บทที่ 4 เรื่องวุ่นวายในศาลา

จางเนี่ยนชวนได้ถาม ลู่หยวนซานจึงได้บอกถึงทางที่สอง

"ส่วนทางที่สองนี้ คือการหาแหล่งรายได้เพิ่ม"

"ถึงแม้นิกายจะมีกำลังน้อยนิด ไม่มีคนมากมายพอ ไม่อาจสร้างรายได้จากภายนอกได้

แต่โชคดีที่คำสั่งสร้างนิกายของเรายังอยู่ครบ ยังมีคุณค่าอยู่บ้าง"

"ตั้งแต่ท่านเซียนผู้ก่อตั้งถือคำสั่งสร้างนิกายมาสถาปนาเป็นนิกายชิงซาน

นิกายก็สืบทอดมาแล้วเก้าสิบปี ตามกฎการสร้างนิกาย

จะยังมีระยะเวลาคุ้มครองอีกสิบปี"

"แม้สิบปีจะเป็นระยะสั้น แต่คำสั่งสร้างนิกายนี้ ตามราคาตลาดแล้ว

มีมูลค่าประมาณสามหมื่นหินวิญญาณ"

"ถ้าพวกเจ้าไม่มีความเห็นขัดแย้ง ข้าจะขายคำสั่งสร้างนิกายของพวกเรา

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว หินวิญญาณที่เราได้มาจะช่วยเปลี่ยนแปลงสถานการณ์อันยากลำบากของนิกายได้มาก"

"สองทางที่กล่าวมา จะเลือกอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้าทั้งหมด"

เมื่อลู่หยวนซานพูดจบ ในศาลาก็วุ่นวายขึ้นอีกครั้ง

ต่างพากันแปลกใจที่จะขายคำสั่งสร้างนิกาย ไม่คิดว่านี่คือสิ่งที่ผู้นำเรียกว่าหาแหล่งรายได้เพิ่ม

ลู่ผิงที่มองดูอยู่ก็แสดงสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน

คำสั่งสร้างนิกายนั้นคืออะไร? นี่ไม่ใช่ของธรรมดาสามัญ

เป่ยโถวซือปกครองนิกายทั่วหล้า

ใต้การปกครองของเจ็ดสำนักใหญ่แห่งหนึ่งคือสำนักเทียนชู

ที่ปกครองนิกายใหญ่ต่างๆ ในแคว้นหลิงซี เป็นสำนักที่แข็งแกร่งมาก

อย่างน้อยทุกสองร้อยปี สำนักเทียนชูจะปล่อยคำสั่งสร้างนิกายชุดหนึ่ง

อนุญาตให้ผู้ฝึกตนต่างๆ ได้แย่งชิง เพื่อให้ได้สิทธิในการสร้างนิกายขึ้นในแคว้นหลิงซี

เมื่อได้สร้างนิกายผ่านคำสั่งสร้างนิกายแล้ว ตามกฎการสร้างนิกาย

นิกายที่สร้างใหม่จะได้รับการคุ้มครองจากสำนักเทียนชูเป็นเวลาหนึ่งร้อยปี

ในช่วงหนึ่งร้อยปีนี้ กำลังใดก็ไม่อาจโจมตี กลืนกินนิกายที่สร้างใหม่ได้

เพื่อส่งเสริมให้นิกายใหม่ได้พัฒนาและสืบทอดต่อไป

แน่นอน แม้จะไม่มีคำสั่งสร้างนิกาย ก็ยังสามารถสร้างนิกายได้

เพียงแต่จะไม่ได้รับสวัสดิการคุ้มครองหนึ่งร้อยปี การพัฒนานิกายจะเสี่ยงอันตราย ลำบากยิ่งนัก

ปีนั้น เมื่อสำนักเทียนชูออกคำสั่งสร้างนิกายชุดหนึ่ง ลู่ผิงก็โชคดีได้ชิงคำสั่งมาได้หนึ่งชุด

จึงมีความคิดที่จะสร้างนิกายขึ้น ก่อตั้งนิกายชิงซาน

ถึงแม้ในกฎการสร้างนิกายจะระบุชัดเจนว่า

นิกายที่สร้างใหม่สามารถได้รับการคุ้มครองจากระบบคำสั่งสร้างนิกายได้หนึ่งร้อยปี

ในช่วงหนึ่งร้อยปีจะไม่มีภัยล่มสลาย

แต่คำสั่งสร้างนิกายก็สามารถโอนหรือขายได้เช่นกัน

นิกายที่ได้รับคำสั่งสร้างนิกายจากนิกายก่อนหน้ามาอย่างถูกต้อง

จะได้รับการคุ้มครองในระยะเวลาที่เหลืออยู่ของคำสั่งสร้างนิกาย

คำสั่งสร้างนิกายแต่ละชิ้น จะมีมูลค่าแตกต่างกันไปตามระยะเวลาคุ้มครองที่เหลืออยู่มากน้อย

"ท่านผู้นำ ตอนนี้นิกายเผชิญสถานการณ์ยากลำบาก ไม่เหมือนสมัยรุ่งเรืองในอดีตแล้ว

พวกเราต้องร่วมแรงร่วมใจกันฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกันจริงๆ"

เสียงหนึ่งดังขึ้น ศิษย์ที่พูดคือจ้าวจื่อเหลียง ผู้ซึ่งเพิ่งพบหน้าลู่ผิงไม่นานมานี้

เขาอดถามไม่ได้ "แต่หากขายคำสั่งสร้างนิกายไป ความปลอดภัยในอนาคตของนิกายจะรับประกันได้อย่างไร?"

"นิกายเหิงเยว่นั้นไม่ถูกกับเรามาตลอด ถือว่าเราเป็นศัตรูคู่แค้น

หากเสียคำสั่งสร้างนิกายไป นิกายชิงซานไม่ได้รับการคุ้มครองจากสำนักเทียนชูอีกต่อไป

แล้วนิกายเหิงเยว่จะฉวยโอกาสโจมตีเราล่ะจะทำอย่างไร?"

จ้าวจื่อเหลียงไม่อยากขายคำสั่งสร้างนิกาย ทำให้นิกายชิงซานสูญเสียการคุ้มครองจากสำนักเทียนชู

เพราะหลังจากออกเดินทางในดินแดนต่างๆ ของประเทศฉู่มาหลายเดือน

เขาได้เข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงความยากลำบากและอันตรายของการฝึกตนภายนอก

ไม่ต้องพูดถึงความปลอดภัยส่วนตัวเลย

เพียงแค่ศัตรูที่ใหญ่ที่สุดที่นิกายชิงซานเผชิญคือนิกายเหิงเยว่ ก็เพียงพอที่จะทำให้นิกายชิงซานหวาดกลัวได้แล้ว

นิกายเหิงเยว่เป็นนิกายในท้องถิ่นของเขตหลูซาน ไม่ได้ก่อตั้งโดยใช้คำสั่งสร้างนิกาย

จึงไม่ได้รับการคุ้มครองจากกฎการสร้างนิกาย

สมัยที่ลู่ผิงยังมีชีวิตอยู่ เนื่องจากเกิดความขัดแย้งผลประโยชน์หลายครั้ง

เขาจึงได้สังหารเซียนเฒ่าขั้นแก่นทองคำคนสุดท้ายของนิกายเหิงเยว่

ทำให้นิกายนั้นผูกใจเจ็บกับนิกายชิงซาน

นิกายเหิงเยว่ต้องการแก้แค้นนิกายชิงซานมาตลอด แต่เพราะตอนนั้นมีลู่ผิงคุ้มกัน

บวกกับได้รับการคุ้มครองจากสำนักเทียนชู นิกายนั้นจึงไม่กล้าลงมือโจมตีอย่างเปิดเผย

ได้แต่วางแผนการบางอย่างอย่างลับๆ เพื่อโจมตีนิกายชิงซาน

เดิมทีนี่เป็นความแค้นระหว่างเซียนเฒ่าขั้นแก่นทองคำสองฝ่าย

หลายปีผ่านไป ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งระหว่างสองนิกาย

ทำให้ความขัดแย้งยิ่งทวีความรุนแรง ยากที่จะยุติลงได้

นิกายชิงซานและนิกายเหิงเยว่ จึงกลายเป็นศัตรูคู่แค้นต่อกัน ไม่มีทางจะสมานมิตรได้

นิกายเหิงเยว่ในปัจจุบัน แม้จะตกต่ำลงมากแล้ว

แต่ก็ยังมีผู้ฝึกตนขั้นสร้างรากฐานคุ้มกัน การจัดการนิกายชิงซานคงไม่ใช้แรงมากนัก

เมื่อได้ยินจ้าวจื่อเหลียงพูดถึงนิกายเหิงเยว่ รู้ว่านิกายนี้ยังอยู่

ลู่ผิงอดกังวลเรื่องนี้ไม่ได้

คำสั่งสร้างนิกายมีความหมายสำคัญยิ่ง มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อนิกายชิงซาน

นิกายชิงซานจากรุ่งเรืองมาจนถึงตกต่ำในวันนี้ ใช้เวลาเพียงสามสิบปีเท่านั้น

ตอนนี้นิกายกำลังเผชิญความยากลำบาก ที่ยังไม่ถูกกลืนกินไป

ก็เป็นเพราะพึ่งพาคำสั่งสร้างนิกายชิ้นนี้ทั้งสิ้น

เมื่อนิกายสูญเสียคำสั่งสร้างนิกายไป ก็เหมือนแกะน้อยที่ถูกปล่อยเข้าไปในป่าเต็มไปด้วยเสือร้าย

มีอันตรายที่จะถูกจับกินได้ทุกเมื่อ

เห็นได้ชัดว่า นิกายชิงซานก็คือแกะน้อยตัวนั้น

เห็นศิษย์บางคนเป็นห่วงความปลอดภัย

ของนิกาย ลู่หยวนซานครุ่นคิดสักพักแล้วพูดว่า

"ข้ารู้ว่าทุกคนมีข้อกังวล เป็นห่วงความปลอดภัยของนิกาย นี่เป็นเรื่องดี แสดงว่าพวกเจ้ารักนิกาย ดังนั้นข้าจึงจะไม่ฝืนใจให้พวกเจ้าตัดสินใจ"

"สองทางเลือกอยู่ตรงหน้าแล้ว จะชั่งน้ำหนักอย่างไร พวกเจ้าคิดให้ดีเอง"

หลังจากพูดมาถึงตรงนี้ ลู่หยวนซานก็ไม่พูดอะไรมากแล้ว

ท้ายสุดเขากล่าวอีกสองประโยค "หนทางแห่งการฝึกตน ยากลำบากและยาวไกล มีทั้งความเสี่ยงและโอกาส ใครเล่าจะล่วงรู้อนาคตได้"

"ข้าให้เวลาพวกเจ้าหนึ่งก้านธูป เลือกหยุดจ่ายเงินเดือนสามปีให้ไปยืนทางซ้าย เลือกขายคำสั่งสร้างนิกายให้ไปยืนทางขวา"

เวลานับถอยหลัง ทุกคนก็หันมามองหน้ากัน ครู่หนึ่งก็ไม่รู้ว่าควรจะเลือกอย่างไรดี

พวกเขาคิดว่าเรื่องแบบนี้ เซียนเฒ่าและผู้นำต่างก็ไม่ได้แสดงท่าที ถ้าเช่นนั้น ตามลำดับอาวุโสและกำลัง ไม่ควรจะเป็นศิษย์พี่มีระดับพลังและตำแหน่งสูงที่สุดออกมาแสดงจุดยืนก่อนหรอกหรือ?

ดังนั้น หลังจากมองหน้ากันอยู่นาน บรรดาศิษย์ก็เริ่มหันมองไปที่ศิษย์พี่ใหญ่ของนิกายชิงซาน ทังจื้อเสียน ศิษย์คนสำคัญของลู่ฉางเฟิง

ผู้ซึ่งตั้งแต่ต้นจนจบ เงียบขรึมไม่พูดจาตลอด เป็นนักฝึกตนขั้นฝึกปราณผู้หนุ่ม

ทุกคนมองไป ก็เห็นทังจื้อเสียนตอนนี้ขมวดคิ้วยืนเงียบ ไม่พูดอะไรสักคำ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ศิษย์หญิงผู้หนึ่งที่ดูยังเยาว์วัย หันหน้ามองไปมา อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม "ศิษย์พี่ทัง ทางเลือกสองทางที่ท่านผู้นำพูดเมื่อครู่นี้... ศิษย์พี่คิดเห็นอย่างไร?"

นางชื่อซ่งหมิงฮุ่ย อายุมากกว่าทังจื้อเสียนสองปี ในนิกายมักเรียกนางว่าศิษย์พี่ซ่ง นางเป็นคนเป็นมิตรมาก

เมื่อศิษย์พี่ซ่งถาม ทังจื้อเสียนได้ยิน แต่เขาไม่ได้เปิดปาก เพียงขมวดคิ้วมุ่นสวยเข้าไปอีกหลายส่วน เหมือนกำลังครุ่นคิดเรื่องสำคัญมากอยู่

คิดว่าทังจื้อเสียนใช้ความคิดจริงจังเกินไป จึงไม่ได้ยิน ซ่งศิษย์พี่จึงเรียกอีกครั้ง "ศิษย์พี่ทัง?"

ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม ทังจื้อเสียนไม่ได้ตอบสนอง ยังคงอยู่ในท่าเดิมไม่ขยับ

ถูกเมินถึงสองครั้ง ศิษย์พี่ซ่งก็หน้าแดง รู้สึกเขินอาย นางเม้มปากแล้วก็ไม่ถามอีก

บรรดาศิษย์ก็พากันมองหน้ากันไปมาอีก คิดว่าเกิดอะไรขึ้น หรือว่าทังจื้อเสียนก็ยังคิดไม่ตก เลยไม่อยากตอบ?

เห็นศิษย์ทั้งหลายหันมามองทังจื้อเสียน รอให้ศิษย์พี่ผู้นี้แสดงจุดยืนก่อน แต่ผลคือทังจื้อเสียนก็ไม่พูดสักคำแม้จะพูดถามไปแล้วสองครา ไม่ยอมรับใครเลย บรรยากาศช่างน่าอึดอัดเสียจริง ลู่ฉางเฟิงอดไม่ได้ต้องกระแอมอย่างจงใจ

"จื้อเสียน"

เขาพูดด้วยความหมายเช่นเดียวกับซ่งหมิงฮุ่ย "เจ้าเลือกก่อนเถอะ เป็นแบบอย่างที่ดี"

จริงๆ แล้วเขาก็อยากรู้ว่าทังจื้อเสียนจะเลือกอย่างไร น่าจะเต็มใจช่วยนิกายฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน

เมื่อลู่ฉางเฟิงออกหน้า คราวนี้ทังจื้อเสียนจึงมีปฏิกิริยาในที่สุด

"ข้า..." เขาเหมือนกำลังต่อสู้กับความคิดของตัวเอง จู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นฉับพลัน ขบฟันแน่น แล้วพูดว่า "ข้าจะออกจากนิกายชิงซาน!"

"หา?" ด้านข้าง ซ่งศิษย์พี่ที่เงียบสงบอยู่ทันใดก็ตกตะลึง

นางตอบสนองไม่ทัน "ทังศิษย์พี่ ท่านพูดอะไรน่ะ!"

แม้แต่ศิษย์ทั้งหลายก็เบิกตามองค้าง อ้าปากค้าง คิดว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า

ไม่ใช่เลือกทางใดทางหนึ่งหรอกหรือ ศิษย์พี่ทัง ท่านไม่ทำตามขั้นตอนเลยนะ?

ครู่ถัดมา เสียงของทังจื้อเสียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ท่านอาจารย์!"

ทังจื้อเสียนมองลู่ฉางเฟิงด้วยสีหน้าแน่วแน่ เสียงก้องกังวานไปทั่วศาลา

"ข้าคิดไตร่ตรองมาดีแล้ว ข้าจะออกจากนิกายชิงซาน!"