ย่อมจะมีสูง  ข้อเสียเดียวของวิธีการนี้ก็คือจำเป็นต้องใช้เรี่ยวแรงมาก หุบเขาระยะทาง 50 กิโลเมตรมีหินระเกะระกะกระจายทั่วหุบเขาจะทำให้เราเปลืองเรี่ยวแรงมาก  เราไม่สามารถพักในระหว่างได้ และต้องวิ่งตรงไปอย่างเดียวเพื่อป้องกันไม่ให้กลุ่มหนอนไล่ตามเราทัน  นอกจากนี้ เรายังพลาดหลุมซ่อนตัวที่อยู่ใจกลางหุบเขายู่หลงอีกด้วย มีโอกาสสูงที่จะเสียชีวิตในครึ่งระยะทางหลังของหุบเขายู่หลง เพราะเรี่ยวแรงตกลง.."”

'เย่คง'มองดู'เย่ว์หยาง'ขณะที่เขาพูด เขาไม่ได้กังวลถึงสภาพร่างกายเขาที่อดอาหารมาไม่กี่วัน ขณะที่เขาคุ้นเคยกับมันแล้ว 'เย่คง'กังวลถึงคนที่ถูกนินทาว่าขยะอย่างคุณชายสามของตระกูลเย่ว์ว่าจะมีเรี่ยวแรงพอจะวิ่งผ่านหุบเขายู่หลงได้รวดเดียวหรือไม่

'หลี่เชีย'และ'หลี่เกอ'มองหน้ากันและกัน  พวกเขากังวลถึงปัญหานี้ พวกเขาทั้งคู่เห็นด้วยที่จะให้วิ่งลุยไปข้างหน้าอย่างเดียวเมื่อมองจากจุดยืนของนักสู้  นี่ทำให้หนอนปีศาจไม่ทันได้มีปฏิกิริยาไวพอจะไล่เขา  ทำให้หลีกเลี่ยงการต่อสู้โดยไม่จำเป็น ตรงกันข้าม

ถ้าพวกเขาเดินไปช้าๆ และยอมให้หนอนปีศาจกลุ่มใหญ่ล้อมพวกเขา  มันจะกลับกลายเป็นสถานการณ์ที่เสียเปรียบสำหรับเขาขึ้นมาแทน คำถามก็คือ ไม่ว่า'เย่ว์หยาง'จะเลือกวิธีที่สอง

ในที่สุดเขาก็ยังเป็นลูกค้าและถือทางเลือกสุดท้าย  'เย่คง'เกรงว่าเขาจะอธิบายไม่ชัดพอ จึงเพิ่มเติมว่า

"ถ้าเราเลือกวิธีแรก  อย่างนั้นเราก็จะต้องเตรียมเครื่องมือที่จำเป็น  เราคงต้องหากลุ่มที่ต้องการผ่านไปหุบเขายู่หลงและร่วมด้วยช่วยกัน อย่างไรก็ตาม ถ้าเราเลือกวิธีที่สอง  เราสามารถเริ่มได้ทันทีขณะที่หนอนปีศาจจะอ่อนแอที่สุดในตอนบ่าย  แต่ตอนนี้เราพลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดไปแล้ว วิ่งไปหุบเขายู่หลงไวที่สุดก็ 5 ชั่วโมง เราต้องไปไวกว่านั้น  มิฉะนั้นเมื่อท้องฟ้ามืด เราจะอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมาก เย่ว์หยางรู้สึกว่า แม้ว่าเจ้าเด็กที่น่าสงสารได้เรียนรู้วิทยายุทธจะวิ่งบนถนนในภูเขานี้ได้ถึง 50 กิโลเมตร  เขาก็คงไม่มีปัญหาไม่ต้องพูดถึงตัวเขาในปัจจุบันนี้ เขาตัดสินใจดำเนินการด้วยวิธีที่สอง"”

'เย่คง'รีบพยักหน้ากล่าวว่า

"เนื่องจากข้าเคยเรียนรู้วิธีส่งข่าวในครอบครัวข้า จึงไม่มีปัญหาเรื่องเรี่ยวแรงข้าในยามออกวิ่ง  ข้าจะให้เวลาครึ่งชั่วโมงรวบรวมสิ่งที่จำเป็น””

'เย่คง'กับพี่น้องตระกูลหลี่กลืนน้ำลายอย่างกังวล แม้ว่าพวกเขาจะหวังให้'เย่ว์หยง'เลือกวิธีที่สองที่ตรงกับใจพวกเขาในตอนนี้  แต่'เย่ว์หยาง'ตัดสินใจเลือกเอง

พวกเขารู้สึกว่าคุณชายผู้นี้คล้ายกับเอาชีวิตเป็นเดิมพัน  พี่น้องตระกูลหลี่นอนลงทันทีในที่นั้น พวกเขาเตรียมเรี่ยวแรงให้พร้อมที่สุดภายในครึ่งชั่วโมง อย่างไรก็ตามเย่คงไม่ได้ทำเช่นนี้

เขาวิ่งไปที่ร้านที่ใกล้ที่สุดและซื้อของที่จำเป็นด้วยค่าจ้างล่วงหน้าที่'เย่ว์หยาง'จ่ายให้ จากเจ้าของร้าน อีก 10 นาทีต่อมา เขานำถุงที่ใส่ของใบใหญ่สะพายใส่หลังมาพร้อมกับข่าวดี

เมื่อ 2 วันมาแล้วได้มีกลุ่มที่แข็งแกร่ง 2-3 กลุ่มได้เปิดทางในการทดสอบครั้งนี้ ได้ฆ่าหนอนปีศาจไปเป็นจำนวนมาก  ทำให้มีหนอนน้อยกว่าปกติคืบคลานอยู่ในตอนนี้

ในสายตา'เย่ว์หยาง' แม้ว่าหนอนปีศาจจะน้อยกว่านี้ถึง 10 เท่า  แต่ก็มีมากเกินจนนับไม่ไหวอยู่ดี อย่างไรก็ตาม 'หลี่เชีย'และ'หลี่เกอ'มีกำลังใจอย่างมากกับข่าวนี้

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่านี่ช่วยได้ไม่มาก แต่การได้ยินข่าวดีมักจะดีกว่าได้ยินข่าวร้ายเสมอ

"ท่านต้องการปล่อยหมาป่าปีศาจไว้ให้คนดูแลหรือไม่? ไม่ว่ามันจะเชื่องแค่ไหน พอเห็นหนอนปีศาจเต็มหุบเขา บางทีมันอาจหลุบหางวิ่งหนีทิ้งท่านไว้เบื้องหลังก็ได้"”

'เย่คง'แนะนำอย่างเงียบๆ ให้'เย่ว์หยาง'เก็บ'ฮุยไท่หลาง'ไว้ที่นี่ขณะโรยผงไล่แมลงบนตัวเอง

"ไม่จำเป็น ข้าจะยอมปล่อยมันหากว่ามันหนีไป  อย่างไรก็ตาม นี่คือการทดสอบมัน"”

'เย่ว์หยาง'โดดถีบ'ฮุยไท่หลาง'อีก 1 ที ถ้า'ฮุยไท่หลาง'หนีหลังจากได้เห็นหนอนปีศาจ จะเก็บมันไว้เพื่อประโยชน์อะไร? 'เย่คง'เห็น'เย่ว์หยาง'เตะสัตว์อสูรของเขาอย่างสบายอารมณ์ก็ถึงกับตะลึง

เขาไม่เคยเห็นนักรบที่ทำร้ายสัตว์อสูรของตนมาก่อน  เขาไม่กลัวว่าเจ้าหมาป่าปีศาจหลังเหล็กจะหนีเขาไปหรือ? อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นสีหน้าสบายอารมณ์ของ'ฮุยไท่หลาง'หลังจากโดนทุบตีแล้ว

เขาไม่เคยเห็นสัตว์อสูรที่ไร้ศักดิ์ศรีมากขนาดนี้มาก่อน  เป็นไปได้ว่าหมาป่าตัวนี้เกิดมามีนิสัยชอบถูกทรมาน ขณะที่กลุ่มของ'เย่ว์หยาง'เตรียมตะลุยเข้าหุบเขายู่หลง  กลุ่มสมาชิกที่จะผ่านเข้าหุบเขาด้วยกันต่างพากันตะลึง หัวหน้ากลุ่ม 2 กลุ่ม ตะโกนขึ้นก่อนว่า

"เฮ้.. พวกเจ้าเตรียมป้อนตัวเองให้เป็นอาหารค่ำของหนอนปีศาจหรือไง?"”

ใครบางคนร้องออกมา

"บ้า.. 4 คนนั้นบ้าไปแล้ว"

"ตอนนี้บ่ายแล้ว พระอาทิตย์จะตก เป็นไปไม่ได้ที่พวกเจ้าจะวิ่งผ่านหุบเขายู่หลงภายใน 5 ชั่วโมง  แม้ว่าเจ้าโชคดีไม่พบรังแมงมุมระดับ 3 และนกกินตั๊กแตนตำข้าว หรือฝูงมดดำเหล็กยักษ์ระดับ 2  และตะขาบหน้ากากปีศาจ  เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะวิ่งผ่านหุบเขายู่หลงรวดเดียว ด้วยระยะทาง 50 กิโลเมตร กับภูมิประเทศที่ซับซ้อน  ข้าคาดว่าพวกเจ้าจะเหนื่อยตายเสียก่อนถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ"”

นักรบ 2-3 คนที่พยายามจะโน้มน้าวพวกเขาด้วยความหวังดี

"อยู่ร่วมทีมกับทุกคนร่วมกันฝ่าด่านเปิดทาง นั่นเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุดที่ทำได้แล้ว"

"มีนักรบน้อยกว่าร้อยคนพยายามวิ่งผ่านหุบเขายู่หลง แต่คนที่ทำได้อย่างปลอดภัยเหลือจำนวนไม่ถึง 10 คน  เจ้าพวกเจ้าคิดเรื่องนี้ให้ดี"”

แม้ว่าหัวหน้าผู้คุ้มกันเกราะเงินผู้คอยคุ้มกันปากทางเข้าหุบเขายู่หลงจะแนะนำ'เย่ว์หยาง'ไม่ให้ใจร้อน

"พวกท่านจะอยู่ก็ได้นะ..."”

'เย่ว์หยาง'พูดเพื่อลองดูปฏิกิริยาของเย่คงและคนอื่น ถ้า'เย่คง'และพี่น้องตระกูลหลี่ลังเล  'เย่ว์หยางจะจากไปทันทีและจะไม่เชื่อพวกเขาเหมือนเมื่อก่อนอีก

แม้ว่าพวกเขาจะเพียงโดนไล่ออก พวกเขาต้องรักษาความซื่อสัตย์ของตนเป็นอย่างน้อย  ที่สำคัญคือ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมอบหมายภารกิจให้ผู้ที่หนีไปโดยไม่ลังเลยามเผชิญหน้ากับอันตราย โลกนี้มีผู้อ่อนแอและ'เย่ว์หยาง'ปฏิเสธการคงอยู่ของพวกเขา  แต่เขาจะไม่เลือกคนอ่อนแอเป็นสหาย

แม้ว่าจะเป็นการชั่วคราวก็ตาม ปฏิกิริยาของเย่คงและคนอื่นยังยืนกรานความตั้งใจของพวกเขา

"ไม่ เรายังไม่ถูกท่านเลิกจ้าง  ตราบใดที่ท่านตัดสินใจเอง  แม้ว่าเราอาจจะตาย เราก็จะดำเนินการให้"”

พี่น้องตระกูลหลี่ไม่พูดอะไร  แต่ทัศนคติที่เด็ดเดี่ยวเขาได้แสดงออกมาทั้งหมดแล้ว พอเห็นกลุ่มของ'เย่ว์หยาง'วิ่งตรงเข้าไปในหุบเขายู่หลงแล้ว นักรบเกือบทุกคนส่ายศีรษะ

"เจ้าโง่ 4 คนนี้ ตายแน่นอน"”

อย่างไรก็ตาม หัวหน้าผู้คุ้มกันเกราะเงินเห็นตรงกันข้าม

"ไม่ พวกเขาอาจทำได้สำเร็จ"”

กลุ่มคนในที่นั้นไม่เข้าใจ สำหรับเรื่องนี้ หัวหน้าผู้คุ้มกันเกราะเงินพูดบางอย่างที่คลุมเครือดูในดวงตาพวกเขาคล้ายกับคนที่ประสบความสำเร็จในอดีต พวกเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“โง่บัดซบ  ความมั่นใจไม่ได้ทำให้สำเร็จทุกอย่าง!”

พวกนักรบเหงื่อตกหลังจากได้ยินเช่นนี้

“มีความมั่นใจก็ไม่รับประกันความสำเร็จ  แต่พวกเจ้าจะล้มเหลวในที่สุด หากว่าพวกเจ้าขาดมันไป”

หัวหน้าผู้คุ้มกันย้อนคำพูดของอีกฝ่าย

“เฮอะ!  ใครบ้างเล่าที่ไม่รู้วิธีอวดอ้างอุดมคติ?”

ไม่มีใครเชื่อว่ากลุ่มของ'เย่ว์หยาง'จะข้ามหุบเขายู่หลงได้อย่างปลอดภัย  ทุกคนรู้สึกว่า 4 คนนี้จะหมดเรี่ยวแรงตอนวิ่งไปได้ครึ่งทางแล้วล้มลงกับพื้นกลายเป็นอาหารว่างของหนอนปีศาจยักษ์

2 วันต่อมา หลังจากพวกทหารรับจ้างผ่านการต่อสู้ที่น่าหวาดเสียวมาจนได้  ทุกคนผ่านด่านทดสอบที่หุบเขายู่หลงมาโดยได้บาดเจ็บมากมาย

จนมาถึงพื้นที่รอบนอกแดนดาว  อย่างไรก็ตาม พวกเขาพบว่าเย่ว์หยางและพวกที่ใครๆ นึกว่าตายแล้ว กำลังนอนเอกเขนกที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าประตูสมาคมทหารรับจ้าง  พวกเขากำลังเพลินกับการดื่มเบียร์มอลท์แช่น้ำแข็ง  พอได้เห็นเช่นนั้นทุกคนถึงกับตะลึง

“พวกเจ้าไม่ตายหรือนี่?”

“เจ้านึกว่าคนตายยังจะดื่มเบียร์ได้อีกหรือ?”

'เย่ว์หยาง'พูด เกี่ยวกับเรื่องวิ่งผ่านหุบเขายู่หลง พวกเขาไม่แม้แต่จะคิดว่าเป็นงานที่ยากจะสำเร็จ  อาจจะมีความเสี่ยงต่อการสูญเสียชีวิตสำหรับ'เย่คง'  'หลี่เชีย' 'หลี่เกอ'บ้าง

แต่สำหรับเขาในฐานะนักสู้ชั้นปราณก่อกำเนิด การวิ่งผ่านหุบเขายู่หลง ก็เหมือนกับการเดินผ่านสวนในบ้านตัวเขาเอง  ต่างกันแค่ระยะทางและพื้นที่ขรุขระเท่านั้น

'เย่ว์หยาง'ตรวจสอบกับสมาคมนักรบเรื่องเย่ว์ปิงทันทีที่เขามาถึงที่นี่ นางปลอดภัย และไม่มีอันตรายต่อชีวิตนาง ดรุณีนางนี้ได้ไปที่ วงกตศิลาดำ

ในเขตแดนดาวเพื่อให้สำเร็จภารกิจเข้มข้นของนาง  และอาจต้องใช้เวลาอย่างน้อย 3 วันก่อนที่นางจะกลับออกมา  แม้ว่าเรื่องนี้จะทำให้'เย่ว์หยาง'โล่งใจ แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็เริ่มรู้สึกเบื่อมาก

“ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะเข้าร่วมในภารกิจฝึกฝนเข้มข้นครั้งนี้”

'เย่ว์หยาง'รู้สึกว่า เวลาผ่านไปหลายวันอย่างนี้มันน่าเบื่อเกินไป  ตอนแรกที่พวกเขามาถึง   ก็ได้ไปเที่ยวชมสถานที่รอบนอกของแดนดาว และทำความคุ้นเคยด้วยตนเองเกี่ยวกับข้อมูลต่างในระดับชั้นของหอทงเทียนนี้  ไม่มีอะไรทำจนถึงวันที่ 3 ซึ่งทำให้เขาไม่สามารถจะทนได้อีกต่อไป

เนื่องจาก'เย่ว์ปิง'ควรจะกลับมาภายใน 3 วันได้แล้ว  'เย่ว์หยาง'จึงเลือกเข้าร่วมในการทดสอบครั้งนี้

“อะไรนะ?”

สำหรับเย่คงและอีก 2 คนที่มีประสบการณ์ในชีวิตที่ดีมา 2 วัน  รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าเมื่อพวกเขาได้ยินเช่นนี้

“อะแฮ่ม อย่างน้อยท่านจำเป็นต้องใช้อสูรที่ได้ทำสัญญาแล้วตนหนึ่งเพื่อมีส่วนร่วมในการทดสอบ  ในเขตแดนดาวท่านต้องใช้สัตว์อสูรเพื่อผ่านทดสอบ  ต่อให้ท่านรู้จักวิทยายุทธก็ตาม  มันก็ใช้ไม่ได้  สัตว์อสูรที่ไม่ได้ทำสัญญาอย่างฮุยไท่หลางนี่ไม่อาจเข้าร่วมได้”

เดิมที'เย่คง'ไม่ตั้งใจจะทำให้'เย่ว์หยาง'ขุ่นเคือง  แต่ไม่มีทางเลือก  เพราะนี่เป็นเรื่องโหดร้ายจริงๆ

“อสูรที่ทำสัญญาน่ะหรือ?  ใครว่าข้าไม่มีกันเล่า”

'เย่ว์หยาง'โกรธที่พวกเขายังคงคิดว่าเขาเหมือนขยะ

“อสูรที่ท่านทำสัญญาด้วยคือ....”

'เย่คง'ไม่ได้ปิดบังความหวังใดๆไว้  ถ้าแม้แต่'ฮุยไท่หลาง'  หมาป่าปีศาจหลังเหล็กชั้นทองแดงยังไม่ได้ทำสัญญาด้วย เขาประเมินว่าสัตว์อสูรที่'เย่ว์หยาง'ได้ร่างสัญญาไว้ก็คงน้อยมาก

แม้ว่าพวกมันจะได้รับการทำสัญญา  ก็คงเป็นพวกอ่อนแออย่างมาก

“ต้นดอกหนาม”

ทุกคนแทบล้มเมื่อ'เย่ว์หยาง'พูดแบบนี้

“จะใช้ต้นดอกหนามผ่นการทดสอบที่แดนดาวน่ะหรือ?  นี่มันยากนะ  พระเจ้าช่วย ให้ข้าวิ่งผ่านหุบเขายู่หลงสัก 10 เที่ยวยังจะดีเสียกว่า” พวกในกลุ่มพากันตีอกชกหัวตัวเองเมื่อได้ยินอย่างนี้ “ความยากคืออะไร? เดี๋ยวนี้ นี่แหละที่เรียกว่ายากล่ะ”

'เย่คง'ร้องไห้

 

ที่มา:https://writer.dek-d.com/tanay2507/story/viewlongc.php?id=1429532&chapter=46